ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Faith divides us – death unites us” – PARADISE LOST
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2009
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Jens Bogren
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Nick Holmes
Κιθάρες – Greg Mackintosh
Κιθάρες – Aaron Aedy
Μπάσο – Steven Edmondson
Drums – Peter Damin (session)
Η δεκαετία του 2000 για τους PARADISE LOST, τελειώνει ιδανικά. Η αναγέννηση ήρθε από το καταπληκτικό ομώνυμο του 2005 (το άλμπουμ γνωριμίας του γράφοντα με τους κυρίους), και το παραγνωρισμένο “Symbol of life” (2003), συνεχίζοντας με το θεϊκό “In requiem” (2007). Με το ντοκιμαντέρ “Over the madness” (2007) (από όπου παρελαύνουν προσωπικότητες ολκής εκδηλώνοντας το θαυμασμό τους για το συγκρότημα: Mille Petrozza (KREATOR), Barney Greenway (NAPALM DEATH), Cristina Scabbia (LACUNA COIL), Lee Dorrian (CATHEDRAL, NAPALM DEATH), Martin Eric Ain (CELTIC FROST), Alex Skolnick (TESTAMENT), Aaron Stainthorpe (MY DYING BRIDE) – είπατε τίποτα; Α, είπα μήπως) και το live album “The anatomy of melancholy” να επιστεγάζουν την επιστροφή των θεών από το Yorkshire, κυκλοφορούν στις 25 Σεπτεμβρίου 2009, το τελευταίο άλμπουμ της δεκαετίας “Faith divides us – death unites us”.
Άνοιγμα με το “As horizons end” και η γλυκιά μελαγχολία του Σεπτέμβρη δένει ιδανικά με τη μουσική των Βρετανών. Μελαγχολικό, βαρύ, με ένα υπέροχο ακουστικό solo από τον Greg Mackintosh, και τον δε Nick Holmes να μας ανατριχιάζει για μια ακόμα φορά, όπως και στο Υ-Π-Ε-Ρ-Ο-Χ-Ο “First light” (….face the trial, fade then DIE!). Το δε “I remain” φέρνει μια πρώιμη doom/death ατμόσφαιρα στο riffing, σε συνδυασμό με το δυναμικό του ρεφρέν. Το “Frailty” γκαζωμένο όσο λίγα PARADISE LOST κομμάτια στη καριέρα τους στα πρότυπα του “Widow” από το “Icon” (1993), αλλά και βαρύ σαν το κλίμα της Αγγλίας, να παίρνει κεφάλια. Μαζί με το “The rise of denial” αναλαμβάνουν να ανεβάσουν τα γκάζια του δίσκου, δείχνοντας μια άλλη πτυχή του. Ενδιάμεσα, παρεμβάλλεται άλλη μια ανατριχιαστική στιγμή του Nick Holmes… Ο άνθρωπος που έχει κάνει και τους δυνατότερους να σπάσουν με τη σπαρακτική του φωνή. Το άμεσα αγαπημένο ομώνυμο, που καθηλώνει με το λυρισμό του, και τον 100% PARADISE LOST χαρακτήρα του.
Ξεχωριστός λόγος στο δεύτερο ήμισυ του δίσκου, πρέπει να γίνει για το σπαρακτικό “Last regret” που τα βλέμματα χαμηλώνουν με τις πρώτες νότες του πιάνου. Μια ωδή στον πόνο, την ενοχή, την θλίψη, και εν τέλει το κυνισμό ως άμυνα ενάντια στο συναισθηματικό πόνο. Το πιο διαφορετικό κομμάτι του δίσκου όμως έρχεται ακριβώς πριν, και είναι το “Living with scars”, που είναι ασυνήθιστα γκρουβάτο για τα δεδομένα των LOST. Αν δεν απατώμαι, αποτελούσε σημείο συζήτησης η χρήση επτάχορδης κιθάρας από τον Mackintosh, και τους δίνω ασφαλώς, ότι δοκιμάζουν σε κάθε δουλειά και κάτι διαφορετικό, πάντα με γνώμονα το ύφος που τους καθιέρωσε ως μια από τις μεγαλύτερες μπάντες που υπήρξαν ποτέ, και δη στον ατμοσφαιρικό ήχο. Κλείσιμο του δίσκου, με 2 κομμάτια που κάνουν μια υπέροχη αντίθεση, το γκαζωμένο “Universal dream”, και το αργόσυρτο και ογκώδες “In truth”, βγαλμένα από τις χρυσές μέρες των “Shades of god” και “Icon”. Συνοδεύτηκε από δύο φοβερές εμφανίσεις των Βρετανών τον Οκτώβρη του 2009 επί ελληνικού εδάφους, αποδεικνύοντας γιατί λατρεύονται δίκαια σαν θεοί στη χώρα μας.
Σήμερα, με μια δεκαετία στη πλάτη του, η άποψη μου ως φανατικού του συγκροτήματος γι αυτό το δίσκο, παραμένει η ίδια. Κλείνει ιδανικά τη δεκαετία αναγέννησης των PARADISE LOST, προοικονομώντας την επόμενη με τα καταπληκτικά (και ακόμα βαρύτερα) “Tragic idol” (2012), “The plague within” (2015) και “Medusa” (2017). Όλα αυτά, καλά να είμαστε πάνω από όλα, και θα έχουμε ευκαιρίες να τα αναλύσουμε, σε άλλα κείμενα στο μέλλον.
Did you know that:
-Η μοναδική φορά στην ιστορία των PARADISE LOST, που έπαιξε session drummer σε δίσκο τους, ο Peter Damin, που πέρασε και ένα φεγγάρι από τους KATATONIA. Από τον επόμενο επιστρατεύσανε το Σουηδικό κτήνος που ακούει στο όνομα Adrian Erlandsson (AT THE GATES, THE HAUNTED).
-Ο πρώτος και προτελευταίος δίσκος, που οι PARADISE LOST συνεργάστηκαν στο τομέα της παραγωγής με τον “πολύ” Jens Bogren.
-Η Century Media, μπορεί με καμάρι να ισχυριστεί, ότι ανήκει στη μια από τις δύο εταιρείες που είχαν για το περισσότερο διάστημα τους Βρετανούς θρύλους στο roster της. Σε ισοπαλία με τη Music For Nations, με 4 full-length κυκλοφορίες, έκαστη. Ακολουθεί κατά πόδας η Peaceville με 3, και οι Supersonic, GUN, Nuclear Blast από μια. Η συνεργασία τους, θα λήξει 2 δίσκους αργότερα, με τους PARADISE LOST να πηγαίνουν στη Nuclear Blast.
Γιάννης Σαββίδης
Ο Greg Mackintosh, κιθαρίστας των PARADISE LOST, ήταν αρκετά ευγενικός ώστε να μας στείλει και τη δική του δήλωση για τον δίσκο εκείνο:
«Το “Faith divides us – death unites us”, είναι ίσως το πιο κινηματογραφικό μας άλμπουμ από μουσικής άποψης. Δώσαμε ειδική προσοχή σ’ αυτό το άλμπουμ στις διακυμάνσεις και τα σκαμπανεβάσματα. Ήταν αρκετά δύσκολος δίσκος να φτιαχτεί, κυρίως επειδή ήταν ο μόνος δίσκος μας με session ντράμερ. Επίσης, ηχογραφήθηκε στην καρδιά του χειμώνα, σε μία απόμακρη περιοχή στη Σουηδία, κάτι που μας ψιλοτρέλανε! Το αποτέλεσμα όμως, κατά τη γνώμη μου, είναι ένας από τους πιο συνεπείς και δεμένους δίσκους στον κατάλογό μας».
