ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Dark days in paradise”– Gary Moore
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ – 1997
ΕΤΑΙΡΙΑ – Virgin
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ – Chris Tsangarides
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Κιθάρες/φωνητικά – Gary Moore
Μπάσο – Guy Pratt
Τύμπανα – Gary Husband
Πλήκτρα- Markus Fiennes
Το άσχημο τέλος του γάμου του, το 1993 και μια νέα σχέση που έφερε μια κόρη την Lilly το 1998 , ήρθαν σε μια εποχή που τα blues είχαν χάσει την λάμψη τους. Όλα αυτά μαζί με την χρόνια μάχη με το αλκοόλ και τον Ιρλανδέζικο χαρακτήρα του , οδήγησαν στο παραγνωρισμένο δισκογραφικά διαμάντι που ονομάζεται “Dark days in paradise”. Η μίξη των μπλουζ με τον AOR ήχο και η προσωπική αγωνία και πικρία του Moore, δημιουργούν ένα υβριδικό μίγμα που καθηλώνει τον φιλόμουσο ακροατή. Αποξενώνει όσους προτιμούσαν τον κλασικό στεγνό ήχο των blues, δεν προσφέρει πολλά σε όσους τον αγάπησαν για τον Hard rock/Celtic rock ήχο του, αλλά στην ευρύτερη rock κοινότητα μιλά με πάθος και συναίσθημα. Χαλαροί ρυθμοί και κιθάρες από τον παράδεισο σε μια μίξη που καθηλώνει.
Τραγούδια σαν τα “Cold wind blows”, “Where did we go wrong”, “I have found my love in you” μένουν στον ακροατή, για την έντονη μελωδία τους και την κιθάρα που οδύρεται σε blues και easy listening ρυθμούς. Στα “I have found my love in you”, “One fine day” ο Ιρλανδός κιθαρίστας προσπαθεί να κοιτάξει με αισιοδοξία το μέλλον και εν μέρει τα καταφέρνει.
Μουσικά είναι ίσως ένα από τα πιο προσβάσιμα στο ευρύ κοινό άλμπουμ του και ταυτόχρονα ένα από τα πιο προσωπικά. Δεν γνώρισε αναγνώριση γιατί ο δογματισμός των παραδοσιακών rock φίλων το βρήκε πολύ ραδιοφωνικό και pop και δεν τον συγχώρεσε γι’ αυτή του την στροφή. Ήταν όμως το τελευταίο άλμπουμ του που δεν πρόδωσε τις μουσικές ρίζες του και τις ικανότητες του. Θα χρειαστεί πάνω από μια πενταετία για να επιστρέψει με κάτι αντίστοιχο των ικανοτήτων και της ιστορίας του, βασιζόμενος πάντα στα προσωπικά του θέλω και όχι στις απαιτήσεις των οπαδών.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
