ONOMA ALBUM: “All hope is gone” – SLIPKNOT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2008
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Roadrunner
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Dave Fortman, SLIPKNOT, Chris Vrenna
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Sid Wilson: turntables
Joey Jordison: drums
Paul Gray: μπάσο
Chris Fehn: percussion
Jim Root: lead κιθάρα
Craig Jones: πλήκτρα, samplers
Shawn Crahan: percussion, δεύτερα φωνητικά
Mick Thomson: ρυθμική κιθάρα
Corey Taylor: φωνητικά
Αφού κυκλοφόρησε το επιτυχημένο “Vol 3: (The subliminal verses)” και έχοντας ολοκληρώσει την περιοδεία της προώθησης του άλμπουμ, οι SLIPKNOT για δεύτερη φορά στην ιστορία τους έκαναν μία παύση ως συγκρότημα. Αυτή η περίοδος για τους SLIPKNOT δεν ήταν και η καλύτερη, με τον Corey Taylor να παλεύει με τον αλκοολισμό αλλά και με τα προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί στον έγγαμο βίο του, τον Paul Gray να προσπαθεί να πολεμήσει τον δαίμονα της ηρωίνης και τον Joey Jordison να βρίσκεται απομονωμένος κάπου ανάμεσα στα άπειρα πάρτι και τις καταχρήσεις, στις οποίες οδηγήθηκε εξαιτίας ενός χωρισμού.
Σίγουρα με όλα τα παραπάνω να βασανίζουν αρκετά από τα μέλη των SLIPKNOT, η δημιουργία του τέταρτου τους άλμπουμ μόνο ως εύκολο εγχείρημα δεν φάνταζε. Οι συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί, ανάγκασαν όλα τα μέλη του συγκροτήματος να ασχοληθούν με τη σύνθεση νέας μουσικής, με αποτέλεσμα να μαζευτούν στο τραπέζι πάνω από 30 τραγούδια. Με τα τραγούδια αυτά στις αποσκευές τους, οι SLIPKNOT επέστρεψαν στον τόπο καταγωγής τους, την Iowa, κλείστηκαν στο studio και είπαν στον παραγωγό Dave Fortman ότι θέλουν να βγάλουν τον πιο επιθετικό δίσκο της καριέρας τους.
Το αποτέλεσμα ήταν φυσικά η κυκλοφορία του “All hope is gone”, που μπορεί να μην είναι τελικά ο πιο επιθετικός τους δίσκος, αλλά σίγουρα συγκαταλέγεται μέσα στους καλύτερους. Η μουσική κατεύθυνση του συγκροτήματος οδηγήθηκε μακριά από το nu metal του παρελθόντος, σε πιο groove/death metal μονοπάτια, με περισσότερες μελωδίες αλλά και πειραματισμούς. Τα τραγούδια “Gematria (the killing name)” και το ομώνυμο του δίσκου παρουσιάζουν την πιο ακραία και επιθετική διάθεση των SLIPKNOT. Αυτά όμως που έκλεψαν την παράσταση, που κυκλοφόρησαν και ως single, ήταν τα “Sulfur”, “Psychosocial”, “Dead memories” αλλά και η υπέροχη συναισθηματική μπαλάντα “Snuff”.
Λένε πολλές φορές ότι τα συναισθήματα που έχει μέσα του ένας καλλιτέχνης, αποτυπώνονται στην μουσική που γράφει. To “All hope is gone” δεν ξεφεύγει από την παραπάνω άποψη και αυτό διότι τα συναισθήματα που πηγάζουν από τα τραγούδια που περιέχει, αντικατοπτρίζουν πλήρως την ψυχοσύνθεση της μπάντας. Μίσος, λύπη, βαριά και ασήκωτα riffs, στίχοι που μιλούν για εθισμό και θυμό, είναι τα στοιχεία του “All hope is gone”, του τελευταίου πραγματικά μεγάλου δίσκου των SLIPKNOT. Αυτό που ακολούθησε ήταν μία παγκόσμια περιοδεία όπου οι SLIPKNOT έπαιξαν σχεδόν παντού (αφού η Ευρωπαϊκή τους περιοδεία ακυρώθηκε επειδή ο Jordison έσπασε τον αστράγαλο του), με αποκορύφωμα την εμφάνιση τους στο Download festival ως headliners. Το συγκρότημα για ακόμα μία φορά βάδιζε στις ψηλότερες κορυφές της επιτυχίας αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ. Οι SLIPKNOT επέλεξαν να κάνουν μία ακόμα παύση για ξεκούραση και τότε ήταν που η μοίρα έπαιξε το δικό της παιχνίδι και αυτό γιατί ένας εκ των ηγετών της μπάντας, ο Paul Gray, βρήκε τραγικό θάνατο λόγω υπερβολικής δόσης μορφίνης. Έκτοτε, τίποτα δεν είναι πλέον ίδιο για τους SLIPKNOT.
Did you know that:
-Το “All hope is gone” είναι το τελευταίο άλμπουμ στο οποίο συμμετείχε ο Joey Jordison, ο οποίος αποχώρησε λίγο πριν το “5: The Gray Chapter”
-Ο δίσκος φιγούραρε στην πρώτη θέση των Billboard 200 album charts πουλώντας μέχρι το 2014, στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο, 1.106.000 αντίτυπα.
Από κάτω, ακολουθεί η συνέντευξη που έκανε ο Σάββας Στανής για το εξώφυλλο του καλοκαιρινού τεύχους του Rock Hard για το 2008, με τον κιθαρίστα του γκρουπ, Mick Thomson, καθώς και το listening session στο οποίο είχαμε δώσει το παρόν, ως ένα από τα ελάχιστα Ευρωπαϊκά περιοδικά και είχε γίνει στο Ελσίνκι της Φιλανδίας.
SLIPKNOT interview (Mick Thomson)
“Abandon hope”
Πριν από μερικά χρόνια όταν πήρα την πρώτη μου συνέντευξη από τους SLIPKNOT είχα εντυπωσιαστεί. Συνάντησα τον Chris Fehn σ’ ένα ξενοδοχείο της Αθήνας και έμεινα άναυδος από την απλότητα και την ταπεινότητα ενός ανθρώπου που θα μπορούσε άνετα και δικαιολογημένα να πετάει στα σύννεφα πάνω σε καλάμια. Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του ενός εκ των δυο κιθαριστών του συγκροτήματος, Mick Thomson να μου αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Προσιτός όσο λίγοι, ο Mick μου μίλησε άνετα και χωρίς ενδοιασμούς για όσα ήθελα να μάθω. Όπως είναι λογικό, η κυκλοφορία νέου άλμπουμ από τους SLIPKNOT αποτελεί γεγονός της χρονιάς και γι’ αυτό το ROCK HARD όφειλε να είναι παρόν για να μάθει λεπτομέρειες για σας και τους φίλους σας…
Καλησπέρα Mick, μετά από τέσσερα ολόκληρα χρόνια οι SLIPKNOT επανέρχονται με νέο studio άλμπουμ…
Σε μία εβδομάδα από σήμερα ξεκινάμε τις συναυλίες και είμαι πολύ ενθουσιασμένος γι’ αυτό. Προσωπικά μου αρέσει να δίνω shows έχοντας νέα δουλειά στα δισκοπωλεία γιατί αποκτάς περισσότερο ενδιαφέρον όταν έχεις να παίξεις νέα κομμάτια. Είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδίσεις γιατί πρέπει να μεταδώσεις στον κόσμο καινούρια τραγούδια με τον καλύτερο τρόπο. Ξέρεις, είναι πολύ πιο ασφαλές να παίζεις ένα best of live απ’ ότι live με νέο υλικό. Όπως και να το κάνεις είναι μια πρόκληση.
Πριν από λίγες μέρες διάβασα κάποιες δηλώσεις του Joey Jordison. Σύμφωνα με αυτές, κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του “Iowa” δεν μιλούσατε μεταξύ σας ενώ μετά την κυκλοφορία του “Vol: 3” κάνατε τρεις ολόκληρους μήνες για να μιλήσει ο ένας στον άλλο. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Το κλίμα μεταξύ σας ήταν άψογο και ο καθένας είχε την καλύτερη διάθεση για συνεργασία και δημιουργία. Που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτή η αλλαγή;
Πολλά από αυτά που συνέβησαν στο παρελθόν έχουν να κάνουν καθαρά με θέματα μουσικής βιομηχανίας και ειδικότερα με την άσχημη πλευρά της. Πολλοί managers μας είπαν ψέματα, μας έκλεψαν λεφτά και έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να μισούμε ο ένας τον άλλο. Υπήρξαν πολλές φορές που στα μέσα μιας περιοδείας ανακαλύπταμε ότι κάποιος μας έκλεβε ή ότι κάποιος μας κορόιδευε πίσω από την πλάτη μας. Όπως καταλαβαίνεις όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις σου δεν μπορείς να παραμείνεις ψύχραιμος πόσο μάλιστα όταν φαίνεται ότι κάποιος από εμάς είχε την ευθύνη. Ο κόσμος επειδή δεν ξέρει τι γίνεται αρχίζει και δημιουργεί διάφορες φανταστικές ιστορίες όταν σε βλέπει συνεχώς εκνευρισμένο και χωρίς διάθεση. Τα πράγματα μπορούν να πάρουν επικίνδυνες διαστάσεις μέσα από τα περιοδικά αλλά δυστυχώς είναι κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις.
Έχει γίνει γνωστό πως αυτή τη φορά όλα τα μέλη των SLIPKNOT έφεραν ιδέες που εξελίχθηκαν σε τραγούδια. Πιστεύεις ότι η ποικιλομορφία αυτού του CD οφείλεται σ’ αυτό το γεγονός;
Πολύ πιθανόν. Κάθε δίσκος των SLIPKNOT είναι διαφορετικός από τον προηγούμενο πολύ απλά γιατί όσο περνάνε τα χρόνια αλλάζουμε και εμείς σαν άνθρωποι. Κάθε άνθρωπος όσο περνάει ο καιρός οφείλει να γίνεται σοφότερος αν και σίγουρα δεν είναι πάντα έτσι. Όπως καταλαβαίνεις σε ένα συγκρότημα όπως οι SLIPKNOT που αποτελείται από εννιά προσωπικότητες που συνεχώς αλλάζουν και εξελίσσονται οι μουσικές αλλαγές φαίνονται ακόμα περισσότερο και ειδικά όταν το διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στα άλμπουμ είναι αρκετά μεγάλο.
Όπως πολύ καλά ξέρεις κάθε φορά που ένα συγκρότημα κυκλοφορεί ένα νέο άλμπουμ υποστηρίζει πως είναι ότι καλύτερο και ωριμότερο έχει κάνει στην καριέρα του. Θα υποστηρίξεις αυτή την άποψη για το “All hope is gone”;
(γέλια). Ξέρουμε πολύ καλά και οι δυο ότι αυτά είναι βλακείες. Έχω ακούσει τέτοιες δηλώσεις από πολλούς μουσικούς μετά από απαράδεκτα CD και εκνευρίζομαι απίστευτα γιατί κοροϊδεύουν τον κόσμο μόνο και μόνο για να πουλήσουν μερικές κόπιες παραπάνω. Τέτοιες δηλώσεις μου θυμίζουν ερωτήσεις του στυλ «ποιος είναι ο καλύτερος κιθαρίστας;». Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει καλύτερος κιθαρίστας; Όλα αυτά είναι υποκειμενικά και θέματα promotion. Θεωρώ δικαιολογημένη μια τέτοια συζήτηση σε παιδιά μέχρι δεκαπέντε ετών αλλά όχι παραπάνω. Το μόνο που θα πω για το νέο μας άλμπουμ είναι ότι είμαι απόλυτα ικανοποιημένος με τα κομμάτια και το μόνο δεδομένο τους είναι ότι μας αντιπροσωπεύουν όλα εκατό τοις εκατό. Πολλές φορές συμβαίνει να προτιμάς τα νέα τραγούδια απλά επειδή είναι πιο φρέσκα ως άκουσμα αλλά την πραγματική τους αξία την καταλαβαίνεις μετά από μερικά χρόνια. Προσωπικά μπορεί να ήμουν ενθουσιασμένος μετά την κυκλοφορία του “Vol: 3” αλλά πλέον προτιμώ να παίζω περισσότερα κομμάτια από το πρώτο μας άλμπουμ παρά από αυτό.
Το νέο σας άλμπουμ περιέχει πολλά κομμάτια σε mid και slow tempo, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος;
Αν εννοείς ότι αρχίσαμε να παίζουμε doom metal θα κλείσω το τηλέφωνο (γέλια). Ίσως να συμφωνήσω, αλλά όχι απόλυτα. Πολλά riffs είναι ταχύτατα αλλά λόγω του ρυθμού των drums το αποτέλεσμα αλλάζει εντυπωσιακά. Προσπαθήσαμε να ενώσουμε όλα αυτά που αντιπροσωπεύουν οι SLIPKNOT όλα αυτά τα χρόνια, από τα σκληρά κομμάτια των πρώτων ημερών μέχρι τα εμπορικότερα στοιχεία του “The subliminal verses”.
Υπάρχει η φήμη ότι το “All hope is gone” είναι μια φράση που είδατε γραμμένη σε ένα τοίχο ενός σχολείου. Αληθεύει;
Δυστυχώς δεν μπορώ να σου μιλήσω γι’ αυτό, μιας και ο Corey είναι ο μόνος υπεύθυνος. Αφού τελειώσουμε με τη μουσική έρχεται, μαζεύει όλα τα κομμάτια και επανέρχεται μετά από μερικές μέρες με στίχους και προτάσεις για τον τίτλο κάθε άλμπουμ. Έτσι έγινε και αυτή τη φορά.
Είσαι ένα από τα μέλη των SLIPKNOT που κρατάς πολύ χαμηλό προφίλ σε σχέση με τους υπόλοιπους. Σε αντίθεση με τους περισσότερους που έκαναν κάποιο project εσύ το μόνο που έκανες όλα αυτά τα χρόνια ήταν μια συμμετοχή στο τελευταίο άλμπουμ των MALEVOLENT CREATION. Αυτό έγινε γιατί χρειαζόσουν να απομακρυνθείς απ’ όλα αυτά για λόγους ξεκούρασης ή για κάτι άλλο;
Δεν είμαι από αυτούς που θέλουν συνέχεια να προβάλουν τη μουσική τους στον κόσμο. Προσωπικά παίζω μουσική καθημερινά στο σπίτι αλλά θέλω να σταματάει εκεί. Παίζω με τις ώρες blues αλλά είναι κάτι που θέλω για τον εαυτό μου, κάτι που χρειάζομαι για να παραμένω δημιουργικός και ήρεμος. Σίγουρα όταν θα σταματήσουν να υπάρχουν οι SLIPKNOT θα κάνω κάτι άλλο αλλά μέχρι τότε δεν έχω σκοπό να κάνω κάτι περισσότερο. Τους MALEVOLENT CREATION τους ξέρω εδώ και πολλά χρόνια. Είναι ένα συγκρότημα που ακούω από τότε που ήμουν δεκαοκτώ ετών, οπότε ήταν χαρά και τιμή για μένα να συμμετέχω σ’ ένα κομμάτι τους. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που πολλοί από τους καλλιτέχνες που μ’ επηρέασαν ως μουσικό έχουν καταφέρει να γίνουν φίλοι μου. Αυτό είναι το καλό όταν κάνεις επιτυχία. Γνωρίζεις από κοντά σπουδαίους καλλιτέχνες, πράγμα που δεν θα γινόταν σε καμία άλλη περίπτωση.
Δηλαδή να υποθέσω ότι οι SLIPKNOT ικανοποιούν τις καλλιτεχνικές σου ανησυχίες απόλυτα;
Ναι, κατά κάποιο τρόπο. Όπως σου είπα και πριν μου αρέσει να παίζω blues και είμαι πολύ ευτυχισμένος που δε χρειάζεται να παίζω στη σκηνή τέτοια μουσική. Δεν είμαι αναγκασμένος να κάνω συναυλίες, να δίνω συνεντεύξεις και όλα αυτά που απαιτεί η μουσική βιομηχανία. Για να σου πω την αλήθεια δεν χρειάζομαι άλλη προσοχή στραμμένη πάνω μου. Οι SLIPKNOT μου παρέχουν αρκετή (γέλια).
Για το “All hope is gone” συνεργαστήκατε με τον Dave Fortman (EVANESCENCE, SUPERJOINT RITUAL). Υπήρξαν φήμες ότι δεν μείνατε καθόλου ευχαριστημένοι από τον Rick Rubin και τη δουλειά του στο “Vol: 3”. Τι ακριβώς συνέβη;
Ο Dave έχει εκπληκτική αίσθηση του ήχου. Μέσα σε τριάντα λεπτά βρήκαμε ακριβώς τον ήχο με τον οποίο γράψαμε τις κιθάρες πράγμα που δεν έχει γίνει ποτέ και με κανέναν στο παρελθόν. Ο Dave ήταν πίσω από την κονσόλα όση ώρα ήμασταν εμείς στο studio και αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό. Μας βοήθησε πολύ που υπήρχε ένας άνθρωπος να μας κοιτάει κάθε στιγμή που ηχογραφούμε. Αυτό σου παρέχει μια αίσθηση ασφάλειας ενώ ταυτόχρονα δεν σ’ αφήνει να ξεφύγεις από τους στόχους που έχεις θέση. Τον Rick Rubin τον είδαμε έξι φορές μέσα σε έξι μήνες όταν γράφαμε το “Vol: 3”. Ένας παραγωγός δεν πρέπει να το κάνει αυτό, γι’ αυτό και αποφασίσαμε πως δεν επιθυμούμε να συνεργαστούμε πάλι μαζί του. Εγώ και κάποια άλλα μέλη της μπάντας είχαμε προτείνει στο booklet του “Vol: 3” να μην μπει ούτε το όνομα του παρά μόνο ότι η παραγωγή ανήκει στους SLIPKNOT και τον Greg Philip (μηχανικός ήχου). Πάντα χρειάζεται ένας άνθρωπος που μπορεί να δει γενικότερα τη δουλειά που κάνεις και να σου πει την άποψή του. Πολλές φορές ο συναισθηματισμός που σε διακατέχει όταν γράφεις μουσική, δεν σ’ αφήνει να δεις τι είναι καλό και τι όχι και εκεί χρειάζεται ο παραγωγός για να σου δώσει τη λύση. Σ’ αυτή τη θέση όμως χρειάζεσαι κάποιον που να ξέρει πολύ καλά τη δουλειά του γιατί σκέψου πως εμείς έχουμε εννιά διαφορετικές απόψεις ακόμα και για ένα riff. Ο Dave αποδείχτηκε ικανότατος γι’ αυτό. Είναι απλός και αθόρυβος αλλά με μοναδικά αποτελέσματα. Δεν είναι από αυτούς που σου λένε τι πρέπει να παίξεις απλά σε καθοδηγεί ανάλογα με τα δικά σου «θέλω» και αυτό πιστεύω πως είναι το πιο σημαντικό.
Το “All hope is gone” είναι το πρώτο σας άλμπουμ που ηχογραφήθηκε σε studio της Iowa. Γιατί σας πήρε τόσο καιρό να γράψετε στο μέρος στο οποίο μένετε;
Είτε το πιστεύεις είτε όχι, η Iowa δεν είχε μέχρι σήμερα κάποιο studio που να ικανοποιεί τις απαιτήσεις μας. Εδώ και χρόνια ακούγαμε από ένα φίλο ότι ήθελε να φτιάξει ένα μεγάλο studio και του υποσχεθήκαμε πως όταν γίνει θα ηχογραφήσουμε σ’ αυτό. Το studio αυτό έγινε και πραγματικά είναι αυτό ακριβώς που θέλαμε. Είναι κατά κάποιο τρόπο ένα μικρό ξενοδοχείο μιας και έχει πολλά δωμάτια με κρεβάτια, κουζίνες και ότι γενικώς ότι είναι απαραίτητο για μουσικούς που ξοδεύουν αμέτρητες ώρες ηχογραφώντας. Στην αρχή ο Dave ήθελε να μας πάει στη Νέα Ορλεάνη γιατί εκεί συνήθως ηχογραφεί αλλά βλέποντας το studio είπε αμέσως ναι. Στο προηγούμενο άλμπουμ όπως ήταν λογικό δεν ήμασταν όλοι εκεί συνέχεια. Δεν μπορείς να μένεις για έξι μήνες σε ξενοδοχείο ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να ηχογραφείς. Αρχικά, είχε πάει ο Joey με το μηχανικό για να γράψουν τα drums, μετά εμείς για κιθάρες και μπάσο και μετά οι υπόλοιποι. Αυτό όπως καταλαβαίνεις έχεις τις δυσκολίες του γιατί αν χρειαστεί να προσθέσεις κάτι αργότερα ή να κάνεις μια αλλαγή χρειάζεται να ταξιδέψεις αρκετές ώρες με το αεροπλάνο.
Είστε μια extreme metal μπάντα και ταυτόχρονα έχετε προταθεί για βραβείο Grammy έξι φορές. Αλήθεια σας απασχόλησε ποτέ το γεγονός;
Έχουμε προταθεί έξι φορές και δεν έχω πάει ούτε μια στην απονομή (γέλια), αυτό πιστεύω τα λέει όλα. Τους σιχαίνομαι όλους αυτούς τους ανθρώπους που σου δίνουν βραβεία, σε χειροκροτούν ενώ δεν έχουν ακούσει ποτέ ούτε μια νότα από τη μουσική σου. Φυσικά είναι καλό να αναγνωρίζεται το ταλέντο σου και να προωθείται η μουσική σου αλλά τέτοιου είδους εκδηλώσεις προτιμώ να τις βλέπω από το σπίτι.
Σε λίγες μέρες αρχίζετε μια co-headlining περιοδεία με τους DISTURBED. Πως αισθάνεσαι και ποια είναι η γνώμη σου για τη μουσική τους;
(γέλια). Αρχικά πρέπει να σου πω ότι δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται για co-headlining περιοδεία. Ποιος σου το είπε αυτό;
Το διάβασα στο blabbermouth. Αυτή πρέπει να είναι η επίσημη ανακοίνωση της περιοδείας.
Αυτά είναι νέα για μένα. Μην πιστεύεις ότι διαβάζεις στο internet. Αν δεν έχει ανακοινωθεί στο δικό μας site τότε δεν είναι τίποτα αληθινό. Κάθε φορά που ξεκινάμε μια περιοδεία γίνονται συνεχώς τα ίδια. Πρέπει να συναντηθείς με τους manager σου, με τους manager των άλλων συγκροτημάτων και να αναλώνεις ατέλειωτες ώρες σε βλακείες. Σιχαίνομαι όταν μου λένε πως για να βγάλω λεφτά πρέπει να πω κάποιες συγκεκριμένες λέξεις. Το management που έχει καλύτερες δημόσιες σχέσεις θα βάλει τη λέξη headliner δίπλα στο όνομά σου και πίστεψε με αυτό κοστίζει πολλές χιλιάδες δολάρια. Δεν ξέρω αν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά αν ισχύει θα μαλώσω με πολλούς ανθρώπους σήμερα το βράδυ. (μετά από ένα λεπτό σιγής) Το παίρνω πίσω αυτό που είπα. Ότι και να συμβεί θα βγω στη σκηνή και θα παίξω για τους οπαδούς μας.
Ναι, αλλά ακόμα δε μου είπες τη γνώμη σου για τους DISTURBED.
(γέλια) Το πρόσεξες ε; Δεν πειράζει ας περάσουμε στην επόμενη ερώτηση (γέλια)
Πιστεύεις ότι υπάρχουν πράγματα που μπορούν να κατακτήσουν ακόμα οι SLIPKNOT;
Για να σου πω την αλήθεια είμαι περήφανος που ανήκω σ’ αυτή την μπάντα. Αν εξαιρέσεις μπάντες όπως οι IRON MAIDEN και οι METALLICA δε νομίζω πως θα ήθελα ποτέ να παίξω σε κανένα άλλο συγκρότημα. Οι SLIPKNOT για μένα είναι μοναδικοί και φυσικά τους θεωρώ σταθμό στην ιστορία του σκληρού ήχου. Φυσικά υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούμε ακόμα να κάνουμε αλλά σίγουρα είμαι περήφανος γι’ αυτά που έχουμε προσφέρει μέχρι σήμερα στη μουσική.
Απ’ ότι ξέρω αυτή τη φορά γράψατε πάνω από 30 κομμάτια. Υπάρχει περίπτωση να κυκλοφορήσει κάποια ειδική έκδοση με περισσότερο υλικό;
Έτσι πως έχουν γίνει τα πράγματα στη μουσική βιομηχανία είσαι αναγκασμένος να προσφέρεις ειδικές εκδόσεις. Πρέπει να πουλάς εκατομμύρια άλμπουμ για να βγάζεις λεφτά από ένα δισκογραφικό συμβόλαιο και λυπάμαι πολύ που είναι ελάχιστα τα συγκροτήματα που καταφέρνουν κάτι τέτοιο. Πολλοί άσχετοι έχουν μπει μέσα στις δισκογραφικές και είσαι αναγκασμένος να πληρώνεις δέκα δικηγόρους για να μη σε κλέψουν και να μη σου τη φέρουν πίσω από την πλάτη σου. Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες γι’ αυτό το θέμα αλλά θα προσβάλλω πολλούς επώνυμους γι’ αυτό είμαι αναγκασμένος να σταματήσω.
Σάββας Στανής
SLIPKNOT listening session
30/06/08 @ System rock (Helsinki, Finland)
Ένα από τα πιο όμορφα πράγματα στον χώρο της μουσικής είναι το ότι μπορεί να βρεθείς στα πιο απίθανα μέρη του πλανήτη για να την ακούσεις (την μουσική ντε!). Αυτή η σκέψη πέρασε πρώτη-πρώτη από το μυαλό μου στις 30 Ιουνίου, στο Ελσίνκι της Φινλανδίας. Οι λόγοι που βρισκόμουν στη χώρα του “midnight sun” μπορεί αρχικά να ήταν άλλοι, όμως επειδή ο κόσμος δεν είναι όσο αχανής μπορεί να νομίζουμε ότι είναι, η ευκαιρία να ακούσω το νέο άλμπουμ των Αμερικανών SLIPKNOT ήρθε και έδεσε σαν λουκούμι (Σκανδιναβικό). Η τοποθεσία όπου θα γινόταν το listening session ήταν το περίφημο System rock, το πιο γνωστό ίσως metal club στο Ελσίνκι, και οι παραβρισκόμενοι συνολικά δεν ξεπερνούσαν τα πέντε άτομα (δημοσιογράφοι και εκπρόσωποι της δισκογραφικής εταιρίας).
Με τέσσερα χρόνια ουσιαστικά να μεσολαβούν μεταξύ του προηγούμενου studio άλμπουμ τους (“Vol. 3: The subliminal verses”) και του “All hope is gone”, και με δεδομένο ότι ποτέ δεν ξέρεις τι πραγματικά να περιμένεις από μια μπάντα όπως οι SLIPKNOT, έστησα αυτί γεμάτος περιέργεια και ενδιαφέρον. Κάτι το όλο μυστήριο που είχε διατηρήσει το συγκρότημα γύρω από τις νέες μάσκες του, κάτι το ότι κρατούσαν μυστικό τον τίτλο του νέου τους CD μέχρι σχετικά πρόσφατα, κάτι οι teaser αφίσες που είχαν κυκλοφορήσει – σκέφτηκα, ίσως δεν είναι απορίας άξιο, μιας που αποδεδειγμένα θεωρούνται ως μια από τις μεγαλύτερες σύγχρονες metal μπάντες στον πλανήτη. Δεν μιλάμε απλώς για ένα συγκρότημα με πολύ γερό marketing.
Πριν ξεκινήσω να περιγράφω το νέο άλμπουμ, θα ήθελα να πω σε αυτό το σημείο πως μέχρι και την ημέρα του listening session δεν ήταν γνωστό σε κανέναν το track list του “All hope is gone”, όποτε έπρεπε να κρατάω κάπως γενικές σημειώσεις. Επίσης παρατήρησα ότι ενώ εγώ άκουσα έντεκα τραγούδια (αυτά είχε το master recording που είχαν μαζί τους οι τύποι από την Roadrunner Records), τελικά αυτό άλλαξε αργότερα και τώρα πλέον είναι δώδεκα συν τέσσερα bonus tracks. Οπότε αναγκαστικά δεν θα σας κάνω track by track ανάλυση αλλά μια γενικότερη περιγραφή.
Το νέο CD των SLIPKNOT είναι ιδιαίτερο, όπως άλλωστε είναι και οτιδήποτε άλλο έχουν κάνει μέχρι στιγμής. Και αυτό το επιβεβαίωσα καθώς έμπαινα στον χώρο όπου γινόταν η προακρόαση του δίσκου, ενώ έπαιζε ένα track το οποίο στα δικά μου τα αυτιά ακουγόταν αρκετά απαλό για SLIPKNOT, αρκετά μελωδικό και εν γένει διαφορετικό από αυτό που ίσως να περίμενα. Στη συνέχεια και προς απόδειξη των όσων σκεφτόμουν, το επόμενο τραγούδι ξεκίναγε με βίαιο χώσιμο στην αρχή, συνέχιζε με φωνητικά τύπου modern American rock, σου έσκαγε κλασικό ρεφρέν SLIPKNOT και πυκνά-συχνά σε διέλυε με το απίστευτό και μανιώδες drumming του Jordison. Αρκετά tracks στο “All hope is gone” είναι μεσαίας ταχύτητας, βαριά, με πολύ δυνατά ρεφρέν (τα οποία είναι άλλοτε περίεργα και άλλοτε ακόμη πιο περίεργα!). Άλλα πάλι (ένα-δύο) είναι πολύ εμπορικά και “καλοφτιαγμένα” με τρανό παράδειγμα μια μπαλάντα η οποία ακολουθεί πιστά την επιτυχημένη εμπορική πατέντα των STONE SOUR (κάτι σαν το “Through glass” ένα πράμα). Βέβαια οι SLIPKNOT δεν ήταν δυνατόν να μην προνοήσουν και για τους λάτρεις της ταχύτητας και του ανελέητου κοπανήματος – έτσι στο “All hope is gone” υπάρχουν τραγούδια (όπως το ομώνυμο, το οποίο πιθανότατα να έχετε ακούσει στις ραδιοφωνικές εκπομπές του περιοδικού) τα οποία σαρώνουν, διαμελίζουν και σε κολλάνε στον τοίχο – τουλάχιστον έτσι όπως έχουμε συνηθίσει τους SLIPKNOT σε τραγούδια όπως “(SIC)”, ‘The heretic anthem”, “People = shit” κλπ. Αυτό που με εντυπωσίασε με τα συγκεκριμένα γρήγορα κομμάτια (αλλά και γενικότερα στο άλμπουμ) είναι το drumming του Jorsidon. Απίστευτα πιο γρήγορος, απίστευτα πιο τεχνικός από ποτέ άλλοτε. Ίσως αυτό το άλμπουμ να είναι πραγματικά η ακμή αυτού του απίστευτου ντράμερ-διαμάντι. Καλά, μη νομίζετε ότι μόνο τα ντραμς είναι “μπόλικα”. Που να ακούσετε τα απίστευτα riffs του Mick Thomson σε αυτό το άλμπουμ! Και η θεματολογία; Φυσικά κοινωνικοπολιτική!
Εάν πιστεύατε πως οι SLIPKNOT θα απογοήτευαν, το “All hope is gone” έρχεται για να σας διαψεύσει. Μπορεί μεν να έχει κάποια παραπάνω εμπορικά στοιχεία (ίσως περισσότερο για τα ραδιόφωνα, ίσως επειδή ο Corey Taylor “παρασύρεται” λίγο και από την εμπορική επιτυχία των STONE SOUR), αυτά όμως είναι πολύ λίγα μπροστά στο συνολικό “ξύλο” που σκοπεύει να σας ρίξει! Έχοντας ήδη διανύσει παραπάνω από το μισό έτος, μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα ότι μιλάμε για μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, εάν όχι η καλύτερη!
Ορφέας Σπηλιωτόπουλος
