ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Dreaming Neon Black”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1999
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Neil Kernon
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Warrel Dane – φωνητικά
Jim Sheppard – μπάσο
Jeff Loomis – κιθάρες
Tim Calvert – κιθάρες
Van Williams – ντραμς
Θα προσπαθήσουμε να είμαστε όσο πιο αντικειμενικοί γίνεται με αυτό το άρθρο, καθώς είναι γνωστό τοις πάσοι ότι οι NEVERMORE είναι πολύ αγαπημένη μας μπάντα και ο συγκεκριμένος δίσκος κατέχει μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μας.
Σαν σήμερα λοιπόν, πριν 20 χρόνια (τώρα, αλήθεια, πέρασαν 20 χρόνια…;), αυτή η γιγαντιαία μπάντα από το Seattle των Η.Π.Α. κυκλοφορεί αυτό το μνημείο, το οποίο ήταν εκείνη την εποχή ένα από τα πλέον αναμενόμενα άλμπουμ στις καρδιές των οπαδών. Το συγκρότημα ερχόταν με κεκτημένη ταχύτητα από την επιτυχία του προηγούμενου τους δίσκου, “The politics of ecstasy” και ειδικά στη χώρα μας είχαν αρχίσει να απολαμβάνουν μυθική αποδοχή. Είχαν περάσει δυόμιση σχεδόν χρόνια και το μόνο που είχε αλλάξει –αλλά άφηνε παράλληλα υποσχέσεις- ήταν η φυγή του –επίκαιρου τελευταία- Pat O’Brien ο οποίος πλέον θα στρεφόταν προς το αγαπημένο του death metal αρχικά και θα κατέληγε στο αγαπημένο του συγκρότημα, τους CANNIBAL CORPSE, και στη θέση του έγινε η τεράστια για την εποχή μεταγραφή του Tim Calvert των ανενεργών τότε FORBIDDEN. O Neil Kernon θα καθόταν στην καρέκλα του παραγωγού και ο δίσκος ηχογραφήθηκε στα Village Productions στο Tornillo του Texas. Το συγκρότημα ήθελε ούτως ή άλλως να πάει τη μουσική του ένα βήμα παραπέρα, αλλά αυτό που θα ακολουθούσε δεν το φανταζόταν κανείς. Η προσθήκη του Calvert έδωσε ένα απίστευτα συμπαγή ήχο ως αποτέλεσμα και όντας πολύ ενεργός κατά τη συνθετική διαδικασία του δίσκου, η προσφορά του έγινε άμεσα αντιληπτή όταν τελικά κυκλοφόρησε ο δίσκος, ένας δίσκος ο οποίος χαρακτηρίζεται από την τραγική απόλυτα αληθινή ιστορία που αφορούσε τον ίδιο τον Warrel Dane.
Ο χαρισματικός τραγουδιστής κάποτε βίωσε τον απόλυτο έρωτα με μία κοπέλα, η οποία όμως κάποια στιγμή εντάχθηκε σε μία θρησκευτική αίρεση με την οποία δέθηκε πολύ άμεσα και με μυστήριο τρόπο. Η κοπέλα άρχισε να το παίρνει πολύ σοβαρά από ένα σημείο και μετά, με τον ίδιο τον Warrel να προσπαθεί να την πείσει για το «δηλητήριο» το οποίο όπως πάντα έλεγε την πότισαν και σε μία θρησκευτική αποστολή μαζί τους εξαφανίστηκε διά παντός και δεν εμφανίστηκε ξανά παρά μόνο όταν βρέθηκε πνιγμένη. Η απώλεια της κόστισε στον Dane όσο δεν λέγεται και παρότι είναι κάτι το οποίο συνέβη αρκετά πριν σε σχέση με την κυκλοφορία του δίσκου, ο ίδιος υπέφερε από αϋπνίες και εφιάλτες, ακούγοντας την να του φωνάζει στα όνειρα του και μάλιστα όπως ο ίδιος είπε, βίωσε τη σκηνή κατά την οποία πνιγόταν πολλές φορές από πολλές οπτικές. Ο ίδιος χωρίς να το έχει καταστήσει σαφές από την αρχή, τόνιζε τότε σε συνεντεύξεις: «Είναι μία πολύ απλή ιστορία ενός ανθρώπου που σιγά-σιγά τρελαίνεται χάνοντας τη γυναίκα που αγαπούσε. Τα κομμάτια εκφράζουν την πρόοδο της τρέλας του, περνάει στάδια άρνησης κατηγορώντας τον εαυτό του, τον Θεό, τον οποίο στη συνέχεια απαρνείται».
Σε πλήρη σαρκασμό, ο ξανθός frontman υπογράμμιζε: «Το τέλος είναι λίγο… τραγικό, λίγο καταθλιπτικό, σχεδόν Σαιξπηρικό. Όλοι πεθαίνουν και όλοι είναι ευτυχισμένοι». Η αλλαγή στη φωνή του είναι το πρώτο που προσέχει κανείς στα τραγούδια. Σαν να έχει ρημαχτεί ή ίδια του η ψυχή, τραγουδάει όπως δεν είχε τραγουδήσει ποτέ πριν και ποτέ ξανά στο μέλλον. Σαν κραυγή απόγνωσης σε κάθε δευτερόλεπτο, από τον αρχικό στίχο “Welcome millennium, the fall of planet hate” μέχρι τον τελειωτικό “I know you’re dreaming neon black”, θα αφήσει τη σφραγίδα του πάνω στο δίσκο με μία από τις πλέον καθηλωτικές ερμηνείες της ιστορίας. Ο ήχος ήταν απίστευτος, η ατμόσφαιρα του δίσκου επιβλητική, σου έβγαζε μία αύρα λες και έξω γινόταν κατακλυσμός και όλα είχαν καλυφθεί από νερό κι εσύ απλά επέπλεες για να σώσεις τη ζωή σου πριν σε πνίξει η παλίρροια των συνθέσεων. Οι κιθάρες του δίσκου ήταν βαρύτερες από την ύπαρξη, ο Calvert είχε δέσει απίστευτα με τον Jeff Loomis και φτιάξανε ένα απροσπέλαστο ήχο, τα riff και τα σόλο τους στο δίσκο αυτό θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σχολή αλλά ουδείς κατάφερε να μπει σε διαδικασία να τους μιμηθεί, σαν να ήξεραν όλοι ότι θα χάσουν άμεσα στη σύγκριση. Όσο για τους στίχους, αινιγματικοί και κολλητικοί.
Στην κλασική ερώτηση περί του “I Am the dog”, στο ποιος είναι ο «σκύλος», ο Warrel απαντούσε (κάνοντας σε να αισθανθείς ηλίθιος): “Spell dog backwards, it gives you GOD”. Μεγαλειώδες! Δύναμη, συναίσθημα, riffs σαν βόμβες νετρονίου, ακουστικές κιθάρες κάθαρσης, επιβλητικότητα, ατμόσφαιρα, πόνος, οδύνη, λύτρωση, όλα τα παραπάνω και άλλα τόσα συναισθήματα ευδιάκριτα στη μία ώρα που διαρκεί ο δίσκος. Ένας δίσκος που θα περιείχε και τον ύμνο “All the cowards hide” αλλά θεωρήθηκε ότι δεν ταίριαζε με το concept και την όλη ατμόσφαιρα του δίσκου και έμεινε εκτός, τελικά ευτυχώς για όλους μπήκε στην περιορισμένη έκδοση του επόμενου μεγαλείου “Dead heart in a dead world”. Η κληρονομιά του “Dreaming neon black” έχει 20 χρόνια μετά επιβάλλει τον καθολικό σεβασμό, ενώ με χαρακτηριστική ευκολία ψηφίστηκε ως το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς σχεδόν σε κάθε έντυπο και μη μέσο και λογίζεται ως ένα από τα απόλυτα διαμάντια όλων των ‘90s γενικότερα. Οι NEVERMORE υπερκέρασαν το εμπόδιο της πιθανής επανάληψης και δεν ήχησαν ποτέ ξανά το ίδιο ιδιαίτεροι και ατμοσφαιρικοί όπως εδώ. Η τραγική ιστορία του δίσκου σε συνδυασμό με τον χαμό του Warrel Dane πριν 14 μήνες, κάνει την ακρόαση του ακόμα πιο επίπονη και ιδιαίτερη, με την αίσθηση ότι πλέον ησύχασε η ψυχή του κι ότι πήγε να βρει την αγάπη της ζωής του εκεί ψηλά να κυριαρχεί και να δημιουργεί ανατριχίλες.
Κατά την τελευταία επίσκεψη του Wally στη Θεσσαλονίκη με την προσωπική του μπάντα για την επέτειο του “Dead Heart In A Dead World”, με κάτι παραπάνω από εμφανή τα σημάδια των προβλημάτων που αντιμετώπιζε, δεν θα μπορούσα να μην τον βρω, να τον χαιρετίσω και να του μιλήσω, με θυμόταν από τα μπλουζάκια που φορούσα, αλλά κυρίως από το τεράστιο πανό που έβλεπε μπροστά του κάθε φορά που ερχόταν στην Ελλάδα. Έχει μπροστά του ότι είχα μαζί μου για υπογραφές, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι φτάνοντας η σειρά του “Dreaming Neon Black”, κοντοστάθηκε, το κράτησε στα χέρια του και εμφανώς συγκινημένος γυρίζει και μου λέει “My friend, this one is my favourite…”. Όταν έχει κυκλοφορήσει δίσκους μνημειώδη αριστουργήματα σαν τα “Dead heart…”, “Enemies of Reality”, “The Politics of Ecstasy” κτλ κτλ, το να παραδέχεται ο ίδιος ο Dane ότι αυτό είναι το αγαπημένο του, έχει άλλη βαρύτητα και σημασία…
“…you are Forever in my heart, you never died, you are Forever, I still wonder where you are…”
Did you know that:
-Η αρχική μορφή του ομότιτλου κομματιού ήταν 16 λεπτά, τα οποία είχε συνθέσει ως επί το πλείστον ο Tim Calvert. Στη συνέχεια το κομμάτι έσπασε σε μικρότερα μέρη τα οποία μπήκαν σε άλλα κομμάτια του δίσκου, για να πάρει την τελική μορφή που όλοι γνωρίζουμε.
-Το εξώφυλλο της Ευρωπαϊκής έκδοσης ήταν κανονικά το οπισθόφυλλο και αντίστοιχα το οπισθόφυλλο ήταν το εξώφυλλο. Ο Warrel Dane ήταν έξαλλος με την πρωτοβουλία της Century Media να αντιστρέψει το εξώφυλλο, αλλά με τα χρόνια δήλωσε ότι το συνήθισε και ότι πλέον δεν του φαινόταν τόσο κακό σαν ιδέα.
-Τα samples στην αρχή του “Ophidian” και στο τέλος μετά το κενό του “Forever” είναι παρμένα από την ταινία του Clive Barker με τίτλο “Lord Of Illusions”.
-Σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου του συγκροτήματος, βασικός λόγος που ο δίσκος ηχεί έτσι είναι ότι την περίοδο των ηχογραφήσεων έβρεχε καταρρακτωδώς στο Texas και η όλη ατμόσφαιρα επηρέασε και την συνθετική διαδικασία.
-Τα γυναικεία φωνητικά στο ομώνυμο κομμάτι ανήκουν στην Christine Rhoades, φίλη και συνεργάτιδα των SANCTUARY και των NEVERMORE. Την συναντάμε επίσης με κάποια backing vocals στον 1ο δίσκο των NEVERMORE, καθώς και σε κάποια κομμάτια του προσωπικού δίσκου του Jeff Loomis, “Plains of Oblivion”.
Άγγελος Κατσούρας / Μίμης Καναβιτσάδος
