ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “No 4” – STONE TEMPLE PILOTS
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1999
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Atlantic
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Brendan O’ Brien
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Scott Weiland
Μπάσo – Robert DeLeo
Κιθάρα – Dean DeLeo
Drums – Eric Kretz
Βρισκόμαστε στα τέλη του 20ου αιώνα και το grunge κίνημα έχει ουσιαστικά εξαφανιστεί αφού έχει υπερσκελιστεί από τη νέα μόδα των εταιρειών που ακούει στο όνομα nu metal. Τι γίνεται όμως με όλα αυτά τα grunge σχήματα των αρχών της δεκαετίας του ‘90 και ειδικότερα τι γίνεται με τις ναυαρχίδες του κινήματος; Οι NIRVANA και οι SOUNDGARDEN έχουν διαλυθεί, οι PEARL JAM έχουν αλλάξει ύφος ενώ κανένας δεν ξέρει τι συμβαίνει με τους ALICE IN CHAINS αφού δεν έχει υπάρξει κάποια επίσημη ανακοίνωση διάλυσης. Και όμως οι STONE TEMPLE PILOTS, παρά τα γνωστά προβλήματα του τραγουδιστή τους Scott Weiland, συνεχίζουν (σχεδόν) ακάθεκτοι κυκλοφορώντας το 4ο studio άλμπουμ της καριέρας τους. Όταν βγήκε ούτε τάραξε τα νερά της μουσικής βιομηχανίας αλλά από την άλλη δεν θεωρήθηκε και καμία εμπορική αποτυχία αφού σε σύντομο χρονικό διάστημα έγινε πλατίνα παρά το γενικότερο αρνητικό κλίμα απέναντι στο ιδίωμα. Τελικά ήταν το “No 4” ένα κακό άλμπουμ; Πάμε να δούμε…
Καταρχάς, αν πέσουμε στην παγίδα και συγκρίνουμε το “No 4” με τα τρία προηγούμενα άλμπουμ των PILOTS τότε έχουμε κάνει μία κακή και σίγουρα λανθασμένη αρχή αφού το δισκογραφικό παρελθόν των Αμερικανών είναι σαφώς ποιοτικότερο. Ωστόσο, μετά τον λουστραρισμένο ήχο του “Tiny music”, το κουαρτέτο επιλέγει μια στροφή σε έναν πιο σκληρό ήχο, με μία “in your face” ξερή παραγωγή που φανερώνει μία διάθεση να επιστρέψουν στον ήχο του “Core”. Μάλιστα, για επτά σχεδόν λεπτά (δηλαδή όσο διαρκούν τα δύο πρώτα κομμάτια) οι PILOTS αγγίζουν το θαύμα αφού τα “Down” και “Heaven & hot rods” είναι κλασικά grunge κομμάτια που άνετα χωρούσαν στα “Core” και “Purple”. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι οι PILOTS έχουν αφήσει πίσω τις τόσο αγαπημένες τους power pop επιρροές των late 60’s. Για παράδειγμα, τα “Glide”, “Sour girl” και “I got you” σου δίνουν την αίσθηση ακυκλοφόρητων κομματιών από το “Tiny music” ενώ η nu metal παρένθεση με το κομμάτι “No way out” δεν είναι διόλου παράταιρη.
Με τα αδέλφια DeLeo και τον drummer Eric Kratz να αποδίδουν περίφημα στο studio υπό την αψεγάδιαστη καθοδήγηση του O’ Brien και τον κλασικά δυσλειτουργικό Weiland να διατηρεί τη φόρμα του (ίσως για τελευταία φορά σε τόσο υψηλό επίπεδο μέχρι την επιστροφή του 2010), οι STONE TEMPLE PILOTS κάνουν κάτι που σχεδόν περνάει απαρατήρητο: κυκλοφορούν ένα –γιατί όχι;- grunge άλμπουμ σε μία εποχή που στην Αμερική κυριαρχούσε το nu-metal και το νεοεμφανιζόμενο post-grunge κίνημα. Το αποτέλεσμα; Καλό. Το πρόσημο…; Θετικό.
Did you know that:
• Το promotion για την προώθηση του δίσκου είχε σκαμπανεβάσματα αφού ο…σεσημασμένος μακαρίτης Weiland αντιμετώπιζε τα δικά του προβλήματα με το νόμο αναγκάζοντας να περάσει κάποιο διάστημα στη φυλακή.
• Ο φωτογράφος στο booklet του “No 4”, Chapman Baehler, είχε σκηνοθετήσει και 2 video-clips των STONE TEMPLE PILOTS (“Revolution”, “Hello, it’s late”).
• H πρώτη έκδοση του δίσκου κυκλοφόρησε σε digipack μορφή και είναι σχετικά δυσεύρετη σε σχέση με την κανονική jewel case version.
Σάκης Νίκας
