a
ΜΠΑΝΤΑ: SYMPHONY X
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Paradise Lost”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2007
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Inside Out
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Michael Romeo, Jens Bogren
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Russell Allen – φωνητικά
Michael Romeo – κιθάρα, ορχηστρικά πλήκτρα
Jason Rullo – drums
Michael Lepond – μπάσο
Michael Pinnella – πλήκτρα
Για κάποιες μπάντες, το πλήρωμα του χρόνου αργεί να έρθει. Μπορεί να βγάλουν δισκάρες, να έχουν εξαιρετικά τραγούδια, τρομερούς παίχτες, να έχουν μία Α αναγνωρισημότητα και παραδοχή, όμως το επισφράγισμα της επιτυχίας να μην έρχεται. Και στους SYMPHONY X χρειάστηκαν «μόλις» 7 άλμπουμ για να μπορέσουν ΚΑΙ εμπορικά να αλλάξουν κατηγορία!
Προσωπικά, η αγαπημένη μου prog metal μπάντα, αλλά και πέραν των προσωπικών γούστων, είναι στις πρώτες που θα γίνει αναφορά από τους περισσότερους τουλάχιστον progsters μετά το όνομα των DREAM THEATER όταν η κουβέντα θα πάει στο progressive metal. Εκεί με FATES WARNING, QUEENSRYCHE και λοιπά.
Αυτοί λοιπόν οι τύποι, που είχαν ήδη στη φαρέτρα τους κάτι δίσκους όπως τα “The divine wings of tragedy”, “Twilight in Olympus” και φυσικά το “The Odyssey” (ο καθένας ας βάλει και 1-2 ακόμη αγαπημένα του), από το 1994 και ως το 2002, έχτιζαν και έχτιζαν και ψιλογκρέμιζαν και μόνοι τους (γιοφύρι της Άρτας την είδανε), μέχρι που το 2007 η κατασκευή τους είχε φτάσει στο peak της.
Ίσως το κενό των 5 χρόνων από την κυκλοφορία του “The Odyssey” να τους έκανε πολύ καλό και να ήταν αυτό που θέλανε, γιατί άλλωστε μας είχαν συνηθίσει σε πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς δημιουργίας και κυκλοφορίας δίσκων έχοντας 6 μέσα σε 8-9 χρόνια. Όπως και να ‘χει, το “Paradise lost” κυκλοφόρησε στις 26 Ιουνίου 2007 και αποθεώθηκε και μάλιστα πέρα ως πέρα δίκαια!
Πιο επιθετικοί, πιο μοντέρνοι, πιο σκοτεινοί, σταθερά progressive με απίθανα παιξίματα, αλλά συνάμα και άμεσοι (το μεγαλύτερο ατού τους για εμένα, αυτή η ισορροπία μεταξύ εντυπωσιασμού και ουσίας) στο “Paradise lost”, μας έδειξαν τα δόντια τους με το «καλημέρα» και την κυκλοφορία του “Serpent’s kiss”, το Μάιο του 2017. Το κομμάτι έγινε και το πρώτο βίντεο της μπάντας, κυκλοφορώντας μάλιστα ένα μήνα μετά το άλμπουμ, ενώ ακολούθησε και δεύτερο βίντεο, τον Ιανουάριο του 2008, για το “Set the world on fire”. Αυτά τα δύο τραγούδια, μαζί με τα “Domination”, “Eve of seduction” και “Revelation”, τα μισά του δίσκου δηλαδή, είναι αρκετά για να αποδείξουν την τρομερή του ποιότητα, καθώς και τα υπόλοιπα δεν υστερούν ιδιαίτερα. Για την ικανότητα των μελών δε συζητάμε καν. Όλα στα κόκκινα! Απλά νομίζω ότι χρειάζεται ένα έξτρα credit ο Μιχάλης ο Πινέλος (aka Michael Pinnella) που έχει κάνει ψιλοαθόρυβη αλλά εξαιρετική δουλειά στα πλήκτρα.
Ο αντίκτυπος του δίσκου, άμεσος! Η μπάντα, για πρώτη φορά στην καριέρα της, ντεμπουτάρει στο U.S. Billboard 200, φτάνοντας μέχρι την 123η θέση, ενώ έφτασαν και την 1η θέση στο Billboard’s Heatseekers, ενώ μπήκαν και σε Top 100 ακόμη 5 χωρών. Περιοδεία στην Αμερική τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο του 2008, ενώ το Φεβρουάριο του 2009 ακολούθησε μία άλλη στην Ασία. Πριν από αυτές, έχουμε και τη 14-μηνη περιοδεία με τους DREAM THEATER στην Ευρώπη. Δε νομίζω ότι χρειάζεται κι άλλα κάποιος.
Αποτέλεσμα όλου του ντόρου και της προσπάθειας της μπάντας, είναι και ένα συμβόλαιο με τη Nuclear Blast, μετά από 3 άλμπουμ που είχαν κυκλοφορήσει μέσω της Inside Out.
Δεν ξέρω αν η ενασχόληση με το “Paradise Lost” του John Milton, πάνω στο οποίο είναι βασισμένο ένα χαλαρό concept που έχει ο δίσκος έβαλε το σκοτεινό χεράκι του, αλλά το άλμπουμ αυτό έβαλε για τα καλά στα «σαλόνια» τους SYMPHONY X, κάτι που το άξιζαν και με το παραπάνω. Υπέροχος δίσκος. Υπέροχος!
Did you know that:
· O Michael Romeo, σε ένα fan club chat το Μάρτιο του 2016, είχε αποκαλύψει ότι μάλλον θα υπάρχει ένα ή και περισσότερα τραγούδια που θα έχουν ως θέμα τις δουλειές του H.P. Lovecraft. Τελικά καταλήξαμε ουσιαστικά στον Milton, αλλά μάλλον ο Lovecraft έβαλε το μαύρο το χεράκι του για να πιάσει τόσο το άλμπουμ.
· Αυτό είναι το πρώτο άλμπουμ των SYMPHONY X που τη μίξη έκανε ο τεράστιος Jens Bogren. Δε θα είναι και το τελευταίο όμως, καθώς ο ίδιος θα κάνει τη μίξη και το mastering και στα δύο επόμενα. Είναι η πρώτη φορά που εξωτερικός παραγωγός κάνει τη μίξη σε 3 άλμπουμ της μπάντας και μάλιστα σερί. Τους αδικεί κανείς για αυτή την επιλογή;
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Ακολουθεί η συνέντευξη που είχε κάνει στο έντυπο ROCK HARD, ο Γιώργος Κουκουλάκης, με τον κιθαρίστα και ηγέτη του σχήματος, Michael Romeo, για τον δίσκο εκείνο, καθώς και την παρουσίαση που είχε γίνει στο καλοκαιρινό τεύχος του ROCK HARD το 2007… Φυσικά, πάντα, με φωτογραφίες εποχής.
SYMPHONY X interview (Michael Romeo)
“Heaven and Hell”
Ένα συγκρότημα με ζοφερό παρελθόν, εξαιρετικό παρόν και πολλά υποσχόμενο μέλλον. Το συγκρότημα που μας είχε για καιρό σε αναμμένα κάρβουνα, επέστρεψε με μια σημαντική δουλειά που θα καθορίσει το μέλλον του. Οι SYMPHONY X έχουν κερδίσει πολλούς από εμάς κι ο Michael Romeo, ως βασικός υπεύθυνος της πορείας τους, καλείται να απαντήσει στις ερωτήσεις μας. Ευτυχώς, παρότι μόλις την προηγούμενη γύρισε από μια συναυλία στο Πουέρτο Ρίκο, είναι ευδιάθετος και επεξηγηματικός.
Με το νέο άλμπουμ να καραδοκεί, θα θέλαμε μερικές λεπτομέρειες.
Συζητήσαμε πολύ για την κατεύθυνση που έπρεπε να πάρει αυτός ο δίσκος και το τι θέλαμε να κάνουμε. Αποφασίσαμε αρχικά, ότι θα έχει μια πιο βαριά και δυνατή χροιά, θα είναι πιο επιθετικός κα στηριγμένος στις κιθάρες. Από τις πρώτες μου συνθετικές ιδέες, πρόβαλλε μια πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα και στην προπαραγωγή βγήκε αυτό το συναίσθημα και μια αμεσότητα. Καθώς αναπτύσσαμε τις ιδέες και τους στίχους, προέκυψε το “Paradise lost”. Παρόλο που δεν θέλαμε να βγει ο δίσκος concept, το θέμα του καλού και του κακού υπήρξε συνεχής πηγή έμπνευσης. Κάποιες συναισθηματικές ιδέες όπως προδοσία και εκδίκηση επικράτησαν και παρόλο που δεν υπάρχει κυρίαρχη ιδέα, ο δίσκος διέπεται από τον Παράδεισο και την Κόλαση. Καθώς αποφασίσαμε να συνεχίσουμε στην ιδέα του “Paradise lost” η μουσική έγινε πιο επιθετική και τα εκδικητικά τραγούδια έγιναν πιο σκοτεινά και συναισθηματικά.
Ο δίσκος έχει αρκετές εναλλαγές συναισθημάτων, όμως αν τον συγκρίνουμε με τις προηγούμενές σας δουλειές, είναι πιο σκληρός και έντονος, θα έλεγα.
Ήμασταν πολύ αφοσιωμένοι και θέλαμε το καθετί να έχει ένα νόημα. Έπρεπε να έχει ουσία και παράλληλα να έχει αναφορές σε μυθολογία αλλά να είναι διθυραμβικό. Υπάρχουν ορχηστρικά μέρη, κάποια βαριά riff, αλλά πιο σκοτεινό και γεμάτο συναίσθημα. Ήταν σημαντικό να περνά το νόημα της οργής παρά τις βαριές κιθάρες και την απόδοση στη φωνή. Πάνω από όλα όμως, έπρεπε να έχει τραγούδια, μελωδία και δομή. Δώσαμε μεγάλη προσοχή στο κάθε κομμάτι.
Όταν ασχολείστε με τη σύνθεση των τραγουδιών αφιερώνετε δηλαδή χρόνο στο κάθε σημείο και γράφετε κάθε μέρος πριν το δοκιμάσετε;
Πάντα υπάρχει μια καθοδηγητική γραμμή που έχουμε σκεφτεί. Στις προηγούμενες κυκλοφορίες μας έχουμε concept, έχουμε ασχοληθεί με μυθολογία, έχουμε σκληρά και μελωδικά μέρη, μακροσκελή κομμάτια κλπ. Στο “Odyssey” βαρύναμε τις συνθέσεις, όμως υπάρχουν κι εκεί πιο συμφωνικά μέρη. Στο “Paradise lost” θέλαμε να έχουμε πιο δομημένες συνθέσεις με πρωταρχικό σκοπό να γράψουμε τραγούδια που μπορείς να παρακολουθήσεις δίχως περίσσια πράγματα και υπερβολές. Είδαμε το καθένα ξεχωριστά από την αρχή μέχρι το τέλος του.
Παρότι είναι ένας έντονος δίσκος, καταφέρατε να περάσετε τις μελωδίες που σας χαρακτηρίζουν.
Όπως είπα, το θέλαμε πιο επιθετικό, αλλά δίχως να εξαλείψουμε την μελωδία. Θέλαμε τα ρεφρέν να είναι όσο καλύτερα μπορούσαμε για το κάθε τραγούδι. Κάποια τραγούδια είναι πιο μελωδικά από άλλα, όπως και κάποια θα χαρακτήριζα πιο πιασάρικα. Παρόλα αυτά, κρατήσαμε όσα πιο πολλά στοιχεία της ταυτότητάς μας μπορούσαμε, κάνοντας αυτά που κάναμε πάντα.
Άξιο αναφοράς είναι το “Revelation” βέβαια. Με τι ασχολείται;
Είχαμε πολλές ιδέες για το πώς να κάνουμε ένα μεγαλοπρεπές τραγούδι. Αρχικά το ομώνυμο τραγούδι θα εξελισσόταν κι από εκεί θα κρατούσαμε τον τίτλο “Paradise lost”. Τελικά όμως καταλήξαμε σε διαφορετική γραμμή και το τελευταίο τραγούδι μας έδωσε το χώρο να αυτοσχεδιάσουμε και να διασκεδάσουμε λίγο κι έφτασε τα 9 λεπτά.
Που δεν είναι και πολλά για σας…
Όχι (γέλια). Θελήσαμε να ενσωματώσουμε πολλά μας στοιχεία εδώ και να ακουστεί σαν ένα μικρό φόρο τιμής στο παρελθόν μας. Δεν είναι τυχαίο δηλαδή το riff από το “Divine wings of tragedy”, αλλά και το περιεχόμενό του. Φαντάζομαι πως θα είναι ενδιαφέρον και για τους οπαδούς μας που θα ψάχνουν να αναγνωρίσουν μέρη και να κάνουν τους συσχετισμούς με το παρελθόν μας. Πάντως ενώ σε άλλα κομμάτια έπρεπε να είμαστε περιεκτικοί και συγκεκριμένοι, σε αυτό είχαμε χώρο και ελευθερία για να διασκεδάσουμε.
Γι’ αυτό και το επέλεξα για να μιλήσουμε. Έχει αναφορές σε 2-3 παλιότερα τραγούδια σας.
Ναι είναι ένα-δύο τραγούδια στον δίσκο με τέτοιες αναφορές, εσκεμμένα για να έχει πλάκα. Διασκεδάζαμε ενώ δημιουργούσαμε.
Ήδη έχετε αρκετούς δίσκους στην πλάτη σας κι ο επερχόμενος είναι αρκετά σημαντικός. Το θέτω έτσι, επειδή έχω την ιδέα πως οι SYMPHONY X βρίσκονται στο σημείο για πρώτη φορά όπου μπορούν να γίνουν ένα μεγάλο όνομα. Τι νομίζεις;
Συμφωνώ μαζί σου Γιώργο, κι ανάλογα έχουν εκφραστεί κι άλλοι. Είναι πολύ δύσκολο να προσπαθείς να επιτύχεις με ένα συγκρότημα. Όταν επιθυμείς να δημιουργήσεις κάτι ξεχωριστό, χρειάζεσαι χρόνο. Εμείς είχαμε και πολλές διακοπές στην δημιουργία του συγκεκριμένου δίσκο, αλλά στο τελικά αυτό που πρέπει να κάνεις, είναι να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό και να ελπίζεις ότι θα πάει καλά.
Με μεγαλόπνοα συναυλιακά σχέδια και με μια δυνατή κυκλοφορία, πιστεύω πως είναι πια πάνω σας να το πετύχετε.
Συμφωνώ. Έχουμε αρχίσει να οριστικοποιούμε τα σχέδια για περιοδείες, σε μέγεθος που δεν είχαμε καταφέρει στο παρελθόν. Η περιοδεία με τους DREAM THEATER από την μια, κάποια φεστιβάλ, αλλά και η δική μας περιοδεία. Έτσι πιστεύω πως θα μας δουν πολλοί που δεν μας γνωρίζουν ή που δεν είχαν την ευκαιρία να μας δουν στο παρελθόν.
Μήπως ένας λόγος για τον σκληρότερο ήχο ήταν κι ότι θα σας βοηθήσει να ακουστείτε σε μεγαλύτερη μάζα;
Δεν είχαμε κατά νου κάποια τέτοια πολιτική. Ίσως υποσυνείδητα να γνωρίζουμε ότι αν γράψουμε πιο εύκολα τραγούδια θα μας βοηθήσει στην αποδοχή του κόσμου, όμως αυτό που πραγματικά μας αρέσει είναι να βλέπουμε την ανταπόκριση που έχουν τα σκληρότερα κομμάτια στις συναυλίες, όπου το κοινό είναι πιο ένθερμο. Όπως για παράδειγμα συνέβαινε με το “The accolade”, που έδινε ενέργεια. Κομμάτια σαν το “Sacrifice” που έχουν πιάνο και φωνή, με συναίσθημα είναι όμορφα και πιο ζεστό, όμως τα πιο δυνατά τραγούδια έχουν άλλη ζωντάνια. Το αισθάνεσαι όταν τα παίζεις ζωντανά. Αυτό υπήρχε υποσυνείδητα σίγουρα.
Πιστεύεις ότι το διάστημα που υπήρξε ενδιάμεσα από το “Odyssey” και το “Paradise lost” συνέβαλλε στο σκληρότερο ήχο;
Ναι κάπως. Μόνο επειδή περνώντας ο χρόνος, νιώθαμε περισσότερη πίεση για να κυκλοφορήσουμε κάτι αντάξιο. Πάντα θέλουμε να έχουμε το καλύτερο δυνατόν και με το “Paradise lost” μάλλον χρειαστήκαμε την επιπλέον πίεση για να βγει τόσο συμπαγές.
Υπήρχαν όμως και διακοπές με περιοδείες και θέματα υγείας.
Ναι, αυτό που συνέβη στον Michael (Pinnella) είναι με το έντερό του και ήταν αρκετά σοβαρό. Είναι πολύ υπεύθυνος σαν άνθρωπος και δεν θα σταματούσε αν δεν είχε φτάσει στα όριο. Πάντως τώρα είναι καλά και προσέχει.
Πόσο πιστεύεις ότι η φήμη σας οφείλεται στις μουσικές σας ικανότητες και πόσο στις κυκλοφορίες σας; Σε ρωτάω επειδή η μουσική σας είναι αρκετά δύσκολη.
Όταν είσαι νεότερος και λιγότερο ώριμος, θέλεις να επιδείξεις τις γνώσεις και δυνατότητές σου. Όσο μεγαλώνεις σταματάς να περιπλέκεις τα πράγματα για χάρη επίδειξης, αλλά προσπαθείς να τα ισορροπήσεις μέσα σε αξιόλογες συνθέσεις. Σαν μουσικός είναι ωραίο να δημιουργείς δύσκολα και προκλητικά μέρη αλλά από την άλλη, όσο μεγαλώνεις δίνεις προσοχή περισσότερο στα τραγούδια. Πλέον το κάθε συστατικό μια σύνθεσης πρέπει να βρει το χώρο του και το λόγο ύπαρξης. Πάντως φροντίζουμε να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας χώρο ώστε να το ευχαριστιόμαστε σε μερικά τραγούδια. Ακούγοντας κάποια τραγούδια πάντως, αναρωτιόμαστε γιατί βγήκαν έτσι (γέλια).
Όλοι σας έχετε κάνει προσωπικές δουλειές, ή έχετε συμμετάσχει σε δουλειές άλλων. Να περιμένουμε άλλη από σένα;
Θα το ήθελα γιατί έχει περάσει πολύ καιρός.
Άσε που έχει αλλάξει και το στυλ σου.
Ναι, άλλωστε ο πρώτος δίσκος ήταν ακόμη πριν σχηματιστούν οι SYMPHONY X. Μάλιστα δεν είχα σκοπό να κυκλοφορήσει, όμως με έπεισαν για χάρη γούστου και για να τραβήξουμε λίγο προσοχή. Πάντως είναι περισσότερο demo παρά μια καλή κυκλοφορία.
Το προσωπικό του Michael Pinnela, το βρήκα εξαιρετικό και τελείως διαφορετικό, αλλά αυτό που με εξέπληξε ήταν αυτό του Russell Allen.
Ναι, τελείως διαφορετικά. Του Michael είναι κοντά στην κλασική παιδεία του, ενώ και για τον Russell που μεγάλωσε με κλασικά rock συγκροτήματα και κάποια blues ήταν φυσιολογικό. Πάντως ήθελε να το ευχαριστηθεί και το διασκέδασε.
Έχετε σχέδια για εκτενείς περιοδείες, οπότε να περιμένουμε ότι επιτέλους θα έρθετε και στη χώρα μας;
Πολύ θέλουμε να επισκεφτούμε την Ελλάδα. Μάλλον τα έξοδα δεν μας επέτρεπαν μέχρι τώρα, οπότε με τα μεγαλύτερα σχέδια που έχουμε, ελπίζω ότι θα τα καταφέρουμε πλέον. Εμείς θέλουμε να παίξουμε σε όσα περισσότερα μέρη μπορούμε. Άλλωστε έχουμε γράψει τόσα πάνω στην Ελληνική μυθολογία! (γέλια)
Πόσο πιστεύεις ότι έχετε δημιουργήσει το δικό σας ύφος;
Ελπίζω αρκετά. Πάντα προσπαθούμε από δίσκο σε δίσκο, να παρατάμε κάποιες αδυναμίες και να κρατάμε κάποια θετικά στοιχεία. Ακόμα και στο πρώτο άλμπουμ, με την απαίσια παραγωγή, προσπαθούσαμε να δούμε τι πήγε καλά για να το κρατήσουμε. Όλοι μας έχουμε διαφορετικά γούστα μέσα στη μπάντα κι επειδή όλοι μας είμαστε δημιουργικοί θέλουμε σαν γκρουπ, να καταφέρουμε να αφήσουμε το σημάδι μας.
Έχετε σκεφτεί πόσοι σας αναφέρουν ήδη σαν επιρροή;
Όχι, ελπίζω να γίνει κι αυτό. Είναι όμορφο συναίσθημα, αφού κι εγώ επηρεάστηκα από άλλους που με ενέπνευσαν. Το να εμπνέεις και να επηρεάζεις άλλους αξίζει να είσαι περήφανος.
Και η τελευταία μου ερώτηση έχει να κάνει με το τελευταίο κομμάτι. Τι σημαίνουν τα λατινικά στην παρένθεση;
Δεν είναι προφανές;
Τα λατινικά μου είναι ανύπαρκτα!
Divine wings of tragedy! Θέλαμε να κάνουμε τον παραλληλισμό όσο πιο ξεκάθαρο γίνεται για πλάκα.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
SYMPHONY X – “Paradise lost” (Inside Out)
Πόσο πια θα περιμένουμε για τη νέα κυκλοφορία των SYMPHONY X; Κάποια στιγμή είχε τεθεί θέμα αξιοπιστίας, αν και αργότερα μάθαμε ότι το συγκρότημα αντιμετώπιζε – με αρκετή διακριτικότητα μπορώ να πω – το θέμα υγείας του Michael LePond. Βέβαια, αυτό δεν αλλάζει ότι πέρασαν αρκετά χρόνια για να μας φτάσει το “Paradise lost”. Όση ανυπομονησία κι αν υπήρχε, πρέπει να πω ότι αντισταθμίστηκε από το σκεπτικισμό για το επόμενο δισκογραφικό βήμα των πιο φρέσκων ηρώων του progressive. Το συγκρότημα επέλεξε να ακολουθήσει το σκληρό δρόμο που πήρε με το “The odyssey” και το δηλώνει από την πρώτη στιγμή του “Paradise lost”. Τα τύμπανα έχουν πάρει φωτιά και οι ταχύτητες έχουν ανέβει, ενώ ο Michael Romeo έχει βαθύνει τον ήχο στις κιθάρες και φαίνεται να χρησιμοποιεί σχεδόν αποκλειστικά εφτάχορδες για όγκο και σκληράδα. Όπως και ο ίδιος ο ταλαντούχος κιθαρίστας μας εξήγησε, οι SYMPHONY X με επιστημονική ανάλυση, επιλέγουν τα στοιχεία που θα κρατήσουν στο μουσικό χαρακτήρα τους, οπότε κι εδώ θα αναγνωρίσετε τις γνωστές τους πτυχές που τόσο αγαπήσατε. Οι πολύπλοκες συνθέσεις είναι παρούσες, όπως και τα βραχνά αλλά μελωδικά φωνητικά του φοβερού Russell Allen. Αν και δεν υπάρχει κάποιο θεματικό concept, θα διακρίνετε μια συνεχή μάχη καλού και κακού, που κάνει πιο επιθετικά τα τραγούδια. Βέβαια, υπάρχουν κι οι πιο απαλές στιγμές, όπου ο Pinnella προσθέτει μελωδίες ανάλογες της φήμης του (“Sacrifice”). Με τους οδηγούς τους RUSH και THEATER να σκληραίνουν τον ήχο τους, έτσι και οι SYMPHONY X συνειδητά ακολουθούν τα χνάρια τους. Υπάρχουν κομμάτια που φανερώνουν τόσο τη συνθετική ικανότητα της μπάντας αλλά και τις εκτελεστικές τους δυνατότητες για τις οποίες αρχικά έγιναν γνωστοί. Υπάρχει κι ένα κομμάτι που συγκρίνεται με το “Out of the ashes” γιατί είναι γεμάτο ευκολομνημόνευτες στιγμές, το “The serpent’s kiss”. Ελπίζω να γίνει μόνιμο στο συναυλιακή playlist τους. Βέβαια, έχουν συνειδητά αφήσει τις περίσσιες φλυαρίες, επικεντρώνοντας την προσοχή τους στη δομή του κάθε τραγουδιού. Έτσι μας προσφέρουν μια από τις πιο γεμάτες δουλειές τους, που φτάνει το επίπεδο του “Divine wings…” και του “The odyssey”. Το δεύτερο γιατί είναι το αγαπημένο μου, αλλά και το πρώτο γιατί οι ίδιοι αποφασίζουν να αφιερώσουν ολόκληρο το τελευταίο κομμάτι – “Revelation” και να το συνδέσουν με το έπος του “Divine wings of tragedy” έχοντας riff και μελωδίες που θα κάνουν τους γνώστες να χαμογελάσουν. Μια δουλειά ουσίας και όχι επιδειξιμανίας που πιστεύω πως θα ικανοποιήσει τους πάντες, αν και σε διαφορετικό βαθμό. Οι SYMPHONY X είναι στα πρόθυρα του να γίνουν μεγάλο όνομα και όλοι όσοι τους ακούμε χρόνια πρέπει να τους υποστηρίξουμε. Το αξίζουν.
8,5 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
