ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Legendary Tales”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1997
ΕΤΑΙΡΙΑ: LMP
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Sascha Paeth
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Fabio Lione
Κιθάρες – Luca Turilli
Πλήκτρα – Alex Staropolli
Τύμπανα – Daniele Carbonera
Μπάσο – Sascha Paeth και Robert Hunecke
Αχ, αυτά τα δοξασμένα 90’s. Ναι, ξέρω πως η δεκαετία αυτή θεωρείται στάσιμη για το metal και ότι ελάχιστες μπάντες κατάφεραν να καινοτομήσουν έτσι ώστε να μείνει ζωντανό το ενδιαφέρον για ολόκληρο το metal. Ωστόσο, για κάποιον που γεννήθηκε το 1983 και που έμαθε το metal και τη rock μουσική εν γένει μέσα στα 90’s, πρέπει να πω πως η δεκαετία αυτή για μένα μόνο στάσιμη δεν ήταν είτε μιλάμε για την ανακάλυψη παλαιότερων 80’s δίσκων ή και καινούργιων κυκλοφοριών. Όντως, στα τέλη του ‘90 βγήκαν κάποια σημαντικά ντεμπούτα από μπάντες που γνώρισαν εμπορική επιτυχία μέσα στο 2000, τις οποίες μπάντες όμως γνώρισα και αγάπησα από τα ντεμπούτα τους. Το 1998 για παράδειγμα κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο των THE HAUNTED. Έναν χρόνο πριν κυκλοφόρησε το “Glory to the brave” των HAMMERFALL (ο μόνος δίσκος τους που αξίζει κατά τη γνώμη μου) και τον ίδιο χρόνο βγήκε και το αριστουργηματικό ντεμπούτο των RHAPSODY που μετονομάστηκαν σε RHAPSODY OF FIRE μετά από την αποχώρηση του ιδρυτικού μέλους και κυριότερου συνθέτη της μπάντας Luca Turilli.
Η Ιταλία έχει μακρά παράδοση στο progressive rock και metal (AREA, PFM, BANCO DEL MUTUO SOCCORSO, ZEN) αλλά και στο συμφωνικό epic/power metal (LABYRINTH, ADRAMELCH, VISION DIVINE, DOOMSWORD) ίσως γιατί η Φλωρεντία ήταν το επίκεντρο της Αναγέννησης (Baroque) η οποία αποτελεί βασικό θεμέλιο των συνθέσεων όλων των προαναφερθέντων συγκροτημάτων. Οι RHAPSODY όμως για μένα, ως λάτρης του Vivaldi, του Scarlatti και του power metal ήταν κάτι πρωτόγνωρο και οφείλω να ομολογήσω πως με εξαίρεση τους VIRGIN STEELE, το επικό metal το έμαθα πρώτα από τους RHAPSODY και το “Legendary tales”. Ο δίσκος αυτός τα έχει όλα σε τέλειες αναλογίες: επικό συναίσθημα, έναν τενόρο τραγουδιστή (τον ΘΕΟ Fabio Lione, σταθερό μέλος πλέον των ANGRA), power metal βάσεις που αναμειγνύονται τέλεια με την κλασσική μουσική και το ορχηστρικό ensemble, πλήκτρα που ηχούν σαν τσέμπαλο, δυνατό καλπάζον rhythm section, μελωδία, συναίσθημα και επικά chorus.
Αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η κιθάρα του Turilli που ηχητικά και εκτελεστικά απέχει έτη φωτός απ’ ότι έχουμε ακούσει από true metal μπάντες (OMEN, CIRITH UNGOL, MANILLA ROAD) ή τους MANOWAR και VIRGIN STEELE. Επιπλέον, σε αντίθεση με τη παράδοση, ο Turilli παίζει με Ibanez κιθάρα. Τί εννοώ ακριβώς εδώ; Η κιθάρα του έχει κάτι από Brian May, Malmsteen, Uli Jon Roth (η Αγία Τριάδα του νεοκλασικού ήχου) αλλά είναι παράλληλα πολύ heavy. Όσον αφορά το εκτελεστικό κομμάτι, ομοιάζει στον Malmsteen αλλά μετουσιώνει πολύ πιο αποτελεσματικά αναγεννησιακά μοτίβα. Σε συνδυασμό με τα πλήκτρα του Alex Staropolli και την οπερατική φωνή του Lione, μιλάμε για ένα πρωτοπόρο υποείδος του επικού metal. Όντως, οι RHAPSODY θεωρούνται ως οι ιδρυτές του “Hollywood metal” το οποίο όμως είναι αναχρονισμός ειδικά αν σκεφτείς πότε βγήκε το “Legendary Tales” και το ακόλουθο “Symphony of enchanted lands”. Συγκεκριμένα, ο όρος αναφέρεται στο κινηματογραφικό concept/ιστορικό έπος του δίσκου και που εξιστορείται σε όλη τη δισκογραφία τους, που είναι εξόφθαλμα ξεπατικωτούρα του ‘Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και του γενικότερου μυθιστορηματικού έπους του Tolkien. Περισσότερο όμως αναφέρεται στις έντονες επιρροές από τα soundtrack της κινηματογραφικής τριλογίας που έγραψε ο John Williams και που ξεκίνησε όμως το 2001 και όχι το ‘97. Όντως, οι μετέπειτα κυκλοφορίες της μπάντας έχουν σχεδόν αυτούσια σημεία από το Soundtrack των ταινιών σε σημείο εκνευριστικό. Αυτό όμως απουσιάζει εντελώς από το “Legendary tales” το οποίο αποτέλεσε, μάλλον δυστυχώς, το κορύφωμα της μπάντας που ποτέ δεν ξεπεράστηκε. Κάτι τέτοιο συνέβη και με τις άλλες μπάντες που προανέφερα και που κάνανε το μεγάλο μπαμ στα τέλη της δεκαετίας. Το ντεμπούτο λοιπόν των RHAPSODY ήταν μάννα εξ ουρανού αλλά και κατάρα συγχρόνως. Αν μη τι άλλο πάντως άνοιξε το δρόμο για πολλές άλλες μπάντες που βρήκαν και ένα καλό marketing plan στο Hollywood metal.
Στα του δίσκου τώρα. Κάθε κομμάτι, ίσως με εξαίρεση τις δύο baroque μπαλάντες τύπου DEAD CAN DANCE, είναι διαχρονικό, πωρωτικό καινοτόμο και πολυεπίπεδο. Δώστε για παράδειγμα σημασία στα δύο πιο συμφωνικά κομμάτια του δίσκου, το “Legendary tales” και “Rage of the winter”. Και τα δύο συνδυάζουν άρτια το metal με την κλασσική μουσική, μετουσιώνουν κινηματογραφικά συναισθήματα και εικόνες σε μουσική, φέρνουν στο νου τη σκάλα του Μιλάνου και το Ηρώδειο και παράλληλα σε οδηγούν σε headbanging και σφιχτές γροθιές στον αέρα λες και εσύ κρατάς το σπαθί και καβαλάς το άλογο. Εντάξει, πολύ παιδικά και φαιδρά ακούγονται αυτά, αλλά όταν αφεθείς στη μουσική αυτού του δίσκου παίζει να τρέξεις να βρεις όντως ένα άλογο και σπαθί και να κυνηγήσεις μοχθηρούς μάγους και goblin. Μίλησα για headbanging; Ακούστε απλά το εναρκτήριο κομμάτι “Warrior of ice” που ακολουθεί την εισαγωγή: Ταχύτητα, καλπασμούς στο rhythm section, οι κραυγές του Lione που ήταν και στο peak των ικανοτήτων του, τα ατέλειωτα arpeggios του Turilli και, πάλι, πάνω απ όλα, η δύναμη αυτής της μουσικής να επικαλεστεί εικόνες και συναισθήματα από ολόκληρο το σύμπαν του επικού σινεμά του “Ben-Hur” μέχρι και τους “Άρχοντες”.
Το “Legendary Tales” παραμένει κορυφαίο έργο της μπάντας και, κατ εμέ, αποτελεί τον ιδανικό αντίποδα στο τευτονικό τίγκα στη τεστοστερόνη epic metal των MANOWAR. Τουλάχιστον για όσους θέλουν το επικό να συνοδεύεται από το μελωδικό, συμφωνικό power metal.
Did you know that:
– Η μπάντα ιδρύθηκε από τον Luca Turilli το 1993 αλλά αρχικά ονομαζόταν THUNDERCROSS. Το 1997 ολοκληρώθηκε το line-up με τη προσθήκη του Fabio Lione.
– Το πρώτο ωστόσο Single κυκλοφόρησε το 1994 με τον Christiano Adacher στα φωνητικά και είχε το τίτλο “Land of immortals” που είναι και τραγούδι στο “Legendary tales”.
– Πριν τους RHAPSODY, Ο Lione ήταν ο τραγουδιστής των Ιταλών power metallers LABYRINTH και πήγαινε με το ψευδώνυμο Joe Jerry.
– Όταν κυκλοφόρησε, το “Legendary tales” δεν τα πήγε καθόλου καλά στα παγκόσμια charts, με μία μόνο θέση συγκεκριμένα στο 52 στα Ιαπωνικά charts.
– Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι ο Fabio Lione, όταν ηχογράφησε το δίσκο, δεν ήξερε καθόλου αγγλικά και του είχαν γραμμένες τις λέξεις όπως προφέρονται για να τα βγάλει πέρα!!!
Φίλιππος Φίλης
