a
ΟΝΟΜΑ ALBUM: “Calculating Infinity” – THE DILLINGER ESCAPE PLAN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1999
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Relapse Records/Hydrahead
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Steve Evetts, Ben Weinman, Chris Pennie
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Dimitris Minakakis
Κιθάρα, μπάσο – Ben Weinman
Κιθάρα – Brian Benoit
Τύμπανα – Chris Pennie
Αντικείμενο αυτής της 20ετούς επετείου είναι ένα άλμπουμ που από τη μέρα της δημιουργίας του μέχρι και σήμερα, φτιάχτηκε για να ενοχλεί, να τσιτώνει και να σκοτώνει την όποια ασφάλεια μπορεί να υπάρχει στη μουσική γενικότερα. Το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ των σαλεμένων THE DILLINGER ESCAPE PLAN από το New Jersey με τον Έλληνα τραγουδιστή Δημήτρη Μηνακάκη βγήκε μετά από δύο ΕΡ τα οποία είχε κυκλοφορήσει η μπάντα την προηγούμενη διετία. Ο λόγος για τα “The Dilllinger escape plan” (1997) και “Under the running board” 1998. Το συγκρότημα είχε δημιουργήσει ένα καυτό όνομα στους κύκλους του underground και σε ετερόκλητα punk/hardcore/metal κοινά, με την σφοδρότητα των ζωντανών εμφανίσεων τους και την απίστευτη αδρεναλίνη τους πάνω στη σκηνή μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Μετά και το δεύτερο ΕΡ, ο ρυθμικός κιθαρίστας John Fulton άφησε το συγκρότημα για να ακολουθήσει τις σπουδές του ως προγραμματιστής υπολογιστών. Η μοίρα του μπασίστα, Adam Doll έμελλε να είναι τραγική, καθώς σε ένα σφοδρό ατύχημα και την ώρα που είχε σκύψει να πιάσει ένα cd για να το βάλει στο στερεοφωνικό του αυτοκινήτου, έγινε το ατύχημα που του φράκαρε την σπονδυλική στήλη και τον άφησε παράλυτο από το στήθος και κάτω. Έτσι τα καθήκοντα και του μπάσου ανέλαβε ο κιθαρίστας Ben Weinman.
Η Relapse Records τους προσέφερε συμβόλαιο για πολλά άλμπουμ και με την ασφάλεια της μεγάλης εταιρείας στο πλάι τους, οι DEP όπλισαν την παράνοια τους με 11 κομμάτια οριακά πάνω από το μισάωρο (μην τρως τον παπά με τη συνολική διάρκεια, κοίτα τις έξτρα σημειώσεις) και κυκλοφόρησαν ένα αποθεωτικό από κάθε μέσο δίσκο λίγο πριν δύσουν τα ‘90s. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο Trax East Recording Studio στο South River στην πατρίδα τους το New Jersey. Παραγωγός όπως και στις προηγούμενες δουλειές τους ο κολοσσός Steve Evetts μαζί με τον κιθαρίστα Ben Weinman και τον ντράμερ-Κθουλοειδές Chris Pennie. H όλη διαδικασία περιγραφόταν ως τρομερά δύσκολη λόγω τεχνολογικών δυσλειτουργιών και γενικώς ο Weinman δήλωνε όχι και πολύ ευτυχισμένος με το συνολικό αποτέλεσμα. Δεν είχαν pro-tools και τα έγραφαν όλα σε κασέτα και το χειρότερο όλων, τους αφαίμαξε οικονομικά το όλο εγχείρημα και αναγκάστηκαν να πουλήσουν τα δικαιώματα διαχείρισης των κομματιών τους στη Relapse για μόλις 2.000 δολάρια ώστε να μπορέσουν να ολοκληρώσουν τις ηχογραφήσεις. Για την απόφαση αυτή ο Weinman υποστήριζε ότι δεν σκεφτόντουσαν το μέλλον αλλά απλά το παρόν κι ότι αυτός ο δίσκος έπρεπε με κάθε τρόπο να κυριαρχήσει. Ο Μηνακάκης συμπλήρωνε ότι απλά ήθελαν ένα δίσκο με τον οποίο θα ήταν ευτυχισμένοι κι ότι ήταν συνολική απόφαση όλων των μελών.
Η κυκλοφορία του δίσκου βρήκε τους πάντες προ μεγάλης εκπλήξεως, με το “Calculating Infinity” να θεωρείται ως ο πατέρας του mathcore λόγω της ιδιαίτερης φύσης του, των τζαζεμένων ρυθμών και της δεδομένης σχιζοφρένειας. Δεν ξέρουν πραγματικά τι παίζουν μέσα στο δίσκο όλοι τους, ενώ ο Μηνακάκης θα μπορούσε να λέγεται Μηνιγγάκης καθώς σπάει μηνίγγια αυτιών με κάθε στίχο που επιεικώς φτύνει από τον κατεστραμμένο του λαιμό. Οι ίδιοι οι DEP δήλωναν ότι κάθε φορά που προσπαθούσαν να παίξουν κάτι αρμονικό και σε σειρά ακούγονταν αηδιαστικό κι όλο αυτό το μοτίβο βγήκε στα κομμάτια του δίσκου πραγματοποιώντας ότι πιο πολύπλοκο υπήρχε με χειρουργική ακρίβεια. Μάλιστα η επιτυχία τους ήταν ότι ακουγόντουσαν ακόμα πιο ακραίοι κι από τα 2 αρχικά ΕΡ και θεωρήθηκε (κι ακόμα θεωρείται) ότι πιάσανε την κορυφή της δημιουργικότητας τους, με τους οπαδούς να υποστηρίζουν ότι παρότι η δισκογραφία τους είναι γενικά κορυφαία, το “Calculating infinity” δεν έχει αντίπαλο, όπως το ίδιο ίσχυε και για τον Μηνακάκη παρά την έλευση του φοβερού και συμπαθέστατου Greg Puciato. O Mηνακάκης απέδιδε τους στίχους του δίσκου στις εμπειρίες του με δυσλειτουργικές σχέσεις και γενικά στην ανθρώπινη ανασφάλεια.
Ο τίτλος του δίσκου αποδίδεται στον κιθαρίστα Brian Benoit ο οποίος μπήκε στο συγκρότημα κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του δίσκου αλλά η προσφορά του ήταν πολύτιμη καθώς συνεισέφερε με πολλές ιδέες. 20 χρόνια μετά, κομμάτια όπως το εναρκτήριο “Sugar coated sour”, το αγαπημένο των οπαδών “43% Burnt”, το “Destro’s secret” (τα οποία ήταν και τα κομμάτια που εκπροσώπησαν το δίσκο στην υπέροχη συναυλιάρα τους στις 13 Νοέμβρη του 2010 στην Αθήνα) έμειναν για πάντα κλασικά και οδήγησαν τις εξελίξεις για μία μουσική κίνηση που βρήκε πολλούς μιμητές με τους DEP να θεωρούνται ότι με την παρουσία και επιρροή τους έδωσαν ζωή γενικότερα στο μεταλλικό ήχο παρότι δεν ακουγόντουσαν σαν την αυστηρά τυπική μεταλλική μπάντα. Τη θέση του Adam Doll στο μπάσο πήρε μετέπειτα ο πρώην M.O.D. μπασίστας Jeff Wood, ο οποίος ήταν και παιδικός φίλος του Weinman. Ο δίσκος ήταν ένας θρίαμβος για τη μπάντα με φοβερές πωλήσεις άνω των 100.000 χιλιάδων αντιτύπων (κι αυτό καταγεγραμμένο το 2013) και με το μέλλον να δείχνει λαμπρό. Δυστυχώς ο Μηνακάκης που στις συναυλίες της μπάντας έφτυνε φωτιές μάλιστα, αποτέλεσε παρελθόν από το συγκρότημα το 2001 σε πολύ καλό κλίμα για να αφοσιωθεί στην οικογενειακή του ζωή, αλλά παρέμεινε φίλος με τα μέλη και μάλιστα έκανε και το εξώφυλλο για το επόμενο έπος “Miss machine”.
Did you know that:
Από τους πρώτους που είχαν ακούσει το υλικό τους παλιότερα και που εξήρε το μεγαλείο του δίσκου, ήταν ο Mike Patton των FAITH NO MORE, ενώ όταν το 2002 κυκλοφόρησε το “Irony is a dead scene” EP, δήλωσε ότι ήταν τιμή του να τον καλέσει η μπάντα, τα μέλη της οποίας τον είχαν σαν ήρωα από μικροί.
Ο Patton δε σταμάτησε εκεί και μετά την κυκλοφορία του “Calculating infinity”, κάλεσε τους DEP ως support στην δίμηνη περιοδεία που πραγματοποιούσε τότε με τους MR. BUNGLE.
Σχετικά με το ατύχημα του Adam Doll, ο Weinman δήλωνε: «Ήταν μία στιγμή που άλλαξε τις ζωές μας. Ήταν δύσκολο να συνεχίσουμε αλλά νιώθαμε ότι θα γίνει καλύτερα και ήθελα να κάνουμε κάτι και γι’ αυτόν στο οποίο θα μπορούσε μετά να επιστρέψει».
Ο Δημήτρης Μηνακάκης έδωσε το παρόν στις τελευταίες συναυλίες του συγκροτήματος το 2017 ως ειδικός καλεσμένος, αποδίδοντας άψογα το παλιό υλικό στο οποίο τραγούδησε προς τέρψη όλων των οπαδών.
Το Rolling Stone σε άρθρο του το 2017, κατέταξε το άλμπουμ στην 57η θέση των καλύτερων μεταλλικών δίσκων όλων των εποχών, ενώ το Metal Injection το κατέταξε ως 6ο καλύτερο άλμπουμ σε αντίστοιχο άρθρο μία χρονιά νωρίτερα. Το δε Loudwire το κατέταξε στην 3η θέση των καλύτερων metalcore δίσκων που κυκλοφόρησαν ποτέ.
Άγγελος Κατσούρας
