ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: GUNS N’ ROSES – “G N’ R – Lies”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1988
ΕΤΑΙΡΙΑ: Geffen
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: GUNS N’ ROSES, Mike Clink
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Axl Rose – φωνητικά, πιάνο
Slash – lead κιθάρα
Izzy Stradlin – ρυθμική κιθάρα
Duff “Rose” McKagan – μπάσο
Steven Adler – ντραμς
Ένα EP με μεγάλη διάρκεια ή ακόμα καλύτερα η συρραφή του “live” “Live ?!@ like a suicide” με μερικά νέα τραγούδια σε ακουστικές κυρίως γραμμές. Ό,τι και να το θεωρήσετε το “Lies” είναι η φωτογραφία μιας εποχής. Ερχόμενοι από εξαντλητικές περιοδείες, λίγο πριν μπουν στο στούντιο για το magnus opus τους, η παρέα που έδωσε το όνομά της στο μοντέρνο Αμερικάνικο hard rock, κάνει μια μικρή επίδειξη δύναμης. Τέσσερις “ζωντανές” ηχογραφήσεις που περιλαμβάνουν το παρελθόν “Reckless life” (HOLLYWOOD ROSE), τις επιρροές “Nice boys” (ROSE TATTOO), “Mama kin” (AEROSMITH) και το παρόν “Move to the city”. Το σχήμα είναι σε δαιμονισμένη φόρμα. Η αλητεία και οι καταχρήσεις, αλλά και ο αντισυστημικός χαρακτήρας ξεχωρίζουν και ξεπηδάνε από παντού. Από την επιλογή των τραγουδιών, έως την ατμόσφαιρα που δημιουργούν και το αίσθημα άρνησης του κατεστημένου που ξεχειλίζει…
Η δεύτερη πλευρά του βινυλίου έχει τα γεμίσματα/νέες ηχογραφήσεις που έμελλε να γίνουν κλασικά. Το αργού τέμπο “Patience” που θα γίνει κλασικό , μαζί με το “November rain” σαν μία από τις πιο γνωστές μπαλάντες των 90’s. Αντίστοιχα τα “You ‘re crazy” επανηχογράφηση του τραγουδιού που πρωτοεμφανίστηκε στο “Appetite for destruction”, δεν θα αλλάξει τα πράγματα, όσο το “Used to love her” με το “μαύρο” χιούμορ του, με αναφορές στο σκύλο του Axl ή τις πρώην φιλενάδες τους. Για το τέλος κρατάνε ένα τραγούδι που δημιούργησε αρνητική δημοσιότητα, με τον στιχουργικό ρατσισμό του Axl. Καταφέρεται κατά παντός. Μαύροι, ομοφυλόφιλοι, οι πάντες δέχονται τα πυρά του και αν και προσπάθησε να ανασκευάσει, χρόνια αργότερα θα παραδεχτεί, ότι προσωπικές εμπειρίες από τα χρόνια της φτώχιας στο L.A., τον οδήγησαν να αναπτύξει αρνητικά αισθήματα απέναντι στις συγκεκριμένες ομάδες.
Το “Lies” είναι το μεταβατικό στάδιο από την δόξα στην διασημότητα, από την επιτυχία που σε ορίζει στο σχήμα που ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού. Σε μουσικό επίπεδο είναι όμως ένα ακόμα μικρό διαμάντι , σκληρού rock ‘n roll αλλά και ακουστικών στιγμών που εντυπωσιάζουν από ένα σχήμα που μας είχε μάθει να πηγαίνει με τελικές ταχύτητες πριν χτυπήσει τον τοίχο και έδειξε εδώ μια πιο ευαίσθητη πλευρά , εμπλουτισμένη με μπόλικο βιτριολικό χιούμορ και έντονη έλλειψη πολιτικής ορθότητας. Για λόγους trivia το άλμπουμ αποτελεί και την τελευταία επίσημη δισκογραφική εμφάνιση του ντράμερ τους Steven Adler.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
