ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “No Exit” – FATES WARNING
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1988
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Metal Blade Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Max Norman
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Jim Matheos – κιθάρες
Frank Aresti – κιθάρες
Ray Alder – φωνητικά
Joe Di Biase – μπάσο
Steve Zimmerman – τύμπανα
Υπήρξε μια εποχή που οι FATES WARNING δεν είχαν τη παραμικρή σχέση με αυτό που ακούς τώρα. Υπήρξε μια εποχή που οι FATES WARNING έπαιζαν εντελώς διαφορετικά πράγματα από αυτά που εσύ, ο νεόκοπος οπαδός τους, τους έχεις συνηθίσει. Αλλά για να σου δώσω να καταλάβεις τι εννοώ, θα σε πάω πίσω, στο 1986. Τότε ήταν που κυκλοφόρησε ο δίσκος – σταθμός για την αμερικανική σκηνή των 80’s (και κατ’ επέκταση για ολόκληρο το metal) με τον τίτλο “Awaken the Guardian”. Σε αυτόν τον δίσκο ακούσαμε και ακούμε ένα συγκλονιστικό, τεχνικό και συνάμα λυρικό power metal, όπου κυριαρχούν οι έντονες IRON MAIDEN μελωδίες (με κάτι τέτοιες κυκλοφορίες καταλαβαίνεις πόσο θεόρατος δίσκος ήταν και είναι το “Piece of Mind”), τα ακροβατικά, συγκλονιστικά φωνητικά του John Arch και οι μεταφυσικοί, ποιητικοί, λογοτεχνικοί στίχοι του. Μετά τη κυκλοφορία όμως του “Awaken…” ο Arch (ο οποίος ήταν και συνιδρυτής της μπάντας και έτσι παραλίγο να αλλάξουν μέχρι και όνομα οι FATES) αποχωρεί (ή τον «αποχώρησε» ο Jim Matheos) ελέω μουσικών διαφορών. Γιατί όμως;
Εδώ έρχεται και δίνει τις απαραίτητες εξηγήσεις το “No Exit”. Όπως έγραψα πιο πάνω, οι FATES WARNING ως τότε έπαιζαν καθαρό, αμερικάνικο power metal. Αυτό που ακούσαμε όμως στο νέο (τότε) δίσκο, απείχε παρασάγγας από τη μέχρι τότε μουσική τους «ταυτότητα». Οι IRON MAIDEN φεύγουν, για να δώσουν τη θέση τους στους …WATCHTOWER. Ο ήχος αποκτά αιχμές, πολλές αιχμές! Όπως λέει και ο καλός φίλος και συνάδελφος Σάκης Νίκας, φτάνεις σε ένα σημείο, «χτυπάς κόκκινο», τα έχεις δώσει όλα. Τι κάνεις; Βγάζεις ένα ακόμη αριστουργηματικό power metal άλμπουμ στο ύφος του “Awaken…” ή αλλάζεις εντελώς ύφος; Οι Matheos και Aresti, ανήσυχα πνεύματα και οι δύο, αποφάσισαν το δεύτερο και έτσι μας έδωσαν έναν ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ (κράτα τα κεφαλαία γράμματα ως έχουν) δίσκο τεχνοκρατικού THRASH (κράτησέ τα κι εδώ), το οποίο μάλιστα δεν είχε ούτε προηγούμενο, ούτε επόμενο από το ίδιο το γκρουπ. Τι; Δεν είναι thrash; Είναι progressive; Γιατί; Γιατί έτσι σου είπαν κάποτε; Και τι σημαίνει “progressive” αλήθεια; Άστο, μεγάλη κουβέντα, και δεν έχω τον απαιτούμενο χρόνο και χώρο να σου πω. Επιφυλάσσομαι για το μέλλον.
Ας επιστρέψουμε στο “No Exit”, το οποίο λοιπόν είναι ένα θαυμάσιο δείγμα τεχνικού, «σπασμωδικού», σχεδόν «σπαστικού» thrash, όπως το όρισαν οι τρομεροί Τεξανοί που αναφέρθηκαν πιο πάνω, στο “Energetic Disassembly” (πέφτω στα γόνατα). Τρομερά riffs, «αιχμηρό» και βιρτουόζικο μπάσο από τον πάντα χαμηλών τόνων Joe Di Biase, «βροντώδη» τύμπανα από τον Zimmerman ο οποίος αμέσως μετά αποχώρησε και ένας Ray Alder, ο οποίος μόλις είχε αναλάβει καθήκοντα τραγουδιστή στη μπάντα, σε εκπληκτικές (στα ύψη) ερμηνείες. Πολλοί θεωρούν πως οι φωνητικές μελωδίες, ή έστω μέρος αυτών, ανήκουν στον Arch ή γράφτηκαν για να αποδοθούν αρχικά από αυτόν. Γιατί όμως να ισχύει οπωσδήποτε αυτό, και να μην έχει ασκήσει την επιρροή του ο θεός Jason McMaster; Λέω εγώ τώρα… Στιχουργικά υπάρχουν ακόμη κάποια δείγματα της μυστηριακής, αλληγορικής και γεμάτης «υπόγεια μηνύματα» Arch γραφής, αλλά σε γενικές γραμμές από αυτόν εδώ το δίσκο ξεκινά η ενασχόληση του διδύμου Matheos/Aresti με κοινωνικά και προσωπικά θέματα. Έξι τραγούδια όλα και όλα. Έξι ύμνοι, μεταξύ των οποίων δεσπόζει το ανυπέρβλητο, χωρισμένο σε οκτώ ενότητες και άκρως επηρεασμένο από μεγαλεπήβολα έπη όπως το “2112” των RUSH, “The Ivory Gate of Dreams”. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια και αναλύσεις για την αξία των τραγουδιών. Αυτό που πρέπει να συγκρατήσεις φίλε αναγνώστη, είναι πως το “No Exit” είναι ο δίσκος που ενώνει δύο κόσμους. Είναι το ιδανικό πέρασμα από την power metal ελεγεία της μπάντας, στη «ζεστή», «συναισθηματική» και προοδευτική (με τη πραγματική έννοια του όρου) περίοδο όπου οι στίχοι «φωτογράφιζαν το μέσα σου» χωρίς να το καταλάβεις. Το σκαλοπάτι που χρειαζόταν ώστε να πάμε από το “Fata Morgana” στο “Through different eyes”. Είναι ένας από τους καλύτερους thrash δίσκους όλων των εποχών. Είναι τελικά ο καλύτερος δίσκος των FATES WARNING, μαζί με το “Awaken the Guardian” (Σάκη Φράγκο κάτσε κάτω και μη διακόπτεις). Αργείς φίλε μου, τι κάνεις τόση ώρα, έπρεπε ήδη να έχεις πατήσει το “play” και να ακούγεται το “Anarchy Divine”!
Did you know that:
– Ο δίσκος ονομάστηκε έτσι από την ομώνυμη νουβέλα του Jean – Paul Sartre;
– Έπιασε την 111η θέση στο top – 200 του Billboard και έμεινε εκεί για 13 ολόκληρες βδομάδες, επίδοση που ποτέ πριν και μετά δεν έχει να επιδείξει κάποιος άλλος δίσκος της μπάντας;
– Κυκλοφόρησε ξανά το 1992 ως πακέτο με το “Awaken the Guardian” (σβήνω…) και ξανά το 2007 σε μια άκρως δελεαστική remastered έκδοση, η οποία περιείχε demo outtakes του “The Ivory Gate of Dreams”, τα video clips των “Silent Cries” και “Anarchy Divine” και υλικό (live και behind the scenes) από τη περιοδεία που ακολούθησε της αρχικής του έκδοσης;
ΥΓ: Το κείμενο αφιερώνεται στους Θοδωρή Μηνιάτη, Θάνο Κολοκυθά, Ντίνο Γανίτη και Θοδωρή Κλώνη. Ο λόγος; Ανατρέξτε στο αντίστοιχο band of the week που αφιερώθηκε στους FATES ενόψει της εμφάνισής τους τον Φεβρουάριο του 2017 στη χώρα μας και θα καταλάβετε. Εύγε συνάδελφοι!
Δημήτρης Τσέλλος
