ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Lovehunter”- WHITESNAKE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ – 1979
ΕΤΑΙΡΙΑ – United Artists
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ – Martin Birch
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – David Coverdale
Κιθάρες – Micky Moody
Κιθάρες – Bernie Marsden
Πλήκτρα – Jon Lord
Μπάσο – Neil Murray
Τύμπανα – Dave Dowle
Στην δεύτερη ολοκληρωμένη στούντιο κυκλοφορία τους οι WHITESNAKE είναι πια έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο. Ο Coverdale απελευθερωμένος από τις αγκυλώσεις των προσωπικοτήτων με τις οποίες συνυπήρξε στους DEEP PURPLE, δίχως το βάρος του σούπερ σταρ, κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Απελευθερώνει την μοναδική, γήινη φωνή του σε ένα κρεσέντο ανδρισμού, που σήμερα θα θεωρούνταν σεξιστικός και με στίχους που αψηφούν κάθε καλαισθησία και πολιτική ορθότητα του 21ου αιώνα, δημιουργεί το μύθο του άσπρου φιδιού, που θα αποδομήσει με μπόλικη λακ και περμανάντ μια δεκαετία αργότερα με το εμβληματικά Αμερικάνικο «1987». Εδώ δεν έχει ακόμη κορεστεί, δεν τον κυνηγάνε οι διατροφές και το όνειρο της αρένας με τον απρόσωπο κόσμο.
Το αυτοβιογραφικό “Walking in the shadow of the blues”, λυγίζει και βασανιστή του Πινοσέτ, με τα συναισθήματα βγαλμένα από τα βαθύτερα σημεία της ψυχής του, ένα μπλουζ διαμάντι, παραγνωρισμένο που ο ήχος του οργάνου του Lord, το κάνει ακόμη και σήμερα να συνεπαίρνει και να συγκινεί. Η διασκευή του στον Leon Russell στο “Help me through the day” απλά απογειώνει το τραγούδι σε μια απόκοσμη, μπαλάντα, γραμμένη για τις πονεμένες ψυχές όλου του κόσμου. Αυτό που ξέρει ο Coverdale, τότε ακόμη λυκόπουλο και όχι γερόλυκος, να λιώνει σίδερα με το βάθος της φωνής του, το κάνει καλά. Αλλά έχει δίπλα του άξιους συμπαραστάτες, τον μεγαλύτερο ίσως βρετανό μπλουζ κιθαρίστα τον Bernie Marsden και τον Moody συνοδοιπόρο, το λιτό και καταλυτικό μπάσο του Murray και τον πανταχού παρόντα με το αισθαντικό του παίξιμο Jon Lord. Το Hard rock των 80’s έχει τη βάση του στις μουσικές που μπόλιασαν τους δημιουργούς του. Τα μπλουζ και το ροκ των 60’s, CREAM, YARDBIRDS αλλά και τη Northern Soul και soul γενικότερα . Έτσι η προσέγγιση των WHITESNAKE είναι απλά καταλυτική. Συναίσθημα, μελωδία, κιθάρες που βουτάνε τις χορδές τους και ψαρεύουν τα μύχια συναισθήματα από την ψυχή του ακροατή, ένα rhythm section, συνοδεία που σαγηνεύει και ένα πληκτρά, που αφήνει την κλασική παιδεία στην γωνία για να θυμηθεί τα καταγώγια και τη διασκέδαση, μακριά από τα αποστειρωμένα ωδεία.
Το “Medicine man” είναι ο ύμνος των απανταχού φαρμακοποιών, αν είχαν καλό γούστο και διάθεση να μην αντιπροσωπεύουν την επιστήμη του εργαστηρίου με τον πιο αποστειρωμένο τρόπο. Εκεί ακούμε τα rock n’ roll παιχνίδια που θα θριαμβεύσουν μέχρι και το 1984,σε κάθε άλμπουμ των WHITESNAKE. Το ίδιο θα συμβεί και στα “You n’ me” με το DEEP PURPLE οργανικό σημείο αυτοσχεδιασμού, ενδεικτικό του δυναμικού των μελών του σχήματος, να αναπαράγουν τις μεγάλες στιγμές των 70’s αν και όταν θέλουν. Στο “Outlaw” θα ξετυλίξει τις τόσο αγαπημένες soul επιρροές του αλλά θα έρθει το ομώνυμο τραγούδι με τη slide κιθάρα για να μιλήσει για το πως χτίζεται ένας θρύλος. Ο Coverdale στο “Love hunter” ωρύεται σαν άλλος Καζανόβας, πωλητής ηχητικής και σαρκικής έκστασης, το μικρόφωνο αναποδογυρίζει, οι κιθάρες υψώνονται μαζί του ως φαλλικά σύμβολα, η Αφροδίτη αποκτά ανδρικό φύλο και πρόσωπο και ο DC διατυμπανίζει τον κυνηγό της αγάπης, σαν τη μια και μοναδική θεότητα. Στο “Rock n’ roll women” θα ακούσουμε τη βάση του “Saints and sinners’ άλμπουμ, τραγούδια που μιλάνε για τα ωραία πράγματα της ζωής, rock n’ roll, γυναίκες και ποτό, τα ναρκωτικά δεν άγγιξαν. Το σχήμα που πλην του Coverdale δεν ήταν ομορφόπαιδα και έγραφαν για όσα το rock n’ roll τους επέτρεψε να γευτούν και δεν θα αποκτούσαν αλλιώς. Σε πόσα όμως άλμπουμ θα ακούσετε το κλείσιμο του “Love hunter”, το “We wish you well”, που κλείνει πλέον κάθε συναυλία τους και αποτελεί φόρο τιμής στον οπαδό.
Το “Love hunter” είναι το πρώτο από τα μεγάλα άλμπουμ των WHITESNAKE, ένα άλμπουμ που διατράνωσε την αξία του στο διπλό live “Ain’t no love…” που ακολούθησε και δημιούργησε την γενιά των πιστών οπαδών, που όπως και εγώ ακολουθούμε πιστά το σχήμα και ας μας πρόδωσε το 1987, γιατί η πρώτη, η Βρετανική περίοδός του, ειδικά μόλις άλλαξε τον αδύναμο κρίκο της παρέας ,τον ντράμερ, έγινε ένα σχήμα που ξεπέρασε ακόμη και τους προκατόχους του DEEP PURPLE, σε συνθετική δεινότητα και εκτελεστική αρτιότητα, κάνοντας του Heavy blues του, σημαία σε κάθε απογοήτευση, σε κάθε μεθύσι, σε κάθε στιγμή, που θέλεις τη μουσική δίπλα σου. Ο Coverdale έχει πάψει προ πολλού να είναι ο lovehunter που διαλαλούσε, αλλά το λευκό φίδι ζει και δαγκώνει θανατηφόρα με κάθε ακρόαση των κλασικών στιγμών του.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
