a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The west pole” – THE GATHERING
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2009
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Psychonaut records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: René Rutten
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Silje Wergeland – φωνητικά και πιάνο
René Rutten – ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες, σ guitars, stylophone
Frank Boeijen – πλήκτρα, πιάνο, αρμόνιο και βιμπράφωνο
Marjolein Kooijman – μπάσο
Hans Rutten – τύμπανα
Η φυγή της Anneke δεν με εξέπληξε…φαινόταν από μακριά οι κινήσεις της και η στάση της «μπροστά από την μπάντα», που την έκανε να πιστέψει ότι θα μπορούσε να κάνει καριέρα ανάλογη μόνη της. Όσοι είμασταν ταγμένοι στο «ολλανδικό θαύμα» περιμέναμε με αγωνία για τις αποφάσεις τους. Στην αρχή σκέφτηκαν να σταματήσουν και να αφήσουν το όνομα τους να περάσει στη λήθη ως το καλύτερο ατμοσφαιρικό rock/metal συγκρότημα. Το πείσμα, όμως, τους έφερε ενώπιον αποφάσεων για τη θέση πίσω από το μικρόφωνο. Το 2008 είχα μιλήσει εκτενώς με το Rene Rutten στην Αθήνα όταν τον είχαμε καλεσμένο σε ένα DJ set για την παρουσίαση του DVD τους, “A noise severe”, δυο μέρες μετά την Θεσσαλονίκη. Σε εκείνη τη συζήτηση που είχαμε κάνει και την κρατάω σαν υπόσχεση να μην την απομαγνητοφωνήσω μέχρι να διαλύσουν, μιλήσαμε τόσο για το πώς έφυγε η Anneke και για τα σχέδια τους. Τότε, λοιπόν, ο κιθαρίστας τους μου μίλησε για χρήση αντρικών φωνητικών και ακόμα και για instrumental υλικό στο επόμενο album τους. Ελα, όμως, που άλλαξαν τα πράγματα λίγους μήνες μετά και ανακοινώνουν την τραγουδίστρια που θα είχε το δύσκολο έργο να αντικαταστήσει εκείνη που είναι από το 1995 το αρχέτυπο της frontwoman σε όλο το φάσμα του σκληρού ήχου…
Και ο κλήρος έπεσε στην τραγουδίστρια των Νορβηγών Octavia Sperati! Οσοι είχαμε έστω και επιδερμική επαφή μαζί τους πραγματικά απορήσαμε…10 χρόνια, όμως, μετά η Silje πλέον δεν είναι το «νέο πρόσωπο» στην μπάντα, αλλά μια επιλογή που δικαιώνει όσους ψύχραιμα δουν τους THE GATHERING ως μια μπάντα που είχε τεράστιους δίσκους και πριν την Anneke (“Always…”) και αντάξιους του ονόματος τους (“Disclosure”). To “The west pole” είχε την ατυχία να είναι ο πρώτος τους δίσκος με την αντικαταστάτρια της Anneke. Οποια και να ήταν η «τυχερή» και όσο καλές συνθέσεις και να είχε κληθεί να «ντύσει» με τη φωνή της, θα έφτανε για να θεωρηθεί ως «αξιοπρεπές», αλλά κατώτερο των προηγούμενων δίσκων. Είναι όμως έτσι;
Με την απόσταση του χρόνου να έχει αφήσει πίσω του τους αφορισμούς και την «αγιοποίηση» της φωνής της Anneke, που «καμμία στον κόσμο δεν την φτάνει», θεωρώ ότι το “The west pole” είναι κι αυτό αντάξιο του τεράστιου ονόματος των THE GATHERING. Επιτρέψτε μου να πιστεύω προσωπικά ότι με την Silje κατάφεραν εδώ να είναι εξίσου μελαγχολικοί με το συγκλονιστικό ομότιτλο κομμάτι που έγραψε ο Rene και εξίσου καταιγιστικοί με το “No one spoke”, που έγραψε ο Frank. Αυτά τα δύο τραγούδια θα μπορούσαν άνετα να μπουν σε οποιοδήποτε δίσκο τους με την Anneke και δε θα είχαμε περίπτωση “The sign of the cross” ή “The clansman”, που τα απογείωσε ο Bruce Dickinson στα live των MAIDEN! Τολμώ να πω ότι η Silje έχει δώσει την προσωπικότητα της σε αυτά τα δύο κομμάτια, που δύσκολα άλλη τραγουδίστρια θα κάνει ποτέ «δικά της». Επιμένω σε αυτά τα δύο κομμάτια, γιατί όταν είχε βγει ο δίσκος είχα λιώσει το διπλό βινύλιο σε τέτοιο βαθμό που τώρα που τον ξανακούω κάνει αρκετά σκρατς! Τότε, λοιπόν, δεν τα είχα ξεχωρίσει, παρασυρμένος από την απογοήτευση της φυγής της Anneke. Ελα, όμως, που δεν πίστευα ότι θα είχαν κάνει τόσο λάθος επιλογή και πήγα να τους δω στο παγωμένο Βερολίνο, όπου η Silje ήταν κρυωμένη και μας απογοήτευσε! Βέβαια είχα πάει να τους θαυμάσω μουσικά, γιατί ήταν μαζί τους για λίγες εμφανίσεις ξανά ο Hugo Prinsen Geerligs! Λίγους μήνες μετά ήρθαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και στα 6 κομμάτια του δίσκου που είχαν στο setlist τους δεν κατάφερε να με πείσει ότι θα είναι άξια να συνεχίσει μαζί τους υπόλοιπους Ολλανδούς. Στη συμπρωτεύουσα βίωσα τη χειρότερη εμφάνιση τους στα μέρη μας, ενώ στην Αθήνα το πάλεψαν και κράτησα τη δέσμευση του Rene όταν με είδε απογοητευμένο: «Την επόμενη φορά θα είμαστε καλύτεροι»! Και ναι στην πρόσφατη mini περιοδεία τους από τα μέρη μας, οι THE GATHERING ήταν και πάλι αυτή η μαγική μπάντα! Που είναι το παράξενο όμως; Δεν έπαιξαν ούτε μια νότα από το “The west pole”, κάτι που έκαναν και στην επετειακή συναυλία τους για τα 25 χρόνια της μπάντας, που ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε από την εταιρία τους, Psychonaut records! Εκεί που θα περίμενε κανείς να δώσουν βάρος στα δύο albums με την Silje, οι ίδιοι διάλεξαν να περάσουν όλο το album στην αφάνεια! Ακόμα και η επιλογή των “All you are” και “No bird call” ως video clips δείχνει σε τι σύγχυση είχαν βρεθεί εκείνη την περίοδο, επιλέγοντας κομμάτια που δεν τους βοήθησαν να φανούν αναγεννημένοι παρά τη φυγή της Anneke! Με όλα αυτά χάθηκε η ευκαιρία να αναδειχτεί αυτός ο δίσκος, που δυστυχώς έχει και κραυγαλέα αδύναμα μέρη όπως το “Capital of nowhere”, στο οποίο στιχουργικά και ερμηνευτικά είχε συνδράμει η Anne van den Hoogen. Προβλέψιμο όσο δεν πάει είναι το “A constant run”, το οποίο βασίζεται αποκλειστικά στις φωνητικές γραμμές των στίχων της Silje. Τα υπόλοιπα 6 κομμάτια του δίσκου που δεν έχω κάνει αναφορά στέκονται σε ένα πολύ καλό επίπεδο, με τα 4 αποδεικνύοντας ότι μπορεί και από μόνος του ο Rene να κρατήσει συνθετικά την μπάντα. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει το “Pale traces” που έγραψε ο Frank και ερμήνευσε τους στίχους της η Marcela Bovio. Κάπου εδώ φαίνεται η εξαιρετική δουλειά που κάνουν ως συνθέτες, αξιοποιώντας τις φωνητικές γραμμές των τραγουδιστριών που έχουν απέναντι τους!
Για να αντιληφθούμε την αξία της δισκογραφία τους αρκεί να ειπωθεί ότι το “The west pole” είναι ο πιο αδύναμος δίσκος τους μετά το “Almost a dance”! Οσοι επιλέξετε να το ακούσετε επικεντρωθείτε στα κομμάτια ξεχωριστά, δίνοντας έμφαση σε εκείνα που σε κεντρίζουν το ενδιαφέρον να ασχοληθείτε. Κι αυτό γιατί σαν σύνολο υπάρχει εμφανής ανομοιογένεια, μιας και είναι σαφές ότι έψαχναν την πυξίδα τους ως μπάντα! Εμένα ακούγοντας το ξανά και ξανά τόσα χρόνια μετά, πραγματικά με κέρδισε με την ειλικρίνεια που είχαν να παρουσιαστούν διαφορετικοί και πολύπλευροι. Περίμενα πως και πώς να ακούσω στα live τους πέρσι το ομότιτλο και το “No one spoke” και ατύχησα, γιατί το 2010 ήταν απλά στα κάτω τους! Μακάρι να πιστέψουν και οι ίδιοι αυτόν τον δίσκο, γιατί είναι κρίμα να είναι σε τέτοιο βαθμό παραγνωρισμένος…
Did you know that?
- Μαζί με την αγορά του δίσκου δινόταν και μια πυξίδα που έδειχνε τον «δυτικό πόλο»
- Στην έκδοση του gatefold βινυλίου δινόταν ένα μεγάλο αυτοκόλλητο με τα credits του δίσκου, γιατί είχαν εκτυπωθεί λανθασμένα πάνω στο χαρτόνι
- Η σειρά των τραγουδιών στην έκδοση του βινυλίου διαφέρει από την αντίστοιχη του CD.
Λευτέρης Τσουρέας
Ακολουθεί η συνέντευξη που είχαμε κάνει με τον κιθαρίστα των THE GATHERING, Rene Rutten, και είχε δημοσιεύτει στην έντυπη έκδοση του περιοδικού μας πριν 10 χρόνια.
THE GATHERING
“Exploring the west pole”
Με νέο αίμα στις τάξεις τους, οι Ολλανδοί φτιάχνουν έναν νοητό κόσμο για να επαναπροσδιοριστούν μέσα από αυτόν. Ο κιθαρίστας τους, Rene Rutten, είναι και κύριος υπεύθυνος για τη μουσική του ένατου album τους με τον παράξενο τίτλο και το επίσης παράξενο εξώφυλλο, και γι’αυτό μιλήσαμε μαζί του, όπως και για τις τεράστιες αλλαγές που γίνονται στο χώρο της μουσικής.
«Όταν έχεις βγάλει έναν δίσκο “If then else” τότε ο τίτλος “The west pole” δεν είναι και τόσο παράξενο. Θέλαμε να φτιάξουμε μια δική μας πόλη που να μπορούσαμε να ζήσουμε μέσα της. Μετά είπαμε όχι θα φτιάξουμε μια ολόκληρη χώρα και είπαμε μετά να φτιάξουμε μια καινούρια ήπειρο, κάτι σαν μια καινούρια Ευρώπη ή Αφρική Μετά είπαμε όχι ας κάνουμε έναν καινούριο πόλο! Ζούμε στο δυτικό κόσμο και βλέπουμε τι συμβαίνει στον κόσμο με την τόση δόση αλαζονείας που υπάρχει και εδώ».
Στα, σχεδόν, δύο χρόνια που διήρκεσε η σύνθεση και η ηχογράφηση του δίσκου προτάθηκαν πολλές φωνές για να αντικαταστήσουν την Anneke. H τυχερή τελικά ήταν η τραγουδίστρια των Νορβηγών OCTAVIA SPERATI, Silje Wergeland.
«Όταν έφυγε η Anneke είχαμε περίπου 500 demos, εκ των οποίων τα περισσότερα δεν μπορούσαμε να τα πάρουμε σοβαρά. Έμειναν 20-25 που ήταν οι πιθανές για να συνεργαστούμε και πολλές από αυτές ήταν Ολλανδέζες, αλλά δεν πιστέψαμε ότι θα λειτουργούσαμε μαζί τους. Έμειναν πέντε και τους στείλαμε demos για να ετοιμάσουν στίχους και να τραγουδήσουν από πάνω. Θέλαμε να έχουμε ένα τέτοιο feeling στους στίχους και έτσι έχοντας τις φωνητικές γραμμές πάνω στη μουσική ζητήσαμε από τις τραγουδίστριες να γράψουν τους στίχους. Τους λέγαμε ότι έχουμε αυτή τη μελωδική γραμμή και αυτή την αίσθηση για το κομμάτι και έτσι έρχονταν με στίχους που τους βλέπαμε όλοι μαζί. Κάθε μια έγραφε τους στίχους στα κομμάτια που τραγουδούσε. Αυτό που έκανε η Silje όταν της στείλαμε το “Treasure” για να γράψει στίχους μας φάνηκε καινούριο και πιστεύω ότι στο μέλλον θα μπορέσουμε να ετοιμάσουμε καλύτερα τραγούδια. Δε θέλαμε να έχουμε μια τραγουδίστρια πάνω από τη μουσική, όπως συμβαίνει στο gothic metal. Επίσης είναι πολύ να δουλέψουμε σε όλα τα τραγούδια μόνο με μια τραγουδίστρια, γι’αυτό και έχουμε τη Marcela και την Αnne να τραγουδάνε από ένα κομμάτι Μετά είχα την ιδέα να έχουμε και ένα πιανιστικό κομμάτι και προέκυψε το “You promised me a symphony” που ηχογραφήθηκε σε ένα μικρό θέατρο στη Νορβηγία με τη Silje στο πιάνο. Έχει πολύ ωραίους στίχους και αναφέρονται σε μια προσωπική της ιστορία. Live παίζει πολύ ωραία πιάνο και μπορεί να τραγουδήσει ταυτόχρονα, κάτι που ίσως μας κάνει να το παίξουμε live».
Στο καινούριο τους album είναι και δυο ακόμα τραγουδίστριες που ερμηνεύουν από ένα κομμάτι. Πως και δεν είχανε κάνει στο παρελθόν κάτι ανάλογο;
«Δεν σκεφτήκαμε να το κάνουμε και ίσως και η Anneke να μην το δεχόταν κιόλας. Δεν ξέρω τι θα γινόταν, γιατί δεν το προσπαθήσαμε, αλλά τώρα ξέρουμε ότι μπορούμε να το κάνουμε».
Το φθινόπωρο του 2007 όταν ήρθε στη χώρα μας για τα release parties του “A sound severe” DVD μας είχε αποκαλύψει ότι η μπάντα θα ηχογραφήσει το επόμενο albums με πολλούς guest τραγουδιστές. Ανάμεσα τους θα ήταν ο Garm των ULVER και ο Danny των ANATHEMA! Τελικά τα σχέδια άλλαξαν πριν το περσινό καλοκαίρι…
«Τότε είχαμε έτοιμα 4-5 κομμάτια και πάντα στο μυαλό μου είναι να ξαναδουλέψουμε με τραγουδιστές, αν και το παρελθόν μας μαζί τους δεν ήταν και το καλύτερο. Έτσι σκεφτόμουν αν θα το κάνουμε ή όχι. Ο Trickster G. έχει φοβερή φωνή, αλλά τελειώνοντας τα κομμάτια είπαμε ότι αυτά τα κομμάτια είναι για γυναίκες ερμηνεύτριες. Δεν ξεκίνησα όμως κάποιο κομμάτι με την ιδέα ότι αυτό είναι για αντρικά φωνητικά και είμαι και πολύ κουρασμένος σε ένα βαθμό με τις αντρικές φωνές. Μπορεί στο επόμενο album να το κάνουμε, μπορεί και όχι βέβαια. Για εμένα η μουσική έχει σημασία και τα φωνητικά έρχονται να κάνουν το αποτέλεσμα πιο δυνατό. Παλιά τα φωνητικά πρωταγωνιστούσαν και μετά ερχόταν η μουσική. Στις μέρες μας τα φωνητικά χρησιμοποιούνται σαν όργανο που είναι στην κορυφή. Έτσι δουλεύαμε πάντα! Στο “Mandylion” όλη η μουσική για τα κομμάτια είχε ολοκληρωθεί. και ήρθαν τα φωνητικά της για να κάνουν τη μουσική ακόμα πιο δυνατή. Κάναμε το ίδιο και τώρα και απορρίψαμε τα φωνητικά σε σημεία που η μουσική ήταν ήδη αρκούντως δυνατή όπως στο τέλος του “Capital of nowhere”».
Συνειρμικά τα δύο album έχουν πολλές ομοιότητες στη διαμόρφωση τους, αν και τα χωρίζουν 15 χρόνια!
«Κάποια πράγματα είναι όμοια, όπως ότι κάναμε τα demos μόνοι μας τώρα όπως και τότε ακολουθώντας παρόμοια διαδικασία σύνθεσης. Η διαφορά είναι ότι τότε γράφαμε demos και δεν είχαμε πολύ χρόνο γιατί έπρεπε να εκπληρώσουμε τις στρατιωτικές μας υποχρεώσεις. Τώρα ηχογραφούσαμε τις πρόβες, φτιάξαμε τα demos και τα στείλαμε στις τραγουδίστριες για να προσθέσουν φωνητικά από πάνω. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αλλάξουν τα κομμάτια γιατί προέκυψαν συζητήσεις για το πόσες φορές θα είναι στο κομμάτι το ρεφραίν, αν υπήρχε. Στο “Mandylion” δεν έγινε κάτι τέτοιο, γιατί δεν είχαμε την εμπειρία».
Η παρουσία της Anneke τότε στιγμάτισε το ατμοσφαιρικό κομμάτι ης metal σκηνής και αναπόφευκτα η μπάντα της ταυτίστηκε με την παρουσία της.
«Τότε αυτό που έγινε ήταν μαγικό, γιατί κανείς δεν είχε κάνει κάτι ανάλογο και θεώρησε πολύς κόσμος ότι αυτό οφειλόταν στα φωνητικά. Με αυτό το album αποδεικνύουμε ότι κάνουν λάθος, γιατί η μουσική είναι αυτή που κάνει τους THE GATHERING. Φυσικά και είναι διαφορετικό από ό,τι κάναμε με την Anneke, γιατί είναι διαφορετικές οι φωνές. Για παράδειγμα το “The west pole” είναι ένα κλασικό THE GATHERING κομμάτι και το κοινό μας δείχνει με τις αντιδράσεις του στο myspace ή στο forum ότι το λατρεύει».
Το καινούριο τους album είναι ένα στοίχημα και για τους ίδιους, αλλά και για όσους πίστεψαν σε όλη την πορεία τους ότι οι THE GATHERING είναι πρωτίστως η μουσική.
«Το μεγαλύτερο μέρος του album γράφτηκε από εμένα, γιατί έχω την αίσθηση ότι οι THE GATHERING είναι συγκρότημα. Φυσικά όταν χάνεις αυτόν που κάνει τα φωνητικά, χάνεις ένα μεγάλο μέρος από όσα είσαι και η Anneke ήταν φοβερή σε αυτό που έκανε με εκπληκτική φωνή. Όμως δεν ήθελα να σταματήσουμε και να συνεχίσουμε…ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε! Αν δεν το έκανα θα μετάνιωνα σε λίγα χρόνια που δεν προσπάθησα να συνεχίσω. Αν το έκανα μετά από κάποια χρόνια ίσως και να ήταν αργά. Και είπαμε να ξεκινήσουμε αυτό το δίσκο γράφοντας μουσική και το πρώτο κομμάτι που έγραψα αφού έφυγε η Anneke ήταν το “Treasure”, που είναι κατά κάποιο τρόπο το πιο «χαρούμενο» κομμάτι που έχω γράψει ποτέ μου. Είναι πραγματικά up tempo και έχει καλό feeling από τις φωνητικές γραμμές, κάτι που ίσως δείχνει ένα είδος ανακούφισης για ό,τι έγινε μετά από όλα αυτά που είχαν γίνει».
Και αυτά που έγιναν έπαιξαν σημαντικό ρόλο και στις αποφάσεις που πάρθηκαν αποδεικνύοντας πόσο πολύ ήθελαν να ξαναηχογραφήσουν έναν πιο heavy δίσκο μετά από πολλά χρόνια!
«Νιώθω καλά όταν είμαι σε μια ομάδα και είμαι πολύ καλά όταν είμαστε και οι πέντε για να παίξουμε. Ίσως να έχουμε και δεύτερη κιθάρα στα live γιατί είναι πιο έντονες οι κιθάρες αυτή τη φορά. Περάσαμε κάποια χρόνια παίζοντας live πιο «ήρεμη» μουσική και είπαμε να γράψουμε και ένα δίσκο με τέτοιο στυλ μουσικής και να δούμε πως θα πάει. Στις αρχές του 2007 είπαμε ότι καλά ήταν ως εδώ με όσα κάναμε και ας προσανατολιστούμε στο να ηχογραφήσουμε ένα DVD με πιο heavy υλικό και ένα νέο album με ανάλογο ήχο. Όταν λοιπόν ξεκινούσαμε τη διαδικασία για να βιντεοσκοπήσουμε το DVD η Anneke αποφάσισε για τους δικούς της λόγους να φύγει. Εμείς συνεχίσαμε σε αυτήν την κατεύθυνση που είχαμε αποφασίσει γράφοντας πιο heavy υλικό. Θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα album με διαφορετική ηχητική σε κάθε κομμάτι, όπως είχαμε κάνει στο “How to measure a planet?” με 10 layers σε κάθε κομμάτι. Αυτά θα πρέπει να ταιριάζουν μεταξύ τους και αυτή είναι η πραγματική πρόκληση είτε ένα κομμάτι είναι καλό ή κακό. Προσπαθούμε και αυτό είναι το καλό σε όλο αυτό».
Τεράστια έκπληξη είναι το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, “When trust becomes sound”, που δεν έχει φωνητικά και είναι φοβερά τραχύ.
«Προτιμήσαμε γι’αυτό το κομμάτι μια demo ηχογράφηση που είχα κάνει μόνος μου. Στα προηγούμενα albums ξεκινούσαμε με ένα ήρεμο μέρος και τώρα είπαμε να βάλουμε σαν intro ένα in your face κομμάτι χωρίς φωνητικά. Δεν είναι ούτε κομμάτι, αλλά ούτε και intro, γεγονός που μου αρέσει πολύ. Και μετά από αυτό ουσιαστικά ξεκινά ο δίσκος με καλύτερο ήχο και μίξη των οργάνων. Μ’αρέσουν οι MOGWAI και οι MONO από την Ιαπωνία και θα ήθελα να κάνω κάτι σε αυτόν το είδος μουσικής. Ισως στο μέλλον να προσπαθήσουμε κάτι με πολύ heavy κιθάρες, κάτι σαν τους NEUROSIS».
Αν ακολουθήσουν αυτό το μονοπάτι, τότε σίγουρα το μέλλον τους προμηνύεται πολύ ενδιαφέρον! Σε πολλά μέρη του δίσκου τα effects στις κιθάρες δείχνουν μια πιθανή χρήση του theremin, όπως είχε κάνει και στο παρελθόν. Τελικά δεν ισχύει…
«Προσπάθησα να το χρησιμοποιήσω και σ’αυτό το δίσκο, αλλά δεν τα κατάφερα. Ίσως στο μέλλον να το ξαναχρησιμοποιήσω».
Στο rhythm section επέλεξαν την ίδια mid tempo θεματολογία με το προηγούμενο τους album, “Home”.
«Είναι αλήθεια αυτό. Το κάναμε για να έχουμε επιπλέον χώρο για να βάλουμε εξτρά μέρη. Θέλαμε να μην υπάρχουν πολλές μελωδικές γραμμές από τo μπάσο, ώστε να έχουμε περισσότερα ρυθμικά μέρη με βιολί και τσέλο. Υπάρχουν επίσης πολλά στακάτα θέματα στους ρυθμούς και αν το κρατούσαμε συνεχώς ψηλά τα drums και το μπάσο θα ήταν υπερβολικό το αποτέλεσμα. Βέβαια στη συμπιεσμένη τους μορφή μέσω mp3 μάλλον δεν μπορεί κανείς να διακρίνει τις λεπτομέρειες αυτές, όπως τα εξτρά κρουστά που χρησιμοποιήσαμε. Όταν όμως το ακούσεις από το βινύλιο θα καταλάβεις πόσο ωραία έχει ηχογραφηθεί!»
Το θέμα των ζωντανών εμφανίσεων είναι τεράστια πρόκληση μετά από τόσα χρόνια που καθιερώθηκαν στις συνειδήσεις του κόσμου με την Anneke επί σκηνής.
«Τώρα είμαστε μια καινούρια μπάντα και πρέπει να πείσουμε τον κόσμο γι’αυτό που είμαστε. Θα είμαστε οι πέντε μας επί σκηνής και ίσως να μην έχουμε τους guest μουσικούς και τραγουδιστές μαζί μας, εκτός κι αν είναι κάτι ιδιαίτερο σε κάποιο φεστιβάλ. Όταν στο μέλλον θα έχουμε περισσότερα live ίσως να μπορέσουμε να πούμε στη Marcela για παράδειγμα να έρθει επί σκηνής για να ερμηνεύσει το καινούριο τραγούδι μας. Στις συναυλίες μας πάντα παρουσιάζουμε το νέο μας υλικό, εκτός κι αν είμαστε σε φεστιβάλ. Η Silje μπορεί να τραγουδήσει όλα τα τραγούδια που έχει ερμηνεύσει η Anneke. Η επιλογή των κομματιών από το παρελθόν θα είναι τέτοια ώστε να δένουν με τα καινούρια που θα είναι κυρίως τα heavy κομμάτια. Θα παίξουμε κομμάτια σαν το “Monsters” ή το “Great ocean road” και ακόμα πολλά που μπορούμε να διαλέξουμε από 8 albums! Ίσως να υπάρχουν και εκπλήξεις, αλλά υπάρχουν και κομμάτια σαν το “Travel” που πρέπει να παίξεις!»
Λευτέρης Τσουρέας
