ΜΠΑΝΤΑ: KAMELOT
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Ghost Opera”
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2007
ΕΤΑΙΡΙΑ: Steamhammer/SPV
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Sascha Paeth, Miro
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Roy Khan – φωνητικά
Thomas Youngblood – κιθάρα
Casey Grillo – drums
Glenn Barry – μπάσο
Oliver Palotai – πλήκτρα
Aυτός ο δίσκος είχε να ξεπεράσει εξαρχής ένα ανυπέρβλητο (στη θεωρία αρχικά) εμπόδιο. Να διαδεχθεί το “The black halo” και μαζί με αυτό την «μαγική τετράδα» των KAMELOT, που είχε ξεκινήσει από το “The fourth legacy”.
Το ομότιτλο κομμάτι, που είχε κυκλοφορήσει και σαν single από τον Απρίλιο/Μάιο του 2007 και μοιραζόταν σε όσους πήγαν στην τότε περιοδεία της μπάντας, είχε αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις και προδιάθετε για κάτι αντίστοιχο του προκατόχου του. Το πρώτο μισό του δίσκου, όταν με το καλό τον ακούσαμε ολόκληρο, επίσης. Και κάπου εκεί τελειώνει η σύγκριση, γιατί το δεύτερο μισό είναι καλό μεν, όχι τόσο όσο το πρώτο δε.
Εδώ, οι KAMELOT συνέχισαν στο δρόμο που χάραξαν στο “The black halo” και στην ουσία μιλάμε για αδερφάκι, άντε ξαδερφάκι του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το 2009 κυκλοφόρησαν και τα δύο, μαζί, σε ένα πακέτο, σε βινύλιο. Όχι «τσίτα τα γκάζι» power metal, πολλά μπαλαντοειδή και ατμοσφαιρικά τραγούδια, λυρισμός, ο Khan κλασικά να ερμηνεύει μοναδικά, ο Miro μαζί με τον Sascha Paeth να είναι υπεύθυνοι της παραγωγής, ο Miro (πάλι αυτός) να αναλαμβάνει και ενορχηστρώσεις, αλλά να γράψει και μερικά πλήκτρα, 4 βίντεο (“Ghost opera”, “Rule the world”, “The human stain” και “Love you to death”) με πάρα πολύ ωραία κομμάτια και όλα μοιάζουν super. Ειδικά με την εμπορική φόρα που είχαν πάρει από το “The black halo”. Αλλά είπαμε, δυστυχώς ως τη μέση. Γιατί μέχρι εκεί και ειδικά τα βίντεο, είναι «καρφωμένες επιτυχίες», διαφορετικού ύφους το ένα από το άλλο.
Εδώ μας παρουσιάζεται και ο νέος (τότε) πληκτράς τους, ο Oliver Palotai (το κατά πόσο είναι σύμπτωση ότι μπήκε στη μπάντα στο επόμενο άλμπουμ από εκείνο με τη συμμετοχή της συζύγου του, Simone Simons των EPICA, δεν το ξέρω… αλλά αν είναι, είναι διαβολική κατά κάποιο τρόπο) και έτσι ο Miro μπορεί να πάει πιο πίσω και οι KAMELOT να αποκτήσουν full time μέλος για τη θέση, μετά από σχεδόν 10 χρόνια! Η Simone Simons παρεμπιπτόντως, συμμετέχει και σε αυτό το δίσκο, στο κομμάτι “Blucher”, ενώ η απίθανη Amanda Somerville εκτός από τη θέση της στη χορωδία (κι αυτή ήταν και στο “The black halo”), πιάνει το μικρόφωνο και σόλο, στα “Ghost opera”, “Love you to death”, “Season’s end” και “Mourning star”.
Ότι και να λέμε πάντως ο καθένας μας για το πόσο καλός ή όχι δίσκος ήτανε, εκτόξευσε εμπορικά το συγκρότημα! Μπήκε στα charts πολλών Ευρωπαϊκών χωρών, ναι, ακόμα και της Ελλάδας (!), αλλά το σημαντικότερο, μπήκε στα Αμερικάνικα charts, πράγμα που οδήγησε το συγκρότημα μελλοντικά να στραφεί περισσότερο σε αυτή την αγορά, κάτι για το οποίο δε μπορεί να τους αδικήσει και κανείς.
Η προτελευταία παράσταση του Roy Khan με τους KAMELOT, μπορεί να μην είναι αντάξια της Ιερής Τετράδας του σχήματος, όμως από την άλλη, είναι ο δίσκος που τους έβαλε πλέον στον παγκόσμιο χάρτη και όχι μόνο στον Ευρωπαϊκό και καλώς ή κακώς (ανάλογα τα γούστα), έδειχνε εν πολλοίς το δρόμο που θα ακολουθούσαν από εκεί και πέρα. Εννοείται είναι ένας πολύ καλός δίσκος, απλά όταν έχεις συνηθίσει ακόμα καλύτερα, ε σου κάνει λίγο κάπως. Ίσως αν δεν είχε βγει το “The black halo” πριν, τα πράγματα να ήταν ακόμα καλύτερα. Εμπορικά όμως δε θα ήτανε για τη μπάντα, γιατί ο ένας έδωσε αυτό που έπρεπε για τον άλλο και στο τέλος για τους ίδιους. Τρομερά σημαντικός δίσκος για την πορεία τους!
Did you know that:
· Ο «νέος» εδώ, Oliver Palotai, εκτός από πλήκτρα παίζει και κιθάρα και σαν κιθαρίστας έχει συνεργαστεί με τη Doro, ενώ το 2004 μπήκε στους BLAZE του Blaze Bayley. Επίσης έχει υπάρξει session πληκτράς των CIRCLE II CIRCLE του Zachary Stevens, για τις συναυλιακές τους υποχρεώσεις της περιόδου 2003-2004, ενώ έχει περιοδεύσει και με τους EPICA το 2010. Τέλος, παίζει και στη μπάντα του Uli Jon Roth. Δεν τα λες και λίγα ε!
· Ο Roy Khan, αυτή η τρομακτική φωνή των KAMELOT αλλά και των CONCEPTION παλιότερα, μετά τους KAMELOT ενεργοποιήθηκε στην εκκλησία Moss Frikirke στη Νορβηγία, όντας κάτι σαν υπεύθυνος για τη θρησκευτική νεολαία της. Το Σεπτέμβριο του 2016 όμως, η συγκεκριμένη εκκλησία ανακοίνωσε την αποχώρησή του, κάτι που μας έχει γεννήσει ελπίδες είτε για κάτι νέο, είτε για μία επανένωση CONCEPTION. Κακό είναι να ονειρεύεσαι;
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Ακολουθούν η συνέντευξη που είχε πάρει ο Γιάννης Βογιαντζής από τον Roy Khan, με αφορμή εκείνο το δίσκο, στο έντυπο ROCK HARD, αλλά και την παρουσίαση που είχε κάνει.
KAMELOT interview (Roy Khan)
“Still the …opera plays”
Αν και το νέο άλμπουμ των KAMELOT, “Ghost opera”, στάθηκε κατά τι κατώτερο των υψηλών προσδοκιών που έχω για αυτή τη μπάντα, με συνέπεια το timing για την πρώτη μου συνομιλία με το Roy Khan να μην είναι το καλύτερο δυνατό, εντούτοις η συζήτηση με έναν από τους τραγουδιστές που αγαπώ και σέβομαι όσο λίγους σ’ αυτή τη μουσική υπήρξε πολύ ενδιαφέρουσα κι ευχάριστη.
Καλησπέρα Roy! Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να σε ρωτήσω ποιες είναι οι αντιδράσεις που έχετε λάβει μέχρι στιγμής για το νέο άλμπουμ. Είτε προέρχονται από κριτικές, είτε από κάποιους οπαδούς που ενδεχομένως το έχουν ακούσει.
Βασικά είναι σχεδόν όλες τέλειες. Παντού παίρνουμε 10/10 ή 9/10 κτλ. και λένε ότι είναι σπουδαίος δίσκος και αυτό είναι πάντα κάτι ευχάριστο να το ακούς. Αν και η αλήθεια είναι ότι το ίδιο συμβαίνει με όλα τα τελευταία μας άλμπουμ οπότε είναι κάτι που έχουμε ξαναζήσει. Βέβαια από τη στιγμή που εμείς βάλαμε τα δυνατά μας για το νέο άλμπουμ απολαμβάνουμε πραγματικά αυτή την ανταμοιβή.
Μάλλον τότε θα είμαι η εξαίρεση για σήμερα (γέλια).
Α, ενδιαφέρον! (γέλια)
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, παρακολουθώ τους KAMELOT από την εποχή που βγήκε το “Dominion”, το οποίο αγόρασα κατά τύχη για να είμαι ειλικρινής, κι από τότε έγινα μεγάλος fan της μπάντας. Πάντα έβλεπα με κάθε νέο άλμπουμ άλλο ένα βήμα μπροστά για τη μουσική σας, κάτι στο οποίο μπήκε ένα φρένο με το “Ghost opera” στο οποίο για πρώτη φορά διακρίνω ορατά σημάδια στασιμότητας.
Κοίτα, και το να παραμείνεις στο ίδιο επίπεδο με το “Black halo” δεν είναι κι άσχημα, έτσι; (γέλια)
Σίγουρα αλλά μέχρι και το νέο σας άλμπουμ πάντα η κάθε κυκλοφορία σας κατάφερνε να ξεπερνάει σε ποιότητα την προηγούμενη, πράγμα που λίγες μπάντες επιτυγχάνουν σήμερα. Γι’ αυτό και οι τόσο αυξημένες απαιτήσεις…
Καταλαβαίνω τι λες, αλλά βέβαια όλα αυτά είναι εντελώς υποκειμενικά, έτσι; Μάλιστα είσαι από τους ελάχιστους που υποστηρίζουν κάτι τέτοιο μιας και η πλειοψηφία υποστηρίζει το αντίθετο. Άλλωστε πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν τις παλιότερες δουλειές σου. Εδώ υπάρχει κόσμος που υποστηρίζει ότι το καλύτερό μας άλμπουμ είναι το “Fourth legacy” ή ακόμα και το “Siege perilous”.
Παρατηρούσα πάντα μια έντονη διαφορά από δίσκο σε δίσκο, που έδινε και το όλο κλίμα του νέου υλικού. Για παράδειγμα το “Fourth…” ήταν πιο straight power από το “αναγνωριστικό” “Siege…”, το “Karma” ήταν πιο ανατολίτικο, το “Epica” πιο επικό αν θέλεις με τελευταίο το “Black halo” να βγάζει κάτι το πιο σκοτεινό εν γένει. Στο νέο δίσκο μου έλειψε αυτό το στοιχείο της έκπληξης. Σαν να συγκεντρώσατε όλα αυτά τα στοιχεία χωρίς όμως να προστεθεί αυτό που θα έκανε τη γενική διαφορά.
Χμ… κι όμως εδώ πρέπει να σου πω, ότι κάποια πράγματα που δοκιμάσαμε σε κομμάτια σαν το “Rule the world”, το “Human stain” ή το “Love you to death” ήταν νέα για τον ήχο των KAMELOT. Ή ακόμα και στο “Up through the ashes”! Η βαρύτητα και το groove του συγκεκριμένου κομματιού είναι κάτι που δεν έχουμε ξανακάνει. Πάντα προσπαθούμε να βάζουμε νέες πινελιές αλλά πάντα μέσα στα πλαίσια του ήχου μας. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι το τρελά επαναστατικό γιατί τότε δεν θα ήταν KAMELOT πια. Πάντως δεν ξέρω τι να πω… Αν συγκρίνεις το “Ghost opera” με το “Black halo” είναι μάλλον λογικό το πρώτο να χάνει στα σημεία αφού στο “Black…” πετύχαμε μια πραγματική υπερπαραγωγή που θα ήταν πολύ δύσκολο να επαναληφθεί τόσο απλά. Ίσως τελικά οι προσδοκίες σου να ήταν υπερβολικά υψηλές (γέλια)!
Δεν το νομίζω! Πάντα περιμένω το καλύτερο από σας. Πρόσεξέ με όμως, δεν λέω ότι το “Ghost…” δεν είναι καλό άλμπουμ. Πιστεύω ότι αν κάποιος έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική σας μέσω αυτού σίγουρα θα εντυπωσιαστεί.. Για κάποιον όμως που παρακολουθεί την πορεία σας όλα αυτά τα χρόνια ακούγεται κάπως “λίγο”…
Να σου πω κάτι; Μάλλον συμφωνώ τελικά με το σκεπτικό σου…
Αλήθεια; (γέλια) Αφού σε έπεισα τότε ας περάσουμε σε κάτι άλλο τώρα (γέλια). Με κάθε νέα κυκλοφορία μεγαλώνουν και οι παγκόσμιες περιοδείες. Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό; Σκέφτεσαι ποτέ ότι ίσως δεν θα μπορέσεις να ανταπεξέλθεις σε ένα τόσο σκληρό πρόγραμμα;
Όχι ιδιαίτερα. Απολαμβάνω πολύ τις περιοδείες και μάλιστα πιστεύω ότι η φωνή μου περισσότερο δυναμώνει κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας παρά το αντίθετο. Το τραγούδι είναι το μεγάλο μου πάθος στη ζωή και γι’ αυτό μόνο ευτυχισμένος μπορώ να αισθάνομαι όταν μπορώ να παίζω περισσότερο. Βέβαια απολαμβάνω και το στούντιο τον καιρό της ηχογράφησης και της εν γένει διαδικασίας δημιουργίας του τραγουδιού αλλά η συναυλίες είναι κάτι το διαφορετικό. Αυτά τα 90 λεπτά που είμαστε εκεί κάθε βράδυ αξίζουν και για την κούραση, τα ταξίδια και το χρόνο που περνάς μακριά από το σπίτι σου και την οικογένειά σου.
Σε ρώτησα πάντως γιατί την τελευταία φορά που παίξατε εδώ ακούστηκαν κάποια όχι και τόσο κολακευτικά σχόλια για την απόδοσή σου.
Βασικά και τις 2 φορές που έχουμε παίξει στην Ελλάδα έτυχε να είμαι κρυωμένος και να τραγουδάω έχοντας πάρει φάρμακα. Υπάρχει βέβαια και η λύση να ακυρώνουμε τα shows αλλά δεν θα ήθελα ποτέ να το κάνω αυτό. Ξέρεις, το θέμα είναι ότι αν κάποιος κολλήσει ας πούμε γρίπη μέσα στο tour bus, το πιθανότερο είναι να την κολλήσουμε όλοι. Και φυσικά εγώ ως τραγουδιστής είμαι αυτός που επηρεάζεται πιο γρήγορα και πιο άμεσα από κάτι τέτοιο. Επίσης είμαι γενικά περιορισμένος γιατί δεν πρέπει να μιλάω πολύ, να πίνω, να καπνίζω, να ξενυχτάω και όλα αυτά…
Σαν να σ’ έχουν μαντρωμένο κατά κάποιο τρόπο. (γέλια)
Ναι, αλλά στη συναυλία χαίρομαι το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής του κόσμου οπότε μάλλον έρχεται μια η άλλη (γέλια)!
Να σε ρωτήσω τώρα για μερικά τραγούδια στο δίσκο, οι τίτλοι των οποίων μου έκαναν εντύπωση. Για παράδειγμα το “Blucher”…
Αυτό μου δίνει την ευκαιρία να σου πω και μια ακόμη σημαντική διαφορά που έχει το νέο άλμπουμ σε σχέση με τα δύο προηγούμενα, όσον αφορά στη συνθετική διαδικασία. Αυτή τη φορά αφήσαμε τη μουσική να οδηγήσει τους στίχους και όχι το αντίθετο όπως στα “Epica” και “Black halo” όπου είχαμε ένα συγκεκριμένο στιχουργικό concept και βάσει αυτού έπρεπε να γράψουμε τη μουσική. Για το “Blucher” ειδικά αυτό το riff μου έδωσε την αφορμή να γράψω αυτή τη “βαθιά” μελωδία που μας έφερε στο μυαλό ένα πλοίο που σκίζει τα νερά…
Τι σημαίνει πρώτα απ’ όλα;
Είναι ένα όνομα από ένα πλοίο του πολεμικού ναυτικού κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Το πλήρωμα αυτού του πλοίου αποτελούνταν από 1400 νεαρούς σε ηλικία στρατιώτες που δεν είχαν ξαναπάει στον πόλεμο και τη μέρα που έγινε η απόβαση στη Νορβηγία, το πλοίο αυτό χτυπήθηκε από μια τορπίλη λίγο έξω από το λιμάνι του Oslo και βυθίστηκε αμέσως. Μάλιστα βρίσκεται ακόμα εκεί στον πάτο αλλά είναι παράνομο να βουτήξεις για να ψάξεις. Αυτή λοιπόν η ιστορία που είναι πού δημοφιλής στη Νορβηγία μας έδωσε την αφορμή να γράψουμε αυτό το τραγούδι με την πολεμική θεματολογία.
Άλλος ένας τίτλος που φαίνεται εξαρχής περίεργος είναι το “Edenecho”. Είναι η μίξη των eden και echo απλά;
Ακριβώς. Μιλάει για το πώς είναι να χάνεις το είδωλό σου και πόσο γκρεμίζεται ο κόσμος γύρω σου καμιά φορά όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Πρόσφατα παίξατε στο ProgPower UK festival ως δεύτερο όνομα κάτω από τους JON OLIVA’S PAIN. Υπήρχαν κάποια άτομα στο forum του festival που υποστήριζαν ότι θα έπρεπε να ήσασταν εσείς headliners γιατί είστε πιο δημοφιλείς. Αισθάνεσαι ότι αδικηθήκατε κατά κάποιο τρόπο στο συγκεκριμένο;
Όχι, καθόλου. Ο Jon Oliva είναι μέσα σ’ αυτή τη δουλειά για πάρα πολλά χρόνια και μάλιστα οι SAVATAGE είναι κάτι σαν γίγαντες και πρωτεργάτες για όλο αυτό το είδος μουσικής. Επομένως δεν είχα κανένα πρόβλημα να παίξω πριν από τον Jon. Όπως και να ’χει όμως ήταν περισσότερο σαν co-headliner show αφού παίξαμε όλο μας το set με τις συνθήκες ακριβώς που θέλαμε και μάλιστα γλιτώσαμε και την περασμένη ώρα που βγαίνει πάντα ο headliner στα μεγάλα festival.
Ας πάμε τώρα και σε μερικά πράγματα σχετικά με τους CONCEPTION αν δεν έχεις πρόβλημα.
Όχι, κανένα απολύτως.
Είχατε κάνει ένα reunion πριν από δύο χρόνια και παίξατε μερικά live μεταξύ των οποίων κι ένα στο Oslo, στο festival του περιοδικού Scream. Ήθελα να σε ρωτήσω πρώτον πως ένιωσες να ξαναπαίζεις αυτά τα τραγούδια μετά από τόσα χρόνια κι επίσης θέλω να συγκρίνεις λίγο τις αντιδράσεις από αυτό το show με τις αντίστοιχες από όταν παίξατε στο Oslo με τους KAMELOT.
Ήταν πολύ ωραία να ξαναπαίζουμε με τους CONCEPTION μετά από τόσα χρόνια. Ξέρεις ο Tore είναι ακόμα ένας από τους καλύτερούς μου φίλους και μιλάμε και βγαίνουμε συχνά, οπότε το να παίζουμε κιόλας μαζί όπως και με τα άλλα παιδιά ήταν φανταστικά. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε τον κόσμο που περιμέναμε. Στο μεταξύ δεν υπήρξαν και τίποτα σοβαρές προσφορές για να παίξουμε και σε άλλες χώρες οπότε σε συνδυασμό και με την έλλειψη χρόνου το αφήσαμε λίγο στην άκρη. Βέβαια μπορεί να ξαναπαίξουμε μερικά shows εδώ στη Νορβηγία που είναι πολύ πιο εύκολο να οργανωθεί κάτι τέτοιο μιας και μένουμε όλοι δίπλα. Τώρα όσον αφορά στις αντιδράσεις του κόσμου μεταξύ των δύο συναυλιών… Καμία σχέση! Οι KAMELOT είναι πολύ μεγαλύτεροι εδώ και να φανταστείς ότι το live έγινε στο ίδιο μέρος κι έγινε sold-out σχετικά γρήγορα άσε που κι ο κόσμος ήταν πολύ πιο τρελαμένος.
Ισχύει καμιά από τις φήμες ότι σκεφτόσασταν να γράψετε νέο υλικό με τους CONCEPTION κι ότι εσύ ήθελες κάποια στιγμή να ασχοληθείς με κάποιο solo δίσκο;
Ναι, γενικά ισχύουν όλα αυτά αλλά όπως σου είπα και πριν ο χρόνος είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι οι KAMELOT συνεχώς μεγαλώνουν και πρέπει κι εμείς να το σπρώξουμε όσο μπορούμε για να γίνει κάτι τέτοιο. Για το solo δίσκο ειδικά, από τη στιγμή που ικανοποιούμαι καλλιτεχνικά με τους KAMELOT, δεν έχω λόγο να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο στο άμεσο μέλλον. Ποτέ δεν ξέρεις όμως…
Roy η απότομη διάλυση των CONCEPTION και ειδικά στο σημείο που έγινε, δηλαδή μετά από ένα μνημειώδες άλμπουμ όπως το “Flow” μας άφησε με μια γλυκόπικρη γεύση αλλά παράλληλα δημιούργησε και ένα “μύθο” γύρω από το όνομα της μπάντας. Πιστεύεις ότι αν κυκλοφορούσατε τώρα ένα νέο άλμπουμ που ο κόσμος θεωρούσε κατώτερο των προσδοκιών του θα υπήρχε ο κίνδυνος να χαθεί κάτι από όλη αυτή την αύρα που περικλείει την μπάντα όλα αυτά τα χρόνια που είναι ανενεργή; Συμβαίνει συχνά τελευταία…
Χμ… Δεν μπορώ να το ξέρω αυτό. Μπορεί να γίνει κι έτσι. Κοίτα, είμαι πραγματικά πάρα πολύ περήφανος για όλα όσα καταφέραμε με αυτή τη μπάντα τότε. Και η ουσία είναι πως αν κάποτε κάνουμε κάτι με τους CONCEPTION στο μέλλον, αυτό δε είναι με τίποτα για τα λεφτά. Κι αυτό γιατί η μπάντα δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλη ώστε να προσπαθήσει να επωφεληθεί κάποιος απ’ την επιτυχία της μετά από τόσα χρόνια. Επομένως θα είναι μουσική που μας αρέσει πραγματικά. Όπως και να’ χει αν έρθει η στιγμή να βγει κάποιο νέο CONCEPTION άλμπουμ θα είναι πραγματικά καλό! Σου δίνω το λόγο μου (γέλια)!
Και μια τελευταία ερώτηση γιατί ήδη έχουμε καθυστερήσει. Μετά από τόσα χρόνια καριέρας έχεις χτίσει ένα πολύ καλό όνομα σαν τραγουδιστής γιατί πάντα συμμετείχες σε ποιοτικές μπάντες κι έχεις κυκλοφορήσει από πολύ καλά έως καταπληκτικά άλμπουμ. Κι όμως θεωρώ ότι μόλις πρόσφατα, με την επιτυχία που έχουν τα τελευταία άλμπουμ των KAMELOT έχεις αρχίσει να δρέπεις τους καρπούς όλων αυτών των προσπαθειών. Έχεις καταλήξει τελικά σε κάποιου είδους συμπέρασμα για το τι φέρνει την αναγνώριση ή αν θέλεις την επιτυχία;
Είναι ένας συνδυασμός από πραγματικά πάρα πολλά πράγματα. Πρώτα απ’ όλα φυσικά έρχεται η σκληρή δουλειά και πίστεψέ με, έχουμε δουλέψει πάρα πολύ σκληρά και επίμονα όλα αυτά τα χρόνια για να καταφέρουμε κάτι. Βέβαια μετά έρχονται και όλα τα άλλα όπως είναι οι managers, οι εταιρίες, το σωστό timing ή ακόμα και η τύχη. Όλα παίζουν το ρόλο τους. Βέβαια δεν κυνηγήσαμε ποτέ την επιτυχία ούτε τα πολλά λεφτά. Αν θέλαμε κάτι τέτοιο σίγουρα θα επιλέγαμε να κάνουμε κάτι άλλο. Κάνουμε όλο αυτό το πράγμα επειδή πραγματικά το αγαπάμε και στο τέλος αυτό είναι πιστεύω που μετράει!
Ευχαριστώ πάρα πολύ για την κουβέντα. Ήταν τιμή μου!
Γιάννη σ’ ευχαριστώ κι εγώ κι ελπίζω να τα πούμε πολύ σύντομα στην Ελλάδα!
Γιάννης Βογιαντζής
KAMELOT – “Ghost opera” (SPV)
Όγδοο studio άλμπουμ για τους KAMELOT και οφείλω να ομολογήσω ότι με προβλημάτισε ιδιαίτερα. Μάλιστα προσπάθησα να το ακούσω όσο περισσότερο και όσο πιο προσεκτικά γινόταν ώστε να καταλήξω σε κάποιο ασφαλές συμπέρασμα. Όταν έχεις ιδιαίτερη αδυναμία σε ένα συγκρότημα θέλεις να είσαι σίγουρος για την κρίση σου. Και όσο κι αν ήθελα να δω το “Ghost opera” με θετικότερη ματιά, η “κρυάδα” που έφαγα από την πρώτη ακρόαση δεν έφευγε, αν κι έχω αρχίσει να το συνηθίζω κάπως. Αυτό που χαρακτηρίζει το νέο άλμπουμ μίας από τις καλύτερες σύγχρονες power metal μπάντες, είναι η στασιμότητα. Οι KAMELOT έχουν εξελιχθεί εδώ και πάνω από μια δεκαετία σε πρωτεργάτες ενός είδους που, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, διέπεται από μετριότητα κι επανάληψη. Εντούτοις, αυτοί κατάφερναν με κάθε άλμπουμ τους να πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα, εμπλουτίζοντας τον ήχο τους. Κάπου εδώ όμως και με το “Ghost opera” μπήκε ένα φρένο σε αυτή την πορεία. Φυσικά δεν είναι κακό άλμπουμ και αν κάποιος έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική τους μέσω αυτού ίσως και να εντυπωσιαστεί. Έχοντας όμως παρακολουθήσει ενεργά την πορεία και την εξέλιξή τους από το “Eternity” του ’96 μέχρι και το περσινό καταπληκτικό live “One cold winter’s night”, μάλλον απογοητεύτηκα. Δε λέω, ακούγεται ευχάριστα αλλά από τη δομή των κομματιών, την παραγωγή έως και τις ερμηνείες, όλα ακούγονται κάπως παρόμοια με το “Black halo” ή το “Epica”. Από τους καλύτερους περιμένεις μόνο τα καλύτερα, οπότε για μένα αξίζει το πολύ…
7 / 10
Γιάννης Βογιαντζής
