a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “When dream and day unite” – DREAM THEATER
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1989
ΕΤΑΙΡΙΑ: Mechanic
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Terry Date, Steve Sinclair, DREAM THEATER
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Charlie Dominici – φωνητικά
Mike Portnoy – ντραμς
John Petrucci – κιθάρες
John Myung – μπάσο
Kevin Moore – πλήκτρα
Πάντα μου είναι δύσκολο να γράφω για το αγαπημένο μου συγκρότημα όλων των εποχών. Δεν μπορούσα όμως να αντισταθώ και να μη γράψω για το ντεμπούτο των DREAM THEATER, την πρώτη μου επαφή μαζί τους, έστω και σε κασέτα εταιρίας που αγόρασα ξεπερνώντας τους ενδοιασμούς μου λόγω του εξωφύλλου που δεν με παρέπεμπε με τίποτα στη μουσική που έπαιζαν. Για την ιστορία, έκτοτε είναι η μόνη κυκλοφορία των THEATER που έχω σε κασέτα, βινύλιο και CD, αφού όσο το άκουγα μου άρεσε ολοένα και περισσότερο και το αγόραζα σε διαφορετικά format, κάτι που θα ξεκινούσε και το γαϊτανάκι της συλλογής αρκετών «περίεργων» κυκλοφοριών του σχήματος…
Το συγκρότημα ήταν να κυκλοφορήσει το άλμπουμ με το όνομα που είχαν στα demo τους, δηλαδή το MAJESTY. Επειδή όμως υπήρχε ένα άλλο συγκρότημα με το ίδιο όνομα που απειλούσε με μήνυση, αποφάσισαν να το αλλάξουν σε DREAM THEATER, ένα όνομα που βρήκε ο πατέρας του Mike Portnoy, ντράμερ του σχήματος, από έναν κινηματογράφο που πήγαιναν στην California. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον πάντως, αν διάλεγαν κάποιο από τα υπόλοιπα ονόματα που είχαν πέσει στο τραπέζι, όπως τα ARMPIT SWEAT, ASPARAGUS PISS ή RANCID NIPPLES!!! Πέρα της πλάκας, πάντως υπήρξε μία συναυλία όπου το γκρουπ συστήθηκε ως GLASSER, από το επώνυμο μίας εκ των δικηγόρων τους!!! Ευτυχώς, η αρνητική αντίδραση του κόσμου, τους έκανε να ψάξουν περαιτέρω και να καταλήξουν στο DREAM THEATER…
Το “When dream and day unite”, κυκλοφόρησε από την Mechanic, που ήταν παρακλάδι της πολυεθνικής MCA Records. Η Mechanic, τελευταία στιγμή επικράτησε της Metal Blade του Brian Slagel για τον λόγο ότι τους πρόσφερε συμβόλαιο για εφτά δίσκους, κάτι που έκανε το γκρουπ να πιστέψει πως είχαν σκοπό να επενδύσουν πάνω τους. Τα χρήματα που πήραν ως advance, ήταν πολλά στα μάτια τους, με δεδομένο ότι ποτέ δεν είχαν πάρει χρήματα για τη δουλειά τους μέχρι τότε, αλλά πραγματικά αστεία για την εποχή. Ο χρόνος που είχαν στο στούντιο ήταν πάρα πολύ λίγος κι αυτό ήταν ανασταλτικός παράγοντας για την παραγωγή. Παρόλο που ο Terry Date έγινε διάσημος για τις δουλειές του με τους PANTERA, τους SOUNDGARDEN, τους WHITE ZOMBIE και πολλούς άλλους, δεν μπορεί να υπερηφανεύεται για την παραγωγή του “When dream and day unite”. Λίγο ο περιορισμένος χρόνος, λίγο το μικρό budget, λίγο η απειρία του γκρουπ σε συνθήκες κανονικής ηχογράφησης, λίγο η χαμηλή ποιότητα οργάνων που χρησιμοποίησαν, έκανε το τελικό αποτέλεσμα πολύ αδύναμο από αυτή την άποψη.
Εκεί που ήταν όμως πανίσχυρο, ήταν στο ζουμί του. Στα τραγούδια δηλαδή. Όταν ένας δίσκος ξεκινά με το “Fortune in lies”, με τον σχεδόν thrashy ρυθμό του, έχει μέσα έπη όπως το “Killing hand” που υπήρξε τακτικά στο setlist του σχήματος σε πολλές περιοδείες, το “Only a matter of time” που κλείνει τον δίσκο με μαγικό τρόπο (και περιέχει τη φράση που έδωσε τον τίτλο στο ντεμπούτο τους), το υπερτεχνικό “The ones who help to set the sun” ή το κάργα prog “Light fuse and get away”, δεν μπορεί να είναι απλά καλός… Το instrumental του δίσκου, το “Ytse jam” (που δεν είναι άλλο παρά αναγραμματισμός της λέξης “Majesty”), έχει γράψει τη δική του ιστορία και οι οπαδοί το ζητάνε σε κάθε live. Θα έλεγα ότι είναι το “YYZ” των DREAM THEATER, ένα instrumental το οποίο άλλωστε διασκεύαζαν τακτικά στις πρόβες τους. Για το τέλος, άφησα τα “Afterlife” και “Status seeker”. Τα δύο αυτά τραγούδια, ιδιαίτερα το “Status seeker”, γράφτηκαν με σκοπό να παιχτούν στο ραδιόφωνο, αλλά από τότε ξεκίνησε μία αδιέξοδη προσπάθεια του γκρουπ (ή μάλλον του management και των δισκογραφικών τους) να βρουν επιτυχία στοχευμένη από πριν. Κανένα τραγούδι τους, που γράφτηκε για προφανείς εμπορικούς σκοπούς, δεν πέτυχε τον στόχο του, παρά μόνο το “Pull me under”, που κάθε άλλο παρά εμπορικό μπορεί να το πει κανείς, με αποκορύφωμα βέβαια το “You not me” όπου επιστρατεύτηκε ο Desmond Child, χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Τα δύο αυτά συγκεκριμένα τραγούδια (που ιδιαίτερα το “Afterlife” το λατρεύω και είναι από τα αγαπημένα μου του δίσκου) μάλιστα, υπέστησαν ένα remix από τον Terry Brown, παραγωγό των RUSH, κυκλοφόρησαν σε single (από τα πιο σπάνια και ακριβά κομμάτια της συλλογής μου) αλλά και πάλι κανένα ραδιόφωνο δεν τα έπαιξε. Αστερίσκος εδώ, για να πω ότι ο Terry Brown έκανε και τη φωνή του υπνοθεραπευτή στο “Scene from a memory”, αλλά είχε μια μεγάλη διαμάχη με το συγκρότημα, αφού δεν τους επέτρεπε να χρησιμοποιήσουν τη φωνή του στις ζωντανές εκτελέσεις των τραγουδιών του δίσκου (ή μάλλον ζητούσε ένα χρηματικό ποσό που το γκρουπ θεωρούσε υπέρογκο). Τελικά με τα χρόνια λύθηκε το ζήτημα, αλλά η σκιά νομίζω ότι έμεινε…
Συγκεκριμένα, το “Status seeker” γράφτηκε τελευταία στιγμή, μέσα σε δύο μόλις μέρες, ύστερα από παρότρυνση της δισκογραφικής τους εταιρίας, ώστε να γράψουν κάτι πιο προσιτό στις μάζες και με μικρότερη διάρκεια, ώστε να μπορεί να παιχτεί στο ραδιόφωνο. Είπαμε και πριν ότι κάτι τέτοιο δεν έγινε σε καμία περίπτωση, αλλά είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν όλα τα κομμάτια που γράφτηκαν με αυτόν τον σκοπό ή που είχαν έναν πιο «εμπορικό» χαρακτήρα (“You not me”, “Forsaken”, “Build me up, break me down”) είχαν αυτή τη θέση στο tracklisting των δίσκων των DREAM THEATER…
Παικτικά, ο δίσκος ήταν σαφώς επηρεασμένος από τους RUSH, αλλά και τους QUEENSRYCHE, που λίγο πριν είχαν βγάλει το “Operation: Mindcrime”, τους METALLICA και τους prog rock ήρωες των μελών του γκρουπ (KANSAS, STYX, YES, MARILLION). Το βασικό του μειονέκτημα (αν μπορεί να βρει κανείς κάτι τέτοιο), θα έλεγα πως είναι τα φωνητικά του Charlie Dominici, ο οποίος είναι εμφανές ότι σε κάποια σημεία πασχίζει να βγάλει τις ψιλές νότες και φυσικά η πολύ αδύναμη παραγωγή του, αν και πάλι είναι ο δίσκος στον οποίο ακούγεται περισσότερο το μπάσο του Myung! Από την άλλη, είναι τόσο μπροστά τα πλήκτρα, αδύναμα τα ντραμς και πίσω τα φωνητικά, που τελικά είναι παράδειγμα προς αποφυγή σε σχολές ηχοληψίας…
Οι αντιδράσεις που είχε από τον Τύπο ήταν σε γενικές γραμμές από καλές έως πολύ καλές, η αλήθεια είναι όμως ότι δεν είχε και πολλές κριτικές και συνεντεύξεις κι εν τέλει πέρασε απαρατήρητος, αφού η δισκογραφική τους εταιρία, είχε αποφασίσει να επενδύσει σε σχήματα που έπαιζαν μουσική στο ύφος των GUNS N’ ROSES που έκαναν θραύση εκείνη την εποχή. Ο περισσότερος κόσμος γνώρισε τους DREAM THEATER ύστερα από το “Images and words”, αφού και οι συναυλίες που έδωσαν ήταν ελάχιστες κι αυτές κοντά στην περιοχή του Long Island απ’ όπου κατάγονταν. Η εταιρία τους, δεν κατάφερε ούτε να τους γυρίσει video clip να παίξει στο MTV (από τα ελάχιστα γκρουπ της γενιάς τους που δεν είχε video clip εκείνη την περίοδο), ούτε να τους βάλει σε κάποια περιοδεία, παρότι έφτασαν πολύ κοντά να δώσουν συναυλίες μαζί με τους CRIMSON GLORY. Αυτός ήταν και ο λόγος που έψαξαν πολύ γρήγορα να φύγουν από τη Mechanic…
Όπως επίσης, φρόντισαν να «ξεφορτωθούν» και τον Dominici με συνοπτικές διαδικασίες. Ο Dominici, που για μία μεγάλη περίοδο έβγαζε τα προς το ζην τραγουδώντας σε γάμους, μετά τη φυγή του από τους DREAM THEATER, ήταν 16-17 χρόνια μεγαλύτερος από τους υπόλοιπους, άρα δεν είχε πολλά κοινά σημεία μαζί τους, υπήρξε επιρρεπής σε διαφόρων ειδών απαγορευμένες ουσίες και αλκοόλ, αλλά πάνω απ’ όλα δεν ήταν ο τραγουδιστής και frontman που το σχήμα ονειρευόταν, καθώς η σκηνική του παρουσία ήταν φτωχή, το παρουσιαστικό του παράταιρο με των υπολοίπων, οι μουσικές διαφορές αγεφύρωτες και οι φωνητικές του ικανότητες ανεπαρκείς για να περάσει το σχήμα στο επόμενο στάδιο. Διότι το επόμενο στάδιο ήταν το μεγαλειώδες “Images and words”…
Did you know that:
• Μία από τις ελάχιστε συναυλίες που έδωσαν οι DREAM THEATER για την προώθηση του WDADU ήταν ως support στους prog/hard rockers, ZEBRA. Πολλά χρόνια αργότερα, στο bonus CD του “Black clouds and silver linings”, το σχήμα θα διασκεύαζε το “Take your fingers from my hair” από τους ZEBRA.
• Γιατί οι οπαδοί των DREAM THEATER αγαπάνε τους hardcore metallers, CRUMBSUCKERS; Μα επειδή ο κιθαρίστας αυτού του γκρουπ, Chuck Lenihan, φίλος του Mike Portnoy, ήταν εκείνος που μεσολάβησε ουσιαστικά, ώστε να υπογράψουν στη Mechanic για το ντεμπούτο τους. Συγκεκριμένα οι CRUMBSUCKERS είχαν υπογράψει στην Combat Records από την οποία έφυγε ένα από τα κορυφαία στελέχη της, ο Steve Sinclair, για να δημιουργήσει τη Mechanic. Σ’ εκείνον έφτασε το demo που έδωσε ο Lenihan και μέσα σε μισό λεπτό αφότου το άκουσαν, αποφάσισαν να προσφέρουν συμβόλαιο.
• Στην Mechanic Records υπήρχε ο Jim Pitulski, ο οποίος «υπηρέτησε» το συγκρότημα από τη θέση του manager για πολλά χρόνια αργότερα.
• Στη 15η επέτειο της κυκλοφορίας του, οι DREAM THEATER έδωσαν μία συναυλία που έπαιζαν ολόκληρο το άλμπουμ με την τότε σύνθεσή τους. Special καλεσμένοι στο encore ήταν ο Derek Sherinian και ο Charlie Dominici (ο Kevin Moore, αρνήθηκε την πρόσκληση που του έγινε, ενώ το γκρουπ του πλήρωνε και τα αεροπορικά του εισιτήρια να πετάξει από την Κωνσταντινούπολη όπου έμενε εκείνη την περίοδο). Το περίεργο είναι ότι οι δύο καλεσμένοι, συμμετείχαν σε τραγούδια που παίχτηκαν στο encore. Το “To live forever”, που είχε γραφτεί μετά την απόλυση του Dominici, αλλά τελικά δεν μπήκε στο “Images and words” και το “Metropolis pt. 1”…
• Χαρακτηριστική είναι η στιγμή που κάλεσε ο manager του συγκροτήματος τον Charlie Dominici να του ανακοινώσει ότι το γκρουπ δεν επιθυμούσε να συνεχίσει να είναι τραγουδιστής τους πλέον κι εκείνος προτού ξεκινήσουν να μιλάνε, του έδειξε το καινούργιο του τατουάζ, που είχε το σήμα των Majesty, φέρνοντάς τον σε εξαιρετικά άβολη θέση!!!
Σάκης Φράγκος
