ΟΝΟΜΑ ALBUM: “Hold your fire” – RUSH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1987
ΕΤΑΙΡΙΑ: Mercury
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: RUSH – Peter Collins
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά/Μπάσο/Πλήκτρα: Geddy Lee
Τύμπανα: Neal Peart
Κιθάρες: Alex Lifeson
Λόγω ηλικίας, ο πρώτος real time δίσκος των RUSH που άκουσα στη ζωή μου, ήταν το “Hold your fire”, κάποιους μήνες μετά την κυκλοφορία του. Παρότι οι κριτικές που είχε πάρει το άλμπουμ ήταν αποκαρδιωτικές, είπα να δοκιμάσω τον πιο πρόσφατο –τότε- δίσκο των Καναδών progsters και χωρίς να έχω ακούσει κάτι προηγουμένως. Και δεν το μετάνιωσα. Βέβαια, δεν είχα ακούσει κάτι που να ηχούσε σε prog rock με την έννοια που το είχα τότε στο μυαλό μου, αλλά αυτό που άκουγα μου άρεσε, πραγματικά. 30 χρόνια αργότερα, ακούγοντας εκ νέου το άλμπουμ, ακόμα μου αρέσει. Κι ας μην είναι το “Moving pictures”, το “2112” ή το “Permanent waves”. Είναι αυτό που είναι και οφείλουμε να το δούμε υπό το πρίσμα της εποχής που κυκλοφόρησε.
30 χρόνια πριν, τα sequencers στα ντραμς κι ο synth ήχος ήταν η επανάσταση στη μουσική. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας σήμαινε ότι τα συγκροτήματα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν αυτούς τους ήχους και ως λάτρεις της τεχνολογίας οι RUSH, δεν μπορούσαν παρά να κάνουν αυτό που επέτασσε η εποχή τους. Στο προηγούμενο άλμπουμ τους, το “Power windows”, το παράκαναν και το αποτέλεσμα ήταν κατώτερο του αναμενομένου. Όπως και οι ίδιοι αναφέρουν «ήταν ανακούφιση που ελαττώσαμε τα πλήκτρα σε σχέση με το “Power windows”. Αυτός όμως ήταν ο ήχος που επικρατούσε στα 80’s και αυτή ήταν η λογική μας για τη μουσική εκείνη την περίοδο».
Σαν ήχος, το “Hold your fire” βρίσκεται κυριολεκτικά ανάμεσα από το “Power windows” που προηγήθηκε και το “Presto” που ακολούθησε. Ακολουθήθηκε ακριβώς ο ίδιος τρόπος σύνθεσης και ηχογράφησης κι «έπαιξαν» πολύ με τη μελωδία, κάτι που κατά κάποιο τρόπο τους «επέβαλλε» και ο παραγωγός τους, Peter Collins με τον οποίον συνεργάστηκαν για δεύτερη φορά. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, είναι τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ, το “Lock and key”, το “Mission”, το “Time stands still” και το “Force ten”, το οποίο ηχογραφήθηκε τελευταία στιγμή και αποτελεί από τα αγαπημένα μου κομμάτια τους.
Όλοι οι δίσκοι είναι αποτυπώματα της περιόδου στην οποία κυκλοφόρησαν και της κατάστασης που κάθε συγκρότημα ζούσε. Εκείνη την περίοδο οι RUSH ήθελαν να πειραματιστούν με αυτούς τους ήχους. Έχει κανείς αντίρρηση όταν μας είχαν προσφέρει τόσο σπουδαίους δίσκους; Δεν θέλω να πω ότι το “Hold your fire” είναι κανένα αριστούργημα, αλλά οι οπαδοί συνηθίζουν να το αποκηρύσσουν επειδή τους ακουγόταν αρκετά pop. Λες και οι RUSH ήταν κανένα γκρουπ που έπαιζε true metal… Σίγουρα έχει μέτριες στιγμές, που για κάποιον λόγο στριμώχτηκαν στο τέλος, αλλά κακό δεν το λες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα εμετικής αντιμετώπισης του δίσκου και της εν λόγω περιόδου, αφιέρωμα που γράφτηκε σε έντυπο, όπου όλη η περίοδος των RUSH από το “Power windows” κι εντεύθεν, ούτε καν αναφέρθηκε επειδή –άκουσον, άκουσον- δεν ήταν metal…
Did you know that:
· Η ιδέα για την ορχήστρα εγχόρδων και τη χορωδία στο “Mission” ήταν του παραγωγού τους, Peter Collins, ο οποίος επέμενε να μπει κάτι τέτοιο, έψαξε, βρήκε την ορχήστρα που ήθελε, αλλά η τελική εκτέλεση που μπήκε στο δίσκο, είχε πολύ λίγα μέρη της… Όπως λέει το συγκρότημα, κάποια στιγμή στο μέλλον, ίσως υπάρξει μία εκδοχή του κομματιού, όπως θα την ήθελε ο (συμ)παραγωγός.
· Στην περιοδεία που ακολούθησε και ηχογραφήθηκε για το “A show of hands”, έπαιζαν έξι τραγούδια από το “Hold your fire”. Τα “Open secrets”, “Second nature”, “Tai shan” (κομμάτι για το οποίο ο Lee έχει χαρακτηρίσει ως «λάθος») και “High water” δεν έχουν παιχτεί ποτέ ζωντανά από το συγκρότημα…
· Η απουσία τραγουδιών αυτού του δίσκου από συναυλίες τους τα τελευταία αρκετά χρόνια, για πολλούς μπορεί να σημαίνει ότι τα μέλη των RUSH δεν γουστάρουν τα τραγούδια αυτά. Η εξήγηση όμως, έρχεται από τους ίδιους, οι οποίοι χαρακτηρίζουν «εφιάλτη» την εμπειρία να τα παίζει κανείς live, με τόσα samplers. Ιδιαίτερα ο Geddy Lee που ήταν υποχρεωμένος εκτός από μπάσο και φωνητικά να παίζει τόσα πλήκτρα, από ένα σημείο και μετά, «φόρτωσε» κάποια από τα δικά του μέρη στον Alex Lifeson, ακόμα και τον Neal Peart (που τραβούσε το δικό του “πακέτο» με όλα αυτά τα samples που είχε ο ίδιος στα τύμπανα)… Εκτός αυτού, η εικόνα ενός ανθρώπου να παλεύει να παίζει μπάσο, να τραγουδάει και να έχει το μυαλό του στα πετάλια που είχε στα πόδια του για να παίζει πλήκτρα, δεν ήταν κάτι λειτουργικό επί σκηνής, με τον Alex Lifeson να επισημαίνει ότι «ήταν τόσο απαιτητικό να παίζει ο Lee κολλημένος στο ίδιο σημείο ανάμεσα σε πλήκτρα και πετάλια, που τελικά είχε καταντήσει μία μηχανική, μαθηματική άσκηση»…
· Κάθε συναυλία τους ήταν μία τρομαχτική εμπειρία από τεχνολογικής άποψης, καθώς χρησιμοποιούσαν μία πολύ καινούργια τεχνολογία και δεν υπήρχε ικανό back-up σε περίπτωση που κάποιο ηλεκτρονικό μηχάνημα δεν πήγαινε καλά, νιώθοντας τελικά παγιδευμένοι μέσα στην περιπλοκότητα των synthesizers…
Σάκης Φράγκος
