Και πως να μην βγάλεις το καπέλο στον υπερτίμιο Mark Greening. Ό,τι αγγίζει άλλωστε μετατρέπεται αυτομάτως σε χρυσό. Παρών στην χρυσή εποχή των ELECTRIC WIZARD προτού τα σπάσει (μάλλον) οριστικά και αμετάκλητα με τον Jus Oborn κατά την περιπετειώδη επάνοδο του στο “Time to Die”, στυλοβάτης στους υποτιμημένους αλλά και τιτάνιους RAMESSES και βραχύβιος συνοδοιπόρος του Lee Dorrian στα πρώτα βήματα των WITH THE DEAD. Αν μη τι άλλο αξιοζήλευτο βιογραφικό που σε αναγκάζει να πάρεις στα σοβαρά ακόμα και το παραμικρό του project.
Οι DEAD WITCHES αποτελούν το πιο πρόσφατο μουσικό του αποκούμπι. Ως είθισται, η μαγιά των μουσικών που τον πλαισιώνουν είναι για μια ακόμη φορά δυνατή. Μπορεί οι Carl Geary και Greg Elk (R.I.P.) στο μπάσο και την κιθάρα αντίστοιχα να είναι σχετικά άγνωστοι στο ευρύ κοινό, ωστόσο κάνουν με το παραπάνω τη δουλειά τους, με την γοητευτική Virginia Monti των ανερχόμενων PSYCHEDELIC WITCHCRAFT στο μικρόφωνο να συμπληρώνει ιδανικά το πάζλ.
Η μουσική στόχευση είναι αρκετά ξεκάθαρη από το σκάσιμο του “Dead” κιόλας. Μπαφιασμένο doom, πλούσιο σε παραισθησιογόνες occult/horror κλίμακες όσο και σε riffs που χτυπάνε στο ψαχνό όπου και όποτε είναι δυνατό, θυμίζοντας ολίγον τι τους ELECTRIC WIZARD και PENTAGRAM στα ξεκινήματα τους. Τα “Ouija” και “Mind Funeral” είναι σαφώς τα κομμάτια που ξεχωρίζουν εξαιτίας κυρίως του συνδυασμού αργόσυρτης μονολιθικότητας και ναρκωμένης ατμόσφαιρας που ακολουθεί ευλαβικά το ξεδίπλωμα τους. Πέραν όμως αυτών των δυο, η αλήθεια είναι πως το άγγιγμα του Μίδα Greening συνολικά δεν καταφέρνει να αφήσει το αποτύπωμα του. Και αυτό γιατί είτε η πολυπόθητη κλιμάκωση μένει από καύσιμα στην ανηφόρα (“A World of Darkness”), είτε η βαρύτητα (“Drawing down the moon”) δεν αγγίζει καν τα επίπεδα της εγκεφαλικής ισοπέδωσης που συνήθως επιτάσσει ένας occult doom δίσκος που φιλοδοξεί να πλασαριστεί από την αρχή στο υψηλότερο σκαλί.
Το “Ouija” είναι καμωμένο με τις αγνότερες doom προθέσεις και συγχρόνως εμπλουτισμένο με ορισμένα συμβατικά γνωρίσματα του ιδιώματος που σου επιτρέπουν να το αντιμετωπίσεις με υποστηρικτική διάθεση. Το κακό είναι όμως ότι έπειτα από μερικές ακροάσεις εδραιώνεται για τα καλά μέσα σου η πεποίθηση πως το ποιοτικό του ταβάνι είναι εν τέλει χαμηλό. Φυσικά, η ελπίδα της επανάκαμψης με ένα σαφώς καλύτερο δεύτερο άλμπουμ εξακολουθεί να πεθαίνει πάντα τελευταία.
6.5/10
Πάνος Δρόλιας
