a
Σαν βγεις στον πηγεμό για την Αστυπάλαια λέει ένας στίχος. Όχι έτσι ακριβώς, αλλά καταλάβατε που πάει η συζήτηση. Για το σημαίνον βάρος του ταξιδιού (εν προκειμένω μουσικού) έναντι του προορισμού, αλλά πολύ περισσότερο για την άμεση σύνδεση του ομώνυμου κομματιού από το “Modern Panic” (2019), με το σήμερα και το “Arsenal of hope”. Εξηγούμαι. Το μουσικοσυνθετικό ταξίδι των DEAF RADIO έχει περάσει πολλά κύματα μέσα από τις τρεις τους κυκλοφορίες, χωρίς όμως ποτέ να έχει την καταξίωση σαν αυτοσκοπό – προορισμό. Άλλοτε πιο heavy rock, άλλοτε πιο alt rock, ή τώρα περνώντας στην φάση της post punk, η μπάντα είχε σαν στόχο την καλή μουσική. Σε ότι έχει να κάνει με το “Astypalaia”, είμαι σίγουρος ότι είναι το πρώτο κομμάτι που έρχεται στο μυαλό κάποιου όταν ακούει τη νέα κυκλοφορία, αποτελώντας έτσι τον άμεσο σύνδεσμο παλιού και νέου υλικού.
Αλλά ας μείνουμε στο νέο. Ο νέος δίσκος είναι μέσα στην ενέργεια, τον ρυθμό και την μελωδία, μόνο που αντί να δονούμαστε από τις δυνατές fuzzάτες κιθάρες και τα ρυθμικά μπασοτύμπανα, έχουμε upbeat synths, post punk αισθητική και χορευτικές μελωδίες. Πολύ pop για τους παλιούς ακροατές, εξαιρετικά σύγχρονος με την μουσική που παίζεται αυτή την περίοδο στα προβάδικα της Αθήνας, και αρκούντως αυθεντικός για να συνδέει το παρελθόν με το μέλλον. Μένοντας λίγο παραπάνω στην “αυθεντικότητα”, οφείλουμε να τονίσουμε ότι αυτή λειτουργεί διττά, τόσο συνδετικά με το παρελθόν της μπάντας, όσο και με το ευρύτερο synthwave revival που επιχειρείται εκτενώς μέσα στον δίσκο. Έχουμε να κάνουμε με μια επιρροή που έχει κατακλείσει τα πάντα γύρω μας, και που δεν την συναντάμε πάντα και στην καλύτερη εκδοχή της. Εδώ ωστόσο οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το alt rock / synth πάντρεμα είναι πέρα για πέρα πετυχημένο.
Είμαι σίγουρος ότι η μεγάλη αναποδιά του δίσκου είναι ο χρόνος της κυκλοφορίας του, καθώς περνάει κάτω από τα radar των περισσότερων συντακτών οι οποίοι συντάσσουν τις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Αναμφίβολα η θέση του “Arsenal of hope” ανήκει πολύ ψηλότερα από ότι θα περίμενε η μπάντα. Οι χορευτικοί ρυθμοί, σε συνδυασμό με τις catchy μελωδίες δημιουργούν ένα συναίσθημα μη ολοκλήρωσης, κάνοντάς σε να πατήσεις το play ξανά και ξανά. Η προσδοκώμενη αποκορύφωση θεωρώ ότι θα έρθει στην ζωντανή τους εμφάνιση τις προσεχείς ημέρες!
8 / 10
Νίκος Ζέρης
