a
Απεβίωσε ο πρώην μάνατζερ των DEAΤH και πρόεδρος της Perseverance Holding Ltd, η οποία διαχειρίζεται την κληρονομιά του Chuck Schuldiner (DEATH, CONTROL DENIED), Eric Greif, σε ηλικία 59 ετών. Σύμφωνα με πληροφορίες, o Greif ήταν διαβητικός και λάμβανε ινσουλίνη για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του και για τον λόγο αυτό έκανε μεταμόσχευση παγκρέατος, η οποία όμως απέτυχε. Τους τελευταίους μήνες έψαχνε απεγνωσμένα και για δότη νεφρού, αλλά δεν κατάφερε να βρει έναν.
Ο Greif, που ανέλαβε το management των DEATH από το 1988, εργάστηκε και ως δικηγόρος καλλιτεχνών και εκπροσώπησε στην καριέρα του συγκροτήματα όπως οι OBITUARY και οι MASSACRE.
Ας θυμηθούμε τι μας είχε πει πριν κάποια χρόνια, σε σχετικό αφιέρωμα στον μεγάλο Chuck Schuldiner:
Μπορείς να μας πεις τι θυμάσαι από τον Chuck;
Υπάρχουν πολλά πράγματα που θυμάμαι από τον Chuck – πολλά απ’ αυτά είναι προσωπικές στιγμές, αλλά κάποιες μπορώ να τις μοιραστώ με τους οπαδούς. Θυμάμαι πολλά πράγματα, όπως το ότι ο Chuck είχε ένα μικρό αυτοκίνητο κι ένα ιγκουάνα είχε μπει μέσα από το air condition και πέθανε. Η μυρωδιά στο αυτοκίνητο ήταν ανυπόφορη κι ο Chuck προσπαθούσε απεγνωσμένα να βρει το νεκρό ζώο για να το μετακινήσει. Ήταν άνθρωπος «καθαρός», από όλες τις απόψεις (αντίθετα με αρκετούς ανθρώπους στο heavy metal) και είχε το μέρος που έμενε πάντα τακτοποιημένο. Κάτι άλλο χαρακτηριστικό που θυμάμαι, είναι οι επονομαζόμενες μάχες μας για τα chicken wings. Μονομαχούσαμε για το ποιος θα «επιζήσει» έχοντας παραγγείλει τα πιο πικάντικα!!! Ο Chuckήταν γνωστός για το έντονο ταμπεραμέντο του, αλλά λίγοι γνωρίζουν ότι ήταν εξαιρετικά ευγενικός και είχε καλούς τρόπους. Ίσως κάποιοι ξέρουν ότι τον πήγα στα δικαστήρια για αθέτηση συμβολαίου (αφότου με απέλυσε μετά το “Spiritual healing”), αλλά αυτό που δε γνωρίζουν πολλοί άνθρωποι, είναι ότι μερικούς μήνες μετά, όταν ο Chuck ήθελε να απολύσει τον Bill Andrews και τον Terry Butler, επικοινώνησε μαζί μου, μέσω του δικηγόρου μου, για να μου πει ότι ήθελε να διευθετήσει την υπόθεση, να μου πληρώσει όσα μου χρωστούσε κι ότι με ήθελε πάλι για manager. Σοκαρίστηκα, του τηλεφώνησα όμως αμέσως και ήταν σα να μην είχαμε ποτέ διαφορές. Λίγες μέρες αργότερα, συναντηθήκαμε στο σπίτι της γιαγιάς μου στη Νέα Υόρκη για να σχεδιάσουμε την «επίθεση» που θα εξαπολύαμε με το “Human”.
Κι ο χαρακτήρας του;
Ο Chuck Schuldinerήταν ένας πολύπλοκος άνθρωπος, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Πολλές στιγμές ήταν γλυκός, μα κάποιες άλλες ήταν τόσο απρόβλεπτος κι ακραίος στις αντιδράσεις του, ώστε ήταν δύσκολο να δουλέψεις γι’ αυτόν ή μαζί του. Υποθέτω ότι ήταν πιο εύκολο να δουλέψεις μαζί του όσο ωρίμαζε και μεγάλωνε, αλλά θυμάμαι ότι όταν ήμουν manager του, από τα 21 ως τα 25 του, ήταν μία μάλλον χαοτική περίοδος της ζωής του, όπως και της δικής μου (αφού ήμουν λίγα χρόνια μεγαλύτερός του). Ας μην ξεχνάμε ότι έπρεπε να απολύσει πολλά μέλη του γκρουπ, να αλλάξει περιοδείες, να φωνάξει σε δισκογραφικές εταιρίες και πολλά άλλα τα οποία προκαλούν πίεση και πανικό. Αυτά φυσικά συνέβαιναν πολύ πριν αρχίσει να έχει προβλήματα με την υγεία του και η μητέρα του μου είπε ότι από τη στιγμή που ξεκίνησε να έχει προβλήματα με τον καρκίνο, ο «χαοτικός» Chuck εξαφανίστηκε εντελώς και μετατράπηκε σ’ έναν πολύ συγκεντρωμένο άνθρωπο ο οποίος προσπαθούσε να καλυτερεύσει τις σχέσεις με όσους ανθρώπους είχε τσακωθεί τα προηγούμενα χρόνια, κάτι που για μένα είναι δείγμα ενός ώριμου και ειλικρινούς χαρακτήρα. Αυτό για το οποίο έχω μετανιώσει, είναι που δεν ήμουν κοντινός φίλος του την ώρα του θανάτου του, αλλά νιώθω τιμή που έχω ακόμα επαφή με τη μαμά του κι αποτελώ ένα μικρό μέρος της κληρονομιάς που άφησε πίσω του.
Ποια είναι η γνώμη σου για τη μουσική του;
Από την πρώτη στιγμή που είδα κι άκουσα τους DEATH ζωντανά (καλοκαίρι του 1987 στο Milwaukee Metalfest) ήξερα ότι ο Chuck έκανε κάτι ξεχωριστό. Όπως πολλοί άλλοι την εποχή αυτή, άκουγα πολύ POSSESSED, VENOM και φυσικά SLAYER, αλλά ο Chuck Schuldiner έκανε κάτι πολύ διαφορετικό μουσικά – πολλά μινόρε, μουσική εμπνευσμένη από θεματολογία ταινιών τρόμου και doomρυθμοί. Κι όσο περνούσε ο χρόνος, γινόταν ολοένα και καλύτερος… το ταλέντο του σαν κιθαρίστας και συνθέτης δεν είχε όρια κι έμεινα έκπληκτος από το πόσο είχε προοδεύσει από το “Scream bloody gore” μέχρι το “Human”, το οποίο ήταν το τελευταίο άλμπουμ για το οποίο δουλέψαμε μαζί. Ένα εκπληκτικό ταλέντο κι ο δημιουργός ολόκληρης της σκηνής του death metal – χωρίς αμφιβολία, χωρίς αντίπαλο.
Θυμάσαι κάτι περίεργο από τις περιοδείες που είχες οργανώσει για το γκρουπ;
Είχα βγει περιοδεία με τον Chuck στο πρώτο μισό του “Leprosy” και για ολόκληρη την περιοδεία του “Human”. Φυσικά υπάρχουν πολλές ιστορίες να πει κανείς! Θυμάμαι όταν κάναμε μία περιοδεία στο Μεξικό, τον Ιούνιο του 1989, μέναμε σε ένα καλό ξενοδοχείο. Τότε ο Bill Andrews κι ο Terry Butler ήταν αρκετά «χαζά παιδιά» και συνεχώς προκαλούσαν ο ένας τον άλλο να κάνουν τα πιο ηλίθια πράγματα. Σε μία τέτοια περίπτωση, βρέθηκα με τα βρακιά κατεβασμένα μπροστά από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου. Ο Chuck γελούσε με την ψυχή του, όχι όμως και οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου, που μας έδιωξαν και ψάχναμε να βρούμε που θα μείνουμε!!! Στην ίδια περιοδεία, όπως ταξιδεύαμε από τη Florida για το Μεξικό, ο κιθαρίστας που είχαμε προσλάβει για εκείνη την περιοδεία, ο Paul Masvidal (σ.σ. ο θεός κιθαρίστας των CYNIC), ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον πρόσφατα απολυμένο Rick Rozz, μπήκε σε λάθος αεροπλάνο και κατευθυνόταν στην Κόστα Ρίκα!!! Τελευταία στιγμή η αεροσυνοδός μας έσωσε από την καταστροφή και μας τον έφερε πίσω στη σωστή πτήση!!! Στην περιοδεία του “Human” θυμάμαι όλες τις καλές στιγμές, όταν βρίσκαμε άκρη για να έχουμε το σωστό εξοπλισμό κι ότι πάντα βρίσκονταν εξυπηρετικοί άνθρωποι. Όλοι μας γουστάραμε τις ταινίες τρόμου κι όποτε μας δινόταν η ευκαιρία να πάμε σε μέρη όπου είχαν γυριστεί τέτοιες ταινίες, το κάναμε. Πήγαμε στο Pittsburgh στο μέρος όπου είχε γυριστεί η ταινία “Dawn of the dead”, στην Washington στο σπίτι όπου είχε γυριστεί «Ο Εξορκιστής». Επίσης βρίσκαμε τις πιο περίεργες ταινίες και τις παρακολουθούσαμε όλοι μαζί στη γαλαρία του λεωφορείου. Φυσικά διαβάζω κι όλες τις αρνητικές κριτικές από εκείνη την περιοδεία στον metal Τύπο. Τους τσακωμούς, τους θυμούς, τις μηνύσεις κι όλα τα άσχημα, αλλά εγώ πάντα θυμάμαι τις καλές, ανθρώπινες στιγμές, τις οποίες λίγοι γνωρίζουν. Αυτές είναι οι θετικές αναμνήσεις που έχω από τον Chuck Schuldiner, τις οποίες θα κουβαλώ μαζί μου πάντα και είναι ο λόγος για τον οποίο μου λείπει ο φίλος μου ο Chuck.
Μπορείς να μας πεις εν συντομία, τη δική σου οπτική γωνία για το τι συνέβη σ’ εκείνη την ευρωπαϊκή περιοδεία, όπου ο Terry Butler κι ο Bill Andrews άφησαν πίσω τον Chuck και στα μάτια μου, τουλάχιστον, φαίνεται ότι είναι η ρίζα του κακού για την «περίεργη» και μερικές φορές «κακή προσωπικότητα» που εμφάνιζε ο Chuck Schuldiner; Από τότε σταμάτησε να εμπιστεύεται ανθρώπους πολύ και να συνεργάζεται με μουσικούς σε σταθερή βάση… Μπορείς να μας πεις τι συνέβη;
Αναφέρεσαι προφανώς στην περιοδεία για το “Spiritual healing”, στην οποία ο Chuck αποφάσισε την τελευταία στιγμή να μην πάει στην Ευρώπη κι ο Bill Andrews με τον Terry Butler τον αντικατέστησαν κάνοντας μία «ψεύτικη» περιοδεία των DEATH, στην οποία πολλοί άνθρωποι τραγουδούσαν ομαδικά “fuck Chuck”. Μπορώ να σου πω ευθέως τι συνέβη και να ανακαλέσω τα συγκεκριμένα και προσωπικά συναισθήματα του Chuck πάνω σ’ αυτό το συμβάν. Πριν από αυτό όμως, θα πρέπει να πάμε δύο χρόνια πίσω, στην πρώτη Ευρωπαϊκή περιοδεία του σχήματος. Ήταν ένας κοπιαστικός εφιάλτης για τη μπάντα. Είχε οργανωθεί από ένα Βέλγο, ονόματι Johan από το πρακτορείο Metalysee κι ο Chuck είχε ορκιστεί να μην ξαναγυρίσει κάτω από παρόμοιες προϋποθέσεις. Άσχημες συνθήκες, κακός εξοπλισμός, καθόλου διαλείμματα ανάμεσα στις ημέρες των συναυλιών κτλ. Έχοντας αυτά στο μυαλό του ο Chuck, προφανώς αγχώθηκε όταν διαπίστωσε ότι είχε ετοιμαστεί ένα παρόμοιο «πακέτο» για την επερχόμενη ευρωπαϊκή του περιοδεία. Εκείνη την περίοδο, είχα πρόσφατα απολυθεί από manager και το βάρος του management των DEATH ήταν αποκλειστικά στους ώμους του Chuck. Γνώριζα πολύ καλά τον Chuck εκείνη την περίοδο κι αυτό που μπορώ να πω είναι ότι, παρά τα ελαττώματά του, το να απογοητεύσει τους οπαδούς του, ήταν κάτι που σε καμία περίπτωση δεν επιθυμούσε. Ούτε σε μία περίπτωση στο εκατομμύριο δεν θα επιθυμούσε κάτι τέτοιο. Ήταν ευέξαπτος και μάλιστα αυτό το χαρακτηριστικό του τον οδήγησε στο να με απολύσει τηλεφωνικά σε ένα περίεργο ξέσπασμα θυμού. Αλλά, όπως έχω δηλώσει δημοσίως αυτά τα χρόνια, κάποιος έπρεπε να γνωρίζει πολύ καλά τον Chuckκαι το απίστευτο βάρος που είχε επιφορτιστεί σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα: προσωπικά, επαγγελματικά και σε επίπεδο δημιουργικότητας. Παρόλα αυτά, απ’ ότι μου είπε ο Chuck αμέσως μετά από αυτό το συμβάν, μόλις συνειδητοποίησε τις ασυμφωνίες που υπήρχαν στην ευρωπαϊκή περιοδεία και μη μπορώντας να τις λύσει μονάχα αυτός κι ο ατζέντης του, Mitchell, την τελευταία στιγμή αποφάσισε να αποσυρθεί. Ο Bill κι ο Terry αμέσως επαναστάτησαν, κατηγορώντας τον Chuck προσωπικά ότι σταμάτησε την περιοδεία κι επειδή ήθελαν να ταξιδέψουν, ξεκίνησαν την περιοδεία κι έβαλαν κάποιους roadiesνα τον αντικαταστήσουν. Τώρα πρέπει να αναρωτηθώ: «Τι στο καλό πίστευαν ο Bill κι ο Terry;» Τότε πρέπει να κατάλαβαν ότι από τη στιγμή που θα επέστρεφαν στη Φλόριντα, είχε φτάσει το τέλος τους σαν μέλη των DEATH. Φαντάσου κάποιος να αντικαθιστούσε τον Tom Araya τελευταία στιγμή και να ονόμαζε τη μπάντα SLAYER ή τον John Lennon και να το έλεγε αυτό BEATLES. Είναι απλά γελοίο, από όποια οπτική γωνία κι αν το κοιτάξει κανείς. Ακόμα χειρότερο ήταν ότι οι δυο τους (Bill και Terry) δεν έχαναν ευκαιρία να κατηγορούν ασύστολα τον Chuck όπου και να βρίσκονταν για τα πάντα! Κι όλα αυτά ενώ οι DEATH ήταν η μπάντα του Chuck, το δημιούργημά του, το όραμά του. Όλοι γνώριζαν ότι ο Chuck ήταν οι DEATH. Έτσι, όταν η ψεύτικη κι απαίσια περιοδεία τελείωσε και υπήρχαν στα περιοδικά φοβερά πράγματα εναντίον του Chuck, έλαβα ένα τηλεφώνημα από το δικηγόρο μου ότι ο Chuck ήθελε να μου ζητήσει συγγνώμη και να διευθετήσουμε τα πράγματα. Όπως έχω πει πολλές φορές, σοκαρίστηκα, αλλά αμέσως μιλήσαμε και πετάξαμε στη Νέα Υόρκη για να σχεδιάσουμε τη στρατηγική μας. Ο Bill κι ο Terry κι επίσημα εκδιώχθηκαν από τους DEATH. Θυμάμαι τη μητέρα του Bill Andrews, η οποία είχε έναν πολύ σημαντικό ρόλο σ’ αυτή την ιστορία, αφού λειτουργούσε σαν manager των δυο τους καθ’ όλη τη διάρκεια της «περιοδείας», να με παίρνει τηλέφωνο και της ξεκαθάρισα ότι «είτε θα υπογράψουν το χαρτί ότι φεύγουν από τους DEATH, είτε θα πάμε στα δικαστήρια όπου ξέρεις ότι θα κερδίσουμε. Ο γιος σου κι ο φίλος του έκαναν τις επιλογές τους. Μέχρι εδώ!». Ο Terry κι ο Bill ήταν έξω από το γκρουπ κι ο Chuck ξεκίνησε να σχεδιάζει την περιοδεία του “Human”, συμπεριλαμβάνοντας μία τεράστια παγκόσμια περιοδεία, την οποία είχε υποσχεθεί και πραγματοποίησε.
Αν λοιπόν θεωρώ ότι αυτή η «περιοδεία» για το “Spiritual healing” ήταν μία εκδήλωση της «περίεργης προσωπικότητας» του Chuck; Σ’ αυτή την περίπτωση θα έλεγα όχι. Ο Chuck είχε αμφιβολίες για την οργάνωση κι άλλοι άνθρωποι εκμεταλλεύτηκαν αυτές τις αμφιβολίες, σε μία περίοδο που ο Chuck έλεγχε τα πάντα μόνος του, με όλο το άγχος που επιφέρει κάτι τέτοιο. Τελικά υπέκυψε στην πίεση, με απέλυσε για δεύτερη και τελευταία φορά μετά το “Human”, αλλά δεν αναφέρομαι σ’ αυτή τη συμπεριφορά ως περίεργη. Θα έλεγα ότι είναι «η συμπεριφορά μίας ιδιοφυίας υπό πίεση».
Όσον αφορά τη συνεργασία του με άλλους μουσικούς, πραγματικά φαίνεται σα να υπήρχε μία περιστρεφόμενη πόρτα στο συγκρότημα, όπου μουσικοί «έμπαιναν» κι «έβγαιναν», αλλά αυτή δεν είναι μία δίκαια θεώρηση των πραγμάτων. Θα θεωρούσα την τελευταία πραγματική σύνθεση των DEATH σαν συγκρότημα, αυτή του “Leprocy”. Από εκείνο το σημείο, τα νέα άτομα που έμπαιναν στο σχήμα είτε ήταν «νοικιασμένοι μουσικοί» είτε ήταν εμφανές ότι οι DEATH ήταν στην πραγματικότητα ο Chuck και οι μουσικοί που τον πλαισίωναν ήταν σημαντικά μέλη, αλλά όχι αναπόσπαστα. Ο Rick Rozz απολύθηκε επειδή οι υπόλοιποι θεώρησαν ότι δεν προόδευε μουσικά, κάτι που πραγματικά ίσχυε. Ο James Murphy, ήταν ένας περίεργος τύπος που τελικά δεν ταίριαξε ποτέ. Ο Bill Andrews κι ο Terry Butler απολύθηκαν απολύθηκαν επειδή έκαναν την ψεύτικη περιοδεία αντικαθιστώντας τον Chuck κι έκαναν ότι ήταν δυνατόν για να καταστρέψουν το όνομά του. Ο Paul Masvidal κι ο Sean Reinert, ποτέ δεν έγιναν μέλη των DEATH (από τη στιγμή που και οι δύο είχαν εκφράσει την αφοσίωσή τους στους CYNIC) αλλά και οι υπόλοιποι, που είχαν προσληφθεί για μία περιοδεία ή ένα άλμπουμ.
Είχε ο Chuck κακή φήμη σε μουσικούς από άλλα γκρουπ; Πιστεύω ότι ποτέ σε συνεντεύξεις του δεν κακολογούσε άλλους μουσικούς ή σχήματα. Παρόλο που τον ήξερα πολύ καλά και τον έβλεπα να δουλεύει, να γελά, δεν έχω ιδέα πως ήταν να ΕΙΣΑΙ ο Chuck Schuldiner: Η δημιουργική ενέργεια, η πίεση από τους οπαδούς και τους κριτικούς, η συνεχής ανάγκη να εξέλιξη… Αυτά είναι πράγματα που έμπαιναν στην προσωπικότητα του Chuck και μερικές φορές όχι με τον καλύτερο τρόπο.
