a
Αντί προλόγου σας παροτρύνω να κάνετε ένα απλό scroll down και να διαβάσετε το set-list της εμφάνισής των DEATH TO ALL. Τα συγκεκριμένα τραγούδια σε μία συλλογή στο mp3 να βάλεις να τα ακούσεις με την παρέα σου, δεν υπάρχει αμφισβήτηση ότι θα περάσετε τα απολαυστικότερα εκατόν κάτι λεπτά σχολιάζοντας για πολλοστή φορά τι γκρουπάρα ήταν οι DEATH και για το ανεκπλήρωτο κενό που έχει αφήσει ο Chuck Schuldiner στη σύγχρονη metal σκηνή. Φανταστείτε τι έγινε σε μια συναυλία που πρώην μέλη των DEATH, τα οποία έχουμε συνδέσει αρκετοί με μία από τις χαρακτηριστικότερες περιόδους της μπάντας, όπως οι Steve DiGiorgio και Gene Hoglan μαζί με τον Bobby Koelble, κιθαρίστα στο εκπληκτικό “Symbolic”, απέδωσαν με απίστευτη ορμή τα προαναφερθέντα τραγούδια. Με μια μερίδα κόσμου να εφευρίσκει την όποια δικαιολογία για να μη παρευρεθεί στο live, το σίγουρο είναι ότι όσοι κατευθυνθήκαμε προς το Fuzz την πρώτη μέρα του Απρίλη, δύσκολα θα ξεχάσουμε τη συγκίνηση και το δέος που νιώσαμε απέναντι στη μουσική ευφυΐα και κληρονομιά του τεράστιου Chuck Schuldiner. (Κ.Α.)
Με τον κόσμο σιγά σιγά να γεμίζει το venue, οι MEMORAIN χωρίς πολλά πολλά, ξεκίνησαν το set τους. Η ύπαρξη τριών drumset στη σκηνή, δε καθιστούσε πολύ εύκολο το έργο της μπάντας, η οποία ήταν αρκετά στριμωγμένη. Το θηρίο ο frontman που σίγουρα θα αλώνιζε τη σκηνή αν είχε χώρο, φαινόταν να κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα. Ο ήχος ήταν με το μέρος και τα θρασάτα riffs τους, ήδη προετοίμαζαν τον κόσμο για τον επερχόμενο χαμό. Δεν είναι τυχαία η μπάντα του Ηλία Παπαδάκη άλλωστε, έχοντας στο παλμαρέ τους επτά full length δίσκους, με κόσμο και κοσμάκη να έχει περάσει από το ρόστερ τους (όπως πχ οι Di Giorgio & Hoglan καλή ώρα). Δυνατή μπάντα, με καλή παρουσία, αλλά με πάρα μα πάρα πολύ λίγο χρόνο (μόλις 15 λεπτά) λόγω του πολύ στενού χρονοδιαγράμματος της συναυλίας. (Γ.Δ.)
Σειρά είχαν οι Γερμανοί OBSCURA, στην τρίτη κατά σειρά εμφάνισή τους στη χώρα μας, επτά χρόνια μετά από αυτήν με τους DYING FETUS και CANNIBAL CORPSE. Έχοντας να προωθήσουν ένα αρκετά καλό άλμπουμ όπως το “Akróasis”, οι OBSCURA ήταν φιλότιμοι αλλά δυστυχώς για τόσα χρόνια μπάντα δεν φαίνονται να πατάνε γερά τα πόδια τους στη σκηνή. Δεν τους βοήθησε και ο ήχος βέβαια όπως επίσης το γεγονός ότι το line-up με εξαίρεση τον κιθαρίστα/τραγουδιστή Steffen Kummerer αποτελείται από καινούρια μέλη και η Αθήνα ήταν μόλις ο δεύτερος σταθμός της περιοδείας. Σίγουρα πρόκειται για συγκρότημα που έχει γαλουχηθεί με την ύστερη περίοδο των DEATH, με έναν εξαιρετικό drummer και μπασίστα κι έναν lead κιθαρίστα που δεν έχει φαίνεται να έχει απογαλακτιστεί από τα μαθήματα του ωδείου. Έπαιξαν καλά, αποδίδοντας αρκετά περισσότερο στα τραγούδια του “Akróasis” ενώ θερμή ανταπόκριση είχαν και αυτά του “Cosmogenesis”. Από κάτω είχαν το κοινό τους, το οποίο φώναζε εν χορώ το όνομά τους και τους τίμησε με το headbanging και φυσικά το χειροκρότημά τους.
Οι κουρτίνες κλείνουν, οι τεχνικοί κάνουν τα τελευταία check και οι Steve DiGiorgio, Gene Hoglan, Bobby Koelble και Max Phelps (EXIST, CYNIC) ανεβαίνουν πάνω στη σκηνή και το απροσδόκητο “Out of touch” μας βάζει κατευθείαν στο mood του μαγικού “Individual thought patterns”, με το “The philosopher” να προκαλεί τα πρώτα headbanging και στη συνέχεια με τους ύμνους “Open casket” και “Suicide machine” από εντελώς δύο διαφορετικές περιόδους των DEATH να δημιουργούν τα πρώτα pit. Ο ήχος ήταν αρκετά δυνατός, ειδικά τα lead του Koelble, με την πώρωση να εκρήγνυται πάνω και κάτω από τη σκηνή και στιγμές που η συγκίνηση έπιανε κορυφή όταν έβλεπες τον DiGiorgio να πλησιάζει και να χτυπιέται μπροστά από τα drums αντικρίζοντας τον Hoglan κατά τη διάρκεια του “Overactive imagination” κι εσύ να κλείνεις τα μάτια σου παρακαλώντας όταν θα τα ξανανοίξεις να αντικρίσεις τον Chuck να δεσπόζει πίσω από το μικρόφωνο… Ο Phelps ήταν εξαιρετικός στο δύσκολο έργο που είχε αναλάβει, αποδίδοντας σε ικανοποιητικό βαθμό τα κιθαριστικά μέρη και κυρίως τα φωνητικά του Evil Chuck και προς τιμήν του είχε εντελώς διακριτικό και λειτουργικό ρόλο καθ’ όλη τη διάρκεια του live, με τον DiGiorgio να είναι αυτός που επικοινωνούσε με το κοινό.
Ένας Steve DiGiorgio που έπαιξε όπως ακριβώς τον θυμόμαστε και θέλουμε να τον ακούμε, με το εξάχορδο και τρίχορδο μπάσο εναλλάξ που τα ξέσκισε κυριολεκτικά και μαζί με τον Gene Hoglan να προέρχονται από μία αμερικάνικη περιοδεία ως μέλη των TESTAMENT μαζί τους SLAYER και CARCASS η οποία είχε ολοκληρωθεί λίγες μέρες πριν. Για τον Gene Hoglan δεν υπάρχουν σχόλια. Χωρίς αμφιβολία στους DEATH έπαιξε τα τύμπανα που τον έχουν καθιερώσει ως απίστευτο drummer στις συνειδήσεις μας. Αλάνθαστος στα απαιτητικά μέρη του Sean Reinert, πιστός στις αυθεντικές εκτελέσεις των τραγουδιών που έχει αποτελέσει μέλος και με εκπληκτικά εμβόλιμα μέρη στα παλαιότερα, ήταν απολαυστικός να τον βλέπεις και να τον ακούς, αν και το ταμπούρο του ήταν αρκετά χαμηλά. Ο Bobby Koelble, αν και είχαμε χρόνια να μάθουμε νέα του, φάνηκε διαβασμένος και να απολαμβάνει αυτό που έκανε. Οποιαδήποτε σύγκριση με τη συναυλία των DEATH πριν 18 χρόνια είναι άσκοπο να κάνουμε γιατί παρόλο που το set-list αυτή τη φορά ήταν πολύ καλύτερο όπως και το rhythm section λόγω ιστορίας, δεν παύει να έχουμε να κάνουμε με ένα tribute σχήμα ενώ το 1998 και μονάχα η παρουσία του Chuck εκμηδενίζει την οποιαδήποτε απόπειρα σύγκρισης. Μπορώ να πω όμως με σιγουριά πως ήταν αισθητά καλύτεροι από την αντίστοιχη D.T.A. περιοδεία που είχα παρακολουθήσει πριν δύο χρόνια με τους Sean Reinert και Paul Masvidal.
Τέλος αυτό που έχω να παρατηρήσω είναι ότι υπήρχαν παιδιά που πολύ πιθανόν ήταν αγέννητα όταν ο Chuck έπαιξε στο Ρόδον και όμως ανταποκρίνονταν και τραγουδούσαν τους στίχους των DEATH με συσσωρευμένο πάθος κι αυτό είναι περισσότερο σημαντικό από τον οπουδήποτε αισθάνθηκε θιγμένος γι’ αυτή τη συναυλία. Η νοσταλγία και η αγάπη για την μουσική των DEATH ήταν τα βασικά συναισθήματα που μας οδήγησαν όλους εκεί και φυσικά το μεγαλείο των τραγουδιών που άφησε πίσω του ο Chuck Schuldiner 15 χρόνια μετά το θάνατό του, με τις αντιδράσεις του κόσμου είτε άκουγες το “Zombie ritual” από το mother of all death metal albums “Scream bloody gore” του 1987 είτε το “Spirit crusher” από το let the metal flow “The Sound of perseverance” του 1998 να παραμένουν ίδιες, νιώθοντας σε όλη τη διάρκεια του live ότι παιζόταν το τελειότερο metal που έχει υπάρξει σε όλα τα χρόνια της ύπαρξής του και αυτό είναι ένα συναίσθημα που δύσκολα μπορεί να στο προκαλέσει άλλη extreme metal μπάντα. (Κ.Α.)
Κώστας Αλατάς / Γιώργος Δρογγίτης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
Set-list:
“Out of touch”
“The philosopher”
“Open casket”
“Suicide machine”
“Overactive imagination”
“Trapped in a corner”
“Living monstrosity”
“Lack of comprehension”
“Jealousy”
“Flattening of emotions”
“Destiny”
“Symbolic”
“Zero tolerance”
“Bite the pain”
“Spirit crusher”
“Zombie ritual / Baptized in blood”
“Crystal Mountain”
“Pull the plug”
