Δεύτερη φορά σε χρονικά Rock Hard και εκατομμυριοστή στη ζωή μου που μου δίνεται η ευκαιρία να εκφράσω την άποψή μου για το τρίτο άλμπουμ των DEATH, στο οποίο κακά τα ψέματα κλείνει και η πρώτη τους φάση σαν συγκρότημα. Περί του μνημειώδους “Spiritual healing” ο λόγος, όπου σας έχω ήδη παραθέσει πάμπολλα trivia πρόπερσι που έκλεισε 30 χρόνια ζωής. Τα κεράκια πλέον έγιναν 32 και δυστυχώς είμαι αναγκασμένος να βάλω τα κομμάτια του δίσκου σε σειρά αξιολόγησης. Η πρώτη σκέψη σε τέτοιες περιπτώσεις αλλά ειδικά σε ότι αφορά τους DEATH που και οι πέτρες ξέρουν πόσο λατρεύω κι ότι ο δημιουργός τους ήταν ο απόλυτος ήρωας της ζωής μου, είναι «θα ρίξει φωτιά ο Chuck να μας κάψει». Ευτυχώς από την άλλη, οι αναγνώστες μας δείχνουν μια ιδιαίτερη αγάπη σε αυτή την… ιδιαίτερη συνήθεια της στήλης και με εξίσου υπέρμετρη αγάπη μας σταυρώνουν ή μας αποθεώνουν αν η σειρά συμφωνεί ή διαφωνεί με τις προτιμήσεις τους.
Επιμένω σθεναρά ότι ο άνθρωπος που έπαιξε 8 φορές το πιο ολοκληρωμένο μέταλλο που μπορούσε ανά εποχή δημιουργίας του εκάστοτε δημιουργήματος του (7 με τους DEATH και 1 με τους CONTROL DENIED) δεν μπορεί να αξιολογηθεί με σειρά και να μπει σε καλούπια, αλλά δίκην αντικειμενικότητας (η οποία πάει περίπατο στους δημιουργούς ενός ολόκληρου είδους), θα κάνω την απέλπιδα προσπάθεια άλλη μια φορά και ότι βρέξει ας κατεβάσει. Θα προσπαθήσω φιλότιμα να κρατήσω το κείμενο σε ανθρώπινα πλαίσια, μια και δε μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι και ο Chuck βοηθός, ελπίζω να φανώ αντάξιος των προσδοκιών. Θα αναφέρω απλά ενδεικτικά ότι έχουμε ένα δίσκο όπου το συγκρότημα κάνει το μεγάλο άλμα –και όχι βήμα- ιδιαίτερα στη στιχουργική προσέγγιση, όπου η gore/horror αισθητική δίνει τη θέση της σε κοινωνικά, πολιτικά και πραγματικά κυρίως θέματα, βγαλμένα μέσα από την ζοφερή καθημερινότητα και έχοντας σκοπό να αφυπνίσει τον κόσμο και να τον κάνει να σκεφτεί όσο γίνεται. Το εξώφυλλο του Ed Repka άκρως λιτό, ειρωνικό και περιγραφικό, ενώ είναι και η τελευταία φορά που θα δούμε το λογότυπο στην πρώιμη μορφή του με την αράχνη, την νεκροκεφαλή και τον ανάποδο σταυρό, όπως και το αίμα να στάζει, καθώς μετέπειτα… καλλωπίστηκε λίγο περισσότερο μια και άλλαξαν οι νοοτροπίες στο συγκρότημα και πρωτίστως στο μυαλό του ίδιου του Chuck.
Με συνοδοιπόρο του τον James Murphy στις κιθάρες, το παικτικό επίπεδο ανέβηκε περισσότερο από ποτέ, ενώ και η γνώριμη ρυθμική βάση των Terry Butler/Bill Andrews έπιασε την κορυφαία της απόδοση, στην τελευταία τους κοινή παρουσία στο συγκρότημα, πριν σκαρφιστούν την φαεινότερη ιδέα στο σύμπαν να βγουν σε περιοδεία χωρίς τον Chuck στην Ευρώπη ως support των KREATOR και φυσικά να πάρουν νομοτελειακά πόδι και τις κατάρες όσων ζούσαν και ανέπνεαν ντεθμέταλλο. Ο δίσκος φυσικά και αναγνωρίστηκε άμεσα σαν μεγαλειώδες έργο, ενώ δεν είναι διόλου λίγοι όσοι τον θεωρούν ότι πιο αντιπροσωπευτικό και κορυφαίο βγήκε ποτέ στο είδος, χωρίς απαραίτητα να χρειάζεται να αντικρουστεί αυτή η άποψη καθώς ακόμα κι αν διαφωνούμε, κατά βάθος συμφωνούμε σε περισσότερα απ’ όσα πιστεύουμε όταν η κουβέντα γίνεται γύρω από τους DEATH! Kι όμως τελικά, η κατάταξη προέκυψε πιο εύκολα σε σχέση με το τι πίστευα και ενδεχομένως να ήθελα…
THE “SPIRITUAL HEALING” COUNTDOWN
8) “Within the mind” (5:35)
Mε ένα σχεδόν… ανατολίτικο ξεκίνημα στο κομμάτι, αναπτύσσεται αυτό το έρπον έπος σε απόλυτα αργό ρυθμό πριν πάρει την τελική πιο mid-tempo μορφή του. Το κομμάτι μας μιλάει για το πώς μέσα από το υποσυνείδητο και τα όνειρα, μπορείς να βάλεις το μυαλό σου σε κυρίαρχη θέση και να καταφέρεις όλα όσα θεωρείς ότι μπορείς, ονειρεύεσαι και επιζητάς σθεναρά. Η δύναμη της θέλησης είναι κυρίαρχη αν πραγματικά πείσεις τον εαυτό σου ότι όντως μπορείς και το θέλεις. Μετά το πρώτο σόλο του James Murphy, ακολουθεί ένα πανέμορφο πιο γρήγορο ξέσπασμα με το θρυλικό τετράστιχο “Look through the fake from what is real, making decisions by what you feel, live for the future and not the past, the weak of mind will never last”. Kαι το σόλο του Chuck μετά τη 2η στροφή είναι εξίσου φοβερό, με το κομμάτι να αφήνει ένα θετικότατο μήνυμα και να θεωρείται στιχουργικά από τα κορυφαία τους. Αναγκαστικά μπαίνει τελευταίο διότι μιλάμε για δίσκο με ακόμα ανώτερο υλικό.
7) “Genetic reconstruction” (4:53)
Μεγάλη αδικία να το κατατάξω προτελευταίο, όπως και η διάταξη του στο δίσκο. Ειδικά το φοβερό του αρχικό riff που είναι σαν να παίζεται αντίστροφα, είναι το κάτι άλλο και μοναδικό στον κατάλογο του συγκροτήματος. Είναι λίγο πιο Up-tempo από το μέσο mid-tempo μοτίβο του δίσκου, ενώ χαρακτηρίζεται από ένα υπόγειο groove, όχι όμως με την έννοια που το συναντούμε στους PANTERA ας πούμε, αλλά διαφορετικό και πιο ογκώδες για να εξυπηρετεί τον σκοπό του δίσκου. Κεντρικό του θέμα, τι άλλο από την γενετική μηχανική και τον τρόπο με τον οποίο θεωρεί ο Chuck ότι θα οδηγήσει στην καταστροφή του κόσμου μας. Ζοφερή η πραγματικότητα που περιγράφεται, καθώς επιλεγμένοι θα επιζήσουν στο τέλος (“Population control, selecting those who will breed, a specific type of form chosen for the unborn), ενώ το συναίσθημα αντικαθίσταται με μηχανική λογική και η ανθρώπινη αξία πάει περίπατο δυστυχώς. Κάποιοι πιστεύουν ότι υπάρχουν κρυφές αναφορές στην πρώτη ταινία “The Terminator” του 1984 (για πολλούς η ταινία που γνωρίζει τον μέγα Σβαρτσενέγκερ στον κόσμο), ενώ άλλοι το πάνε βαθύτερα θεωρώντας ότι ο Chuck είχε μελετήσει το βιβλίο “Brave new world”, όπου αναλύονται οι ρεαλιστικοί φόβοι όπου η προχωρημένη κλωνοποίηση και η γενετική μηχανική θα μπορούσαν να οδηγήσουν τις εξελίξεις στην ανθρωπότητα.
6) “Killing spree” (4:17)
Ένα Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Ο κιθαριστικό θέμα ξεκινάει το συγκεκριμένο κομμάτι, εκεί που περιμένεις ότι θα συνεχιστεί, συνεχίζει σε γρήγορο μοτίβο και αποτελεί ένα από τα πλέον γρήγορα σε ταχύτητα κομμάτια των DEATH της πρώτης περιόδου που αναφέραμε πιο πριν (γνωστή και ως η περίοδος «Αν δεν έχει αράχνη δεν είναι DEATH» από αγαπητούς κολλημένους φίλους μου). Ο δίσκος κλείνει ιδανικότατα, με ένα κομμάτι που σε βάζει πολύ έντονα στο συναίσθημα του θέματος που περιγράφεται. Ένας τύπος που καταρρέει από το ψυχολογικό βάρος που τον περιτριγυρίζει, βγαίνει έξω στο δρόμο κι αρχίζει να σκοτώνει ανεξέλεγκτα. Ένα άτομο για το οποίο δεν υπήρχε η παραμικρή υπόνοια για κάτι τέτοιο (“To the world around he was the perfect person”), αλλά που δυστυχώς φλιπάρει και με τα αποτελέσματα να είναι άκρως άμεσα και θανάσιμα (“A human bomb just waiting to explode, this secret rage can’t be controlled”). Οι φόνοι δεν είναι γρήγοροι αλλά σαδιστικοί με μαχαίρι και όχι με όπλο (“Getting bored with his current life, rearranging with a knife”), ωστόσο ο Chuck αφήνει και την υπόνοια πάντα στο τέλος μήπως το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο δική του ευθύνη αλλά προϊόν άλλων γεγονότων που έχουν συμβεί πιο πριν (“Planning a killing spree, victim of a conspiracy?”).
5) “Defensive personalities” (4:46)
“One mind divided into three, for every problem a personality”. Aπόλυτα ξεκάθαρο το τι πραγματεύεται το συγκεκριμένο κομμάτι, που ξεκινάει γρήγορα και σε βάζει σε ένα πολύ όμορφο μοτίβο της παικτικής κλάσης των DEATH, ενώ σίγουρα είναι ένα από τα πλέον υποτιμημένα κομμάτια της ιστορίας τους. Ο άνθρωπος στον οποίο γίνεται αναφορά, έχει αναπτύξει πολλαπλές προσωπικότητες, οι οποίες τον «προστατεύουν» όταν νιώθει ότι πρέπει να αμυνθεί. Αυτό μπορεί να έχει προκληθεί από παρελθοντικές άσχημες εμπειρίες που πρακτικά δεν έχουν επουλωθεί (“Darkness was a punishment, memories time cannot mend, brutalized from the day of birth, to reality they can’t return”) και που τον κρατάνε ακόμα στο παρελθόν. Οι αμυντικές προσωπικότητες λοιπόν βοηθάνε τρόπον τινά τον πρωταγωνιστή μας να μην υποφέρει όσο παλιά (“Each one trying to protect, for the crisis a person they’ll select”), ενώ ο τρόπος με τον οποίο μπορεί αυτό να συμβεί μπορεί να ποικίλει ανάλογα με την στιγμή (“Violent one minute, calm the next”). Kάποιοι το πηγαίνουν παραπέρα, με τον αριθμό 3 (όσες οι πλευρές που έχει χωριστεί το μυαλό του ανθρώπου εδώ) συμβολίζουν την Αγία Τριάδα, συνεπώς είναι και μια μορφή του Chuck προς τον Χριστιανισμό καθότι ο ίδιος ως Εβραίος δεν ασπαζόταν τόσο την Καινή Διαθήκη.
4) “Altering the future” (5:34)
Εδώ αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα τώρα, καθώς μιλάμε για Αγία Τετράδα στην περίπτωση του δίσκου. Ξεκινάω με το “Altering the future”, ή αλλιώς όπως έλεγαν πολλοί, το πιο doom κομμάτι στην ιστορία των DEATH. Πραγματικά βαρύτατη και πάναργη αρχή, σε μπάζει όμως άμεσα στο κλίμα που φέρνουν οι αλλαγές στις κλίμακες με τους Chuck/Murphy σε μοναδικό οίστρο και με τον Chuck φλεγματικό όσο ελάχιστες φορές, να πετάει μύδρους όσον αφορά την έκτρωση και το αν και κατά πόσο είναι επιλογή. Προσπαθεί να δώσει ελαφρυντικά (“Creating a life only to destroy, saved from a life of the unemployed”) και να θέσει θέμα επιλογής (“To exist in this world might be a mistake, the one who is with child, it’s their choice to make” ή “Death and life taken so easily, right or wrong, whose choice will it be?”), ωστόσο υπάρχει η αλήθεια σε όλο αυτό που αντικρίζεις κατάματα θες δε θες (“Look into the future to prepare us for our fate, controlling our existence with every life we take”). To να πούμε ότι κανείς δεν περίμενε οι DEATH να γράψουν ένα τόσο αργό κομμάτι και δη με τέτοιο επίκαιρο και επίπονο θέμα, θα ήταν το λιγότερο προβλέψιμο. Κι όμως οι DEATH έδειχναν ότι είχαν αλλάξει ρότα για τα καλά, ενώ το κομμάτι παρέμεινε από τα πλέον υπεραγαπημένα των οπαδών.
3) “Low life” (5:23)
To “Hangar 18” του death metal όπως μου αρέσει πολύ να αποκαλώ αυτό το κομμάτι, εξαιτίας της μάχης (οκ sorry, ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ήθελα να πω) στα σόλο μεταξύ Chuck/Murphy η οποία είναι το σήμα κατατεθέν του κομματιού, ενός κομματιού και πάλι mid-tempo με πολλά ξεσπάσματα και που το στιχουργικό του θέμα θεωρώ ότι αγγίζει κατά πολύ την μέση καθημερινότητα. Οι «βδέλλες» όπως αποκαλεί ο Chuck αυτή την κάστα ανθρώπων που το μόνο που θέλουν είναι κρυμμένοι πάντα –διότι δεν έχουν τα @@ να στα πούνε μπροστά σου- να εκμεταλλευτούν την κακή σου στιγμή και να σε «θάψουν» ή να διαβάλλουν άλλους εναντίον σου. ΑΥΤΗ Η ΜΑΣΤΙΓΑ θα προσθέσω με τον μέσο ωχαδερφιστή που δεν κοιτάει να ασχοληθεί ΜΕ ΟΤΙ ΤΟΝ ΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ και πάντα θα πάει να τα κάνει όλα μπ….ελο μόνο και μόνο από την χαιρεκακία του και την όρεξη που έχει για μανούρα. Ο θυμός του Chuck ο οποίος το είχε γενικά στη ζωή του να έχει άλλους να βάζουν λόγια για πάρτη του, είναι έκδηλος και εκφράζεται άψογα στο στίχο που έγραψε ιστορία… “A PATHETIC EXCUSE FOR A HUMAN BEING”. Κομμάτι-σήμα κατατεθέν του δίσκου και μιας εποχής που οι υπερβολές ακόμα και στο death metal με τη μάχη με τις σολάρες που αναφέραμε, μπορούσε να βρει πρόσφορο έδαφος και να προσθέσει το κάτι νέο σε ένα είδος που ήδη κόχλαζε και περίμενε να κάνει την απόλυτη έκρηξη την επόμενη χρονιά.
2) “Living monstrosity” (5:09)
To θρυλικό/θεϊκό/ηγεμονικό opener του δίσκου που προετοίμαζε το έδαφος για το τι ακολουθούσε τα επόμενα χρόνια στο συγκρότημα. Από τα πιο γρήγορα κομμάτια του δίσκου, με την καθαρή παραγωγή, την άψογη κιθαριστική ανάπτυξη και την φοβερή απόδοση όλων που θα ακουγόταν στα επόμενα 43’ του δίσκου. Καταλαβαίνεις από την αρχή που πάει το θέμα, ενώ είναι και η χροιά του ήχου του καθενός (ειδικά ο Murphy να επαναλάβω έχει χαρακτηριστικότερο ήχο ακόμα κι από τον Malmsteen, ο πλέον αναγνωρίσιμος σε όλο το metal) που κάνει τη διαφορά. Ως γνωστόν στους οπαδούς της μπάντας και του είδους αλλά και τους ουδέτερους, το κομμάτι δυστυχώς –και πάλι- μας μιλάει για άλλο ένα ζοφερό συμβάν, αυτό που μια μητέρα ενώ είναι έγκυος συνεχίζει να παίρνει ναρκωτικά ως χρόνια χρήστης, με αποτέλεσμα τελικά το μωρό που φέρνει στον κόσμο να είναι ένα τερατούργημα και η λέξη παραμορφωμένο να μοιάζει ευγενική για να το περιγράψει (“Born without eyes, hands and half a brain, being born addicted to cocaine”). Οι ενοχές την πνίγουν για την αφέλεια που έδειξε αλλά τώρα είναι πολύ αργά για δάκρυα (“Some say she’s naïve, she’s a stupid bitch, some say to forgive, guilty she should die”), ενώ το ότι είναι παράδειγμα προς αποφυγή αποτυπώνεται άκρως περιγραφικά και ότι της αξίζει η μεγαλύτερη δυνατή τιμωρία για το έγκλημα που διέπραξε (“An example we should make out of these creators of misfortune, a serious crime that should not be forgiven”). Άνετα θα μπορούσε να είναι στην κορυφή, αλλά…
1) “Spiritual healing” (7:44)
…αλλά το ομότιτλο κομμάτι που ανοίγει τη δεύτερη πλευρά είχε διαφορετική γνώμη. Στο μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι της ιστορίας των DEATH ως τότε (και μέχρι να βγουν τα δυο τελευταία άλμπουμ το ’95 και το ’98), το συγκρότημα απλώνει τον ήχο του όσο κανείς δεν φανταζόταν. Αρχή με τρομερό όγκο και tapping, ξέρεις τι ακολουθεί κι ας μην το έχεις ακούσει. Το κύριο riff ξεκολλάει ηπείρους από τη θέση τους, και το εξώφυλλο του δίσκου παίρνει σάρκα και οστά στιχουργικά. Η Αμερική μαστιζόταν στην κυριολεξία από τους πνευματικούς θεραπευτές, που στο όνομα του θεού έταζαν λαγούς και πετραχήλια σε δύσμοιρους ανθρώπους που ήταν τρομερά άρρωστοι, ως σε κρισιμότατο –ένα βήμα πριν το θάνατο- στάδιο. Ο Chuck κατακεραυνώνει τη θρησκεία και την εκκλησία γενικότερα (“Using faith as an excuse to kill, a sick way of life is now revealed”), ενώ προβλέπει και το ζοφερό μέλλον όσων προβαίνουν σε τέτοιες τακτικές όσο κι αν επικαλούνται τον Θεό για τις πράξεις τους (“All the prayers in the world can’t help you now, a killer, a taker of life, that’s what you are”). Τα θύματα του εκάστοτε επίδοξου κομπογιαννίτη εκείνη την εποχή υπήρξαν αμέτρητα και το κομμάτι παραμένει γροθιά στο στομάχι (ή και πιο κάτω) ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή χειρισμού ανήμπορων ανθρώπων. Το κακιασμένο γρύλισμα του νονού του death metal (“PRACTICE WHAT YOU PREACH…”) ηχεί φρέσκο και επίκαιρο ακόμα και σήμερα και το κορυφαίο κομμάτι του δίσκου θεωρείται όχι απλά στα κορυφαία του είδους, αλλά και όλου του μεταλλικού ήχου γενικότερα.
Οι εξελίξεις που ακολούθησαν και προαναφέραμε οδήγησαν τον Chuck να το πάρει αποκλειστικά πάνω του και πλέον να μην βασίζεται σε καθαρή έννοια συγκροτήματος, αλλά να ηχογραφεί αποκλειστικά με ανθρώπους που θαύμαζε, που θεωρούσε φίλους και μπορούσε να εμπιστευτεί. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν θέλησε να κάνει τους CONTROL DENIED, αρχικές του επιλογές ήταν ο Warrel Dane (SANCTUARY, NEVERMORE) και ο Harry Conklin (SATANS HOST, TITAN FORCE, JAG PANZER), καθώς ήθελε έναν διαφορετικό τύπο τραγουδιστή, σαν αυτούς που θαύμαζε μικρός (αν ήταν στο χέρι του, θα πήγαινε γονυπετής ως τη Δανία να ζητήσει χάρη από τον King Diamond αλλά είναι κάτι που δεν θα το μάθουμε ποτέ). Έτσι με το “Spiritual healing” η πολύ ακραία πτυχή των DEATH κατά ένα πολύ μεγάλο κομμάτι κοιμήθηκε για πάντα, με το οξύμωρο της υπόθεσης να είναι ότι ειδικά το “Human” είναι το πιο γρήγορο και υπερτεχνικά ακραίο άλμπουμ τους (και το κορυφαίο όλου του death metal να (ξανα)προσθέσω γιατί η επανάληψη μόνο καλό κάνει). Η πρόοδος και όλη η έννοια που την περιβάλλει κυριάρχησε στο μυαλό του Chuck, και όσο αυξανόταν το τεχνικό/παικτικό επίπεδο μελλοντικά, τόσο περισσότερο άνοιγε κι εκείνος τα χαρτιά του και ήταν πιο έτοιμος από ποτέ να αναπτύξει το όραμα του. Το “Spiritual healing” ήταν το ανώτερο παικτικά και σαν νοοτροπία επίπεδο που μπορούσε να φτάσει με τα συγκεκριμένα άτομα που απαρτίζανε το συγκρότημα πριν 32 χρόνια, αλλά ο ίδιος σε εποχές που όλοι προσπαθούσαν να ακολουθήσουν όσα έκανε μεταξύ 1987-1990, είχε ήδη ανοίξει πανιά για πιο ταραχώδεις και ανοιχτές θάλασσες και άφηνε άπαντες να κονταροχτυπιούνται για την δεύτερη θέση, συμβιβαζόμενοι ότι πάντα θα κοιτούσαν την πλάτη του, όσο κι αν δεν ήθελαν ποτέ να το παραδεχτούν. Στη μοναδική τους εμφάνιση στη χώρα μας, δεν ακούσαμε κομμάτι(α) από αυτόν τον δίσκο και παραμένει αιώνιο παράπονο, αλλά τι αξία έχει ένα παράπονο μπροστά σε όλα όσα μας πρόσφερε στο σύντομο χρονικό διάστημα της ζωής του;
Όπως σε κάθε ανάλογη περίσταση, ΕΣΥ οδηγείς τις σκέψεις μου και την ροή των γραπτών μου κι ΕΣΥ θα είσαι το παντοτινό σημείο αναφοράς σε κάτι νέο που έδωσε χρόνια ζωής στο μεταλλικό ήχο και τον ανανέωσε όσο δε λέγεται. Και όσο κι αν ήθελες να πηγαίνεις μπροστά, τα χρόνια φέρθηκαν όμορφα –αν όχι τέλεια- ΚΑΙ στο “Spiritual healing” και δεν αναιρείται η αξία του, αλλά αντίθετα επιβεβαιώνεται πόσα έτη φωτός μπροστά ήσουν, μόλις στα 23 σου και μόλις στον τρίτο δίσκο σου. Κι όπως θα ήθελες ο ίδιος να αναφερθεί και κατά το δικό σου δόγμα ακόμα πορευόμαστε…
Let the metal flow…
Άγγελος Κατσούρας
