DEATH – “Symbolic” – Worst to best

Το βρήκαμε συνήθειο αφεντικό αυτό έτσι; Να βάζεις τη καρδιά μας κάτω από τη γκιλοτίνα και να μας τη κάνεις κομματάκια! Μετά τους SLAYER και τους KREATOR ένα άλλο συγκρότημα της καρδιάς μου, μπαίνει στη ψυχρή διαδικασία του “worst to best”. Οι πρωτεργάτες και τιτάνες του death metal, οι ανεπανάληπτοι DEATH. Αφορμή επί τούτου, τα 26 κεράκια που σβήνει το “Symbolic”, το προτελευταίο άλμπουμ τους. Για την ακρίβεια, επρόκειτο να είναι το τελευταίο DEATH (κρατήστε το, έχει σημασία), ωστόσο η Nuclear Blast είχε διαφορετική άποψη. Προκειμένου να μπορέσει να πραγματοποιηθεί το progressive project των CONTROL DENIED, ζήτησε από τον Chuck Schuldiner ένα τελευταίο άλμπουμ DEATH. Έτσι, βγήκε το “The sound of perseverance” 3 χρόνια μετά, περιέχοντας και υλικό που προοριζόταν για το πρώτο (και μοναδικό, δυστυχώς) CONTROL DENIED άλμπουμ. Αρκετά με αυτό όμως, ας γυρίσουμε στο εορτάζον άλμπουμ.

Δύο μόλις χρόνια μετά τον όλεθρο που έσπειρε το τεχνικό αριστούργημα που λέγεται “Individual thought patterns”, οι DEATH διατηρώντας τον γίγαντα Gene Hoglan στα τύμπανα, φέρνοντας τον Bobby Koeble στις κιθάρες, και τον Kelly Conlon στο μπάσο, μπαίνουν στα Morrissound με παραγωγό τον Jim Morris αλλά και το μεγάλο αφεντικό της μπάντας, προκειμένου να δουλέψουν το έκτο άλμπουμ τους “Symbolic”. Θα προσπαθήσω να βάλω τα κομμάτια ενός δίσκου που με κάνει και έχω τις πιο όμορφες ταχυπαλμίες σε σειρά από το λιγότερο τέλειο, στο πιο “δεν έχω λόγια, βγάζω άναρθρες κραυγές” τέλειο. Πριν ξεκινήσω το μαρτύριο: μεγάλε Chuck Schuldiner, σε παρακαλώ, συγχώρεσε με εκεί που βρίσκεσαι! Βαθιά ανάσα, και πάμε να το κάνουμε.

The “Symbolic” countdown:

9) “Misanthrope”
Η κατάθεση ψυχής του αρχηγού, ενάντια σε κάθε μισάνθρωπο και τις άρρωστες ιδέες του. Δίνει μια τελευταία ευκαιρία σε όσους μπορούν να σκεφτούν χωρίς να ποδηγετούνται από τρίτους, και δεν είναι επικίνδυνοι. Ένα τσιτωμένο αλλά και πλήρες μουσικά κομμάτι, που είναι φτιαγμένο για να διαλύσει πολλούς σβέρκους. Λόγω απλότητας, και ευθύτητας (σε σχέση ΠΑΝΤΑ με το υπόλοιπο υλικό του δίσκου, αλλού θα ήταν υπεράνω κριτικής) αναλαμβάνει να βρεθεί στην άχαρη θέση του “χειρότερου” (που να με πάρει ο διάβολος!) κομματιού.

8)  “Without judgement”
Ένα υπέροχο μελωδικό εισαγωγικό riff, τα τύμπανα του Hoglan να στήνουν χορό και οι υπόλοιποι να χρωματίζουν υπέροχα τον κύριο ρυθμό, παραδίδοντας σεμινάριο ανάπτυξης κομματιού, και σκαφτών riffs που διπλώνουν σβέρκους στη μέση από το κοπάνημα, ανοίγοντας βεβαίως και τεράστια pits όπου ακουστεί ή παιχτεί. Το μεσαίο solo ένα αραβούργημα, ένα έργο κιθαριστικής τέχνης από τους Koeble/Schuldiner που μαζί δημιουργούν τελειότητα. Το δε στιχουργικό θέμα αυτή τη φορά; Η ευρύτερη έννοια της δικαιοσύνης, της ορθής κρίσης, της αντίληψης του τι σημαίνει “βλέπω τη μεγαλύτερη εικόνα”, χωρίς να “υποθέτω πως μπορεί να έγινε κάτι”.

7) “Zero tolerance”
Τέρμα η ανοχή σε άδικους και άτιμους. Θα πάρετε αυτό που σας αξίζει, γιατί ”fate is your deciding God”. Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον και τα τοιαύτα. Κόλαφος ο Chuck στιχουργικώς μη χαρίζοντας κάστανα, καρφώνοντας τις λέξεις συλλαβή – συλλαβή στο τοίχο. Περίτεχνο ρυθμικά κομμάτι, γκρουβάτο με ένα δικό του τρόπο, με τον Gene Hoglan να δείχνει γιατί ο Chuck τον εμπιστεύτηκε για δεύτερη συναπτή φορά πίσω από το drum kit. Το δε στοιχειωμένο άρπισμα στο ρεφρέν με το μονολιθικό riff στο προσκήνιο, αποτελεί δείγμα συνθετικής ευφυίας, με τους δύο κιθαρίστες να επιδίδονται σε υπέροχες κιθαριστικές “μονομαχίες”, ενώ ο Gene ξεσαλώνει, αλλά και κρατάει τα μπόσικα ρυθμικά.

6) “Sacred serenity”
Μπάσο και τύμπανα, οδηγούν μόνα τους, το οπουδήποτε θα πάει αυτό το κομμάτι, με ένα mid-tempo riff φτιαγμένο από γρανίτη. Το εκπληκτικό ρεφρέν, με τη μελωδία που στέλνει τις τρίχες στο Θεό, το πανέξυπνο ακουστικό πέρασμα στη μέση, για να χτιστεί πάνω του το solo του κομματιού. Και πάνω σε αυτό, το πιο φιλοσοφικό θέμα της εσωτερικής ηρεμίας και ψυχικής γαλήνης του ανθρώπου. Ίσως, εκεί βρούμε τη σωτηρία από όσα μας βασανίζουν. Όπως πάντα, ο μεγάλος Chuck, μας αφήνει ανοιχτό το ερώτημα για να το απαντήσουμε σαν ακροατές.

5) “1,000 eyes”
Τα βέλη του Schuldiner αυτή τη στιγμή, στρέφονται έναντι του νεογνού τότε Big Brother (μιλάμε για 1995, υπ’ όψιν). Βαθείς προβληματισμοί επί του θέματος της ιδιωτικότητας, της οικειότητας, πως φτάσαμε στο σημείο έστω να σκεφτούμε πως η παραβίαση της ιδιωτικής μας ζωής, των πιο προσωπικών μας στιγμών είναι μια καλή ιδέα; Και δη, στο βωμό της τηλεθέασης ή άλλων οφελών. “Now the mistakes and secrets cannot be erased”. Και ακολουθεί αυτό το solo….αχ, αυτό το solo. Όσο καταιγιστικό είναι στο στιχουργικό σκέλος αυτό το εκπληκτικό δημιούργημα, άλλο τόσο είναι και μουσικά, με ελάχιστα σημεία να προσφέρονται για ανάσα και το κομμάτι να μας πηγαίνει καροτσάκι ως το τέλος! WE ARE EN-SLAVED….NOOOOOOOOW!

4) “Crystal mountain”
Α-ΡΙ-ΣΤΟΥ-ΡΓΗ-ΜΑ. Απερίγραπτο τραγούδι, από την εισαγωγική riff-άρα, στο αργόσυρτο σπάσιμο στη μέση με το ανατολίτικο riff, στο χτίσιμο με το tapping πριν το solo, το solo το ίδιο (ΑΧ ΚΑΙ ΒΑΧ), το riff στο ρεφρέν που πολλές progressive μπάντες θα σκότωναν να είχαν γράψει έστω κάτι κοντά στη ποιότητα του. Το πανέξυπνο σπάσιμο με το άρπισμα λίγο πριν το ρεφρέν προσθέτει μια άλλη διάσταση στο ήδη φανταστικά δομημένο κομμάτι. Και έρχεται το επιστέγασμα με τους στίχους: η χειραγώγηση του ατόμου μέσα στο Κρυστάλλινο Βουνό (καθολική εκκλησία) από την εκκλησία σαν θεσμό, όπου οι Δέκα Εντολές ξαναγράφονται όπως συμφέρει εκείνους που έχουν την ανάλογη δύναμη. Άγνοια, και η θρησκεία σαν ένα λεπίδι σε σχήμα σταυρού που τραυματίζει το άτομο. INSIDE CRYSTAL MOUNTAIN…EVIL TAKES ITS FORM!

3) “Symbolic”
“I close my eyes and sink within myself, relive the gift of precious memories, in need of a fix called innocence”. Τα μάτια κλείνουν, πλημμυρίζουν από δάκρυα και σκέφτεσαι αυτές τις λίγες τόσο σοφά τοποθετημένες λέξεις, τη μια δίπλα στην άλλη. Πόσο δεδομένες πρέπει να πάρεις τις αναμνήσεις σου, την αθώα σου ματιά στα πράγματα, το τότε που τα πράγματα ήταν πιο εύκολα και έδειχναν ότι θα κρατήσουν για πάντα; Όχι φίλε, αυτά δε πουλιούνται ούτε αγοράζονται. Απλά τα ζεις. Το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο, εκτός του άνωθεν στιχουργικού μηνύματος, παραδίδει μαθήματα δυναμικών, από γρήγορα ξεσπάσματα, σε γλυκά μελωδικά solos και από εκεί σε υπερτεχνικά σημεία. Βαρύ, όχι τόσο “βρώμικο” αλλά πραγματικά πέραν πάσης αμφιβολίας βαρύ και death metal. SYMBOLIC ACTS…SO VIVID!

2) “Empty words”
“Θα είμαι εκεί για σένα” “Σ’ αγαπάω” “στο υπόσχομαι, δε θα σε πληγώσω”. Αλήθεια, τι σημασία έχουν όλες αυτές οι όμορφες λέξεις, αν δεν τις εννοείς; Κούφιες, άδειες λέξεις που λέγονται για να ειπωθούν. Εξ ου, και ο τίτλος που επέλεξε ο μέγας φιλόσοφος του death metal για αυτό εδώ το μουσικό αραβούργημα. Μια ταξιδιάρικη μελωδική εισαγωγή, προτού πάρει μπρος το mid-tempo άρμα – κομμάτι και πάρει κεφάλια. Αλλαγές που δίνουν και παίρνουν, κοψίματα μελωδικά και riff-ολογικά που η ισορροπία του σύμπαντος εξαρτάται από το να μπουν ακριβώς ΕΚΕΙ. Κερασάκι δε στη τούρτα, ένα ρεφρέν που ακόμα και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δε παύει να με συγκινεί, λες και το ακούω για πρώτη φορά. No escaping from those haunting EMPTY WOOOOOORDS….ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΑΛΛΟ!

1) “Perennial quest”
Ο τεράστιος επίλογος, το απόλυτο φινάλε, το προσωπικό μου νούμερο ένα του δίσκου. Έχει όλα όσα είχε το υπόλοιπο, συμπυκνωμένα σε 8 λεπτά και 19 δευτερόλεπτα. Έχει ένα υπέροχα τεχνικό και εθιστικό riff να οδηγεί το κύριο μέρος του κομματιού με μια ύπουλη μελωδία να το οδηγεί εκεί που εκείνη θέλει. Μετά, οι αλλαγές να μπαίνουν στο παιχνίδι, και από τα γρήγορα σημεία, πηγαίνουμε στα πιο γκρουβάτα, ειδικά στο ρεφρέν, όπου τα τύμπανα “κεντάνε” δημιουργώντας ρυθμούς από το τίποτα. Η ευρηματικότητα του Hoglan σε άλμπουμ σαν αυτό, είναι κάτι που θα έπρεπε κάθε σοβαρός drummer να μελετάει νυχθημερόν. Μελωδίες πετάγονται από το πουθενά, με ποιότητα τέτοια, που πολλές μπάντες θα ήθελαν να τις “δανειστούν” (να το θέσουμε ευγενικά) προκειμένου να βασίσουν ρεφρέν κάποιας “επιτυχίας” τους πάνω σε αυτές. Τέτοιες, τις είχε σε περίσσευμα και γέμισε ένα κομμάτι με αυτές! ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ! ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ! Η δε μελωδία με την ακουστική κιθάρα που κλείνει το κομμάτι και το δίσκο, με τα μικρά leads από πάνω, είναι ανατριχιαστική και ανεπανάληπτη. Ωστόσο, υπάρχει και άλλος ένας λόγος που εν τέλει αυτό το κομμάτι βρέθηκε τελικά κατόπιν ώριμης σκέψεως στη κορυφή. Ο Schuldiner εδώ, μιλάει στον καθένα από εμάς. Μας πιάνει από το χέρι, μας δίνει κουράγιο για να κυνηγήσουμε αυτό για το οποίο είμαστε περισσότερο “πεινασμένοι”, το όνειρο μας, την επιθυμία μας. Και παίρνει και λίγο από το χρόνο του για να μας πει “ Those that stood beside me I’m glad you understand”. Όχι Chuck, εμείς χαιρόμαστε που κατάλαβες πολλών εξ ημών ακόμα και αν δε μας γνώρισες ποτέ. Σε ευχαριστούμε για όλα.

Κάπως έτσι, ολοκληρώνεται και αυτό το κείμενο. Ένα από τα πλέον δύσκολα εν τέλει για να γίνουν πράξη. Πάλεψα με τις τύψεις μου, αλλά πιστεύω πως κάτι κατάφερα. Ελπίζω να το απολαύσατε, ελπίζω να σας θύμισα πράγματα και καταστάσεις (δε συζητώ ΚΑΝ για τους ανθρώπους που το βίωσαν σε πραγματικό χρόνο όταν έβγαινε προ 26 ετών). Ελπίζω να μην μου ρίξετε κατάρες που το αγαπημένο σας κομμάτι βρίσκεται χαμηλά στη λίστα και το κυριότερο, να ξαναρίξατε το δίσκο για μια “βόλτα” για το φρεσκάρισμα του πόσο αφόρητα τέλειος είναι. Το οποίο είναι και το κεντρικό νόημα όλων μα όλων αυτών των αράδων που γράφουμε με κάθε ευκαιρία ειδικά σε τέτοιου στυλ κείμενα.

Γιάννης Σαββίδης

Υ.Γ.: Δεν έφυγες και δεν θα φύγεις ποτέ. Αυτό το κείμενο είναι δικό σου.