Καλώς τα τα παιδιά τα δικά μας! Από τα Ιωάννινα μας έρχονται οι death/thrashers DEATHCRAEFT, άρτι ιδρυθέντες το 2017, με το παρθενικό τους άλμπουμ που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο, ανεξάρτητα, από την ίδια τη μπάντα.
Θεματολογία σου λέει, επηρεασμένη από H.P. Lovecraft. Σκέφτεσαι εσύ, «ωραία θα περάσουμε». Φυσικά, σε τέτοιες περιπτώσεις, προετοιμάζεσαι όπως προβλέπεται. Βγάζεις το βιβλίο με τα ξόρκια (αχρείαστο να ‘ναι), ανάβεις ένα μαύρο κερί (αχρείαστο να ‘ναι), ψέλνεις “Ia ia cthulhu fhtagn”, για να κάτσει ο παλιόφιλος Cthulhu δίπλα σου και πατάς play.
Ξεκινάει η ψαλμωδία στο πρώτο κομμάτι, που φυσικά λέγεται “The ritual”, για να σε μπάσει στο κλίμα. Ωραία πράγματα, ψαρωτικά. Μπαίνει το mid-tempo μέρος με ένα ωραιότατο riff, η μπάντα παίζει ωραία και ερχόμαστε στο τι ΔΕΝ μου κάθεται καλά. Τα φωνητικά. Πολύ καθαρά για το ύφος που (υποτίθεται ότι) παίζει η μπάντα. Άμα μου το πουλάς σαν death/thrash, χωρίς παρεξήγηση, αναμένω τα ανάλογα φωνητικά. Στο “Beginning of the end”, τα φωνητικά έρχονται πιο κοντά σε αυτό που επιθυμώ εγώ να ακούω σε τέτοιου ύφους μπάντες, με έντονο death metal στοιχείο, κυρίως από MORBID ANGEL μεριά. Το “Spreading lies” φέρνει λίγο από SEPTICFLESH και DIMMU BORGIR στην εισαγωγή του, προτού αρχίσει να κάνει σπασμωδικές αλλαγές, που περισσότερο κακό κάνουν παρά καλό στη συνοχή του.
Επίσης, διαφαίνεται το τι ΔΕΝ μου αρέσει επίσης στο άλμπουμ ενώ προχωράνε τα κομμάτια. Αχρείαστα μεγάλες διάρκειες. Τα κομμάτια νιώθω ότι πλατειάζουν και πολλά riffs και ολόκληρα σημεία πετάχτηκαν για να γεμίσουν τη διάρκεια του δίσκου και όχι επειδή προσφέρουν στη ροή του κομματιού και εν γένει του άλμπουμ. Πίσω στη κανονική ροή τώρα, “Welcome to oblivion” και μετά από μία ακόμη ορχηστρική εισαγωγή, περνάμε σε ένα πιο thrash μπάσιμο και πιο λιτό ως προς τις ορχήστρες του. Περνάμε έπειτα και στο πιο ατμοσφαιρικό “Survival”, το οποίο πάλι μαστίζεται από το ίδιο πρόβλημα παρά τις καλές του ιδέες: ατσούμπαλες μεταβάσεις από το ένα στο άλλο σημείο. Τα “Daydreaming in the abyss” και “Paving the way”, δείχνουν να ξεχωρίζουν για την ωραία τους ροή, το σταδιακό χτίσιμο ατμόσφαιρας, κυρίως με τα όμορφα leads. Ε είναι μετά να μη διαολίζεσαι που δεν τα πρόσεξαν όλα τα κομμάτια κατ’ αυτόν τον τρόπο; Ο δίσκος κλείνει με το “Free into the void”, το οποίο κινείται σε πιο thrash μονοπάτια στην αρχή του, περνώντας μετά από όσα είδαμε στο δίσκο: death, black, μελωδίες, ατμοσφαιρικά σημεία. Απλά πιο προσεγμένα από τον υπόλοιπο δίσκο.
Για να συνοψίσω κάπως τις σκέψεις μου και να βγάλει νόημα και ο βαθμός, έχουμε ένα συγκρότημα το οποίο παρόλο που έχει κάποιες καλές ιδέες και στιγμές στο πρώτο του πόνημα, χρειάζεται να δουλέψει πολύ στην ισορροπία των συνθέσεων. Ως προς τα riffs, ως προς τη χρήση ορχήστρας, ως προς τη διάρκεια και ως προς το εν γένει στήσιμο των κομματιών, για να μην κουράζουν τον ακροατή. Και κυρίως, να σκεφτεί ΑΚΡΙΒΩΣ τι είναι αυτό που θέλει να παίξει. Γιατί εγώ προσωπικά, κουράστηκα από τα 48 λεπτά μουσικής που άκουσα, χωρίς σαφή προσανατολισμό. Μέχρι τότε, δε παίρνουν παραπάνω από…
5 / 10
Γιάννης Σαββίδης
