“I have come to bring death, terror, and destruction”… Αυτός είναι ο πρώτος στίχος του νέου δίσκου των DEATHSPELL OMEGA, με τίτλο “The long defeat”. 8o full length το οποίο μαζί με τα 5 ΕΡ και τα λοιπά split/compilations, έχουν καταφέρει να κρατήσουν το όνομα του συγκροτήματος στο προσκήνιο, ενός συγκροτήματος που αρνείται να παίξει ζωντανά, αρνείται να έχει επίσημες φωτογραφίες των μελών του, αρνείται να δηλώσει αν και ποιον ντράμερ έχει και φυσικά αρνείται να παραδεχτεί ότι τραγουδιστής είναι ο γνωστών ακροδεξιών/αντισημιτικών πεποιθήσεων Miko Aspa. Υπό κανονικές συνθήκες, στην παράθεση του πρώτου στίχου ή και στο γεγονός ότι υπάρχει ένας δεδομένος ρατσιστής στο συγκρότημα, έπρεπε να τελειώσει εδώ η κριτική και να μην αναλυθεί το οτιδήποτε. Οφείλω όμως να κάνω πέρα ακόμα και την (μη) ποιότητα κάποιου σαν άτομο και να αναφέρω τι ισχύει για ένα δίσκο που και πάλι βρήκε τον τρόπο να με καθηλώσει και να με κάνει φυσικά να ανακατατάσσω τους δίσκους που έχω στην ως τώρα λίστα μου για το 2022, καθώς μπήκε εντός με συνοπτικές διαδικασίες, όπως ακριβώς έκαναν οι δυο μνημειώδεις προκάτοχοι τουm “The synarchy of molten bones” (2016) και “The furnaces of Palingenesia” (2019), στη γνώριμη πλέον τριετή παύση μεταξύ κυκλοφοριών τους.
Τι στο καλό όμως είναι πάλι αυτό που κάνει τη διαφορά των Γάλλων avant-garde black metallers; Πως και γιατί αυτή η δυσαρμονία των συνθέσεων τους έγινε τόσο απαραίτητη σε όλους εκεί έξω; Πως κατάφεραν να μπουν στην ίδια πρόταση με τους BLUT AUS NORD και τους GORGUTS; Γιατί ο κόσμος τους αναφέρει μαζί με τους ULCERATE ως βασιλιάδες της απόκοσμης απόχρωσης στη μουσική; Τι πατέντες είναι αυτές που έχουν βρει να χτίζουν τα κομμάτια τους εφιαλτικά και να μη θες να τελειώσουν; Ο άλλος στα φωνητικά γιατί όταν απαγγέλει σου παγώνει το αίμα και όταν ουρλιάζει τελειώνει τη ζωή μέσα σου; Οι κιθάρες του Hasjarl και το μπάσο του Khaos γιατί δημιουργούν ένα τόσο χαοτικό και συνάμα πανέμορφο υπόβαθρο; Ποιος στο διάολο τελικά παίζει τα τύμπανα και γιατί παίζει τόσο τέλεια πάνω στις άρρωστες δομές τους; Να σας πω την αμαρτία μου, δεν έχω απαντήσεις στα παραπάνω. Ή τουλάχιστον δεν μπορούν να είναι ξεκάθαρες. “It is what it is” που λένε οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι. Και η (μαύρη) αλήθεια να λέγεται, το “The long defeat” είναι μια ζοφερή και πάλι πραγματικότητα στην οποία οι DEATHSPELL OMEGA κάνουν τη διαφορά με χαρακτηριστική άνεση, από την πρώτη ακρόαση και άνευ κόπου.
Για τον πρώτο στίχο που ανοίγει το εναρκτήριο “Enantiodromia” (τι τίτλος, ΤΙ ΤΙΤΛΟΣ!) σας τα είπα. Αυτό που δεν σας είπα και το διαβάζετε τώρα είναι πως είναι το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου (11:56) και πως έχουν κάνει μια απίστευτη cheat-ιά, καθώς κάθε κομμάτι μέχρι το τέλος είναι μικρότερο του προηγούμενου. Μεγάλα τσογλάνια είστε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά αυτή η πιο εύκολη –τρόπος του λέγειν- αφομοίωση του υλικού όσο περνάει η ώρα σε σχέση με την αρχή του, συνοδεύεται με το ίσως (;!) πιο «ανθρώπινο» προσωπείο των DEATHSPELL OMEGA στην σχεδόν 25ετή καριέρα τους. Μην ξεγελιέστε από τα μόλις 5 κομμάτια και τα 44’ διάρκειας τους. Αν η πρώτη πλευρά μαζί με το προαναφερθέν και το “Eadem, sed alter” είναι το αρχικό σοκ, το κυρίως πιάτο έρχεται με τα επόμενα 3 κομμάτια της δεύτερης πλευράς. Μικρότερα μεν σε διάρκεια, αλλά ουδόλως λιγότερο απειλητικά, απόκοσμα, κλειστοφοβικά και μεγαλειώδη. Το ομότιτλο κομμάτι μέσα από σχεδόν soundtrack-ική αύρα εφορμάει και προκαλεί ρίγη, τώρα από συγκίνηση θέλετε, από δέος, από έλλειψη κατανόησης όλου αυτού που κάνουν, πάλι θα σας γελάσω και δεν έχω ξεκάθαρη απάντηση. Κι όμως είναι όλα επαναλαμβάνω πιο άμεσα κατανοητά από πριν που σε τρομάζουν, σκεπτόμενος ότι κάπου κάνεις λάθος.
Το θέμα είναι ότι δεν μιλάμε για σωστό/λάθος εδώ πέρα αλλά για κάτι το οποίο ήρθε –και πάλι- για να μείνει. Θαυμάσιο, εξαίσιο, πολύκροτο, αγνό, αμόλυντο, ξεχωριστό. Μπορώ να του προσάψω τόσα πολλά επίθετα αλλά το μόνο που πρέπει να κάνω για να καταλάβετε λίγο περί τίνος πρόκειται –πριν το ακούσετε- είναι να πω ότι ποτέ δε με θεώρησα μεγάλο οπαδό τους. Κι όμως μου κάνουν πάντα αυτό το αναθεματισμένο κλικ που με παραλύει, με στέλνει για βρούβες, με καθηλώνει και δεν έχω τι να πω παρά μένω σιωπηλός και προσπαθώ αποτυχημένα όπως εδώ, να βρω τις λέξεις να το περιγράψω, να τις βάλω σε σωστή σειρά για να μη σας φαίνονται σαν ιερογλυφικά. Είναι όμως τόσο ξεκάθαρο όταν το ακούς για πρώτη φορά, που ο καθένας σας θα μπορούσε ιδανικά να συμπληρώσει το κείμενο με τις σκέψεις του αυθόρμητες, κι ας μην έχετε κάνει ξανά κάποια δισκοκριτική. Δε χρειάζεται ας πούμε να ακούσεις το “Sie sind gerichtet!” για να εντυπωσιαστείς από το ξέσπασμα του, δε χρειάζεται να ανακαλύψεις τον τροχό εξ αρχής για να δηλώσεις εντυπωσιασμένος από τον καταιγισμό του και να το χαρακτηρίσεις την αρχετυπικά μεταλλική στιγμή του δίσκου. Δε χρειάζεται καν να σκεφτείς οτιδήποτε, είναι όλα εκεί διάφανα.
Και σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, το τέλος με του “Our life is your death” έρχεται με έναν ξεκάθαρο αέρα 1995 λες και ακούς για πρώτη φορά τους VED BUENS ENDE του “Written in waters”, ένα κομμάτι που θα μπορούσε να είναι σε δίσκο VIRUS χωρίς τόσο VOIVOD αισθητική αλλά «φωνάζει» ότι θα μπορούσε να το τραγουδάει η Αυτού Μεγαλειότης Carl-Michael Eide. Μαγικό τέλος, συγκλονισμός, σημαδεμένη τράπουλα που ότι χαρτί και να τραβήξεις, ο αντίπαλος, δηλαδή η μπάντα κι ο δίσκος στην προκειμένη, τινάζουν την μπάνκα στον αέρα κάθε φορά εναντίον σου κι όχι απλά φεύγεις ταπί και ψύχραιμος αλλά δεν έχεις και πλήρη κατανόηση του τι έγινε, πως, γιατί και όλα τα πιθανά ερωτήματα. Το “The long defeat” είναι από τους δίσκους που με χαρακτηριστική άνεση επιβεβαιώνουν τον τίτλο τους. Ήττα. Όχι απλά μεγάλη, αλλά τεράστια. Με κάτω τα χέρια κι ας προσπάθησες να το κατανοήσεις όσο γίνεται. Στο τέλος απλά πατάς το repeat προσπαθώντας να «ρουφήξεις» κάτι από την οντότητα του, την οποία σε κάθε περίπτωση θεωρείς κάτι μεγαλύτερο από αυτό που είσαι και που μπορείς να κατανοήσεις. Σοκ και δέος συνοδεύουν το όλο εγχείρημα, με αποτέλεσμα να μην είμαι σε θέση να του δώσω το απόλυτο που ίσως αξίζει.
9 / 10
Άγγελος Κατσούρας
