Πριν λίγες μέρες οι Αθηναίοι doom/deathsters DECEMBERANCE, έξι χρόνια μετά το πολύ καλό “Conceiving hell”, κυκλοφόρησαν τη νέα τους, τρίτη κατά σειρά, full length δισκογραφική δουλειά, η οποία φέρει τον τίτλο “Implosions”. Η μπάντα του Γιάννη Φιλιππαίου, μπορεί να μη βγάζει συχνά άλμπουμ, αλλά ότι έχει κυκλοφορήσει στα 26 χρόνια καριέρας της, είναι μοναδικού επιπέδου και μπορώ να πω ότι μαζί με τους SHATTERED HOPE, εκπροσωπούν επάξια τη χώρα μας στο συγκεκριμένο genre. Γνώριζα κάποια πράγματα για το άλμπουμ εδώ και αρκετό καιρό και ομολογώ ότι ανυπομονούσα να το ακούσω.
Πριν προχωρήσω στα του δίσκου, ας αναφερθώ στα του line up. Μπορεί ο κιθαρίστας Χρήστος Μαρκόπουλος (ex-IMMENSITY) και o μπασίστας Άγγελος Μαλισόβας (MASK OF PROSPERO, DAYLIGHT MISERY, ex-MESSAGE IN A CLOUD) να είναι στη μπάντα από το 2016, αλλά τότε δεν είχαν συμμετάσχει στις ηχογραφήσεις του “Conceiving hell”, όπως τώρα στο “Implosions”. Επιπροσθέτως, στη 2η κιθάρα, έχουμε το Σάκη Βλαχάκη (SHATTERED HOPE), ως νέα προσθήκη στη μπάντα.
Αρχικά, πολύ απλά να πω ότι η μπάντα άρχισε από κει που τελείωσε. Κάλλιστα θα μπορούσε να πει κάποιος πως το νέο τους μουσικό πόνημα, είναι η λογική συνέχεια του προκατόχου του. Ωστόσο υπάρχουν κάποιες διαφορές. Και αυτό έχει να κάνει με τα μέλη της μπάντας. Κακά τα ψέματα! Ο Γιάννης είναι η ψυχή των DECEMBERANCE, αυτός που είχε το όραμα και τους έφτασε σε υψηλό επίπεδο. Παρόλα αυτά, στο “Implosions”, φαίνεται πως τα νέα ουσιαστικά μέλη έχουν περισσότερη δημιουργική ελευθέρια. Και εντάξει, ο Χρήστος προέρχεται από συναφείς με το genre μπάντες. Ο Άγγελος όμως όχι. Μπορείς να καταλάβεις όμως πως και αυτοί έχουν βάλει το λιθαράκι τους στο δίσκο. Πιο τρανταχτό είναι το μπάσο, το οποίο γεμίζει τεχνικά περισσότερο τα τραγούδια, χωρίς να ξεφεύγει. Σίγουρα υπάρχει μεγαλύτερο δέσιμο μεταξύ τους, σε σχέση με το παρελθόν.
Το άλμπουμ αποτελείται από τρία κομμάτια, συνολικής διάρκειας, ούτε λίγο ούτε πολύ 71 λεπτών! Καμία έκπληξη εδώ αφού μας έχουν συνηθίσει σε τραγούδια τεράστιας διάρκειας. Το εναρκτήριο “Scaffold”, διάρκειας 24 λεπτών, είναι ο συνδετικός κρίκος με τον προηγούμενο δίσκο, αφού φέρνει στο μυαλό το “Departures”, όχι μόνο στο στυλ, δηλαδή τις αργόσυρτες ογκώδεις κιθάρες, αλλά και σε μικρολεπτομέρειες. Όπως είχαν πράξει στο συγκεκριμένο τραγούδι, και εδώ χρησιμοποιούν sample από Ελληνική ταινία και συγκεκριμένα την «Ένας νομοταγής πολίτης» (1974) του Ερρίκου Θαλασσινού, με τον αείμνηστο Σωτήρη Μουστάκα σε έναν διαφορετικό ρόλο από αυτούς που έγινε γνωστός. Εδώ ακούμε το μονόλογο του επίσης αείμνηστου, Βασίλη Ανδρεόπουλου, με την τρίχα να σηκώνεται κάγκελο. Βέβαια, αυτό αρχίζει να συμβαίνει πριν το συγκεκριμένο sample, αφού το solo του Χρήστου, συνοψίζοντας το συναίσθημα, πραγματικά σε στοιχειώνει. Όπως και το κεντρικό riff του τραγουδιού, το οποίο δε μπορείς να βγάλεις από το μυαλό σου, απ’ όταν το ακούσεις. Ακολουθεί το τρόπον τινά ιντερλούδιο (9 λεπτών) του δίσκου “The blue thread”, ένα instrumental με πιάνο και το μαγευτικό τσέλο της Ηλιάνας Κορέτση, το οποίο «ντύνει» όλο το δίσκο, συνεχίζοντας τη σκοτεινή, πεσιμιστική και λυρική διάθεση. Το άλμπουμ κλείνει το 37λεπτο (!!!) “Shrouds”, ένα πιο mid tempo επιθετικό τραγούδι εν συγκρίσει, αν και η εισαγωγή του δεν προμηνύει αυτό. Και εδώ τα samples έχουν τη τιμητική τους, αφού ακούμε τον θρυλικό Al Pacino από τη ταινία “Scent of a woman” (1992) και τον Ερρίκο Λίτση από το «Η ψυχή στο στόμα» (2006) του Γιάννη Οικονομίδη. Πρέπει να πω ακόμη πως Βρίσκω και τη παραγωγή του δίσκου πιο καλή, ιδίως στον ήχο των ντραμς, σχέση με το “Conceiving hell”.
Με χαροποιεί ιδιαίτερα, που μια Ελληνική μπάντα, που ακολουθώ από τα πρώτα βήματα της, εποχής demo “Just a blacklad…” (2001), παραμένει στις επάλξεις, δημιουργώντας, εξελίσσοντας και καλυτερεύοντας τα μουσικά της μονοπάτια. Οι DECEMBERANCE φωνάζουν για μία ακόμη φορά βροντερό «παρόν» στους χώρους του doom/death metal. Το “Implosions”, σίγουρα στο τέλος της χρονιάς θα συγκαταλέγεται στις καλύτερες κυκλοφορίες του 2023.
8,5 / 10
Γιώργος Δρογγίτης
Υ.Γ. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστεί να μπει η δεκαετία του ’30 για νέα δουλειά. Η Ελληνική doom/death σκηνή τους έχει ανάγκη. Αλλά… χρόνος είναι… θα περάσει… θα περάσει… θα περάσει…
