DEE SNIDER interview

“Don’t leave a mark…leave a scar”!

O Dee Snider κυκλοφορεί το νέο του προσωπικό άλμπουμ με τίτλο “Leave a scar”. Όχι, δηλαδή, ότι χρειαζόμασταν κάποια ιδιαίτερη αφορμή για συνομιλήσουμε με τον θρυλικό frontman των TWISTED SISTER αλλά όπως και να έχει ήταν άλλη μία ιδανική ευκαιρία για να τα ξαναπούμε και να θυμηθούμε όχι μόνο τις συναυλίες στην Ελλάδα αλλά και τους WIDOWMAKER, τα clubs στη Νέα Υόρκη πίσω στη δεκαετία του ‘70, το Cobra Kai (!) και άλλα πολλά όπως θα διαβάσετε παρακάτω. Όταν μάλιστα, στα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα, καταλαβαίνει από την κάμερα στη συνομιλία μας μέσω Zoom ότι τα έχουμε πει πολλές φορές μαζί σε διάφορες περιστάσεις, σηκώνεται από την καρέκλα και μας δείχνει ότι έχει μαζί του το official γιλέκο από την ταινία Warriors που του είχαμε κάνει δώρο μαζί με έναν καλό φίλο. «Είμαι σίγουρος ότι δεν το περίμενες αυτό, έτσι;», μας λέει. Όχι, Dee…δεν το περιμέναμε…καλή φάση!

Dee, φαντάζομαι ότι γνωρίζεις πολύ καλά ότι έχεις αφήσει το σημάδι σου στη μουσική εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ήταν δική σου ιδέα ο τίτλος;
Ναι, ήταν δική μου ιδέα. Είναι μέσα από το τελευταίο τραγούδι του δίσκου με τίτλο “Stand”. Εκεί λέω: “Don’t leave your mark, leave a scar”. Ξέρεις, έχεις προσέξει, φυσικά, ότι όλοι χρησιμοποιούν τη φράση “leave a mark”. Αν το σκεφτείς, μπορεί να είναι μία δημοφιλής φράση αλλά δεν έχει τόσο ισχυρό περιεχόμενο. Όταν ήμουν πιτσιρικάς, είχα γράψει με σπρέι το όνομα μου σε έναν τοίχο…ναι, ξέρω…ήταν παράνομο (γέλια). Μετά από μία εβδομάδα, πήγα στο ίδιο μέρος να δω το όνομα μου στον τοίχο και κάποιος το είχε σβήσει γράφοντας κάτι άλλο από πάνω. Πήγα, λοιπόν, σε ένα δέντρο και χάραξα το όνομα μου. 55 χρόνια μετά, είδα ξανά αυτό το δέντρο και το όνομα μου είναι ακόμη εκεί! Αυτό είναι πραγματικό σημάδι (scar). Θα εξαφανιστεί μονάχα αν κόψουν το δέντρο. Για αυτό, λοιπόν, θέλω ο κόσμος να σκέφτεται διαφορετικά και να βλέπει το δάσος και όχι το δέντρο. Θέλω να τον κάνω να αφήνει το πραγματικό στίγμα του και να επιδιώκει να αλλάξει τον κόσμο. Θέλει μεγάλη προσπάθεια αλλά μόνο έτσι θα αφήσει πραγματικά κάποιος το στίγμα του.

Για μια ακόμη φορά συνεργάζεσαι με τον Jamey Jasta από τους HATEBREED. Είναι απίστευτο αλλά ο τύπος έχει καταφέρει να ακούγονται τα τραγούδια σου σα να έχεις γράψει εσύ ο ίδιος τη μουσική… Πως τα καταφέρνει;
Αυτή είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιεί την ίδια ομάδα ανθρώπων σε δύο συνεχόμενους δίσκους μου. Δεν υπήρχε καν δεύτερη σκέψη από μέρους μου. Όταν αποφάσισα να ξαναμπώ στο studio, ο πρώτος άνθρωπος που σκέφτηκα ήταν ο Jamey. Να σου πω την αλήθεια όταν πρωτοσυνεργαστήκαμε πριν από τρία χρόνια στο “For the love of metal”, δεν ήξερα τι να περιμένω από τον Jamey καθώς ήξερα απλώς το όνομα του από τους HATEBREED…τίποτα παραπάνω. Ήξερα ότι ήταν ταλαντούχος αλλά δεν ήξερα ότι μπορούσε να γράψει τόσο καλά, μελωδικά τραγούδια. Σε αυτό το δίσκο τα πράγματα ήταν διαφορετικά υπό την έννοια ότι ήξερα πλέον τον ήχο που ήθελα να βγάλω στο studio και κυρίως ήξερα ποια είναι η θέση μου σε αυτή τη δεκαετία όσον αφορά στη μουσική. Επιπλέον, ήθελα αυτή τη φορά να συνεισφέρω στη σύνθεση και έτσι στο “Leave a scar” υπάρχουν ουσιαστικά τρεις βασικοί συντελεστές: εγώ, ο Jamey και ο Nick Bellmore.

Να σου πω την αλήθεια είναι μία κλασική συνέχεια δίσκου αφού και τα 12 νέα κομμάτια θα μπορούσαν να βρίσκονται στο “For the love of metal”…
100%! Κάναμε και πλάκα στην αρχή λέγοντας το δίσκο “For the love of metal part II”. Όμως δεν υπήρχε φυσικά περίπτωση να το ονομάσουμε έτσι καθώς υπήρχε ήδη το “For the love of metal” αλλά και το “For the love of metal live”…θα μπερδευόταν ο κόσμος (γέλια)! Η διαφορά είναι ότι τότε (2018) δεν ξέραμε ο ένας τον άλλο και χρειαζόμαστε λίγο χρόνο να γνωριστούμε. Τώρα ξέραμε από την αρχή τι θέλουμε και η χημεία ήταν αδιαμφισβήτητη.

Ίσως ένα από τα σημεία που διαφοροποιείται ο νέος δίσκος είναι κάποια σκόρπια στοιχεία παραδοσιακού metal όπως π.χ. στο αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου, το “Silent battles” που έχει μία JUDAS PRIEST αισθητική. Ποια είναι η γνώμη σου;
Ξέρεις κάτι…γνωρίζαμε από την αρχή ότι απευθυνόμαστε μεταξύ άλλων και στους κολλημένους, παλιούς οπαδούς του Dee Snider…μιλάω για τον εαυτό μου στο τρίτο πρόσωπο (γέλια)…οι οποίοι δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα μοντέρνο. Εννοείται ότι δεν έχω θέμα με αυτό αλλά θέλω να δείξω ποιος είμαι τώρα και όχι ποιος ήμουν στο παρελθόν. Επίσης, θέλω να δείξω στους νεότερους οπαδούς ποια είναι η βάση και οι ρίζες του μοντέρνου metal. Ξέρεις πολύ καλά ότι οι PRIEST αποτελούν βασική επιρροή στα γούστα μου. Επίσης, όταν γράφαμε το κομμάτι “Crying for your life” ακούγαμε πολύ DIO και θέλαμε να το βγάλουμε αυτό προς τα έξω. Οπότε, στόχος μου είναι να προσελκύσω ένα μεγαλύτερο metal ακροατήριο και όχι μονάχα τους παλιούς ή τους νέους fans. Όσον αφορά το κομμάτι “Silent battles”, αυτό είναι το μόνο τραγούδι που δεν έγραψα τους στίχους εγώ. Ήρθε ο Jamey και μου είπε ότι θα έπρεπε να γράψουμε ένα κομμάτι με θέμα την κατάθλιψη αφού είναι ένα μεγάλο πρόβλημα και ειδικά την εποχή της πανδημίας του Covid πήρε ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. Του είπα αμέσως «ναι» καθώς δύο από τα παιδιά μου πάσχουν από κατάθλιψη και πράγματι θεωρώ ότι η κατάθλιψη είναι μία πραγματική μάστιγα. Απλώς δεν ήθελα να γράψω τους στίχους διότι ήταν ένα θέμα με το οποίο είμαι πολύ συνδεδεμένος προσωπικά και δεν θα έβγαινε τόσο ευρύ, τόσο γενικευμένο. Είναι ένα σημαντικό μήνυμα.

Σίγουρα η πιο…σοκαριστική στιγμή του δίσκου είναι η παρουσία του Corpsegrinder (CANNIBAL CORPSE)…
(γέλια)

…πως σου ήρθε αυτό;
(γέλια) Δική μου ιδέα! Πάντα μου έλεγε ο Jamey ότι ένα από τα …κουσούρια μου είναι ότι θέλω πάντα να ακούγομαι πιο heavy στα κομμάτια μου. Είχαμε, λοιπόν, ηχογραφήσει όλο το δίσκο αλλά η Napalm ήθελε ένα bonus κομμάτι. Έτσι γράψαμε το “Time to choose”. Όταν το ηχογραφούσαμε, γυρίζω στον Jamey και του λέω ότι θα ήταν καλή φάση σε αυτό το τραγούδι να συμμετέχει ο George Fisher. Έκπληκτος ο Jamey λέει με έκπληξη: εννοείς τον George CORPSEGRINDER Fisher (γέλια); Νόμιζε ότι εννοούσα κάποιον άλλον…ξέρω εγώ, κάποιον ξεχασμένο από καμιά μπάντα της δεκαετίας του ‘60 (γέλια)! Ο Jamey πιστεύει ακράδαντα ότι κανένας από τη γενιά μου δεν κάνει τέτοια πράγματα… Απολύτως κανένας. Προσωπικά εκτιμώ όλα τα ιδιώματα του metal και σέβομαι τις δουλειές των μουσικών που θέλουν να εκφραστούν μέσω του ακραίου ήχου. Ακόμη και ο George σοκαρίστηκε (γέλια)! Ελπίζω οι παλιοί οπαδοί μου να δουν την αξία των death metal φωνητικών ή έστω να τους δώσουν μία ευκαιρία. Η άποψη μου είναι ότι η metal κοινότητα πρέπει να είναι ενωμένη. Δεν χρειάζεται να σου αρέσουν όλα τα στυλ στο χώρο αλλά πρέπει να τους δίνεις μία ευκαιρία και να σέβεσαι το έργο των δημιουργών τους. Πρέπει όλοι να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλο γιατί έτσι είμαστε πιο δυνατοί.

Πες μου κιόλας ότι ο Corpsegrinder ήταν fan των TWISTED SISTER…
ΝΑΙ! Απίστευτο;;; Πάντα μου κάνουν εντύπωση αυτά τα πράγματα. Μία φορά είχα συναντήσει έναν από τους BACKSTREET BOYS…μη με ρωτήσεις ποιος ήταν…δεν θυμάμαι καν το όνομα του (γέλια)…και μου λέει: «Dee…είμαι μεγάλος οπαδός σου»! What;;; (γέλια)

Είχες κανέναν άλλο μουσικό υπόψη σου που ήθελες να καλέσεις για το “Leave a scar”;
Σε αυτό το δίσκο, δεν θέλαμε να έχουμε άλλους καλεσμένους. Το κάναμε αυτό στον προηγούμενο δίσκο και περάσαμε τέλεια. Είχα σοκαριστεί τότε πως διάφοροι μουσικοί από τους LAMB OF GOD, ARCH ENEMY, TOXIC HOLOCAUST ήταν fans της μουσικής μου. Σήμαινε πολλά για μένα ειδικά τότε που πραγματοποιούσα την επιστροφή μου στο metal. Τώρα όμως ήμασταν μία «δεμένη» ομάδα, μία φανταστική μπάντα και θέλαμε να βασιστούμε αποκλειστικά στις δυνάμεις μας. Αλλά, φίλε μου, όταν τραγουδούσα το “Time to choose” μου ήρθε αμέσως στο μυαλό ο Corpsegrinder. Δεν γινόταν να μην τον καλέσω! 

Ένα από τα καλύτερα διαφημιστικά κολπάκια για το “For the love of metal” ήταν η εμφάνιση σου στο υπερπετυχημένο show Cobra Kai. Πως προέκυψε αυτό;
Είχα συναντηθεί με τον Ralph Macchio και τον Billy Zabka σε κάποια από τα conventions που γίνονται όπου μαζεύονται ηθοποιοί και μουσικοί για να υπογράψουν αυτόγραφα και να συναντήσουν οπαδούς. Αμέσως γίναμε φίλοι με τον Billy…αυτό ήταν πριν το Cobra Kai…εμφανιζόταν τότε σαν ο τύπος από το Karate Kid. Κάποια στιγμή με πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε αν θα ήθελα να συμμετάσχω σε ένα από τα επεισόδια της δεύτερης σεζόν σαν special guest. Φυσικά και δέχτηκα…πρέπει να σου πω ότι τότε το Cobra Kai ήταν μονάχα στο YouTube και δεν ήταν ακόμη παγκόσμιο φαινόμενο. Όταν το Netflix πήρε τα δικαιώματα του Cobra Kai, πάνω από 75 εκατομμύρια είδαν την τρίτη σεζόν! Ξαφνικά μία ολόκληρη, νέα γενιά οπαδών γνώρισε τον πιο…bad ass rocker ever (σ.σ. έτσι χαρακτήρισε ο Johnny Lawrence τον Dee)! Παρεμπιπτόντως, αυτό θέλω να γράψω στην ταφόπλακά μου (γέλια)!

Η στιγμή της αλήθειας όμως… Ποιον υποστηρίζεις: τον Johnny Lawrence ή τον Daniel LaRusso;
(ύστερα από σκέψη)… ξέρεις κάτι, αυτή είναι όντως η στιγμή της αλήθειας! Στο νέο show, στο Cobra Kai, μου αρέσει περισσότερο ο Johnny Lawrence. Στο Karate Kid όμως ήταν ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο και αυτούς τους σιχαινόμασταν στο σχολείο (γέλια)! Αλλά τώρα που ξεδίπλωσε και αποκάλυψε την ιστορία του, είμαι μαζί του 100%!

Dee, δεν θυμάμαι αν σε έχω ρωτήσει στο παρελθόν… Λατρεύω τους δύο δίσκους που έκανες με τους WIDOWMAKER. Υπάρχει ακυκλοφόρητο υλικό;
Δυστυχώς, όχι. Έχω ακόμη επαφή με όλα τα παιδιά από τους WIDOWMAKER…βασικά χθες μιλούσα στο τηλέφωνο με τον Joe Franco. Προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε υλικό από συναυλίες και παρασκήνια καθώς και να αποκτήσουμε τα δικαιώματα των δύο δίσκων για να τα κυκλοφορήσουμε σαν ένα box set για όλους εκείνους σαν και εσένα που αγαπούν αυτό το συγκρότημα. Σε ευχαριστώ πολύ για αυτό. Αλλά δεν υπάρχουν ακυκλοφόρητα τραγούδια. Πάντως, αν το σκεφτείς, αυτή ήταν η τελευταία φορά που έγραψα μουσική για ένα δίσκο και αυτό ήταν πίσω στα 90s…μεγάλο διάστημα. Με το “Leave a scar” επέστρεψα στη διαδικασία της σύνθεσης και το έχω ευχαριστηθεί.

Dee, ξέρεις ότι ένα από τα αγαπημένα μου album είναι το “Come out and play”. Έχεις, αλήθεια, σκεφτεί πως θα ήταν αυτός ο δίσκος αν είχε πει «ναι» ο Bob Ezrin που ήταν η αρχική επιλογή σου;
Δεν το έχω σκεφτεί αν και θα έπρεπε. Ήθελα να δουλέψω μαζί του και όπως ξέρεις από το βιβλίο μου είχε έρθει από το σπίτι μου, ακούσαμε τα νέα κομμάτια αλλά δεν του άρεσαν. Ήταν ειλικρινής μαζί μου αν και δεν κατάλαβα γιατί δεν του άρεσαν τα νέα κομμάτια. Όμως δεν κρατάω καμία κακία…ο Bob Ezrin είναι θρύλος. Δες τι δουλειά που έκανε με τον Lou Reed, τον Alice, τους KISS και τόσους άλλους. Εκτιμώ όλους εκείνους που είναι ειλικρινείς απέναντι μου για αυτό και θεωρώ φίλο μου τον Bob.

Πίσω στη δεκαετία του ‘80, γινόταν ο κακός χαμός στο L.A. και το Sunset Strip ενώ εσείς βρισκόσασταν στην άλλη πλευρά και σκίζατε στην ευρύτερη περιοχή της Νέας Υόρκης. Υπάρχει κάποιο club από τότε που σου έχει μείνει ιδιαιτέρως στο μυαλό σου;
Ξέρεις κάτι; Ποτέ δεν μου άρεσαν τα clubs. Δεν μου άρεσε η μυρωδιά τους, τα όρια που έθεταν…έβαζαν μπάρες ανάμεσα στα τραπέζια και τη σκηνή και από κάτω ήταν 7 άτομα (γέλια). Ίσως φταίει το γεγονός ότι παίζαμε για μία δεκαετία σε αυτά πριν υπογράψουμε…δεν ξέρω. Πάντα όμως φανταζόμουν ότι έπαιζα στο Nassau Coliseum…αλλά σίγουρα το “L’Amour” στο Brooklyn ή το “Detroit” στη Νέα Υόρκη ξεχώριζαν. Αυτά έπαιρναν 1000-1500 άτομα όποτε ήταν μεγάλα clubs.

 Κλείνοντας, δεν γίνεται να μη σε ρωτήσω τι σου έχει μείνει από τις 3 επισκέψεις σου στην Ελλάδα με τους TWISTED SISTER;
Ο φανταστικός κόσμος! Τραγουδούσατε όλους τους στίχους και όλα τα μέρη από τα τραγούδια…ήταν απίστευτο! Τραγουδούσατε μέχρι και τα solos από τις κιθάρες. Διάολε, γιατί μας πήρε τόσα χρόνια να έρθουμε στην Ελλάδα;

Σάκης Νίκας