DEEP PURPLE – Perfect strangers “Worst to best”

“Η μοίρα τους έφερε ξανά μαζί”…με αυτή την πρόταση οι υπεύθυνοι του τμήματος promotion της Polygram διαφήμιζαν την επανασύνδεση της κλασικής MKII σύνθεσης των DEEP PURPLE ύστερα από 11 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία συναυλία του συγκεκριμένου line-up. Η αλήθεια είναι ότι η «μοίρα» δεν ήταν καθόλου υπεύθυνη για την επανασύνδεση των DEEP PURPLE αλλά το τεράστιο χρηματικό ποσό που τους πρόσφεραν. Είναι κάτι που ο ίδιος ο Blackmore παραδεχόταν –προς τιμή του- εκείνη την εποχή αλλά ταυτόχρονα υπογράμμιζε ότι δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο να μη δώσουν το 100% του εαυτού τους ώστε να δημιουργήσουν ένα δίσκο που θα τιμάει το ένδοξο παρελθόν τους. Όπερ και εγένετο…
Οφείλω να ξεκαθαρίσω ευθύς εξ αρχής κάτι: το “Perfect strangers” είναι μέσα στα 5 αγαπημένα μου άλμπουμ όλων των εποχών οπότε κάθε προσπάθεια αντίστροφης μέτρησης ή βαθμολόγησης των 8+2 κομματιών που περιλαμβάνονται στο δίσκο είναι ουσιαστικά καταδικασμένη σε αποτυχία. Αυτονόητα πρόκειται για μία καθαρά υποκειμενική προσέγγιση αφού θεωρώ ότι και οι 10 συνθέσεις αγγίζουν την τελειότητα. Πριν προχωρήσουμε να πω σε αυτό το σημείο ότι τα τρία βασικά χαρακτηριστικά του δίσκου είναι τα εξής: α) η απίστευτη έμπνευση του Blackmore στο αμιγώς μουσικό κομμάτι. Χωρίς υπερβολή τα τραγούδια που έγραψε κοιτάνε στα ίσα τα αντίστοιχα του “In rock” & “Machine head”, β) ο Gillan γράφει εύκολα τους καλύτερους και πιο έξυπνους στίχους ολόκληρης της καριέρας του που «δένουν» απίστευτα με τη μουσική των Blackmore & Glover, γ) η παραγωγή του Glover και η χημεία των πέντε μουσικών αναδεικνύει στο έπακρο τις συνθέσεις. Πάμε λοιπόν…

The PERFECT STRANGERS countdown
10. “Mean Streak” (Blackmore, Gillan, Glover)
Με ένα εξαιρετικό riff και μία από τις κλασικές ιστορίες του Gillan για μία γυναίκα έτοιμη για όλα, είμαι αναγκασμένος να τοποθετήσω το “Mean streak” στο κατώτερο σκαλοπάτι του δίσκου. Πρόκειται για ένα ξεκάθαρο, in your face hard rock κομμάτι που δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αλλά διασώζεται μέσα στον…ωκεανό έμπνευσης του “Perfect strangers”. Σε καμιά περίπτωση filler αλλά ο Blackmore τα έχει αυτά τα τραγούδια για πρωινό ζέσταμα…

9. “Hungry daze” (Blackmore, Gillan, Glover)
O Gillan μας μεταφέρει στο 1969 και στο πως ήταν η ζωή στο δρόμο με τους DEEP PURPLE ή κάπως έτσι τέλος πάντων. «Μα, είναι δυνατόν, ρε Σάκη, με τέτοιο solo να βάζεις το “Hungry daze” στο #9;», θα αναρωτηθεί κάποιος! Απαντάω: «έλα ντε!» και παραπέμπω στη δεύτερη παράγραφο του κειμένου. Και δεν είναι μόνο το solo, είναι το opening riff του Lord πάνω στο οποίο έχουν βασιστεί πολλά (μα πάρα πολλά) metal τραγούδια. “We all came out to Montreux but that’s another song”…απίστευτος Gillan!

8. “Nobody’s home” (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice”)
To μοναδικό τραγούδι του δίσκου όπου συναντάμε στα credits και τους 5 μουσικούς. Υπάρχει μεγάλη ιστορία πίσω από το θέμα των credits των κομματιών των PURPLE αλλά δεν είναι επί του παρόντος. Εμπνευσμένο synth intro από τον Lord και μπάσιμο με εντυπωσιακό riff του Blackmore και απολύτως ταιριαστές γραμμές φωνητικών του Gillan. Το solo του Blackmore συνδυασμένο με το Hammond solo του Lord υποδηλώνει ότι το “Nobody’s home” είναι προϊόν τζαμαρίσματος στο Vermont θυμίζοντας παράλληλα τις απαράμιλλες live «τιτανομαχίες» Lord/Blackmore. Θα ήταν παράλειψη αν δεν σημειώναμε το guitar outro του Blackmore που δίνει πόντους στο κομμάτι το οποίο έπαιζε η μπάντα δεύτερο σε όλες τις συναυλίες για την προώθηση του δίσκου την περίοδο 1984-85.

7. “Under the gun” (Blackmore, Gillan, Glover)
Κάποτε ο Blackmore είχε πει ότι το αγαπημένο του ever κομμάτι απ’ όλα όσα έχει γράψει στους PURPLE είναι το “Under the gun”. Βέβαια, ο Man in Black πάντα μιλούσε με έναν πολύ ιδιαίτερο και καυστικό τρόπο στους δημοσιογράφους οπότε η συγκεκριμένη δήλωση τίθεται αυτομάτως εν αμφιβόλω. Το “Under the gun” χρωστάει πολλά στα φανταστικά drum fills του Paicey, στις…Rainbow σφήνες του Blackmore και στα πανέξυπνα synth fills του Lord. Ένα ακόμη κομμάτι που παιζόταν στην “Perfect Strangers Tour”.

6. “Son of Alerik” (Blackmore)
Μέγας είσαι Blackmore και θαυμαστά τα έργα σου! Μέγας και εσύ Glover που προνόησες να πατήσεις το “record” και να ηχογραφήσεις το “Son of Alerik” διαφορετικά θα είχε χαθεί για πάντα αυτή η φανταστική σύνθεση που κατέληξε B’ side στο single του “Perfect strangers” (και αργότερα στην επανέκδοση του CD το 1999). Κλασικό παίξιμο από τον Blackmore ο οποίος βγάζει όλη την πεμπτουσία του μέσα σε ένα κομμάτι που δυστυχώς δεν γνωρίζουν πολλοί και φανερώνει πόσο σπουδαίοι μουσικοί είναι οι PURPLE αλλά και τι χημεία είχε αυτή η MKII σύνθεση. Μία γλυκιά μελαγχολία χαρακτηρίζει το κομμάτι με τον Blackmore να δίνει όσο χώρο χρειάζεται για να ξεδιπλώσει ο Lord το ταλέντο του. Όσο για τον τίτλο, το internet είναι γεμάτο πληροφορίες…δεν χρειάζεται να γράφουμε πράγματα που μπορείς να τα βρεις με ένα κλικ.

5. “Not responsible” (Blackmore, Gillan, Glover”)
Για πολλά χρόνια θεωρούσα το συγκεκριμένο κομμάτι ως το πιο υποτιμημένο τραγούδι του δίσκου. Ακόμη το πιστεύω. Βασικά, στο πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα θα θεωρώ (όσο και αν δεν ισχύει) ότι η όλη μουσική δομή του κουπλέ ανήκει στον Gillan και μόνο στον Gillan. Αν το σκεφτείτε, το κουπλέ του “Not responsible” θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στο “Glory road” ή στο “Future shock” των GILLAN. Τέλος πάντων…παιχνίδια του μυαλού! Τόσο απλοί μα τόσο ταιριαστοί στίχοι (ναι…υπάρχει και η λέξη “fucking” εδώ μέσα), η ερμηνεία του Gillan από άλλο πλανήτη και ο Blackmore να γεμίζει το κομμάτι με κάθε δυνατό σολάρισμα. Φανταστικό και τόσο ξεχασμένο τραγούδι (άλλωστε υπήρχε μόνο στην έκδοση του CD και της κασέτας) όπου ο Gillan ξεχωρίζει από τους υπολοίπους…

4. “Wasted sunsets” (Blackmore, Gillan, Glover)
Όταν η χημεία Blackmore-Gillan ξεπερνάει το τέλειο! Μία κλασική μπαλάντα που φέρει τη σφραγίδα του Gillan (στίχοι και ερμηνεία) αλλά και το μοναδικό παίξιμο του Blackmore. Ένα από τα πιο μελαγχολικά τραγούδια (αν όχι το πιο μελαγχολικό) των PURPLE. Αν θα έπρεπε να ακούσετε μία και μόνο εκτέλεση του κομματιού, σίγουρα θα σας πρότεινα αυτή του “Live in Anaheim 2006” από τον Ian Gillan. Μπορεί να λείπει ο Blackmore αλλά ο Gillan δίνει ρέστα. Επίσης, οι δύο φανταστικές μπαλάντες του Ρακιντζή στο “Έτσι μ’αρέσει” όπου συμμετέχει ο Gillan (μιλάω για τα κομμάτια “I think I know” και “My heart remains the same”) οφείλουν πολλά στο “Wasted sunsets”.

3. “A gypsy’s kiss” (Blackmore, Gillan, Glover)
Η τελειότητα και η μαγεία της MKII σύνθεσης σε 5 και κάτι λεπτά. Blackmore & Lord βγάζουν μάτια, εξωπραγματική ερμηνεία από τον Gillan, στακάτο παίξιμο από Paice & Glover μετατρέπουν το “A gypsy’s kiss” σε έναν heavy metal οδοστρωτήρα. Στη μέση του κομματιού όλα τα νεοκλασικά περάσματα του Lord δίνουν τη σκυτάλη σε ένα απίστευτο solo του Blackmore ο οποίος την ξαναδίνει στον Lord για να συνεχίσει ακάθεκτος σε πιάνο και Hammond και τον Gillan να μην μας αφήνει να πάρουμε ανάσα με στίχους όπως “Mind, body, heart and soul we got rock n’ roll and there’s nothing we can do”! 10 στα 10!

2. “Knocking at your back door” (Blackmore, Gillan, Glover)
Όλη η πεμπτουσία του “Perfect strangers” συμπυκνώνεται σε αυτό το κομμάτι. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και στο #1 αλλά αυτό δεν μειώνει σε τίποτα την αξία του κομματιού. Όλοι ξέρουν το συγκεκριμένο κομμάτι και πιθανότατα έχουν δει το περίεργο video clip. Από την εισαγωγή του Lord, το σχεδόν αναπάντεχο σκάσιμο από τον Paice, το riff του Blackmore και φυσικά τον πάντα παρόντα Glover, το “Knocking at your back door” είναι αυτό που λέμε instant classic. Ένα κομμάτι που δεν χρειάζεται το πέρασμα του χρόνου για να καταλάβεις ότι θα μείνει για πάντα στην ιστορία σαν ένα κλασικό PURPE κομμάτι. Όσο για τον Gillan, πανέξυπνοι στίχοι –κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι καλύτεροι σε ολόκληρο το “Perfect strangers”- και μία ερμηνεία που απογειώνει το κομμάτι με τον Blackmore να ακολουθεί κατά πόδας. Μοναδικές στιγμές…

1. “Perfect strangers” (Blackmore, Gillan, Glover)
Μάλλον αναμενόμενο, έτσι δεν είναι; Ο καθένας μπορεί να έχει τις προσωπικές εκτιμήσεις και προτιμήσεις αλλά εδώ μιλάμε για το καλύτερο κομμάτι που έγραψαν οι PURPLE μετά την επανασύνδεση τους και φυσικά είναι κάτι που ισχύει ως τις μέρες μας. Η μουσική του Blackmore (εμπνευσμένη σε πολλά σημεία από την εποχή των RAINBOW) σε συνδυασμό με τις μελωδικές γραμμές των φωνητικών του Gillan δίνουν στο τραγούδι έναν ανατολίτικο χαρακτήρα ενώ το γεγονός ότι εδώ δεν έχουμε ένα καθαρόαιμο solo και παρόλα αυτά το κομμάτι είναι υπερπλήρες δείχνει πολλά. Το video clip από το Vermont είναι φανταστικό και αποτυπώνει το πολύ θετικό κλίμα που επικρατούσε στις ηχογραφήσεις ενώ είναι πραγματικά κρίμα που δεν υπάρχει άλλο υλικό από τότε παρά το γεγονός ότι υπήρχε συνεργείο που έχει βιντεοσκοπήσει σχεδόν όλες εκείνες τις πρόβες και ηχογραφήσεις. Ίσως κάποια μέρα σε κάποια deluxe edition…ποιος ξέρει;

Σάκης Νίκας