a
Μεγάλη αδυναμία οι βλάσφημοι θρύλοι της Florida, DEICIDE. Μια από τις 5 αγαπημένες μου μπάντες στο death metal, που έχει παραδώσει στο είδος τουλάχιστον 4 λόγους να το προσκυνάς (“Deicide”, “Legion”, “Once upon the cross”, “Serpents of the light”), άλλους 4 να το γουστάρεις φουλ (“Scars of the crucifix”, “The stench of redemption”, “In the minds of evil”, “To hell with God”), κάποια απλά καλά άλμπουμ (“Till death do us part”, “Insineratehymn”), ορισμένες μετριότητες χαρακτηριζόμενες από ανέμπνευστα ή φλύαρα κομμάτια (“In torment in hell”, “Overtures of blasphemy”). Μόνες σταθερές στους DEICIDE, ήταν αφενός μεν το βλάσφημο στιχουργικό περιεχόμενο, αφετέρου δε το στιβαρό rhythm section των Steve Asheim (τύμπανα) και μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές του death metal ιδιώματος, τον Glen Benton στο μπάσο.
Ένα από τα πράγματα που με προβλημάτιζαν τα τελευταία δέκα χρόνια με τους DEICIDE, ήταν το χρονικό διάστημα μεταξύ των δίσκων τους. Ενώ ήταν η νόρμα τα 2-3 χρόνια, από το “In the minds of evil” στο “Overtures of blasphemy” 5 χρόνια, ενώ άλλα 6 χρειάστηκε να περάσουν μέχρι το τωρινό πόνημα της μπάντας. Πάντα με αγχώνει προσωπικά, να σας είμαι ειλικρινής τέτοια ανάπαυλα. ΟΚ, η έμπνευση δεν έρχεται κατά παραγγελία, σαν γραμμή παραγωγής, αλλά δεν ξέρω πόσες δικαιολογίες μπορώ να δώσω για μια τέτοια χρονική απόσταση. ΟΚ, έκαναν περιοδεία στα φεστιβάλ που έπαιζαν τους πρώτους 2-3 δίσκους στην ολότητα τους, επ’ αφορμή επετείων, κάτι που φυσικά δεν χαλάει κανέναν (κάθε άλλο). Αρκεί να είναι μεμονωμένες εμφανίσεις και όχι ο κανόνας, μια και είμαι πάντα υπέρμαχος μπαντών που στηρίζουν εξίσου το παρελθόν και το παρόν τους.
Λόγω του “Overtures of blasphemy”, που προσωπικά ξεφούσκωσε γρήγορα και με κούρασε, δεν είχα να σας είμαι ειλικρινής προσδοκίες ιδιαίτερες από τη μπάντα, παρά τη διαχρονική αγάπη μου για εκείνους. Όταν όμως βγήκε το πρώτο single “Bury the cross…with your christ”, με έπιασε εξαπίνης! Λέω “ώπα, τι έγινε εδώ;”. Άκουγα ΞΑΝΑ τους DEICIDE όπως τους αγάπησα, με έναν όμορφο αέρα ανανέωσης από τους δύο κιθαρίστες Kevin Quirion (στη μπάντα από το “In the minds of evil”) και Taylor Nordberg. Θυμήθηκα “Once upon the cross” και “Serpents of the light” μέρες, συγκινήθηκα σχεδόν. Πολύ ωραία γουστόζικα solos, χωρίς να φλυαρούν, ξεκάθαρο δείγμα ότι η επίσκεψη των πρώτων δίσκων στην ολότητα τους, άφησε κάτι πάνω τους! Βγαίνει και το “Sever the tongue” με τα υπέροχα κοψίματα στα πιατίνια, λέω “μωρέ λες ο δίσκος να είναι της προκοπής;”
Και επειδή ξέρει ο Σάκης που να στείλει το εκάστοτε άλμπουμ (τόσα χρόνια τον ζαλίζουμε άλλωστε!), μου αναθέτει εν λευκώ ένα ηλιόλουστο πρωινό του Απρίλη το “Banished by sin”. Βάζω να το ακούσω, “για να τους δω τι θα κάνουν”. Μπαίνει το “From unknown heights you shall fall” (Ηλία ρίχτο σαν να λέμε!), τρία σκασίματα στο πιατίνι, εγώ να λέω “σώπα ρε ψηλέ…μωρ’ τι μας λες;”. “Doomed to die” και οι σφαλιάρες συνεχίζονται, ενώ σε ένα συγκεκριμένο σημείο, θυμήθηκα και το “Sacrificial suicide” (υποθέτω σημείο σφήνα – απότιση φόρου τιμής). Νοσταλγική διάθεση στο δίσκο ξεκάθαρα, αλλά με μοντέρνο αέρα παραγωγή και παίξιμο. Ωραίος συνδυασμός, αγκαζέ με εμπνευσμένα riffs και κομμάτια. Και παίρνεις και το “Faithless” στη μάπα ή το “Woke from God” (τι riff για μπάσιμο είναι αυτό που να πάρει!) που είναι μοντέρνοι DEICIDE, με riffs που σου μένουν και ασταμάτητη βία!
To “Ritual defied” και το “Failures of your dying lord” ανοίγουν ιδανικά με παραπάνω βρωμόξυλο το δεύτερο μισό του δίσκου, με το δεύτερο να παρουσιάζει μια όμορφη black metal επίγευση. Και εκεί έρχεται ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια του δίσκου, το φερώνυμο. Με το εισαγωγικό riff που μου φέρνει στο μυαλό πιο μοντέρνο ανίερο death metal, μη πω και HATE ETERNAL, κομμένο και ραμμένο για συναυλιακή αποκόλληση σβέρκου, με τις τριπλέτες μπάσου – μπότας να με πεθαίνουν. Εύφημος μνεία στα solos σε επίπεδο δίσκου, δείχνουν ότι δουλεύτηκαν με βάση το τι εξυπηρετούσε το κομμάτι όχι για να εντυπωσιάσουν τάχα μου δήθεν. Επίσης, μέγα θετικό του δίσκου: 12 κομμάτια, 39 λεπτά, μέσος όρος περίπου τα 3 λεπτά, δεν χάνει χρόνο με τα γύρω γύρω. Έρχεται, δέρνει, φεύγει.
Ακούστε π.χ. τα “A trinity of none” και το κλείσιμο του “A light defeated”, που δεν αφήνουν περιθώρια για αμφισβήτηση. Κάτι που είχε λείψει λιγάκι σε ύστερους δίσκους των DEICIDE, ή τουλάχιστον, συνεχόμενους. Ενίοτε φυσικά, αφήνει και λίγο χώρο για ατμόσφαιρα όπως το “I am I…a curse of death”. Εν κατακλείδι, τα νέα είναι καλά: ένας πολύ καλός και σοβαρός δίσκος από τους DEICIDE, που απέδειξαν ότι μια βουτιά στο ιστορικό παρελθόν τους, λειτούργησε κατά τι ευεργετικά για τους ίδιους, ανανεώνοντας τους. Ω, παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν.
8 / 10
Γιάννης Σαββίδης
