ATROPHY, CARNIVORE, EXHORDER, SOLITUDE AETURNUS, VICIOUS RUMORS, WHIPLASH. Όλοι περάσανε από το τριπάκι των επανεκδόσεων των πρώτων τους δουλειών ή συγκεκριμένων περιόδων σε διπλό-τριπλό CD από την Cherry Red (που θυγατρική της είναι η Dissonance Productions – επίσης γνωστή για σωρεία επανεκδόσεων), δια τους μερακλήδες, καθώς και για όσους όπως ο γράφων δεν τα είχε και δεν σκόπευε να ξοδέψει μια και δύο περιουσίες προκειμένου να τα αποκτήσει. Στο χορό μπαίνουν και οι τιτάνες του Αμερικάνικου death metal DEICIDE. Τριπλού CD το ανάγνωσμα. “Deicide”, “Legion” και “Amon: feasting the beast” περιλαμβάνει αυτό το χορταστικό digipak. Πάρτε ευχέλαιο, πείτε δύο τρία “πάτερ ημών” γιατί εδώ θα μετανοήσετε και θα φτύσετε όση θεία κοινωνία ήπιατε στη ζωή σας.
Σε περίπτωση που δεν έχετε τόση σχέση με το αντικείμενο και τυχαία πατήσατε εδώ πάνω, ας τα πούμε άλλη μια φορά, διότι ευκαιρία είναι. Οι DEICIDE είναι οι πιο προκλητικά τσογλαναραίοι καφροσατανιστές της πιάτσας στη φουρνιά τους. Δεν είχαν το εστέτ απόκρυφο των MORBID ANGEL, ούτε τη ζοφερά ποιητική προσέγγιση των IMMOLATION. Η στιχουργική προσέγγιση παραμένει ως και σήμερα έτσι, δείγμα της λατρεμένης ξεροκεφαλιάς των θρύλων από τη Florida. Παρόλα αυτά στις 2 πρώτες τους δουλειές ειδικότερα, μιλάμε για σοκαριστική βία, ανείπωτη βλασφημία και κατάρριψη κάθε ιερού και οσίου ως έννοια. Μουσικά, μιλάμε για ένα χαοτικό δίδυμο δίσκων, που συνηθίζεται να ακούγονται δίπλα δίπλα, ως εγγυημένη ηχητική υπόκρουση για το όταν οι παπάδες τρέμουν και οι παπαδιές τσιρίζουν για να μην τις βρει ο Εξαποδώ που τόσο δοξάζει o Glen Benton εδώ μέσα.
“Lunatic of god’s creation”, “Deicide”, “Mephistopheles”, “Blasphereion” και το προσωπικό λατρεμένο μου (IMPALED VIBRATION) “Crucifixation” συνθέτουν ένα σκηνικό βγαλμένο από τα έγκατα της κόλασης, και ένα ντεμπούτο φωτιά και λαύρα. Στο δε “Legion”, τα πράγματα γίνονται πιο τεχνικά, πιο επιθετικά ακόμα, και μιλάμε πλέον για ένα από τα πιο καυτά καζάνια της κόλασης, όχι τα έγκατα της απλά. Εκεί ύμνοι του ιδιώματος όπως “Revocate the agitator”, “Trifixion”, “Satan spawn, the caco-daemon” και η προσωπική προτίμηση “Behead the prophet (no lord shall live)” (MASTER SATAN RISE!) σαρώνουν ό,τι είχε να υμνήσει τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, ασελγώντας κτηνωδώς πάνω τους, ψυχή τε και σώματι.
Τα διπλά φωνητικά του Benton, αποτελούν σήμα κατατεθέν των Αμερικανών και πελώρια επιρροή για κάθε τραγουδιστή που ήθελε να τον μιμηθεί. Οι πιο ψηλές τσιρίδες δε, εκτιμώ πως δίνουν μια black metal ψυχή/πτυχή στην πρώτη δυάδα δίσκων των DEICIDE, και σε όσους το έχω πει, συμφωνούν μαζί μου! Τρίτο CD, το “Amon: feasting the beast”. H κυκλοφορία που περιέχει τα δύο demos “Feasting the beast” (1987) και “Sacrificial” (1989) από το καιρό που οι DEICIDE λέγονταν AMON, και που ρίχνει φως στις πρώιμες μορφές των οδοστρωτήρων αυτών, που με το θράσος και την άγνοια κινδύνου που τους χαρακτήριζε, άλλαξαν το πρόσωπο του death metal και δη του ανίερου κομματιού του.
Συν τοις άλλοις, αναφέρεται η θρυλική πρώτη γνωριμία του Glen Benton με τον Monte Conner της Roadrunner, που μπήκε στο γραφείο του, του κοπάνησε το demo στο γραφείο και του είπε το αμίμητο “sign us, asshole”. Σύμφωνα με το θρύλο, ο Conner εντυπωσιάστηκε από τη σιγουριά και το θράσος του θρυλικού frontman, και τους υπέγραψε. Η ιστορία έβγαλε δικαιωμένο εκείνον βεβαίως-βεβαίως για την απόφαση του (έβλεπε εν γένει μπροστά ο άνθρωπος…), με τους DEICIDE να αποτελούν τεράστιο κεφάλαιο της Roadrunner για μια δεκαετία. Μελανό σημείο της κυκλοφορίας αυτής η απουσία στίχων, αλλά θεωρώ ότι η όμορφη συσκευασία αποζημιώνει και δη η συνέντευξη με τον Conner παρουσιάζει πραγματικό ενδιαφέρον.
Κλείνοντας τούτο το κείμενο, προτρέπω κυρίως όσους δεν τα έχουν και ενδιαφέρονται (είτε τα έχουν ακούσει είτε όχι και θέλουν να εντρυφήσουν), να επενδύσουν σε αυτή τη κυκλοφορία. Ένα κομμάτι death metal ιστορίας που χρειάζονται στη ζωή τους. Το μόνο που δε ξέρουν, είναι απλά το πόσο το χρειάζονταν. Ακόμα.
NO LORD SHALL STAND BEFORE MYSELF!
Γιάννης Σαββίδης
