Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία από τις καλύτερες νέες μπάντες στον κλασσικό hard rock/heavy metal ήχο στα αυτιά μου. Οι Δανοί ξεκίνησαν κοντά στη retro/αναβιωτική λογική και στο ύφος γκρουπ όπως οι Σουηδοί WITCHCRAFT με μια έξοχη lo-fi κασέτα μέσω του αξιολογότατου tape label Caligari Records, το “Ride The Wilderness” (2015) και συνέχισαν ακόμα πιο δυναμικά με το “Thunder On The Fields” (2017) όπου τους βρήκε να ενσωματώνουν περισσότερα heavy/proto metal στοιχεία στον 70’s και αρκετά επηρεασμένο από PENTAGRAM ήχο τους. Η επιμονή στον αναλογικό/οργανικό ήχο και η ικανότητά τους να γράφουν πανέμορφα και διαολεμένα κολλητικά τραγούδια με αρχή μέση και τέλος ήταν τα στοιχεία που τους ξεχώριζαν. Με τη νέα τους προσπάθεια, κάτω από καινούργια δισκογραφική σκέπη (Svart Records, πολύ λογικό βήμα κατά τη γνώμη μου) οι DEMON HEAD παρουσιάζουν ένα νέο πρόσωπο, αναπληρώνοντας εν μέρει το κενό που άφησαν με τη διάλυσή τους οι IN SOLITUDE. Αν το μυαλό σας πάει στις τελευταίες δουλειές των TRIBULATION σπεύδω να σας καθησυχάσω, το αποτέλεσμα εδώ δεν είναι τόσο “pop”.
Με την μπάντα ν’ αναλαμβάνει εξολοκλήρου την ηχογράφηση και την παραγωγή του δίσκου στο προσωπικό της studio και με τον θρυλικό Flemming Rasmussen να κάνει το mastering, φαίνεται πως η μια σταθερά για επιμονή στην ποιότητα του ήχου είναι εκεί. Τώρα όσο αφορά την δεύτερη σταθερά περί αξιομνημόνευτων συνθέσεων, τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά. Οι Δανοί παίρνουν ως αφετηρία το υπέροχο, ατμοσφαιρικό κλείσιμο του “Gallows Omen” του προηγούμενου δίσκου τους και το χρησιμοποιούν ως βάση για τη νέα τους ηχητική ταυτότητα. Μουσικά και αισθητικά είναι πιο σκοτεινοί από ποτέ, με πιο ατμοσφαιρική τραγουδοποιία, λιγότερο συμβατικές δομές κομματιών, μεγαλύτερη βάση στις ενορχηστρώσεις και το γενικότερο ambiance του δίσκου (με φυσικούς πάντα τρόπους μέσα από κρουστά, πιάνο και ακουστικές κιθάρες) και στην τελική ένα αποτέλεσμα πιο εσωστρεφές και ανοιχτό σε ερμηνείες από τον ακροατή.
Λιγότερο groovy doom rock λοιπόν και περισσότερο γοτθικών καταβολών prog rock/heavy metal. Είναι κακό κάτι τέτοιο? Από μόνο του προφανώς και όχι, μιας και δεν υπάρχει διάθεση να κρίνουμε τις ανησυχίες κάθε γκρουπ και το όραμα για τον ήχο του. Από εκεί και πέρα μπαίνει η συζήτηση περί γούστου. Το σίγουρο είναι πως τα κομμάτια δεν είναι το ίδιο πιασάρικα, άρα υπάρχει κι ένα ερωτηματικό σχετικά με την αντοχή του στον χρόνο. Από την άλλη, αν και με την πρώτη ακρόαση δεν μου έμεινε σχεδόν τίποτα, στις επόμενες το άλμπουμ όλο και “ανοιγόταν” οπότε ίδωμεν. Αν γουστάρατε άλμπουμ όπως το ομώνυμο του διδύμου των THE OATH, το πρόσφατο ΕΡ των νεοσύστατων IDLE HANDS είτε το 2ο και το 3ο των IN SOLITUDE βυθιστείτε χωρίς δισταγμό στο “Hellfire Ocean Void”. Αυτό που με χαροποιεί προσωπικά είναι πως δίσκοι σαν αυτόν υπερτονίζουν την νοητή ευθεία που ενώνει τους PENTAGRAM, τους MERCYFUL FATE και τους DANZIG/SAMHAIN και τις σατανικές απαρχές αυτής της μουσικής.
7/10
Νίκος Χασούρας
