a
Οι θεότρελοι Χιλιανοί thrashers DEMONIAC επανέρχονται στο προσκήνιο με το νέο τους άλμπουμ, το δεύτερο στη σειρά , μετά το “Intemperance” που κυκλοφόρησε το 2017 και άφησε άριστες εντυπώσεις. Και αν νομίζετε ότι στο ντεμπούτο τους τα είχατε ακούσει όλα, στο “So it goes”, όπως τιτλοφορείται η νέα τους δουλειά, ετοιμαστείτε για απίστευτο χάσιμο.
Αρχικά εδώ να πούμε ότι το “So it goes” κυκλοφόρησε κανονικά στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς, όμως μόλις πρόσφατα έγινε παγκόσμια η διανομή του, οπότε και κρίνεται σκόπιμη η παρουσίαση του αυτή τη στιγμή. Πάμε να δούμε όμως την μουσική πρόταση των DEMONIAC. Οι Χιλιανοί αυτοχαρακτηρίζουν τη μουσική τους ως blackened thrash metal, ακούγοντας όμως το “So it goes” καταλαβαίνει κανείς ότι είναι μια μπάντα που δεν εντάσσεται σε στεγανά και καλούπια.
Προφανέστατα οι επιρροές τους έρχονται από μπάντες όπως οι DESTRUCTION, οι KREATOR και οι CORONER με πολύ τεχνικά και δυναμικά riffs, εμπλουτίζουν όμως τον ήχο τους με jazz περάσματα χρησιμοποιώντας όργανα όπως το πιάνο και το κλαρινέτο, δημιουργώντας μια πραγματικά εντυπωσιακή ατμόσφαιρα. Και αν αυτό σας ακούγεται παράταιρο ή σας ξενίζει, σας διαβεβαιώνω ότι υπάρχει μέθοδος στην τρέλα τους, καθώς το συνολικό αποτέλεσμα δικαιώνει τη μπάντα και με το παραπάνω.
Ο δίσκος περιλαμβάνει πέντε κομμάτια, με τις ταχύτητες να είναι πραγματικά ασύλληπτες, για old school thrash metal μιλάμε κατά βάση άλλωστε. Λυσσαλέα riffs γεμάτα μοχθηρία αλλά και τεχνική. Όπως όμως προανέφερα, τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά, για την ακρίβεια ο δίσκος είναι γεμάτος εκπλήξεις.
Υπάρχουν τα πιο straightforward thrash κομμάτια, δηλαδή το εναρκτήριο “ RSV- fools coincidence – testigo” και το “ Equilbrio fatal” που όμως έχουν και αυτά τις τσαχπινιές τους. Η εφιαλτική εισαγωγή με το πιάνο στο “The trap” θυμίζει ταινία τρόμου με το κομμάτι να ξεσπά αμέσως μετά σε έναν όλεθρο. Η πρώτη μεγάλη έκπληξη έρχεται στο “Extraviado” , ένα mid tempo κομμάτι όπου τον κυρίαρχο ρόλο έχει το κλαρινέτο. Μια σύνθεση που θα μπορούσε κανείς να την χαρακτηρίσει καθαρόαιμη jazz, αν απουσίαζαν εντελώς οι κιθάρες και τα φωνητικά. Ένα πολύ περίεργο, ομολογουμένως αλλά και ταυτόχρονα ταξιδιάρικο κομμάτι. Ο κακός χαμός όμως γίνεται στο ομώνυμο “So it goes” που κλείνει τον δίσκο, ένα εικοσάλεπτο χαοτικό, απολαυστικό έπος όπου οι DEMONIAC πραγματικά οργιάζουν , ξεδιπλώνοντας με μαεστρία το συνθετικό ταλέντο τους και τις ταχύτητες να εναλλάσσονται, ενώ το κλαρινέτο αναλαμβάνει τα ηνία από το δεύτερο μισό του και έπειτα αφήνοντας τον ακροατή σε κατάσταση σοκ και δέους.
Το “So it goes” δεν είναι ένα εύκολο άλμπουμ. Πολλοί θα το ακούσουν, λίγοι θα το κατανοήσουν και ακόμη πιο λίγοι θα βυθιστούν στην παράνοια του. Για αυτούς όμως τους λίγους, τους εκλεκτούς που θα το αποδεχτούν, η ακρόαση του είναι μια πραγματική μυσταγωγία.
8 / 10
Θοδωρής Κλώνης
