a
Οι DEN SAAKALDTE είναι ουσιαστικά “παιδί” του Sykelig (ex-NAER MATARON). Με μόνιμη έδρα πλέον τη Νορβηγία, ο Μιχάλης έχει κατορθώσει να στελεχώσει τους DEN SAAKALDTE, καθ’ όλη τη μουσική τους πορεία, ως supergroup. Έχουν περάσει πέντε χρόνια από την τελευταία δισκογραφική παρουσία του συγκροτήματος. Βασικά πράγματα έχουν παραμείνει ίδια, πολλά ωστόσο έχουν αλλάξει. Από την αρχή γίνεται προφανής ο πολύ διαφορετικός στόχος του άλμπουμ: κατά μέτωπον επίθεση, με έναν Tybalt στα drums να δίνει ανελέητο ρυθμό. Τα τρία πρώτα κομμάτια είναι καταιγιστικά, με το drumming να πλαισιώνει τις κιθάρες ωστόσο να έχει πρωτεύοντα ρόλο. Οτιδήποτε “ζεστό” υπήρχε στις προηγούμενες δουλειές του συγκροτήματος φαίνεται εξ αρχής να απουσιάζει: ελάχιστα mid-paced ρυθμικά σημεία, καμία στρογγυλάδα. Σημαντικό ρόλο σε αυτήν την αλλαγή παίζει η πολύ διαφορετική, πιο αψιά χροιά που προσδίδει ο Eldur, σε σχέση με τα βαριά, νωχελικά φωνητικά του Kvarforth. To Kapittel ξεκινάει με μία ένταση των πάντων, σε ταχύτητα και παραγωγή σχεδόν αγωνιώδη.
Τι μένει ίδιο; Η χαρακτηριστική για το συγκρότημα δουλειά στις κιθάρες, με τα μακρόσυρτα riffs τα οποία ξεδιπλώνονται και τα οποία έχουν μία μυρωδιά από SHINING, οι πολύ τυπικές black thrash αλλαγές (το “Din Siste Dag” έχει ένα πέρασμα εξαιρετικής νοσταλγική ποιότητα AURA NOIR/ INFERNO), το πολύ χαρακτηριστικά old school νορβηγικό στοιχείο, το μπάσο στις στιγμές που αυτονομείται. Εξαιρετική η αντίθεση ανάμεσα στο ανελέητο drumming και τα μακρόσυρτα riffs.
Καθώς προχωράει η ακρόαση αρχίζουν σιγά-σιγά να υπεισέρχονται όλο και περισσότερο τα γνώριμα, ατμοσφαιρικά στοιχεία των DEN SAAKALDTE. Οι κιθάρες, οι οποίες σε σημεία έχουν απίστευτα λυρικό χαρακτήρα. Ο Eldur τραγουδάει, και σε στιγμές προσδίδει έναν αμυδρά επικό χαρακτήρα. Από ένα σημείο και πέρα το “Kapittel II” αρχίζει να αποκτά μία πολυμορφία, καθώς στο black thrash καταιγισμό αρχίζουν να μεσολαβούν ζεστά, doom διαλείμματα, αρκετά διαφορετικά σε ποιότητα από την jazz-υ λυρικότητα του παρελθόντος.
Το πιο εντυπωσιακό με τους DEN SAAKALDTE, είναι ο τρόπος με τον οποίο μετατρέπουν σε μοντέρνο άκουσμα έναν ήχο ο οποίος δεν είναι καθόλου καινούριος. Όσον αφορά στις κιθάρες, αποτελούν μία εξαιρετική σύνθεση όλων των στοιχείων που συνιστούν τον παραδοσιακό Νορβηγικό (και όχι μόνο) black ήχο: μινιμαλιστικό old school black, χαρακτηριστικό Νορβηγικό black/thrash, μακρόσυρτο Σουηδικό riffing. Και καταφέρνουν να συνθέσουν όλα αυτά τα στοιχεία αβίαστα, ωθούμενα από μία εξαιρετικά δυνατή παραγωγή.
Ο καλύτερος τρόπος να εκτιμήσει κανείς το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι συνολικά, γιατί έχει μία πολύ συγκεκριμένη πορεία – από την καταιγιστική επίθεση στην σταδιακή νηνεμία. Και αυτές οι εναλλαγές είναι που κρατούν το ενδιαφέρον. Και φυσικά, ένα μεγάλο μπράβο για το εξαιρετικό εξώφυλλο….
7 / 10
Μαριλένα Σμυρνιώτη
