a
Μία ακόμη σόλο κυκλοφορία, από έναν σημαντικό και περίφημο σολίστα μουσικό για σήμερα, αφού ακούσαμε ήδη τις πρόσφατες κυκλοφορίες των John Petrucci και Kiko Loureiro, που ανέβασαν τον πήχη ψηλά. Από σόλο μουσικούς αναμένω να ακούσω ένα προσωπικό στίγμα και να καταλάβω σε τι φάση βρίσκεται ο μουσικός στην εκάστοτε φάση της καριέρας του, τόσο ως μουσικός, όσο και ως πληκτράς, κιθαρίστας και ούτω καθεξής (για αυτό και εκνευρίζομαι όταν καλλιτέχνες επαναλαμβάνονται και δεν εξελίσσονται). Επιπλέον, από μουσικούς που παίζουν επίσης σε ξεχωριστό συγκρότημα, περιμένω να ακούσω κάτι εντελώς διαφορετικό.
Στην περίπτωση λοιπόν του Derek Sherinian, θέλω πρωτίστως να ακούσω ένα παίξιμο και συνθέσεις που δείχνουν μία προσωπική άποψη πάνω στο εκάστοτε όργανο και τον Sherinian ως μουσικό και πληκτρά και όχι ως μέλος των SONS OF APOLLO. Με τον όγδοο δίσκο του, με τίτλο “The phoenix” (που μας προδιαθέτει για μία αναγέννηση ίσως;), νιώθω πως ο πολύ αγαπητός μουσικός παρουσιάζεται ορεξάτος και με έμπνευση, αλλά όχι αρκετή για να με κερδίσει.
Στα οχτώ κομμάτια του δίσκου, ακούμε συνθέσεις που προκύπτουν από σταθερές συνεργασίες του Sherinian με συναδέλφους και εξαιρετικούς μουσικούς, όπως οι Zakk Wylde, Steve Vai, Ron “Bumblefoot” Thal, Joe Bonamassa και Kiko Loureiro στις κιθάρες (συν φωνητικά από τον Bonamassa στο “Them changes”). Στα τύμπανα, ο μόνιμος συνεργάτης του Sherinian, ο τρομερός fusion/rock drummer Simon Philips, ενώ στο μπάσο βρίσκουμε τους Tony Franklin (KATE BUSH, THE FIRM, WHITESNAKE), Jimmy Johnson (Alan Holdsworth, James Taylor), Ernetst Tibbs (Alan Holdsworth, Mike Stern) και φυσικά τον Billy Sheehan (SONS OF APOLLO ανάμεσα σε τόσα άλλα). Ο Sherinian έχει χημεία με όλους τους καταξιωμένους αυτούς μουσικούς και καταφέρνει να κάνει πολλά ωραία μαζί τους και ενώ όλες οι συνθέσεις είναι καλές, έχω μία σοβαρή ένσταση: νιώθω πως δεν ακούω τον Derek Sherinian. Τα πλήκτρα φυσικά και ακούγονται και πρωταγωνιστούν και ενίοτε ζωγραφίζουν ή βρίσκονται στο βάθος. Αλλά νιώθω πως κάθε κομμάτι έχει γραφτεί για να βολέψει τον εκάστοτε βιρτουόζο κιθαρίστα. Ειδικά τα κομμάτια με καλεσμένους τον Steve Vai και τον Bumblefoot, ακούγονται σαν να γράφτηκαν με γνώμονα το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ύφος και ήχο, παρά ως μία ένδειξη του Derek Sherinian, του μουσικού και πληκτρά, εν έτει 2020. Και εννοείται πως τα κομμάτια αυτά είναι ωραία, στο σχετικά γνώριμο rock/fusion που υπηρετεί για χρόνια ο Sherinian, αλλά δεν καρφώνονται στο κεφάλι μου. Δεν έχουν κάτι το πιασάρικο και από την άλλη δεν απογειώνονται, αλλά μένουν στάσιμα, πράγμα που οφείλεται στις ενορχηστρώσεις, που είναι σχετικά πεζές, αφήνοντας λίγο χώρο για κάτι πέρα από σόλο μονομαχίες.
Βρίσκω επιπλέον πως ο ήχος του Sherinian είναι συχνά ο ίδιος και γνώριμος που μας έχει μάθει. Θέλω να ακούσω παραπάνω πειραματισμό, περιπετειώδεις συνθέσεις με απρόβλεπτες ενορχηστρώσεις και τον Derek Sherinian του 2020, όχι τον ίδιο που έχουμε συνηθίσει. Δείτε δηλαδή τι καταφέρνει ο John Petrucci στον πρόσφατο σόλο δίσκο του, που μας ταξιδεύει και ανοίγεται σε πολλά μουσικά στυλ, διατηρώντας αναλλοίωτη τη σφραγίδα του Petrucci, ο οποίος ηχεί ως την καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Δεν λέω… και στο “The Phoenix” ακούμε μία γκάμα μουσικών ειδών από blues (“The changes”), χιτζαζ (“Dragonfly”), prog metal (“Pesadelo”), fusion (“Temple of Helios”) και 80s hair metal (“The phoenix”), στα οποία αναγνωρίζεις τη συνδρομή και την υπογραφή του Sherinian, έστω και κάτω απ το βάρος των βιρτουόζων κιθαριστών. Αλλά νιώθω πως ο αγαπητός πληκτράς επέλεξε ένα πολύ πιο ασφαλές μονοπάτι. Και εδώ είναι που αναρωτιέμαι, μιας και αναφέρθηκα στον Petrucci, γιατί δεν μαζεύει καλύτερα ο Sherinian τρεις μουσικούς ακόμα με ξεκάθαρες οδηγίες και διαταγές, αντί να γράφει μουσική στο ύφος του κάθε καλεσμένου; Ειδικά εκείνη η διασκευή στο “Them changes” του Buddy Miles, ακούγεται σαν να βγήκε από έναν JOE BONAMASSA δίσκο, με τα γνωστά (και κουραστικά πλέον) σόλο του βιρτουόζου μπλουζίστα. Όσο και αν θέλω να επικροτήσω την καλή συνεργασία και τον πλουραλισμό, εδώ θέλω να ακούσω τον Sherinian στα ηνία και όταν όντως έχει τα ηνία, να ξεπερνάει τον εαυτό του και να εκπλήσσει. Κάθε σόλο καλλιτέχνης το οφείλει αυτό στο κοινό του και στον εαυτό του. Να βελτιώνεται συνεχώς, να μαθαίνει και να ενσαρκώνει το πνεύμα της εποχής (για να καταλάβετε τι εννοώ, ακούστε τον Jordan Rudess βερσιόν 2019).
Ο Derek Sherinian στο “The phoenix” παίζει κάτι οικείο και ωραίο πολύ καλά. Δεν είναι στη τελική ένας μουσικός του συρμού. Αλλά μέσα από επτά, σχετικά προβλέψιμες συνθέσεις, που γράφτηκαν με γνώμονα τους βιρτουόζους καλεσμένους του και όχι τον Sherinian του 2020, δεν βρίσκω κάτι ανανεωτικό στον «φοίνικα», ούτε την ταυτότητα του σόλο μουσικού. Αν και μου αρέσει πολύ ο Sherinian, έστω και περισσότερο στους SONS OF APOLLO και δεν θέλω να τον αδικήσω, θα είμαι αυστηρός σήμερα και έτσι ο κάτωθι βαθμός πιστεύω είναι αντιπροσωπευτικός.
6.5/10
Φίλιππος Φίλης
