a
Πως τα φέρνει έτσι η ζωή τα τελευταία 10 χρόνια πάνω κάτω, οι Αθηναίοι DESERT NEAR THE END βρίσκονται διαρκώς στο δρόμο μου, συναυλιακά κατά κύριο λόγο. Πότε όταν ανοίγουν τους WOLFHEART, πότε όταν ανοίγουν τους WITHERFALL, πότε όταν ανοίγουν τους FLOTSAM AND JETSAM, ο μοντέρνος power/thrash ήχος τους με τα έντονα ακραία γνωρίσματα που πατάει και στη παράδοση και στο “σήμερα”, τους καθιστά πολύ ωραία επιλογή για να “κουμπώσουν” με την ηχητική κατεύθυνση πλείστων όσων μπαντών. Ειδικά με WITHERFALL, δεν μπορούσα να φανταστώ ιδανικότερο support (ίσως τους SUNBURST). Η δε δισκογραφική τους εξέλιξη, τους έχει αναγάγει σε υπολογίσιμη δύναμη στην ελληνική σκηνή, μια και έχουν φτιάξει ένα δικό τους ήχο.
Δύο μόλις χρόνια μετά το “The dawning of the son”, επιστρέφουν με το “Tides of time”, που μόλις κυκλοφόρησε μέσω της Πολωνικής Theogonia Records. Η εν λόγω εταιρεία, έχει ήδη δείξει τη στήριξη της σε ελληνικές μπάντες (SEREMENT, AMONGRUINS, HYPNAGOGIA, CULT OF ORPIST αναφέρονται ενδεικτικά), οπότε εκτιμώ πως ήταν το επόμενο λογικό βήμα για το σχήμα. Ένα σχήμα που ανοίγει φιλόδοξα το άλμπουμ με το σχεδόν 8λεπτο “City of eternal flame”. Πολύ δύσκολο να κερδίσεις το ενδιαφέρον του ακροατή από την αρχή με κάτι τέτοιο. Ετούτο το άσμα ωστόσο, με την επική του διάθεση που περικλείει μέσα του τους πρώιμους, ορθόδοξους ICED EARTH και death/black σφήνες, το πετυχαίνει και με το παραπάνω.
Τα “Ascension” και “Oceans of time” (πρώτο single κιόλας – σοφή επιλογή θα πω εγώ), σε μικρότερη διάρκεια, φανερώνουν πόσο δυνατοί είναι όταν thrash-άρουν (κάτι που τους κάνει και άκρως συναυλιακό σχήμα). Και κάπου εδώ, εμφανίζεται ο έντονος λυρισμός και η περιπετειώδης διάθεση με τα “Children of lethe” και “Half-learned and long forgotten” (τι ωραίο, στακάτο riffing) να σε ταξιδεύουν, με τη δραματική φωνή του Αλέξανδρου Παπανδρέου πάνω από όλα τα ενδιαφέροντα που λαμβάνουν χώρα συνθετικά. Κερασάκι στη τούρτα, οι χορωδίες και τα κινηματογραφικού τύπου εφέ, που το κάνουν να ακούγεται σαν soundtrack ταινίας σε σημεία! Ακούστε το “Sunset fields” για παράδειγμα.
Λίγο πριν το τέλος μας περιμένουν άλλα δύο μακροσκελή κομμάτια “Burn like the sun, shine like the dawn” και “Damnation”. 7 λεπτά το ένα, σχεδόν 8 λεπτά το άλλο. Κι όμως, κυλάνε νεράκι, χωρίς να βαριέσαι, με όμορφες αλλαγές που κρατάνε το ενδιαφέρον, σαν να αφηγούνται μια ιστορία που σε διατηρεί “εκεί” ως το τέλος. Χώρια που αναπνέει υπέροχα το μπάσο είχε κάτω από τις κιθάρες, είτε στα στακάτα σκασίματα (αυτά μου αρέσουν!). Στο δε “Damnation”, ακούμε μέχρι και γυναικεία φωνητικά από την Ruby Bouzioti, σε ένα πολύ όμορφο ντουέτο που προσδίδει μια άλλη διάσταση στο κομμάτι. Πολύ ωραία επιλογή θα πω εγώ! Και όπως με κάθε κινηματογραφική εμπειρία, ήρθε η ώρα για τους “τίτλους τέλους”, την “αυλαία” που λέμε.
Άλλος ένας καλεσμένος υπό το όνομα Nik Rock στις ακουστικές κιθάρες που ακούμε στο “In the north of every man’s heart..”. Ένα κομμάτι που ακούγεται σαν ένα μεγάλο outro του δίσκου, αποφορτίζοντας τον ακροατή εν τέλει μετά από 56 λεπτά μουσικής. Συνοψίζοντας, οι DESERT NEAR THE END, εξέλιξαν έτι περαιτέρω τον ήχο τους με το “Tides of time”, προλαβαίνοντας να ρίξουν αυτό που λέμε “γκολ στο ‘90”, μια και ο δίσκος βγαίνει στην εκπνοή της χρονιάς, προσθέτοντας έναν ευχάριστο “πονοκέφαλο” σε όσους θέλουν να φτιάξουν λίστα με τα αγαπημένα της χρονιάς τους. Παράλληλα, επιβεβαιώνει το σταθερά υψηλό επίπεδο της σκηνής μας τα τελευταία 10-15 χρόνια. Εύγε!
8,5 / 10
Γιάννης Σαββίδης
