a
Το προηγούμενο άλμπουμ των DESERTED FEAR (“Drowned by humanity”) ακριβώς τέτοια εποχή πριν 3 χρόνια, ήταν η δεύτερη δισκοκριτική μου για το Rock Hard, συνεπώς είμαι σε πάρα πολύ ευχάριστη θέση να είμαι πάλι εγώ αυτός που θα γράψω για ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα κατά την τελευταία δεκαετία. Οι Γερμανοί οι οποίοι είναι ορισμός των επαγγελματιών και σκληροδουλευταράδων, έχουν δει να απονέμεται δικαιοσύνη ως ένα σημείο για όσα κάνουν, καθώς το όνομα τους μεγαλώνει συνεχώς με κάθε κυκλοφορία. Με την συμπλήρωση 15 ετών από την ίδρυση τους και 10 ετών από το κορυφαίο τους ντεμπούτο “My empire”, έρχεται το 5ο τους άλμπουμ με τίτλο “Doomsday” για να δώσει χαρά στους φίλους τους αλλά και για να τους γνωρίσει σε ακόμα περισσότερο κόσμο, όπως ακριβώς συμβαίνει σε κάθε νέο δίσκο σε σχέση με τους προκατόχους του. Αυτή τη φορά, μάλλον και λόγω των εξελίξεων με τον ιό, είχαμε το μεγαλύτερο κενό στην ιστορία τους, το οποίο ξεπέρασε τα 3 χρόνια. Πιστέψτε με, για μια μπάντα με τον τρόπο που δουλεύουν οι DESERTED FEAR και με την πολύ έντονη συναυλιακή τους δραστηριότητα καθώς «έφαγαν» τις σκηνές σε κάθε δοθείσα ευκαιρία και σε όποιο φεστιβάλ έπαιζαν, ο κόσμος τους ζήταγε για encore, αυτό ήταν τροχοπέδη.
Από την άλλη ήμουν βέβαιος –και πράγματι απέδειξαν και τώρα ότι θα είχα δίκιο- ότι με τον χρόνο στο πλευρό τους, θα έβγαζαν κάτι ακόμα πιο ώριμο και στοχευμένο όπερ και εγένετο με το “Doomsday”. Πριν από την επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας, το γκρουπ είχε κυκλοφορήσει ήδη τέσσερα video clip. Αυτό φαντάζομαι σας δείχνει αν και πόσο πιστεύουν και οι ίδιοι σε αυτή την κυκλοφορία, ενώ όταν κάνεις 4 (!) βίντεο για το δίσκο σου χωρίς να είσαι και το μεγαλύτερο σε budget συγκρότημα, δείχνει ότι η μπάντα είναι το είναι τους και κάνουν ότι μπορούν για να την πάνε όσο ψηλότερα μπορούν. Να τονίσω ότι όντως οι τύποι αξίζουν να πάνε όσο ψηλότερα γίνεται, όχι απλά γιατί βγάζουν φοβερά άλμπουμ και δουλεύουν σαν σκυλιά, αλλά και γιατί το ζουν μέχρι τέλους, με απόλυτο πάθος και έχουν φοβερή αισθητική σε ότι κάνουν. Τα τρία εκ των τεσσάρων (!!) λοιπόν βίντεο του δίσκου είναι για το εναρκτήριο (μετά τη μικρή εισαγωγή) “Part of the end”, το εκ των κορυφαίων του δίσκου (αν όχι το κορυφαίο) “Reborn paradise”, και το πρόσφατα γυρισμένο “Follow the light that blinds”.
Ειδικά το τελευταίο «φώναζε» ότι θα γίνει βίντεο με τον κολλητικό του ρυθμό. Οι παίχτες όμως γύρισαν βίντεο και για το single “Funeral of the earth”, το οποίο δεν συμπεριλαμβάνεται (έγκλημα) στο δίσκο, ευτυχώς μπορούν να το απολαύσουν –μαζί με την ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ διασκευή στο “Artifacts of the black rain” των IN FLAMES- όσοι αγοράσουν την περιορισμένη έκδοση του “Doomsday” (αξίζει με 1000 γι’ αυτό τρέξτε). Μένουν κοινώς άλλα 6 κομμάτια άγνωστα στο σύνολο που τουλάχιστον τα 3 από αυτά κάνουν τη μεγάλη διαφορά στο δίσκο. Κι αν στο πρώτο μισό του δίσκου (1-6) το άλμπουμ είναι από αρκετά ως πολύ καλό, στο δεύτερο μισό του μιλάμε για πραγματική απογείωση. Με το μπάσιμο λοιπόν του “Reborn paradise”, στου οποίου το φοβερό βίντεο τονίζεται ότι τα σύνορα μεταξύ των ανθρώπων είναι η πληγή της ανθρωπότητας (το λέω χρόνια ότι οι τύποι έπρεπε να γίνουν ηθοποιοί, έχουν τρομερής αισθητικής βίντεο και παίζουν άψογα και οι ίδιοι), αλλάζει το επίπεδο του δίσκου άρδην. Και τα δυο επόμενα κομμάτια που το ακολουθούν σχηματίζουν την Αγία Τριάδα του “Doomsday”, δηλαδή το “The one desire” (για μένα το κορυφαίο του δίσκου) και το από το οπλοστάσιο των BOLT THROWER βγαλμένο “Call of emptiness”.
Σε συνδυασμό με το επερχόμενο δίδυμο των “Voices of fire” και του ομότιτλου “Doomsday”, μιλάμε για πεντάδα που αγγίζει το απόλυτο 10 και είναι απορίας άξιον πως δεν τα έβαλαν στο ξεκίνημα του δίσκου και πως δεν εστίασαν στο να γίνουν αυτά βίντεο κλιπ. Από την άλλη έπαιξαν πολύ έξυπνα, αφήνοντας στο δίσκο αυτά τα κομμάτια ως πιο «άγνωστα» και outsider, τουλάχιστον μέχρι να τα ανακαλύψει ο ακροατής ακούγοντας το ολόκληρο. Αν έχετε δει τα 4 βίντεο και σας άρεσαν, το άλμπουμ θα σας πάει καροτσάκι στο τέλος και δεν θα πιστεύετε στ’ αυτιά σας με την πανέμορφη εξέλιξη τους σαν μπάντα. Να σημειωθεί εδώ ότι γενικότερα αν παίζεις death metal, θεωρώ ότι αν δεν κατέχεις άψογη τεχνογνωσία της μελωδίας και της σωστής χρήσης της, θα φας τα μούτρα σου όταν η μελωδία προκριθεί της τ(ρ)αχύτητας. Οι DESERTED FEAR είναι ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ (μου δίνει τόση χαρά που εξ ου και η έμφαση) η μπάντα που είναι ορισμός του μελωδικού death metal (κι όχι melo-death που όποτε το διαβάζω χάνω τρίχες από το κεφάλι μου και χρόνια ζωής από τα νεύρα).
Κατ’ αρχήν το βασικό είναι ότι ξέρουν να χρησιμοποιούν άψογα τις μελωδίες όπου περιέχονται, είτε με όμορφα περάσματα ενδιάμεσα στα τραγούδια τους, είτε με πανέμορφα leads. Το αποτέλεσμα είναι πάντα αξιοπρόσεκτο και φοβερό. Δεύτερον δεν φείδονται riffs, δύναμης και τεχνικής κατάρτισης. Και ο Mahne (Manuel Glatter) στα φωνητικά και τις κιθάρες αλλά και ο Fabian Hildebrandt σε κιθάρες και μπάσο (όπως και στην παραγωγή) γενικότερα, κάνουν φοβερή έγχορδη δουλειά, τα κομμάτια τους έχουν φοβερή πληθώρα κιθαριστικής Α’ κλάσης παρότι δεν παίζουν κάτι που μπορεί να μην έχετε ξανακούσει. Τη μεγάλη δουλειά όμως κάνει η ντραμάκλα τους, Simon Mengs. Από τους καλύτερους ντράμερ των τελευταίων ετών, τα γεμίσματα του ενδιάμεσα των κομματιών είναι χρυσάφι, η δύναμη με την οποία παίζει λυτρωτική και φοβερή, οι αλλαγές θεμάτων και το συμπλήρωμα με ξεσπάσματα όπου βαράει αυτό που δεν περιμένεις είναι το κάτι άλλο. Το τρίο είναι τόσο συμπαγές όσο ποτέ (άλλωστε είναι από την αρχή των DESERTED FEAR όλοι μαζί) και η εμπειρία μιάμισης δεκαετίας τους έχει πάει τουλάχιστον στο εκτελεστικό κομμάτι σε άλλο επίπεδο. Και τρίτον και κυριότερο: Οι άνθρωποι παραμένουν death metal και όχι κάτι σαν αυτό ή πιθανό υβρίδιο του είδους που μας ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι.
Όσοι τους έχετε ακολουθήσει πιστά ξέρετε ότι είναι λάτρεις της Σουηδικής σκηνής γενικά (Στοκχόλμη και Γκέτεμποργκ δεν έχουν διαφορά στην καρδιά τους) ενώ το να αναφέρω τους BOLT THROWER ως παραπομπή σε οποιαδήποτε μπάντα, θα ήταν καταδίκη, οι Γερμαναράδες μας όμως κάθε φορά δείχνουν το σεβασμό τους στην κορυφαία Βρετανική μεταλλική μπάντα όλων των εποχών χωρίς να ξεφτιλίζονται, αλλά αντίθετα ενισχύουν και την επιρροή τους που είναι καθ’ όλα ευπρόσδεκτη σε όποιον μπορεί να το κάνει σωστά. Το “Doomsday” είναι τουλάχιστον ισάξιο στα περισσότερα σημεία με το “Drowned by humanity”, ενώ σίγουρα το ξεπερνάει σε εκτελεστικό κι επαγγελματικό επίπεδο, όπως και σε πληρότητα και ποσότητα υλικού και αλλαγών ρυθμών. Θα κάνει με την ευχή όλων μας τους DESERTED FEAR ακόμα πιο υπολογίσιμο μέγεθος και μακάρι κάποια στιγμή να τους δούμε στη χώρα μας για να δείτε και οι περισσότεροι τι θα πει «παίζω live” σε σχέση με το «νομίζω ότι παίζω live», είναι βέβαιο ότι θα σας αφήσουν με το στόμα ανοιχτό. Είναι από τις στιγμές που ακούς ένα άλμπουμ που δεν είναι καλύτερο από πολλά που έχεις ακούσει, αλλά που ο ήχος του σε κάνει να το λιώνεις στις επαναλήψεις. Το “Doomsday” έχει λιώσει στο παίξιμο και θα συνεχίσει και τα επόμενα χρόνια γιατί το αξίζει.
Από τις ελάχιστες φορές που έχω ευχηθεί τόσο πολύ σε συγκρότημα να αναγνωριστεί παγκοσμίως, θα το χαρώ με όλη μου την ψυχή αν και όταν συμβεί. Εδώ θα είμαστε και θα το δείτε, αργά ή γρήγορα.
8 / 10 (χωρίς τα bonus tracks)
8,5 / 10 (με τα bonus tracks)
9 / 10 (αν τους ακούτε για πρώτη φορά)
Άγγελος Κατσούρας
