a
“The absolute hit-machine”
O Desmond Child, συνθέτης και παραγωγός τεράστιων επιτυχιών, που οι δίσκοι τους έχουν φτάσει σε πωλήσεις συνολικά πάνω από 350.000.000 αντίτυπα, ο μοναδικός άνθρωπος στην ιστορία που έχει #1 singles σε έξι διαφορετικές δεκαετίες, μας κάνει την τιμή να εμφανιστεί με μερικούς πολύ καλούς του φίλους (Alice Cooper, The Rasmus, Kip Winger και πολλούς άλλους) στο Θέατρο Ηρώδου του Αττικού, τη Δευτέρα 27 Ιουνίου, όπου θα ακούσουμε τους ύμνους που έχει γράψει, με σκοπό την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα. Είχαμε τη μεγάλη τιμή, να μας διαθέσει 45 (και πλέον) λεπτά από τον χρόνο του, για να μιλήσουμε όχι μόνο για την επερχόμενη συναυλία του, αλλά και για τη συνεργασία του με θρύλους της rock μουσικής.
Από κάτω, μπορείτε να δείτε το video και να διαβάσετε τι ειπώθηκε, σε μία αξέχαστη κουβέντα και μην ξεχάσετε να συντονιστείτε στον OverFM 104,9, το Σάββατο 25 του μηνός, για να ακούσετε το αφιέρωμα που θα κάνει το Rock Hard Radio Show με τον Σάκη Φράγκο και τον Φραγκίσκο Σαμοΐλη, στον σπουδαίο αυτό καλλιτέχνη.
Είναι μεγάλη μου τιμή που μιλάω μ’ έναν θρύλο της μουσικής, έναν άνθρωπο που έχει πουλήσει εκατοντάδες εκατομμύρια αντίτυπα με τα τραγούδια του.
Το ξέρω. Είμαι σπουδαίος! (γέλια)
Τι σε έκανε να οργανώσεις αυτή τη συναυλία, στις 27 Ιουνίου, στο Ηρώδειο, για να βοηθήσεις να επιστρέψουν στην Ελλάδα τα μάρμαρα του Παρθενώνα;
Πρέπει να σου πω ότι η οικογένειά μου, λατρεύει την Ελλάδα. Ο άντρας μου, ο Curtis και τα δύο μας παιδιά, ερχόμαστε εδώ κάθε χρόνο απ’ όταν ήταν πέντε ετών. Πριν λίγες μέρες, έκλεισαν τα είκοσι… Έχω κάνει πολλούς φίλους κι ένας από αυτούς είναι και ο Φοίβος με τον οποίο δουλέψαμε μαζί με τον Σάκη Ρουβά στο «Όλα καλά». Πηγαινοερχόμασταν από την Αθήνα στο Miami, μία ο ένας και μία ο άλλος κι αυτό ξεκίνησε μία σχέση αγάπης ανάμεσα σε μένα και την Ελλάδα. Εδώ και χρόνια, ένας άλλος καλός φίλος, ο Γιώργος Λεμπέσης, ξεκίνησε να με πιέζει να κάνω μία συναυλία εδώ, λέγοντάς μου ότι θα βοηθούσε εκείνος στην οργάνωση. Όλοι μαζί, λοιπόν, αποφασίσαμε να το κάνουμε αυτό το show τελικά. Ο Φοίβος και οι ομάδα του είναι καταπληκτικοί. Οι καλύτεροι. Έχουμε, λοιπόν, το “Desmond Child rocks the Parthenon”, που είναι μία μοναδική συναυλία, αφιερωμένη στον κόσμο της Ελλάδας και τον Παρθενώνα, που είναι ένα από μνημεία το οποίο έκανε την Ελλάδα πιο γνωστή ως το λίκνο του πολιτισμού. Μαθαίνοντας για τις συζητήσεις που γίνονται για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα, ήταν πολύ εύκολη η απόφαση να γίνει η συναυλία αφιερωμένη σ’ αυτόν τον σκοπό. Έλειψαν τα μάρμαρα για κάποια χρόνια κι ελπίζουμε να επιστρέψουν. Θα είναι σαν να πήγαν απλά διακοπές.
Τι να περιμένουμε το βράδυ της 27ης Ιουνίου;
Δουλεύουμε αποκλειστικά πάνω σ’ αυτό από τον περασμένο Αύγουστο, όπου είχαμε την ιδέα. Θα είναι κάτι πολύ θεαματικό. Θα είναι creative director ο Φωκάς Ευαγγελινός που κάνει καταπληκτική δουλειά, φώτα, κάμερες, πάρα πολύ ταλαντούχοι μουσικοί και τραγουδιστές. Θα είναι τόσοι πολλοί οι καλεσμένοι μας: Alice Cooper, Bonnie Tyler, ολόκληρη η μπάντα των RASMUS, η Rita Wilson, μία απίστευτη τραγουδίστρια και ηθοποιός, πολύ δυνατή στο Hollywood και πολύ καλή μου φίλη, η Lena Hall που έγινε πασίγνωστη μέσα από το “Snowpiercer”. Επίσης, θα είναι ο Chris Willis, ο τραγουδιστής του David Guetta, ο Kip Winger και πολλοί άλλοι. Θα είναι ένας εορτασμός των τραγουδιών μου, για έναν εξαιρετικό σκοπό, όμως. Ο χώρος που θα παίξουμε, δεν είναι ένα venue, είναι ένας ναός. Από τη στιγμή που θα πατήσει ο κόσμος το πόδι του στο Ηρώδειο, θα έρθει αντιμέτωπος με μία μοναδική, πνευματική εμπειρία. Με αυτόν τον τρόπο το έχουμε «χτίσει» και η βασική λέξη σε όλα τα τραγούδια, είναι η «ελπίδα». Αυτή είναι η βασική αξία που πρέπει να έχουμε ως άνθρωποι. Θα πρέπει να πιστεύουμε ότι το αύριο θα είναι καλύτερο.
Ωραία. Ας επικεντρωθούμε τώρα στην πιο hard rock πλευρά της καριέρας σου και να πάμε στους KISS. Για πολλούς, η προφανής ερώτηση θα ήταν για το “I was made for loving you”, αλλά επειδή είμαστε Rock Hard, δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω πρώτα για το “(You make me) Rock Hard”…
Είχα φέρει την Diane Warren, με την οποία είχαμε γράψει πολλά τραγούδια μαζί, στον Paul Stanley και του είπα ότι αυτή η κοπέλα είναι «αστέρι». Πριν πάμε να συναντήσουμε τον Stanley, της είχα πει ότι πάντα είναι καλό να έχουμε έναν τίτλο στην τσέπη μας κι εκείνη μου απάντησε: «κάτι σαν το “You make me rock hard”;» Στην αρχή το είχαμε σκεφτεί ως αστείο, αλλά εκείνος το λάτρεψε και γράψαμε αυτό το τραγούδι μέσα σε μία ώρα!
Πάντως, ότι και να λέμε, το πιο σημαντικό τραγούδι σου με τους KISS, ήταν όντως το “I was made for loving you”. Δεν είχε απλά τεράστια επιτυχία, αλλά άνοιξε τις πόρτες και τα μυαλά, ώστε πολλά γκρουπ να χρησιμοποιούν εξωτερικούς συνθέτες. Πίστευες, όταν το έγραψες, ότι αυτό το τραγούδι θα γινόταν ένα τόσο μεγάλο crossover hit, ενσωματώνοντας όχι μόνο pop, αλλά και disco στοιχεία;
Εκείνη την περίοδο, είχα το σχήμα μου, DESMOND CHILD & ROUGE, είχαμε μία επιτυχία με το τραγούδι “Our love is insane”, το οποίο είχε dance beat και rock κιθάρες, οπότε ήδη πειραματιζόμουν σ’ αυτόν τον τομέα. Μία μέρα που παίζαμε σ’ ένα underground bar, στο κοινό ήταν ο George Harrison των BEATLES κι ο Paul Stanley. Πριν βγούμε, θυμάμαι τον Stanley που ήρθε back stage και μας είπε ότι στο πρώτο τραπέζι, καθόταν ο George Harrison και παραλίγο να πάθω καρδιακή προσβολή από το άγχος μου! Μετά το live, ο Paul μου πρότεινε να γράψουμε ένα τραγούδι μαζί και πήγα στο στούντιό τους, κάτσαμε παρέα σ’ ένα διάλειμμα που έκαναν για φαγητό, σ’ ένα grand piano που υπήρχε εκεί και γράψαμε αυτό που έγινε “I was made for loving you”. Ο συνδυασμός του dance beat με τις rock κιθάρες, ήταν μία καινούργια ιδέα. Αν το ακούσεις προσεχτικά, δεν είναι disco. Είναι Motown. (σ.σ. εκείνη την ώρα αρχίζει να τραγουδά το “Standing in the shadows of love” των FOUR TOPS, που είναι ίδιο με το “I was made for loving you” στο ρεφρέν). Και ο Paul, στους σόλο δίσκους του – βγάζει κι έναν καινούργιο τώρα, που είναι πολύ καλός- έχει πολλά στοιχεία από soul μουσική. Πιστεύω πως τα συγκροτήματα με τα οποία έχω δουλέψει και είχαν στοιχεία από soul μουσική, ήταν τα πιο επιτυχημένα. Όταν πήγα να γράψω με τους BON JOVI το “Livin’ on a prayer”, την εισαγωγή του την πήρα από το “Our love is insane” των DESMOND CHILD & ROUGE. Στη συνέχεια ο Prince, ο George Michael, η Madonna, ο Michael Jackson, έκαναν τεράστια επιτυχία συνδυάζοντας το Motown και R&B με τη rock μουσική. Άκου το “Beat it” με τον Eddie Van Halen για παράδειγμα και θα καταλάβεις. Νομίζω ότι αυτό, άλλαξε τον ρου της pop μουσικής.
Μιας και ανέφερες τους BON JOVI, το τραγούδι τους “You give love a bad name”, ήταν στην πραγματικότητα το “If you were a woman and I was a man” της Bonnie Tyler, με άλλους στίχους… Έγινε μεγάλη επιτυχία όμως από τους BON JOVI…
Και την Ava Max όμως, με το “Kings and queens”. Αυτό ήταν το πρόσφατο hit μου. Με αυτό συμπλήρωσα έξι δεκαετίες με #1 hits.
Ωραία. Για ποιον λόγο πιστεύεις εσύ ότι έγινε τεράστια επιτυχία μόνο το ένα από τα δύο;
O μέντοράς μου, ο Bob Crewe, με τον οποίο πέρασα δύο χρόνια μαζί και είχε γράψει επιτυχίες όπως το “Lady marmalade”. Όταν τον ρωτούσα τι χρειάζεται για να γίνει ένα τραγούδι επιτυχία, μου έλεγε πάντα: Πρέπει να έχεις ένα πάρα πολύ καλό τραγούδι. Έναν πάρα πολύ καλό καλλιτέχνη. Πολύ καλούς μουσικούς, management, δισκογραφική εταιρία, social media (στις μέρες μας). Πρέπει όλα αυτά τα αστέρια να είναι στην ίδια ευθεία, για να μπορείς να κοιτάξεις στον ουρανό και να δεις πόσο φωτεινό είναι. Αν κοιτάξεις όμως προσεχτικά, θα δεις ότι υπάρχουν είκοσι διαφορετικά αστέρια για να δεις το ένα, το μεγάλο, τα οποία πρέπει να είναι στη σειρά. Γι’ αυτό είναι και πολύ δύσκολο να κάνεις μία επιτυχία. Στην περίπτωση της Bonnie Tyler, μόλις είχε γίνει μια αλλαγή στο management της Sony, της εταιρίας της και προφανώς δεν μπορούσαν να την καταλάβουν. Πολλοί καλλιτέχνες το έπαθαν αυτό, όπως για παράδειγμα οι EURYTHMICS ή ο George Michael και οι CULTURE CLUB. Όλα τα λεφτά που έπρεπε να πέσουν για την προώθηση δεν δόθηκαν ποτέ και ήταν μία πάρα πολύ περίπλοκη κατάσταση. Για να σου δώσω να το καταλάβεις καλύτερα. Είχα βρει ένα τραγούδι από τους Holly Knight και Mike Chapman, που λεγόταν “The best”, το οποίο μου φαινόταν πως ήταν ό,τι έπρεπε για τη Bonnie Tyler. Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία, λοιπόν, να κάνω παραγωγή στο δίσκο της, το έφερα στο στούντιο. Όταν το άκουσαν από την εταιρία, αυτό και μερικά άλλα, μας είπαν ότι δεν έβλεπαν καμία πιθανή επιτυχία. Δύο χρόνια αργότερα, το ίδιο τραγούδι, με την ίδια ενορχήστρωση, το άρπαξε η Tina Turner κι έγινε μία τεράστια επιτυχία. Ήταν τόσο μεγάλη η επιτυχία, που η Bonnie δεν μπορούσε να το παίξει στις συναυλίες της πλέον, επειδή ο κόσμος θα πίστευε ότι ήταν διασκευή από το τραγούδι της Tina Turner. Πόσο λυπηρό, πραγματικά. Πολλές φορές είναι θέμα τύχης και η Bonnie Tyler είναι ένας τόσο γλυκός άνθρωπος. Ενώ τότε αλλά και σήμερα, για να είσαι star, πρέπει να είσαι και “killer”. Αμείλικτος. Κι εκείνη δεν είναι έτσι. Την αγαπάω πάρα πολύ και είναι μεγάλη μου τιμή που θα είναι στη συναυλία της 27ης Ιουνίου. Θα τραγουδήσει και το “Hide your heart”, το οποίο έπαιξαν και οι KISS λίγο αργότερα…
…και η Robin Beck, να συμπληρώσω εγώ…
Ακριβώς. Πρώτα το τραγούδησε η Bonnie Tyler, μετά η Robin Beck, μετά οι KISS, ο Ace Frehley, οι MOTT THE HOOPLE. Όλοι αυτοί ηχογράφησαν το τραγούδι, επειδή είναι ένα hit.
To “Hide your heart” είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που θέλω να πω. Μιλάμε για ένα τραγούδι, που ηχογραφήθηκε μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, από τρεις διαφορετικούς καλλιτέχνες. Για ποιον λόγο το έδωσες σε τόσους πολλούς;
Όλοι καταλάβαιναν ότι ήταν μία κούρσα για την κορυφή με αυτό το τραγούδι. Στα 50s και τα 60s, όλοι θα τραγουδούσαν τα στανταράκια από το «βιβλίο τραγουδιών» της Αμερικής. Όπως για παράδειγμα το “Strangers in the night”. Όλοι έκαναν τη δική τους εκδοχή ενός τραγουδιού και όλος ο κόσμος αγαπούσε καθεμία από αυτές τις εκδοχές. Τι συνέβη; Οι BEATLES! Οι οποίοι έπαιζαν τη μουσική που συνέθεταν οι ίδιοι. Αλλά και οι BEATLES πριν ξεκινήσουν να κάνουν επιτυχία, έπαιζαν διασκευές. Αυτό που έκαναν οι BEATLES ήταν ότι έμαθαν τον κόσμο να πιστεύει, ότι αυτό που τραγουδάς είναι οι δικές σου λέξεις για τη δική σου τη ζωή. Αν δεν έγραφες εσύ το τραγούδι, δεν ήσουν αυθεντικός. Αυτή η ιδέα έχει πληγώσει πάρα πολύ τη μουσική. Αυτό συνεχίστηκε με τον Bob Dylan, τη Joni Mitchell, τον Elton John, την Carole King, αλλά και με συγκροτήματα όπως οι ROLLING STONES ή οι WHO, που έγραφαν τα δικά τους τραγούδια. Αυτό, κατέστησε πάρα πολύ δύσκολο για τους καλλιτέχνες που δεν ήταν συνθέτες, να πάνε οπουδήποτε. Αυτό σταμάτησε να συμβαίνει όταν γράψαμε τα τραγούδια για τον Ricky Martin. Δεν έγραφε τραγούδια κι έλειπε συνεχώς σε περιοδείες. Έτσι, όλοι εμείς που μέναμε πίσω, σκαρώναμε τα τραγούδια που θα ερμήνευε ο Ricky. Και βγάζαμε τους δίσκους, ανάμεσα στις πτήσεις του Ricky. Όποτε περίσσευε ένα τρίωρο ανάμεσα στις πτήσεις του, ερχόταν και ηχογραφούσε. Είχε πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό του, επειδή ήταν και είναι ακόμη ο απόλυτος διασκεδαστής. Στη latin μουσική, όλοι κάνουν συνεχώς διασκευές. Στη rock μουσική, κυρίως, έχει επικρατήσει να τραγουδά κάποιος τη δική του μουσική και να μιλά για τις προσωπικές του ιστορίες. Αυτό, έχει πληγώσει τη μουσική. Αυτό οδήγησε στο να βγαίνουν δίσκοι που δεν ήταν καλοί. Όταν έγραφα τραγούδια για τους KISS, υπήρχαν τραγούδια που έγραφε ο Paul Stanley και ο Gene Simmons, αλλά τα δικά μου έμπαιναν στο δίσκο και συνήθως γίνονταν singles. Οι BON JOVI μου είχαν εξομολογηθεί πολύ αργότερα, ότι δεν είχαν κανένα σκοπό και διάθεση να ηχογραφήσουν τα τραγούδια που είχαμε γράψει μαζί. Περιμέναν ότι θα τους έφερνα κάποια διασκευή που να τους πρόσφερε έξτρα χρήματα για να κρατήσουν το συγκρότημα. Τα τραγούδια όμως, ήταν τόσο καλά που τα κράτησαν για τους ίδιους. Ο John Kalodner (σ.σ. θρυλικός A&R τις χρυσές δεκαετίες του ’80 και ’90, τουλάχιστον), μ’ έβαλε να δουλέψω με τη Cher και τους AEROSMITH. Οι AEROSMITH ποτέ δεν είχαν δουλέψει με κάποιον έξω από το συγκρότημα.
Και τώρα, είναι η ώρα να μας πεις την αστεία ιστορία πίσω από το “Dude (looks like a lady)”…
Την πρώτη φορά που δούλεψα μαζί τους, με πήγαν με το αεροπλάνο στη Βοστώνη και η λιμουζίνα με οδήγησε σ’ ένα υπόστεγο αεροπλάνων, με γιγαντιαίες πόρτες, όπου έκαναν πρόβες για την περιοδεία τους. Αυτό που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση, ήταν πως εκεί μέσα υπήρχαν εκατοντάδες κιθάρες για τον Joe Perry. Κάθε μάρκας, κάθε χρώματος. Σειρές ολόκληρες με είκοσι κιθάρες η καθεμία, μέχρι εκεί που έπιανε το μάτι σου. Δεν μπορείς να φανταστείς. Ο Steve Tyler ήρθε και με χαιρέτισε, αλλά ο Joe Perry έδειχνε ότι δεν ένιωθε άνετα που μπήκα μέσα στο χώρο τους. Πήγα με τον Steve backstage, όπου δούλευαν με τον τεχνικό της κιθάρας τους, ένα ανάποδο riff (σ.σ. άρχισε να τραγουδά την εισαγωγή του “Dude (looks like a lady)”) και ο Steve άρχισε να τραγουδά “Cruisin’ for the ladies” όπως είναι το ρεφρέν του τραγουδιού τώρα. Σταμάτησαν, με κοίταξαν κι ο Steve με ρώτησε: «πως σου φαίνεται αυτό;». «Είναι χάλια», του είπα. «Πολύ χάλια. Ο Van Halen, δεν θα το έβαζε ως B’ side στον χειρότερο δίσκο του». Το είπα για αστείο, αλλά δεν του άρεσε πολύ και με κοίταζε πραγματικά αγριεμένος. Τον ρώτησα αν σκόπευε να κάνει ένα video που να δείχνει μία ροζ Cadillac, να προχωρά στο Sunset Strip και να μπαίνουν μέσα όμορφα κορίτσια; Είχαν βγει αμέτρητα τέτοια video clips. Εκείνος τότε, μου είπε, πως όταν ξεκίνησε να τραγουδά πάνω στο riff, έλεγε τους στίχους “Dude looks like a lady”. «Ορίστε; Αυτός είναι ένας τίτλος για hit» ξεφώνισα από χαρά! Ο Steve είχε τις αμφιβολίες του, επειδή δεν ήξερε τι σημαίνει και πως μπορεί να το έπαιρνε ο κόσμος, τον καθησύχασα όμως, λέγοντάς του ότι είμαι ομοφυλόφιλος και ξέρω τι σημαίνει. Ήθελα να με εμπιστευτεί. Όταν τον ρώτησα πως του ήρθε ο τίτλος, μου είπε την πολύ αστεία ιστορία. Λίγες εβδομάδες πριν, είχε πάει σ’ ένα μπαρ που πήγαιναν όσοι ήταν σε πρόγραμμα των Ανώνυμων Αλκοολικών, όπου έπιναν σόδα και νερό. Στην άλλη άκρη του μπαρ, ήταν μία μοναχική κοπέλα, με πλατινέ μακριά μαλλιά, πορσελάνινο δέρμα, μαύρα νύχια, πολλά χρυσαφικά, ωραίο σώμα. Την ώρα που τη χάζευαν όλοι και αναρωτιόντουσαν ποιος θα πήγαινε να της μιλήσει, γυρνάει εκείνη και ήταν ο Vince Neil των MOTLEY CRUE (σ.σ. καταβάλλαμε όλοι όσοι ήμασταν εκεί μέσα μεγάλη προσπάθεια για να μην σκάσουμε στα γέλια). Και όταν τον είδε ο Steve, φώναξε: “Wow! This dude looks like a lady” κι έτσι κόλλησε αυτός ο τίτλος. Την ιστορία αυτή, μπορείς να τη δεις και στο video, όπου ήμασταν πολύ πιο μπροστά από την τρανσέξουαλ επανάσταση. Θυμήσου τους στίχους “never judge a book by its cover or who you’re gonna love by your lover”. O πρωταγωνιστής δεν το βάζει στα πόδια όταν ανακαλύπτει τι είναι απέναντί του και φτάνει να τραγουδά “my funky lady, I like it, like it like that”. Και φυσικά, αργότερα, το χρησιμοποίησαν στην ταινία “Mrs Doubtfire” στο σημείο που ο Robin Williams χόρευε με τη σκούπα. Χωρίς καν να το σκεφτούμε, λοιπόν, έγινε μέρος της κουλτούρας, δημιούργησε αποδοχή για κάποιον που ήταν τραβεστί, τρανσέξουαλ, που είχε ρευστή ταυτότητα φύλου, όλα αυτά τα πράγματα για τα οποία μιλάμε σήμερα, δηλαδή. Και μετά απ’ όλα αυτά, είχε έρθει ένα συνεργείο όταν φτιάχναμε το σπίτι μας στο Nashville κι ένας από τους εργάτες που ήταν εκεί, έρχεται και με ρωτάει: «Εσύ δεν είσαι που συνεργάστηκες με τους AEROSMITH στο τραγούδι “Do a naked lady”;» Χαχαχαχα! Αυτό έφτιαξε με το κεφάλι του, επειδή αυτό ήθελε να ακούσει.
Μιας και μιλάμε γι’ αυτό το ζήτημα, θεωρείς ότι το γεγονός πως είσαι ανοιχτά ομοφυλόφιλος εδώ και πολλά χρόνια σε βοήθησε, σε εμπόδισε ή ήταν εντελώς αδιάφορο για την καριέρα σου;
Κοίτα, δεν θα έλεγε κανείς ότι τα έχω πάει άσχημα, αλλά είναι αλήθεια ότι υπήρχε ένα γυάλινο ταβάνι. Αρκετές από τις μπάντες που δούλεψα και γράψαμε μαζί τραγούδια, δεν είχαν κανένα πρόβλημα με αυτό. Όμως, όταν είσαι παραγωγός, είσαι το αφεντικό. Λυπάμαι, αλλά ο παραγωγός είναι η Αρχή. Επειδή πρέπει να τους ακούσει όλους, να επιλέξει τις καλύτερες ιδέες, να τους χωρίσει όταν τσακώνονται και κάποιοι δεν ήθελαν έναν ομοφυλόφιλο να είναι το αφεντικό τους. Αργά, αλλά σταθερά, επέμενα ότι για να γράψω τραγούδια σε κάποιον, πρέπει να κάνω και την παραγωγή, έτσι πήρα σόλο καλλιτέχνες που ήταν “gender bending”, όπως η Joan Jett, η Cher, ο Meat Loaf. Ο Alice Cooper είναι το τέλειο παράδειγμα, που ήταν gender bending από τα 60s, βάζοντας make-up και κάνοντας όλα όσα έκανε. Βρέθηκα λοιπόν να είμαι παραγωγός σε όλους αυτούς και να έχω επιτυχία. Απέδειξα, λοιπόν, στον εαυτό μου, ότι μπορούσα να κάνω πολλές επιτυχίες, σε σημείο που κάποια στιγμή είχα ταυτόχρονα 5 τραγούδια στο Top-20. Όταν το rock άρχισε να φθίνει, άρχισα κι εγώ να δέχομαι κλήσεις για να γίνω παραγωγός.
Ωραία. Πες μου τώρα για τους DREAM THEATER.
Ήταν μόνο ένα session για τη σύνθεση ενός τραγουδιού.
Ναι, αλλά έχει εγείρει πολλά ερωτήματα η συνεργασία σας για το τραγούδι “You not me”. Εσύ έχεις πει ότι δεν σου άρεσε το γεγονός ότι μοιράστηκαν τα συνθετικά δικαιώματα στα έξι κι όχι στα δύο (σ.σ. εκείνα τα χρόνια, τα δικαιώματα στους DREAM THEATER μοιράζονταν στα πέντε, οπότε ένας ακόμα ο Child, μοιράστηκαν στα έξι).
Δεν ήξερα ότι είχαν συμφωνία να λειτουργούν έτσι με τα credits των κομματιών τους. Αυτό που ξέρω εγώ, είναι ότι έγραψα το τραγούδι μ’ ένα μόνο μέλος και όταν βγήκε ο δίσκος, είδα ότι το τραγούδι το είχαν γράψει έξι άτομα!
Από τη δική τους πλευρά, οι DREAM THEATER, μετά τη συνεργασία σας, δήλωναν συνεχώς ότι δεν επρόκειτο να ξανασυνεργαστούν με εξωτερικό συνθέτη, καθώς αυτό ήταν κάτι που τους πίεσε να το κάνουν η εταιρία τους, ενώ εκείνοι ήταν αντίθετοι.
Για να σε ρωτήσω κάτι: Δουλεύουν με εξωτερικούς μηχανικούς ήχου; Δουλεύουν με εξωτερικούς ανθρώπους που φροντίζουν τον φωτισμό στις συναυλίες τους; Δουλεύουν με ανθρώπους που οδηγούν το φορτηγό που μεταφέρει τον εξοπλισμό τους; Ποια είναι η διαφορά; Είναι σαν τη μαγεία του κινηματογράφου. Εγώ είμαι εκεί για να βοηθήσω. Κανείς τους δεν ζήτησε τα χρήματά του πίσω.
Τι σ’ έκανε να αλλάξεις τον τίτλο του τραγουδιού από “You or me” σε “You not me”;
Δεν θυμάμαι αν το άλλαξα… Πάντως πιστεύω ότι το “You not me”, είναι ένας καλός τίτλος.
Υπάρχει ένα demo που ονομάζεται “You or me” κι έχει απλά διαφορετικό ρεφρέν, γι’ αυτό σε ρωτάω.
Κάτσε λίγο. Δεν άλλαξα τίποτα. Γράψαμε το τραγούδι οι δυο μας, από την αρχή. Δεν με ενδιαφέρει το πώς ξαναγράφουν την ιστορία. Αυτό που συνέβη, ήταν ότι κάναμε ένα session να γράψουμε το τραγούδι, μ’ έναν πολύ ωραίο τύπο. Το τι έγινε από εκεί και πέρα και πως επιχειρούν να ξαναγράψουν την ιστορία ώστε να φανούν όπως εκείνοι θέλουν, το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως είναι λυπηρό, επειδή δεν έκανα τίποτε άλλο από το να τους βοηθήσω. Τώρα, αν δεν θέλουν να ξανασυνεργαστούν με άλλον συνθέτη, τι να κάνω, είναι δική τους απόφαση. Αλλά έχει πλάκα να μοιράζεσαι. Έχει πλάκα να ανταλλάσσεις ιδέες και να πηγαίνεις σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Όταν γράψαμε το “I was made for loving you” με τον Paul Stanley, είχε dance beat με rock κιθάρες. Του Gene δεν του άρεσε ποτέ το τραγούδι, το έχει δηλώσει εκατομμύρια φορές, αλλά στην ταινία “Why him”, με τον James Franco, που παιζόταν το τραγούδι αυτό, ο Gene ήταν όλο χαμόγελα κι έβγαζε συνέχεια τη γλώσσα του. Προφανώς η επιταγή ήταν καλή και πήγε στην ταινία! Και ήταν όσο χαρούμενος μπορούσε να είναι παρότι τραγουδούσε το κομμάτι που μισεί! Όλα αυτά, είναι επιτηδευμένες ανοησίες. Μία πολύ αστεία ιστορία, που περιλαμβάνεται στο βιβλίο που πρόκειται να εκδοθεί με τίτλο “Living on a prayer: Big songs, big life”, έχει να κάνει με το άλμπουμ των KISS, με τίτλο “The elder”, που έκαναν με τον πολύ καλό μας φίλο, Bob Ezrin. Όταν ξεκίνησαν να δίνουν συνεντεύξεις, ο Gene Simmons δήλωνε συνεχώς ότι έβαζαν φρουρούς στις πόρτες για να κρατήσουν εμένα, απ’ έξω! Αυτό ήταν το χιούμορ του Gene, αλλά εμένα με πλήγωνε. Αν θέλεις να μειώσεις κάποιον, κάντο σ’ έναν εχθρό σου, όχι σ’ ένα σύμμαχο που σου έβαλε λεφτά στην τσέπη. Είχα πάρει, μάλιστα, τον Paul να του παραπονεθώ, αλλά κι εκείνος μου έλεγε ότι «ξέρεις πως είναι ο Gene. Δεν υπάρχει περίπτωση να τον σταματήσεις από το να πει αυτό που θέλει» και το έλεγε σε εκατοντάδες συνεντεύξεις σε όλον τον κόσμο. Την επόμενη μέρα, όμως, όταν γύρισα σπίτι, είχα ένα μήνυμα στον αυτόματο τηλεφωνητή: “Hi. I’m Gene. Sorry”. Και το έκλεισε! Χαχαχαχα! Ήταν η πρώτη φορά που ζήτησε συγνώμη από κάποιον!!! Σε όλη του τη ζωή. Είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Απλά είναι ο τεράστιος Gene Simmons, που έχει τον δικό του τρόπο να λέει τα πράγματα. Πάντα χρησιμοποιώ μία δική του φράση, όταν κάποιος λέει ότι θα πάει λίγες μέρες διακοπές για κάποιον λόγο: «Οι διακοπές και τα ρεπό, είναι μία εξαιρετική ιδέα… Για losers!!!». Χαχαχα! Ακόμα και σήμερα δουλεύω τα Σαββατοκύριακα. Δεν ξέρω τι σημαίνει ρεπό, θέλω να ξαναγυρίσω στη μουσική. Προφανώς, αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο έχω επιβιώσει για έξι δεκαετίες με #1 hits.
Μία ακόμα συνεργασία που δεν περιμέναμε, ήταν αυτή με τον Steve Vai. Εκείνος, είχε μία αξιοσημείωτη επιτυχία για ένα instrumental άλμπουμ, με το “Passion and warfare”. Δουλέψατε μαζί στο άλμπουμ “Sex & religion” με τον νέο –τότε- τραγουδιστή, Devin Townsend.
Αν θυμάμαι καλά, είχαμε κάνει και το επόμενο EP μαζί…
Το “Alien love secrets”, προφανώς εννοείς, έτσι;
Ναι. Επίσης εγώ και ο manager μου, ήμασταν οι δικοί του manager, εκείνη την περίοδο.
Είχες γράψει το “In my dreams with you”.
(τραγουδά τη μελωδία του) Τι ωραίο τραγούδι, αλήθεια.
Πως ήταν να συνεργάζεσαι με έναν καλλιτέχνη που θεωρείται genius στον τομέα του, όπως ο Steve Vai; Πως έβλεπε τη συνεργασία σας; Ήταν ανοιχτός σε νέα πράγματα;
Σ’ αυτήν την περίπτωση, εγώ ήμουν ανοιχτός σε νέα πράγματα. Κάνει σχεδόν τα πάντα μόνος του κι εγώ ασχολήθηκα κυρίως με τους στίχους, επειδή είμαι δυνατός στα concept και τους στίχους. Το σπουδαίο με τον Steve Vai, είναι ότι έχει σπουδαία καρδιά. Είναι πολύ ταπεινός κι αυτός, με τη σύζυγό του, Pia και τα παιδιά του, είναι άνθρωποι-υποδείγματα. Κάναμε και μία εξαιρετική φωτογράφηση με τον τραγουδιστή του και περάσαμε πάρα πολύ ωραία, ενώ ήταν και κάτι τολμηρό. Θα ήθελα να πω εδώ κάτι για μένα. Δεν με απασχολεί πολύ το στυλ. Με ενδιαφέρει η ιδέα, οι στίχοι. Και οι στίχοι έχουν διαφορετικά στυλ. Επικεντρώνομαι με όλες μου τις δυνάμεις, σ’ αυτό που θέλει να πει ο καλλιτέχνης. Πες μου την ιστορία σου. Ποια είναι η πιο σκληρή δοκιμασία στην οποία έχεις υποβληθεί; Ο καλλιτέχνης δακρύζει και βγαίνει ένας τίτλος που έχει να κάνει με κάτι αληθινό. Δουλεύω, λοιπόν, με κάθε στυλ, επειδή επικεντρώνομαι στην ιστορία. Αν κοιτάξεις τι πρόκειται να συμβεί, στις 27 Ιουνίου, θα δεις ότι τα τραγούδια λένε ιστορίες. Ο Tommy και η Gina (σ.σ. οι πρωταγωνιστές στο “Livin’ on a prayer” των BON JOVI), για παράδειγμα. Ψάχνω να βρω τι θα κάνει τον ακροατή να προχωρήσει μπροστά. Κι εγώ, δεν θέλω να βαριέμαι. Θέλω το τραγούδι να με διασκεδάζει όσο το γράφω. Δεν είμαι star, δηλαδή θα είμαι για μία νύχτα μόνο (γέλια), αλλά είμαι εδώ για να βοηθήσω να φτιαχτούν stars. Μεγαλύτεροι απ’ ότι ήταν πριν. Δεν γράφω ένα κομμάτι από μόνος μου, αλλά το χτίζω και συνεργάζομαι, ώστε να φτιάξω ένα «custom κοστούμι».
Πως ήταν η συνεργασία σου με καλλιτέχνες που είχαν ξεχωριστές περσόνες, όπως ο Alice Cooper ή ο Meat Loaf; Προσπαθούσες να κατανοήσεις την περσόνα τους, προτού γράψεις ένα τραγούδι τους;
Όχι. Πάντα μπαίνω στο δωμάτιο μ’ ένα λευκό χαρτί, επειδή δεν ξέρω ποτέ τι πρόκειται να συμβεί. Και όπως έχω πει, ποτέ, κανείς δεν ζήτησε τα χρήματά του πίσω!
Πριν τη συνεργασία σας με τους RASMUS για τη φετινή Eurovision, είχατε γράψει έναν ολόκληρο δίσκο μαζί…
Οι RASMUS, είχαν έρθει στη Φολέγανδρο, όπου ήμασταν εμείς, με την οικογένειά μας. Είχαν κλείσει δέκα μέρες να είναι μαζί μας και τους είχα πει: «Θα είστε εδώ για δέκα μέρες και θα πρέπει να γράψουμε δέκα τραγούδια. Κάθε μέρα από ένα, μέχρι να πάμε για βραδινό». Έτσι ακριβώς έγινε. Γράψαμε ένα διαφορετικό τραγούδι, κάθε μέρα. Το αποτέλεσμα, ήταν το “Black roses”, στο οποίο έκανα και την παραγωγή. Σ’ αυτό το δίσκο, κάναμε μία πολύ μεγάλη επιτυχία, το “Livin’ in a world without you”, το οποίο ίσως και να παίξουν το βράδυ της 27ης Ιουνίου (γέλια). Ω, το βλέπω στο poster ακριβώς από πίσω μου, οπότε δεν είναι μυστικό (γέλια). Πέρυσι το καλοκαίρι, ο Lauri, ο τραγουδιστής τους, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: «Είμαι σε εντελώς διαφορετική φάση και θέλω να έρθω να γράψουμε μουσική μαζί» και ταξίδεψε για δύο μέρες, από τη Χαβάη στη Φολέγανδρο. Δεν ξέρω πως τα κατάφερε, αλλά ήρθε και γράψαμε το “Jezebel” και το τραγούδι που βγήκε πριν από μία ώρα (σ.σ. η συνέντευξη έγινε στις 10 Ιουνίου), με τίτλο “Rise”. Το “Jezebel”, έγινε επιτυχία, νίκησε τη Φιλανδική Eurovision, έγινε #1 στη χώρα τους και πήγαν στην Ιταλία, στους τελικούς. Έχουμε κι άλλα δύο single που έρχονται, καθώς με επισκέφθηκε και στο Nashville. Έχουμε μία πολύ καλή σχέση και υπάρχει μία ιστορία με εμένα, τους RASMUS και τη Φολέγανδρο. Ό,τι και να κάνεις στην Ελλάδα, έχει ένα ξεχωριστό συναίσθημα και όλοι ήθελα να την κατακτήσουν, αλλά κανείς δεν τα κατάφερε, εξαιτίας του πάθους που έχουν οι Έλληνες.
Μου φαίνεται ότι όσο μεγαλώνεις, θέλεις να κερδίζει όλο και περισσότερα βραβεία, έτσι;
(γέλια) Ακριβώς! Σαν μικρό παιδί που πάει στο λούνα παρκ και περιμένει να κερδίσει τον μεγάλο αρκούδο! Θέλω βραβεία, ναι! Θέλω να πω εδώ κάτι. Εδώ και 15 χρόνια ερχόμαστε με την οικογένειά μου, κάθε καλοκαίρι. Έχουμε πάει σε πολλά μέρη στην Ελλάδα, αλλά φροντίζουμε να μείνουμε στη Φολέγανδρο πολύ καιρό. Δεν θέλουμε να είμαστε τουρίστες. Είμαστε φίλοι με τους κατοίκους, επικοινωνούμε όλο το χρόνο και είμαστε μέρος της κοινότητας. Η Ελλάδα, είναι η δεύτερη χώρα μας και θέλω να κάνω ότι μπορώ, με τη βοήθεια του Φοίβου και του Γιώργου Λεμπέση, να επαναφέρουμε στην Ελλάδα τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Αυτό είναι ένα πάθος μου, επειδή είναι κάτι που πρέπει να γίνει έτσι. Η συναυλία μου στις 27 Ιουνίου, δεν θα γίνει σ’ ένα venue, αλλά σ’ ένα ναό. Ότι γίνει, είναι μέρος μία πνευματικής ιστορίας, ακόμα και τα κενά ανάμεσα στα τραγούδια. Αυτή η συναυλία θα έχει κάτι για όλους. Θα είμαστε εκεί για έναν ειδικό σκοπό, τους πρόποδες του Παρθενώνα. Από σεβασμό και για να αποτείνουμε φόρο τιμής στους Έλληνες και τον πολιτισμό τους. Αυτή τη στιγμή, γίνονται συζητήσεις για τα μάρμαρα του Παρθενώνα κι ευελπιστώ, να πέσει λίγο φως παραπάνω με τη συναυλία αυτή, να βοηθήσω κι εγώ όσο μπορώ, έστω και λίγο για να γίνει αυτό το όνειρο πραγματικότητα.
Τελευταία ερώτηση: Ποιος είναι ο καλλιτέχνης, που θα σκότωνες για να δουλέψεις μαζί του;
(χωρίς κανένα δισταγμό) Η Adele! Ποιον σκοτώνω τώρα; (γέλια) Φύγετε όλοι, είναι δικιά μου!!! Όλοι οι φίλοι μου έχουν γράψει τραγούδια γι’ αυτή κι εγώ έχω μείνει απ’ έξω!! Ξέρω ότι θα με αγαπήσει και θα ανταλλάξουμε τη δημιουργικότητά μας. Μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα μαζί…
Adele, αν μας ακούς, έλα προς τα εδώ. Ο άνθρωπος λιώνει για εσένα…
(ακούγονται στριγγλιές: “Adeleeeeeeee”)
Σάκης Φράγκος
Video-Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
