Ας ξεκινήσουμε λίγο αλλιώτικα το κείμενο μας. Βρισκόμαστε στον απόηχο των δύο συναυλιών των θρυλικών thrashers DESTRUCTION επί ελληνικού εδάφους. Τα γράψαμε και εδώ εκτεταμένα, το μόνο σίγουρο, είναι πως οι μνήμες είναι ακόμα νωπές από τις φάπες που πέσανε εκείνο το βράδυ του Σαββάτου. Και μετά από αυτό, μου ανατίθεται να γράψω για το άλμπουμ νούμερο 16 των Γερμανών, “Birth of malice”. Το δεύτερο με τους κυρίους Furia/Eskic στα καθήκοντα της εξάχορδης. 3 χρόνια μόλις μετά το πολύ ωραίο και σημαντικότατο “Diabolical” που απέδειξε ότι υπάρχει ζωή μετά την φυγή Mike Sifringer, ο Χασάπης της καρδιάς μας, επιστρέφει!
Ο δίσκος, ξεκινάει με την σαγηνευτική ομώνυμη εισαγωγή, προτού το ομώνυμο (αυτοβιογραφικής φύσεως, με όλες τις αναφορές σε παλιά κομμάτια και άλμπουμ – δεύτερο single) κομμάτι της μπάντας μπει, θυμίζοντας μας όλους τους λόγους που αγαπάμε τους DESTRUCTION. Η φρεσκάδα με την οποία συνθέτουν με αυτή την σύνθεση, ποτίζει όλο το σύνολο με έναν άλλο αέρα, που τον κάνει σκέτη απόλαυση. Οι Furia/Eskic κεντάνε σολάρες, που παραπέμπουν σε ημέρες “Release from agony”, δείχνοντας πόσο σημαντική ήταν η παρουσία τους στη νεότερη εποχή του συγκροτήματος, που δείχνει να προχωράει χωρίς να λογαριάζει τίποτα!
Τα στακάτα/mid-tempo μέρη δίνουν και πέρνουν ειδικά στο “Scumbag human race” (τέταρτο single), το “Chains of sorrow” και το γκρουβάτο “Evil never sleeps” (που γίνεται ύπουλα μελωδικό στο ρεφρέν) που διαμορφώνουν υπέροχα τις δυναμικές του δίσκου στα 47 λεπτά διαρκείας του. Από την άλλη, τα “No kings – no masters” (πρώτο single), το “Cyber warfare” με το στακάτο ρεφρέν του, το “Dealer of death” (άλλο ένα με ύπουλη μελωδία στο ρεφρέν) και το προσωπικό αγαπημένο μου “God of gore” (τι riff-άρα που να με πάρει και να με σηκώσει;!) φροντίζουν να μας θυμίσουν ότι “ΚΑΡΑΤΕ ΛΕΓΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟ”, όταν πρόκειται για τους DESTRUCTION!
Ξεχωριστά θέλω να σταθώ στο “A.N.G.S.T.” (τρίτο single) που με το αργόσυρτο στυλ του, θυμίζει γκρουβάτες στιγμές της προηγούμενης 25ετίας, όπως το “X-treme measures” από το “All hell breaks loose”, ακόμα και με το ωραίο ξέσπασμα στο τέλος του. Σπουδαίο πράγμα να θέλεις να δοκιμάζεις πράγματα μετά από πόσα χρόνια δισκογραφίας και οι DESTRUCTION δικαιώνονται για αυτή τους την επιλογή. Τίτλους τέλους ρίχνει το πολυποίκιλο “Greed” στο οποίο λάμπει από την εισαγωγή του, ο κύριος Randy Black. Ο βασανιστής των δερμάτων τα τελευταία χρόνια, ο οποίος ανεβάζει το επίπεδο με χαρακτηριστική ευκολία για τρίτη σερί κυκλοφορία.
Οι DESTRUCTION τηρούν την παράδοση 25ετίας να κλείνουν τους δίσκους τους με διασκευή σε κάποια μπάντα σημαντική για τους ίδιους. Ετούτη τη φορά, το κλασσικό, μνημειώδες και λατρεμένο “Fast as a shark” των ACCEPT, βρίσκεται στο “έλεος” του Schmier, ο οποίος αποτίνει τον φόρο τιμής που αναλογεί στους συμπατριώτες του, δίνοντας παράλληλα και μια κλασσική επίγευση στον δίσκο που μόλις τελείωσε. Ένας δίσκος που είχα τη πολυτέλεια να ακούσω αρκετές φορές μέχρι να καταλήξω στα παρακάτω σημαντικά συμπεράσματα, τόσο για το ποιόν του όσο και για τη μπάντα αυτή καθ’ αυτή.
Το πρώτο είναι πως οι DESTRUCTION τη στρογγυλή επέτειο 40 ετών από το μνημειώδες ντεμπούτο “Infernal overkill” το Μάιο, θα τη γιορτάσουν ατενίζοντας το μέλλον αισιόδοξα, έχοντας το “Birth of malice” φρέσκο στις αποσκευές τους. Έναν πολύ ωραίο δίσκο, που τιμάει τα μάλα το όνομα κάτω από το οποίο κυκλοφορεί, προσθέτοντας στην κληρονομιά που αυτό κουβαλάει μαζί του. Το δεύτερο, είναι πως η τωρινή σύνθεση της μπάντας, είναι η καλύτερη όχι μόνο συναυλιακά τα τελευταία έτη, αλλά και συνθετικά/στουντιακά. Και πλέον, με δύο σερί πολύ ωραίους δίσκους, αυτό δεν είναι κάτι που έτυχε, αλλά κάτι που οπωσδήποτε πέτυχε!
8,5 / 10
Υ.Γ.: Τρεις διαφορετικές προτάσεις για σήμερα: να ακούσετε το “Where obscurity sways” των PYRE, το “Kadath” των THE GREAT OLD ONES και το “Emovere” EP των OBSCURE SPHINX.
Γιάννης Σαββίδης
Νέος δίσκος DESTRUCTION. Κανονικά ο σεσημασμένος οπαδός μέσα μου θα σταματούσε την κριτική μετά από αυτή εδώ τη φράση και θα συνέχιζε περιχαρής την ακρόαση του νέου πονήματος των θρυλικών Γερμανών thrashers. Θα προσπαθήσω όμως να τιθασεύσω τον ενθουσιασμό μου και να γράψω δυο λέξεις για το νέο τους άλμπουμ, που τιτλοφορείται “Birth of malice”.
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια οι DESTRUCTION βρίσκονται σε τεράστια φόρμα και οι δουλειές τους διακρίνονται από εξαιρετική ποιότητα, κάτι που πιστοποίησε με τον καλύτερο τρόπο το φοβερό “Diabolical” τρία χρόνια πριν. Με τους KREATOR να έχουν παρεκκλίνει αρκετά από τα thrash μονοπάτια και τους SODOM να έχουν σκαμπανεβάσματα, οι DESTRUCTION είναι ίσως το μοναδικό μέλος της Αγίας Τευτονικής Τριάδας που διακρίνεται από την σταθερότητα και την συνέπειά του, όχι μόνο από πλευράς απόδοσης αλλά και προσήλωσης στις αρχές του καθαρόαιμου thrash metal. Με βάση αυτά τα δεδομένα, το ερώτημα είναι αν το “Birth of malice” καλύπτει τις παραπάνω προσδοκίες. Και η απάντηση είναι ένα εμφατικό ΝΑΙ.
Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, και οι DESTRUCTION συνεχίζουν εδώ με το ίδιο line up του “Diabolical” και που είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε ζωντανά και λίγες μέρες πριν στη χώρα μας. Από το πρώτο κιόλας άκουσμα του “Birth of malice” είναι ξεκάθαρες οι προθέσεις των DESTRUCTION να θερίσουν κεφάλια χωρίς έλεος. Μετά από μια μικρή εισαγωγή που έχει τον τίτλο του άλμπουμ, μπαίνει σαν σίφουνας το αυτοβιογραφικό “Destruction” που σε γραπώνει κατευθείαν από την καρωτίδα. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν κομματάρες όπως το φανταστικό “Cyber warfare” ή το “No kings-no masters” που συνεχίζουν στον ίδιο φρενήρη ρυθμό αλλά και στιγμές όπου οι ταχύτητες πέφτουν, χωρίς να χάνεται στο ελάχιστο η δυναμική τους, για παράδειγμα στο “Scumbag human race” και το “Chains of sorrow”. Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει να γίνει και στο “A.N.G.S.T.”, ένα ξεχωριστό κομμάτι που ενώ ξεκινά σε χαμηλούς ρυθμούς, απογειώνεται και εξελίσσεται σε έναν κλασικό thrash όλεθρο. Και βέβαια, ως είθισται, ο δίσκος κλείνει παραδοσιακά με διασκευή σε ένα κλασικό κομμάτι, αυτή τη φορά στο “Fast as a shark” των ACCEPT σε μια κολασμένη εκτέλεση.
Ηχητικά, το “Birth of malice” ακούγεται, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, πιο ωμό και τραχύ και από το “Diabolical” (δώστε προσοχή στο “Greed “ για να καταλάβετε) ενώ παράλληλα όλες οι συνθέσεις στέκονται σε υψηλό επίπεδο. Όσο για την απόδοση της μπάντας, τι να πει κανείς! Ο Schmier ακούγεται σαν να περνάει δεύτερη εφηβεία, ο Randy Black είναι μια πυροβολαρχία μόνος του πίσω από τα τύμπανα, όσο για την κιθαριστική δουλειά των Martin Furia και Damir Eskic, τα σχόλια περιττεύουν. Δεν είναι μόνο τα κοφτερά σαν λεπίδες riffs, είναι τα μελωδικά solos που θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό MAIDEN και σε συνδυασμό όλων, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που, μπορεί να ακουστώ υπερβολικός, αλλά με παραπέμπει στο “Release from agony” με την τεχνική τους.
Με το “Birth of malice” οι DESTRUCTION συνεχίζουν να κινούνται αγέρωχοι στο καταστροφικό μονοπάτι που οι ίδιοι έχουν χαράξει, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε τίποτα και σε κανέναν, παρά μόνο στους ίδιους, προσθέτοντας άλλον έναν εξαιρετικό δίσκο στην ένδοξη δισκογραφία τους, απαραίτητο για κάθε thrasher που σέβεται τον εαυτό του. Τίποτα λιγότερο, κανένας συμβιβασμός!
8,5 / 10
Θοδωρής Κλώνης
