a
40 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την ίδρυση των Γερμανών χασάπηδων DESTRUCTION. Με εξαίρεση την αποφράδα περίοδο μετά το “Cracked brain” και πριν το “All hell breaks loose”, που κανένας (ούτε η ίδια η μπάντα) δεν θέλει να θυμάται, οι DESTRUCTION χαρακτηρίζονται από μια συνέπεια δισκογραφική, με ορισμένα άλμπουμ να στέκονται βάσει γούστου και διαχρονικότητας και μόνο ψηλότερα από άλλα. Τα 40 χρόνια τους φέτος, θα τα συμπληρώσουν φυσικά χωρίς τον βασικό τους κιθαρίστα και ιδρυτικό μέλος Mike Sifringer, o οποίος αποχώρησε την άνοιξη του ‘21 για προσωπικούς λόγους. Έτσι, ο συνθετικός πυρήνας της μπάντας αλλάζει και καλούνται ως εκ τούτου να δώσουν “στο γήπεδο” απαντήσεις σχετικά με το άμα μπορούν να ξεπεράσουν την απώλεια αυτή και εάν ο Martin Furia (και παραγωγός του καινούργιου τους δίσκου, μην ξεχνιόμαστε), μπορεί να γεμίσει επάξια τα “παπούτσια” του Γερμανού riff-o-μάστορα.
Το Rock Hard, είχε την τιμή να βρεθεί στην online προακρόαση του καινούργιου δίσκου των Γερμανών, με τίτλο απλά και λιτά “Diabolical”, ο οποίος θα κυκλοφορήσει από την Napalm Records στις 8 Απριλίου. Αποτελεί το full-length ντεμπούτο τους με την εταιρία (πρώτη κυκλοφορία ήταν το “Live attack”), και η οποία έχει ήδη ετοιμάσει πολύ όμορφες ειδικές εκδόσεις για την κυκλοφορία αυτή, στηρίζοντας έτσι στο νέο τους ξεκίνημα τους DESTRUCTION. Ενδιαφέρον παρουσίαζε η δομή της προακρόασης, όπου τον δίσκο (13 κομματιών – γιατί ακούσαμε και τη διασκευή σε G.B.H.) τον ακούσαμε σε τέσσερα μέρη και μετά από κάθε μέρος η μπάντα ήταν διαθέσιμη για ερωτήσεις τόσο στο chat όσο και μέσω της ομαδικής βιντεοκλήσης μέσω Zoom. Έτσι, θα χωριστεί και το κείμενο, μια και τα επιμέρους σχόλια, παρουσιάζουν ενδιαφέρον.
ΠΡΟΑΚΡΟΑΣΗ – ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ
- “Under the spell”: Σινεματική σχεδόν, ακουστική εισαγωγή, στα πρότυπα των ύστερων DESTRUCTION, αλλά και ελαφρώς διαφορετική απ’ ότι έκαναν στο παρελθόν. Εδώ η εισαγωγή χτίζεται πάνω από τη μελωδία του ρεφρέν του ομώνυμου κομματιού, και έρχεται και δένει με αυτό πολύ όμορφα.
- “Diabolical”: Γνωστό για την επανεμφάνιση του θρυλικού “χασάπη” (ο καλλιτέχνης λέγεται Dirk Roessler για την ιστορία και είχε ξαναεμφανιστεί το 2007 στο Wacken μαζί τους), αποτέλεσε μόλις το δεύτερο δείγμα γραφής του νέου line up. Ιδανικό κομμάτι ύστερης περιόδου DESTRUCTION για να ανοίξει το δίσκο μετά την εισαγωγή και να μας δείξει πως “ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του”.
- “No faith in humanity”: Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν λίγο έξω από το σταθμό, έπεφτε χοντρό ξυλίκι και μπουνίδια ένα σωρό! Γνώριμη, αλλά και μια φρεσκάδα, σφαγή από τα χέρια πλέον των Furia/Eskic στις κιθάρες, με τον Randy Black, να οδηγεί το ρυθμό με τα υπέροχα θέματα του, αποδεικνύοντας ότι μόνο τυχαία δεν επιλέχθηκε για τους DESTRUCTION. Οι διπλές lead κιθάρες είναι φανταστικές και φέρνουν μέρες “Release from agony” κατά νου.
- “Repent your sins”: Κατεβάζουμε ελαφρώς ταχύτητες, με το μπάσο του Schmier να αναπνέει στην εισαγωγή, ρυθμική στα πρότυπα εισαγωγών τύπου “Curse the Gods”, δίνοντας χώρο στις κιθάρες να παίξουν πιο έξυπνα ρυθμικά θέματα. Τα δε solos, για μια ακόμα εξαιρετικά. Πολύ όμορφο “σπάσιμο” ρυθμού χωρίς να χάνει σε ένταση ο δίσκος.
Συζητήθηκαν με τη μπάντα τόσο το ότι ήρθε πίσω ο “χασάπης” στο video clip αλλά και σαν λεπτομέρεια στο εξώφυλλο. Ένα εξώφυλλο που ήταν ζήτημα ημερών να γίνει, θέλοντας η μπάντα ένα εξώφυλλο “όπως το έκαναν παλιά, που έβλεπες και ήξερες τι θα πάρεις”. Ο Schmier μεταξύ σοβαρού και αστείου είπε πως “οι οπαδοί θα ήθελαν να βλέπουν το χασάπη παντού αν ήταν εύκολο” και ότι απλά σκέφτονταν πως θα το κάνουν όμορφα και με γούστο. Υπογράμμισε το πόσο πιο εύκολο είναι (και οι Eskic/Furia συμφώνησαν) να γράφονται οι αρμονίες με τις δύο κιθάρες. Μάλιστα, τόνισε πως αν άλλαζε κάτι στο δίσκο, θα ήταν να βάλει ακόμα περισσότερες αρμονίες, στα πλαίσια του να κάνει καλύτερη ακόμα χρήση των δύο κιθαριστών που έχει.
ΠΡΟΑΚΡΟΑΣΗ – ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ
- “Hope dies last”: Κοφτό ρυθμικά μπάσιμο, λίγο διαφορετικό απ’ ότι έχω συνηθίσει από DESTRUCTION, αλλά πραγματικά 1000% DESTRUCTION. Οπότε θα πω ένα πολύ γουστόζικο μπάσιμο, δείχνοντας μια μπάντα που θέλει να δοκιμάζει πράγματα ακόμα και μετά από 40 χρόνια καριέρας. Και ακόμα περισσότερες διπλές αρμονίες με τις κιθάρες να παραδίδουν σεμινάρια.
- “The last of a dying breed“: Μέγιστη riff-άρα με τις δύο κιθάρες να την κάνουν πραγματικά σπουδαία, σ’ ένα πιο ποικιλόμορφο κομμάτι από mid-tempo σε πιο γκαζωμένες καταστάσεις. Οι στίχοι αποτελούν μια αυτοβιογραφία -όπως εικάζω- των DESTRUCTION, όπως σε κάθε δίσκο σχεδόν που έχουν και ένα κομμάτι για τους εαυτούς τους.
- “State of apathy”: Το πρώτο δείγμα του καινούργιου line up, μπαίνουν τα τύμπανα του φονιά Randy Black και κάπως έτσι, όλες μας οι αμφιβολίες για την απουσία του Mike Sifringer εξανεμίστηκαν. Σταθερό φονικό γκαζωμένο κομμάτι, είχε βγει σαν μεμονωμένο single στην αγορά κοντά-κοντά με το “Live attack”, και αγαπήθηκε άμεσα από τους οπαδούς. Ωστόσο, και εντός του κλίματος του δίσκου, δείχνει να λειτουργεί πολύ όμορφα.
- “Tormented soul”: Γκρουβάτο riff, όχι με το τρόπο που το είχα ξανακούσει σε δίσκο DESTRUCTION, και ένα στακάτο mid-tempo riff να οδηγεί το ρυθμό, και το riff στο ρεφρέν επίσης να δίνει μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα στη μπάντα. Προς το παρόν διαπιστώνω ποικιλία, και αυτό μόνο ευχάριστο μπορεί να είναι. Αν μη τι άλλο, η μπάντα αποπνέει υγεία μετά από 4 δεκαετίες ύπαρξης.
Εδώ η μπάντα, σχολιάζοντας το “The last of a dying breed” μέσω του Schmier, ξεκαθάρισε πως ήταν γενικοί στίχοι περί αξιών που πήρε η γενιά τους και πως αυτές δείχνουν να ξεθωριάζουν. Σαν γενικό σχόλιο, τόνισε πως λόγω και της κατάστασης με τη πανδημία και τη καραντίνα, κάθισε και είχε διάφορες σκέψεις και σημείωσε τα ζητήματα ψυχικής υγείας που προέκυψαν και γιγαντώθηκαν αυτή τη περίοδο (αυτό άλλωστε, είναι το στιχουργικό θέμα του “State of apathy”). Συζητήθηκε επίσης, από τον Martin Furia, η σολιστική του προσέγγιση, ως περισσότερο συμπληρωματική, μια και ο Damir όπως τον περιέγραψε ο ίδιος είναι ένα “τέρας τεχνικής και βιρτουόζος”.
ΠΡΟΑΚΡΟΑΣΗ – ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟΝ
- “Servant of the beast”: Πιο heavy metal-άδικο riff για DESTRUCTION, πιο old school μ’ έναν αλλιώτικο τρόπο, χωρίς να παραπέμπει αυστηρά στη πρώτη περίοδο. Γενικά πολύ heavy metal και υμνικό κομμάτι. Προβλέπω ότι θα αγαπηθεί πολύ, ειδικά από τους πιο παλιούς οπαδούς. Τα riffs αμέσως μετά το ρεφρέν είναι τίγκα VOIVOD και όποιος τα έφερε στη μπάντα, πολύ φίλος μου!
- “The lonely wolf”: Με μελωδική εισαγωγή, mid-tempo διάθεση και τίγκα heavy metal μελωδικότητα, έρχεται αυτό το κομμάτι, σε σημεία που μου θυμίζει μέχρι και τους συμπατριώτες τους RUNNING WILD στο ρεφρέν ειδικά. Το αφηγηματικό σημείο με τη παραμορφωμένη φωνή, προσθέτει στην ιδιαίτερη φύση του κομματιού.
- “Ghost from the past”: Τίγκα hardcore-o-punk-ικοι DESTRUCTION, όπως σε κομμάτια τύπου “Twist of fate” (“Inventor of evil” – 2005), “Filthy wealth” (“Born to perish” – 2019). Σφαγή αμάχων και φάπες παντού! Χωρίς να τσιγκουνεύονται τα solos, αλλά με το πιο ίσως “ευθύ” κομμάτι του δίσκου, ακόμα και από τα πιο γρήγορα. Και σε thrash δίσκο, σαφώς χρειάζεσαι και ένα τέτοιο.
Εδώ είχαμε ένα ευτράπελο μια και εκ παραδρομής το “Ghost from the past” ακούστηκε ενδιάμεσα από τα “Servant of the beast” και “The lonely wolf”, εν αντιθέσει με τη σειρά που παρουσιάζουμε από πάνω (και που είναι η επίσημη). Παρά τη μικρή ανησυχία από πλευράς του Schmier, διαβεβαιώθηκε από τον συμπαραγωγό του δίσκου, ότι δεν θα υπάρξει πρόβλημα με αυτό και πως η σειρά θα είναι εν τέλει, αυτή που ανακοινώθηκε επίσημα. Όταν έγινε το σχόλιο περί RUNNING WILD σημείου στο “The lonely wolf”, ο Schmier είπε καθαρά και ξάστερα “αυτό που ακούς ως επιρροή RUNNING WILD, είναι επιρροή THIN LIZZY, γιατί από εκεί “έκλεψαν” τα riffs τους οι RUNNING WILD”. Αμείλικτος, το δίχως άλλο! Πέραν αυτού, σε αυτό το κομμάτι της συζήτησης, η μπάντα συλλογικά πήρε ξεκάθαρη θέση ενάντια στα πολλά προηχογραφημένα και τα samples επί σκηνής, συζητώντας αφενός μεν το πόσο δεν πειράχτηκαν στη πορεία των ηχογραφήσεων τα τύμπανα του Randy Black, για να διατηρήσουν τον ανθρώπινο παράγοντα. Εξήραν με χιουμοριστικό και παρεΐστικο θα έλεγα τρόπο, την αρτιότατη φυσική κατάσταση του Καναδού φονιά, ο οποίος τόνισε ότι επειδή διδάσκει κιόλας, πάντα παίρνει έμπνευση και από τους μαθητές του. Επίσης, τόνισαν πόσο πολύ θέλουν να παίξουν όλο το δίσκο live, και πόσο δύσκολο είναι εν γένει να ετοιμάζεις set list όταν είσαι μπάντα στον 17ο δίσκο σου και θες να τον προωθήσεις.
ΠΡΟΑΚΡΟΑΣΗ – ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΝ
- “Whorefication”: Οργισμένος Schmier στιχουργικά για τους celebrities του σήμερα και ένα mid-tempo κατά βάση, κομμάτι για κλείσιμο της “κανονικής διάρκειας” του δίσκου. Ένα riff – μπετονιέρα, με μια όμορφη αρμονία στις κιθάρες και τον Randy, να οδηγεί το ρυθμό όπως εκείνος ξέρει καλύτερα. Ιδανικό κλείσιμο σε ένα άκρως φρέσκο άλμπουμ για τους DESTRUCTION.
- “City baby attacked by rats (G.B.H. cover)”: Οι καθυστερήσεις του δίσκου, η διασκευή που περίμενα πως και πως να ακούσω (απ’ όταν είδα το tracklisting του δίσκου), από εκεί που πηγάζει το 50% του DNA του thrash metal. Hardcore punk και G.B.H. κυρίες και κύριοι. Ένα άκρως κλασσικό κομμάτι, κομμένο και ραμμένο για να διασκευάζεται από thrash metal μπάντες, όπως και η μπάντα αυτή εν γένει.
Τελευταίο μέρος της συνέντευξης, και η κουβέντα περιστράφηκε γύρω από το hardcore punk επ’ αφορμή της διασκευής σε G.B.H.. Ο Schmier μιλούσε για το πως όταν μεγάλωνε και άκουγε μουσική, έκανε πάρα πολύ παρέα και με punk-ηδες, και από εκεί άκουσε πολύ THE EXPLOITED, DEAD KENNEDYS, G.B.H. και τα λοιπά. Σκέφτονταν να το διασκευάσουν το συγκεκριμένο κομμάτι πάρα πολύ καιρό και όταν είδαν ότι το διασκεύασαν και οι ARCH ENEMY διαπίστωσαν πως θα μπορούσαν να δώσουν μια διαφορετική προσέγγιση σ’ αυτό. Πιο κοντά στον ήχο των DESTRUCTION, χωρίς να “καταστρέψουν” όπως είπε και ο Schmier, το αυθεντικό κομμάτι. Ο Martin Furia, τόνισε το πόσο πιο πολύ punk σε σχέση με άλλες Γερμανικές μπάντες έχουν οι DESTRUCTION, κάνοντας εύφημο μνεία προς τους SODOM. Κάπως έτσι, η κλήση ολοκληρώθηκε, με τον εκπρόσωπο της Napalm (με την υπέροχη μπλούζα ENTOMBED – Clandestine, δεν κρατήθηκα, έπρεπε να το πω!), να μας ευχαριστεί για τη παρουσία μας σε αυτή την online εκδήλωση, με την ευχή από τους ίδιους τους DESTRUCTION να μας δουν δια ζώσης (αναφέρθηκε και η Ελλάδα βεβαίως! Ίδωμεν…).
Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ
Συχνά, δε μπορείς να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα από μια μόλις ακρόαση δίσκου. Βέβαια, όταν μιλάμε για μπάντες που έχουν το δικό τους ήχο, εδώ και χρόνια, τα πράγματα γίνονται ενίοτε πιο εύκολα. Έτσι και με τους DESTRUCTION. Το “Diabolical” έρχεται γνώριμα από το εξώφυλλο ως και το τελευταίο κομμάτι κατά γενική ομολογία, χωρίς ωστόσο επ’ ουδενί να είναι “μια από τα ίδια” για τους θρυλικούς Γερμανούς. Αντιθέτως, θεωρώ (και φάνηκε και πιο πάνω), ότι η προσθήκη του Martin Furia στις κιθάρες και ο διττός ρόλος που είχε να επιτελέσει, λειτούργησε καταλυτικά για την ανανέωση της μπάντας, καθώς και για το φοβερό κλίμα μεταξύ τους. Και ότι τον έφερε εις πέρας, λέει πολλά για την εργατικότητα και την ποιότητα του ως μέλους. Περισσότερα σε ολοκληρωμένη κριτική όταν πάρουμε το δίσκο στα χέρια μας.
Γιάννης Σαββίδης
