Αναπόσπαστο μέλος της Αγίας Τευτονικής Τριάδας μαζί με τους SODOM και τους KREATOR, οι θρυλικοί thrashers DESTRUCTION δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Μιλάμε άλλωστε για μια μπάντα με 40 χρόνια καριέρας με πλούσια δισκογραφία και με κάποιους από αυτούς να θεωρούνται κλασικοί και απαραίτητοι για την δισκοθήκη κάθε thrasher που σέβεται τον εαυτό του.
Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας. Κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 2010 και έχοντας ακούσει τα “Day of reckoning” και “Spiritual genocide” άρχισα να απομακρύνομαι από τον Schmier και την συμμορία του. Όχι ότι ήταν κακά άλμπουμ, εμένα προσωπικά όμως δεν με ικανοποίησαν όπως θα ήθελα. Τα “Under attack” και “Born to perish” που ακολούθησαν, αποκατέστησαν, τρόπον τινά, τη σχέση μου με τους DESTRUCTION, πάντα όμως με μια μικρή επιφύλαξη. Μια επιφύλαξη που εξελίχθηκε σε ανησυχία όταν ανακοινώθηκε η αποχώρηση του κιθαρίστα Mike Sifringer, ιδρυτικού μέλους της μπάντας μαζί με τον Schmier και μάλιστα είναι το μοναδικό μέλος που εμφανίζεται ανελλιπώς σε κάθε δίσκο των DESTRUCTION από το “Infernal overkill” μέχρι και το “Born to perish”. Αντικαταστάτης του, ο Αργεντινός Martin Furia, ένα όνομα που μου προκάλεσε έκπληξη καθώς είμαι περισσότερο εξοικειωμένος με τις ιδιότητα του Furia ως παραγωγού σε μπάντες όπως για παράδειγμα οι NERVOSA, παρά με τις κιθαριστικές του ικανότητες και πραγματικά ήμουν περίεργος να δω πώς θα ηχούν οι DESTRUCTION στη μετα- Sifringer εποχή.
Το νέο, δέκατο πέμπτο, παρακαλώ άλμπουμ της μπάντας (ή δέκατο έβδομο αν προσθέσουμε και τα δύο “Thrash anthems”) τιτλοφορείται “Diabolical” και είναι το πρώτο studio άλμπουμ με τη Napalm ενώ είχε προηγηθεί το live “Live attack” του 2021. Μια πρώτη γεύση πήραμε ως Rock Hard στο listening session του δίσκου όπου έδωσε το παρόν ο φίλος και συνάδελφος Γιάννης Σαββίδης και όπως μπορείτε να καταλάβετε και από τα γραφόμενά του έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος από το τελικό αποτέλεσμα. Η αλήθεια είναι ότι διαβάζοντας τις εντυπώσεις του συνούγκανου Γιάννη οι ανησυχίες μου μετριάστηκαν αρκετά, παράλληλα όμως η περιέργεια μου να ακούσω το “Diabolical” αυξήθηκε. Και η ώρα αυτή επιτέλους ήρθε.
Ο δίσκος αποτελείται από δεκατρία κομμάτια, συμπεριλαμβανομένου ενός intro και μιας διασκευής, όπως μας έχουν συνηθίσει τελευταία οι DESTRUCTION, αυτή τη φορά στο “City baby attacked by rats” των G.B.H. Δεν θα ήθελα να μπω στη διαδικασία μιας track by track ανάλυσης, εκτιμώ ότι ο φίλος μου ο Γιάννης ήταν εξαιρετικός στην περιγραφή του. Μπορώ όμως να σας πω τις εντυπώσεις μου από το “Diabolical” . Και η αλήθεια είναι ότι η ακρόαση του δίσκου με άφησε με ένα πλατύ χαμόγελο.
Θα περίμενε ίσως κανείς να ακούσει κάποια σημάδια κόπωσης ή κορεσμού. Κι όμως, όχι. Το άλμπουμ πραγματικά σφύζει από ορμή, δύναμη και ενέργεια. Οι Τεύτονες μάστορες γνωρίζουν πολύ καλά το άθλημα και εξαπολύουν μια επίθεση ωμού, αχαλίνωτου και ασυμβίβαστου thrash metal. Από την πρώτη τσιρίδα του Schmier στο εναρκτήριο ουσιαστικά, ομώνυμο κομμάτι μέχρι και την διασκευή στον επίλογο, το “Diabolical” είναι ισοπεδωτικό. Φρενιασμένα riffs από αυτά που μόνο οι DESTRUCTION ξέρουν να δημιουργούν, με τον Furia να αποδεικνύεται ιδανική μεταγραφή, κουμπώνοντας άμεσα με τους υπόλοιπους. Εντάξει, οι DESTRUCTION πάντα έγραφαν εμπνευσμένα και πολύπλοκα, για το είδος του thrash, riffs, εκτιμώ όμως ότι εδώ ακούγονται πιο ποικιλόμορφα από τις τελευταίες δουλειές τους και σαφέστατα πιο τεχνικά. Σε αυτό βέβαια συνηγορούν οι καλοδουλεμένες συνθέσεις.
Υπάρχουν κομμάτια που παραπέμπουν στην πρώτη, κλασική περίοδο της μπάντας όπως το “ No faith in humanity” ή το ομώνυμο, τα πιο κλασικά heavy “Servants of the beast” με το φοβερό break και το “ The lonely wolf” με επιρροές από THIN LIZZY ή στιγμές που οι DESTRUCTION θυμίζουν… SODOM όπως στο “Ghost from the past”ενώ και τα υπόλοιπα κομμάτια στέκονται σε υψηλό επίπεδο. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο από όλα στο “Diabolical” είναι ότι οι DESTRUCTION δεν επαναπαύονται στις δάφνες τους αλλά καινοτομούν και εμπλουτίζουν τον ήχο τους χωρίς να παρεκκλίνουν ούτε στο ελάχιστο από το μονοπάτι του ολέθρου. Η απόδοση της μπάντας είναι φοβερή, ο Randy Black πίσω από τα τύμπανα είναι μια πυροβολαρχία από μόνος του, το κιθαριστικό δίδυμο των Eskic/ Furia παίρνει κεφάλια και όσο για τον Schmier, ακούγεται εντελώς αναγεννημένος και δείχνει να περνά δεύτερη εφηβεία.
Ηχητικά το “Diabolical” ακούγεται φανταστικό, αποτέλεσμα της εκπληκτικής παραγωγής των V.O. Pulver και Martin Furia, και σίγουρα το γεγονός αυτό προσδίδει επιπλέον πόντους στο τελικό αποτέλεσμα.
Φρέσκο, και με έναν αέρα ανανέωσης, το “Diabolical” είναι, απλά και λιτά, δισκάρα. Ένα 100% DESTRUCTION άλμπουμ που όχι μόνο τιμά την ιστορία τους αλλά και πετά αγέρωχα το γάντι σε όσους τους είχαν ξεγραμμένους και τους προκαλεί με τον καλύτερο τρόπο να αναθεωρήσουν την άποψη τους, διαφορετικά τους περιμένει ο Mad Butcher με… ανοιχτές αγκάλες!
8,5 / 10
Θοδωρής Κλώνης
