Πάνε 2 χρόνια από το ντεμπούτο της μπάντας του Danny Finch, DEVILMENT, με το μετριότατο “The great and secret show”. Βέβαια, η μπάντα δεν έγινε γνωστή για κανένα άλλο λόγο, παρά της συμμετοχής στο ρόστερ του Dani Filth των CRADLE OF FILTH, ως frontman. Το άλμπουμ προσωπικά δε μου άρεσε ιδιαίτερα, αλλά παρόλα αυτά, ήταν κάπως «κεφάτο» με τα grooves του και τους horror-χαβαλέ στίχους του. Ο Finch έφυγε από τη μπάντα, αλλά αυτή δε διαλύθηκε, αλλά αντιθέτως, σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το δεύτερο δίσκο της, με τίτλο “II – The Mephisto Waltzes”.
Ήθελα να είμαι πιο θετικός σε αυτό το δίσκο, αφού στο ντεμπούτο ξεκίνησα πολύ αρνητικά, ορμώμενος από την αφλογιστία (ποιοτικώς) του Dani Filth την τελευταία δεκαετία και βάλε. Τελικά το “The great and secret show”, δεν ήταν τόσο κακό όσο περίμενα. Έτσι λοιπόν, άρχισα τις ακροάσεις του δίσκου, χωρίς να σκέφτομαι συγκεκριμένα πράγματα. Στην πρώτη ακρόαση, πέρα από το “Hitchcock blonde” (κομματάρα), για το οποίο γύρισαν και βίντεο, άντε και λίγο το εναρκτήριο “Judas Stein”, ειλικρινά, με τα υπόλοιπα πέθανα στο χασμουρητό. Εντάξει είπα, είμαι κουρασμένος από τη δουλειά κ.τ.λ. Το ξανακούω την επόμενη 2-3 φορές και πραγματικά δεν βρήκα τίποτα να με συγκινεί ή να με εξιτάρει έστω και λίγο. Άχρωμα κομμάτια, με μπόλικα riffs, ατμοσφαιρικά πλήκτρα και goth/pop γυναικεία φωνητικά. Ναι, η μπάντα έχει σοβαρέψει. Δεν επικρατεί αυτός ο underground χαβαλές, όπως στο προηγούμενο δίσκο. Εδώ όμως φαίνεται, ότι αυτό ταίριαζε στη μπάντα. Σοβαρό δε σημαίνει πάντα και καλό. Όπως για παράδειγμα το ντεμπούτο του Till Lindemann “Skills in pills”, το οποίο μπορεί να μιλούσε για ουρολαγνίες και κάθε σεξουαλική διαστροφή (δεν κρίνω), αλλά συνθετικά δεν παιζόταν. Εδώ υπάρχει μία προσπάθεια «CRADLE OF FILTH-οποίησης» της μπάντας, ιδίως στα πλήκτρα, αλλά πέρα από το “Hitchcock blonde”, το οποίο θα μπορούσε να ναι στο EP των CΟF “From the cradle to enslave”, δίνοντας μια πιο pop νότα, δεν πετυχαίνει ιδιαίτερα. Οι σοβαροφανείς εδώ θα με πάρετε με τις ντομάτες, αλλά τι να κάνουμε. Καλύτερα χαζοχαρούμενα πράματα με κάποιο άλφα feeling, παρά μουντή σοβαρότητα. Εδώ ο ίδιος ο Filth δεν έχει χρησιμοποιήσει ούτε το 1/3 της γκάμας των φωνητικών του και έχει δώσει χώρο στη κοπελίτσα, η οποία κάνει τίμια δουλειά, αλλά σε ένα μουσικά flat δίσκο. Στα λίγα συν του δίσκου, το εξώφυλλο, το οποίο μου θυμίζει την Eva Green στο “Penny Dreadful” (καρδούλες).
Βρίσκω το “II – The Mephisto Waltzes” χειρότερο του προκατόχου του. Τουλάχιστον στο ντεμπούτο «χορέψαμε» και λίγο… κάναμε χαβαλέ (ο γιος μου και η γυναίκα μου το λάτρεψαν). Πραγματικά, μετά από ένα μέτριο και ένα κακό άλμπουμ, δε καταλαβαίνω το λόγο ύπαρξης των DEVILMENT. Μακάρι να αλλάξει κάτι, άρδην! Δε γουστάρω να γράφω αρνητικά, ιδίως για έναν τύπο σαν τον Dani Filth, τον οποίο θαύμαζα (όχι για το χαρακτήρα του, μην αρχίζετε).
5.5/10
Γιώργος Δρογγίτης
