Όταν είχα συζητήσει πριν κάτι χρόνια, για πρώτη φορά, με τον Δημήτρη Λιαπάκη, τραγουδιστή, εκτός των DEVIL’S TRAIN, των MYSTIC PROPHECY, του είχα πει πως κάθε power metal μουσικός, κρύβει μέσα του έναν hard rocker. Κρύβει έναν «ποζερά» και έχει κρυφό ή και φανερό μεράκι, να παίξει αυτό το τόσο λατρεμένο του (μου/μας) αμερικανικό hard ‘n’ heavy των mid 80s – early 90s. Αντίστοιχα, ένας καλός hard rocker, μπορεί εύκολα να διαπρέψει στο ευρωπαϊκό (γιατί είπαμε, οι Η.Π.Α είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό) power metal και τα παραδείγματα, με πρώτο και καλύτερο αυτό του Andi Deris, είναι πολλά. Ο Δημήτρης, τότε, όχι μόνο συμφώνησε με ενθουσιασμό, αλλά υπερθεμάτισε ως προς την άποψή μου αυτή φέρνοντας παράδειγμα, μέσα σε πλείστα άλλα… τόσο τον ίδιο, όσο και τους συνεργάτες του στους DEVIL’S TRAIN!
Εδώ χρειάζεται, επιπροσθέτως, ένα μικρό βιογραφικό info, για να καταλάβουμε την ουσία των παραπάνω λεχθέντων. Ο Λιαπάκης ξεκίνησε τους DEVIL’S TRAIN μαζί με τους Jörg Michael στα τύμπανα, Jari Kainulainen στο μπάσο και Λάκη Ραγκαζά στις κιθάρες. Αν δούμε τα συγκροτήματα που κρύβονται πίσω τους, θα ξεκινήσουμε από τους RUNNING WILD, MEKONG DELTA, STRATOVARIUS, θα περάσουμε στους MYSTIC PROPHECY, MASTERPLAN, RAGE, SAXON και STEEL PROPHET για να καταλήξουμε στους δικούς μας, μικρούς, υπερ-cult θεούς DECEPTOR, μη γράφοντας τους ενδιάμεσους σταθμούς, γιατί θα μας πάρει η νύχτα! Κατανοητά τώρα, πιστεύω, τα όσα είπαμε στην αρχή. Αυτή ήταν η ομάδα στους δύο προηγούμενους δίσκους των DEVIL’S TRAIN γιατί φέτος, η μπάντα επανέρχεται μετά από χρόνια «σιγής», εμφανέστατο, άκρατο ενθουσιασμό και ανανεωμένη σύνθεση: τη θέση των Kainulainen και Ραγκαζά έχουν πάρει ο «ζωντανός θρύλος» του τευτονικού μετάλλου, Jens Becker (έλα που χρειάζεται και βιογραφικό…) και ο κιθαρίστας Dan Baune των LOST SANCTUARY και των, διαλυμένων πια, MONUMENT.
Όσοι «λιώσαμε» το “Devil’s train” και το “II”, ξέρουμε περί τίνος πρόκειται, οπότε αν κι εσύ ανήκεις σ’ αυτούς, καταρχάς να σου πω ένα μεγάλο μπράβο για το γούστο σου και έπειτα να σε παραπέμψω στο τέλος του κειμένου, ώστε να δεις τη βαθμολογία και να πας στην ευχή του Θεού. Δε χρειάζεται καν να διαβάσεις τα «ενδιάμεσα». Για τους υπολοίπους, ήρθε η ώρα να εξηγήσουμε αναλυτικά το “Ashes and bones”, να το κάνουμε κατά το κοινώς λεγόμενον «πενηνταράκια». Λοιπόν, αν ανήκεις σ’ αυτούς που έτρεξαν να πάρουν εισιτήριο για να δουν τον γέρο-Coverdale φέτος το καλοκαίρι στην αθηναϊκή του συναυλία, αν αδημονείς να παρακολουθήσεις ζωντανά τους THE DEAD DAISIES της έτερης «γεροντάρας», της «φωνής του rock», Glenn Hughes και έχεις τους δίσκους τους σε περίοπτη θέση στη δισκοθήκη και στην καρδιά σου… αν θεωρείς τους θεούληδες BLACK STONE CHERRY σημαίνων όνομα στο southern hard ‘n’ heavy και ενίοτε παρατάς το hard rock και το heavy metal για να «βυθιστείς» στον ιδιαίτερο κόσμο του Blues Saraceno, τότε δεν υπάρχει καμία δικαιολογία αν δε «ρουφήξεις» αυτό το album!
Εδώ έχουμε hard rock πολλών «οκτανίων» (ΠΟΛΛΩΝ όμως), που «βρωμάει» μπαρούτι, σίδερο και bourbon από χιλιόμετρα. Με κομμάτια-δυναμίτες που θα σε αρπάξουν και θα σε χτυπήσουν ανηλεώς από βράχο σε βράχο του Devil’s Canyon Trail στο Colorado, πριν σε περιμαζέψουν ημιθανή και σε στείλουν για κούρα και… αναστήλωση στα clubs του L.A. Αρχικά, να πω πως δε μου άρεσε όταν είδα τον αριθμό «12» στην track list. Ανέκαθεν ήμουν θιασώτης της «μονοψήφιας» λίστας, οτιδήποτε πέραν αυτής, εγκυμονεί κινδύνους, για να μη μιλήσω για διάρκειες άνω της μιας ώρας, που σε εκθέτουν περισσότερο και από αργό δίδυμο center backs σε σύστημα «ζώνης». Εδώ όμως, έχουμε έναν δίσκο που δεν κινδυνεύει από τέτοιες κακοτοπιές, καθώς όλα του τα τραγούδια στέκουν στο ίδιο επίπεδο. Όσο για τη διασκευή στο πασίγνωστο “Word up!” των CAMEO, με την οποία εννοείται πως έκαναν δικό τους το κομμάτι, αυτή συνεχίσει άλλο ένα «χούι» του Λιαπάκη, να παίρνει συνθέσεις εκτός «σκληρού» ήχου και να τις προσαρμόζει σ’ αυτόν, αποθεώνοντας τον όρο «διασκευή».
Και τι παραγωγή… Εντάξει, το γνωρίζαμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με την πορεία του Λιαπάκη πως κάθε του κυκλοφορία έχει ήχο ζηλευτό, αλλά εδώ μιλάμε για ένα ηχητικό-παραγωγικό ΘΗΡΙΟ που όμοιό του δύσκολα βρίσκεις, παρά μόνο σε τεράστια ονόματα του χώρου. Δεύτερον, για μένα πάντα, ο Δημήτρης ξεχωρίζει για δύο πράγματα: το πρώτο είναι η εξαιρετική του φωνή και ιδιαίτερα αυτή η «μπρούσκα» χροιά του. Το άλλο, πως πάντα είχε δίπλα του και συνήθως «έβγαζε», σπουδαίους κιθαρίστες. Τόσο στους MYSTIC PROPHECY, όσο και στους VALLEY’S EVE και DEVIL’S TRAIN. Ποιον να αναφέρω, εκτός του Ραγκαζά; Τον Gus G; Τους Γερμανούς Markus Pohl, Martin Grimm και Frank Pané; Τους επίσης δικούς μας Κοτζαμάνη και Κουκουλάρη; Όλοι τους ένας κι ένας. Σε αυτούς, πρόσθεσε και τον Dan Baune ο οποίος, μακριά από την λατρεμένη, αλλά κάπως περιοριστική, Maiden-ίλα των MONUMENT, φανερώνει τις μεγάλες του αρετές και «κλέβει την παράσταση». Για το rhythm section, κάθε αναφορά είναι μάλλον περιττή… Μιλάμε για μουσικούς που αν πεις κάτι, κινδυνεύεις να τους μειώσεις.
Είπαμε, οι WHITESNAKE έρχονται τον Ιούλιο για ένα, όπως όλα δείχνουν, καταπληκτικό live. Το ίδιο και οι THE DEAD DAISIES. Θα διδαχθούμε για μιαν ακόμη φορά τι σημαίνει «πραγματικό hard rock». Αλλά ως τότε, δίσκοι σαν το “Ashes and bones”, λειτουργούν εξαιρετικά, για το «ζέσταμά» μας. Οι power-άδες το έκαναν πάλι το μικρό τους θαύμα. Όσοι πιστοί, προσέλθετε. Εγώ θα είμαι εκεί.
ΥΓ: Το video clip είναι χαρακτηριστικό δείγμα του περιεχομένου. Δες και βγάλε συμπέρασμα.
8 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
