Να ξεκινήσω ζητώντας ένα τεράστιο συγνώμη από τους MOTHER OF MILLIONS. Είχα ακούσει τους πλέον θερμούς επαίνους για αυτούς, τους οποίους και επιβεβαιώνω για το 1,5 τραγούδι που τους παρακολούθησα. Έχοντας για σύμμαχό τους τον απίστευτο και πεντακάθαρο ήχο, έδειξαν μόνο επαγγελματισμό και αγάπη για αυτό που κάνουν, ενώ το ιδιαίτερο prog στυλ τους, όχι μόνο μου κίνησε την περιέργεια για να τους ακούσω άμεσα, αλλά και να επανορθώσω στο άμεσο μέλλον, στην πρώτη συναυλία τους που θα πέσει στην αντίληψή μου.
Έχοντας ακούσει διάφορα για το πώς είναι οι συναυλίες του Devin Townsend, είχα μεγάλες προσδοκίες από τη συγκεκριμένη. Βλέπετε, η μουσική αυτού του θεότρελου Καναδού είναι από την φύση της απαιτητική και κατά συνέπεια, θέλει πολύ υψηλά standards απόδοσης για να αποδοθεί στην εντέλειά της. Ευτυχώς, τα καλά λόγια που άκουσα, θα τα ενισχύσω πλέον και με τη δική μου φωνή.
Η ώρα έχει πάει λίγα λεπτά μετά τις 10 και βγαίνει η καλοκουρδισμένη μπάντα του Dev με το “Rejoice” και την Anneke αναμενόμενα προηχογραφημένη. Τα πάντα ακουγόντουσαν λες και έπαιζε αυτούσιο το CD. Ήχος ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ, ένας από τους καλύτερους που έχω ακούσει σε ελληνικό live, η μπάντα δεν αφήνει μισή νότα να πέσει κάτω και ο mainman με τη γνωστή παράνοια στην ερμηνεία. Ρωτάω αν είναι playback όλο αυτό και εισπράττω ειρωνικά χαμόγελα. Το βουλώνω.
Συνέχεια με μια γενναία βουτιά είκοσι χρόνια πίσω, με το “Night” από το “Ocean machine” και διαπιστώνω ότι η απόφαση να μην κάνει εκπτώσεις με το παρελθόν του, θα μας επιφύλασσε και άλλες εκπλήξεις. Το πρώτο έπος της βραδιάς λοιπόν. Το “Stormbending” που το ακολούθησε ήταν λίγο έως πολύ αναμενόμενο, όντας το «χιτάκι» από το κατά τα άλλα μέτριο “Transcendence” , όπως θεμιτή ήταν και η επιλογή του εξίσου φρέσκου “Failure”. Οι πρώτες ανατριχίλες θα περίμεναν για ένα ακόμη τραγούδι.
Οι πρώτες νότες του “Hyperdrive!” δε σήκωσαν μόνο τις τρίχες μου, αλλά σχεδόν με έβγαλαν εκτός εαυτού. Αν και όλοι πλέον το έχουν συνδυάσει με τη φωνή της Anneke (το έχουμε ξαναπεί, αυτή η συνεργασία θα τον στοιχειώνει για πάντα), η ουσία είναι ότι αποτελεί ένα αριστουργηματικό τραγούδι και το καλύτερο του πρώτου μέρους της ιστορίας του Ziltoid. Πάνω που έλεγε να πέσει η τρίχα, τσουπ και το “Where we belong”, μακράν η καλύτερη μπαλάντα του Devin, ο ακρογωνιαίος λίθος του “Epicloud” και στη γωνίτσα μας να τραγουδήσουμε με την ησυχία μας. Πάρε στα καπάκια και ένα “Deadhead” αυτό το «χάσιμο» από τον δίσκαρο “Accelerated evolution”. Διάολε, έχω γυρίσει δεκαπέντε χρόνια πίσω και ακόμα με στοιχειώνουν οι μελωδίες του.
Η δεύτερη και απόλυτη ανατριχίλα ήρθε αμέσως μετά το “Ziltoid goes home”. Και η ανατριχίλα αυτή έχει όνομα και είναι “Supercrush!”. Κοιτάζω τριγύρω μου και βλέπω καθηλωμένους ανθρώπους γεμάτους ρίγη. Πλέον έχω σιγουρευτεί ότι το “Addicted!” είναι ο καλύτερος δίσκος του Devin και πλέον είμαι έτοιμος να δώσω μάχες για το γεγονός αυτό.
Ο Devin είναι ένας πρόσχαρος άνθρωπος. Προσπαθεί να μάθει το ευχαριστώ με διάφορα τερτίπια και πριν κατέβει από τη σκηνή με το εκπληκτικό “Kingdom”, μας εξηγεί ποια είναι η διαδικασία των encores με την παραμικρή λεπτομέρεια, απομυθοποιώντας τα πλήρως. Δεν περίμενε ούτε δύο λεπτά. Παίζει αστειευόμενος την εισαγωγή του “Summer of 69” για να υποδηλώσει την καταγωγή του και, αφού δηλώνει ότι σοβαρεύτηκε, μόνος του στη σκηνή ξεκινά το “Ih-ah!” από τον καλύτερο δίσκο του, στον οποίο αναφέρθηκα στην προηγούμενη παράγραφο. Αποχαιρετισμός με το πρόσφατο “Higher”, τα φώτα ανάβουν, στα ηχεία ακούγεται το περίφημο κομμάτι από το Blue Oyster και παντού βλέπω χαμόγελα ικανοποίησης και ενθουσιασμού. Μια μαγευτική εμπειρία 80 λεπτών, που ήταν κρίμα να την απολαύσουν κάπου 700 γενναίες ψυχές.
Για εμένα προσωπικά, αυτή η συναυλία, πέρα από απωθημένο, αποτέλεσε και μια ολοκληρωμένη εμπειρία. Ένας καλλιτέχνης, με την ουσιαστική σημασία της λέξης, στο peak της δημιουργικότητάς του, έχοντας στο πλάι του μια τρετράδα μουσικών που τους έλιωσε στις πρόβες και έναν ηχολήπτη που έβγαλε ίσως τον καλύτερο ήχο που έχει ακουστεί μέσα στο Fuzz. Τίποτα δε μπορούσε να σου αποσπάσει την προσοχή, εκτός από τη μουσική. Με λίγα λόγια, η συναυλία της χρονιάς με τεράστια διαφορά από την επόμενη και σίγουρα μέσα στις πέντε καλύτερες αυτής της δεκαετίας. Με το καλό να μας έρθει πάλι. Εκεί θα είμαστε.
Γιώργος Κόης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
