Κάτι διαφορετικό, χαλαρό, για το βράδυ εκείνης της Δευτέρας, καθώς βαδίζαμε προς το τέλος της πρώτης εργάσιμης μέρας της εβδομάδος. Ο Buddy Lackey (πλέον Devon Graves) των progressive metal θρύλων PSYCHOTIC WALTZ μόνος του, χωρίς μπάντα να τον υποστηρίζει, στον πρώτο σταθμό της ελληνικής του περιοδείας. Ένας καλλιτέχνης, ένας τραγουδιστής συγκεκριμένα, για όσους τον αγνοούν, ολομόναχος, να παρουσιάζει έναν από τους καλύτερους δίσκους μιας ολόκληρης γενιάς, το “Bleeding”, με έναν άλλον, ξεχωριστό τρόπο. Αυτό από μόνο του αρκούσε, για να με κάνει να ξεπεράσω τη γρίπη που με ταλαιπωρούσε και να με οδηγήσει στην οδό Ηπείρου…
Μπαίνοντας στο Κύτταρο, είδα πως οι μετρημένες καρέκλες, είχαν κατάλληλα διαμορφώσει τον χώρο και του είχαν δώσει στον απόλυτο βαθμό τον χαρακτήρα μιας μουσικής σκηνής και όχι ενός live club. «Ωραία κίνηση», σκέφτηκα. «Πολύ ταιριαστή αυτή η εικόνα, για ένα τέτοιο live». Οι δεδομένες, πριν από κάθε συναυλία, συζητήσεις με οικεία, αγαπητά πρόσωπα κάλυψαν επιτυχώς και μίκρυναν το χρονικό κενό της αναμονής όταν ακριβώς στις 21:30, στην ώρα του, ο Graves ανέβηκε στην σκηνή, με δυο μικρόφωνα μπροστά του και τη θήκη της κιθάρας ανοικτή πίσω του, ως ντεκόρ.
Οι πρώτες νότες του “Faded” ξεκίνησαν το set. Στο “Locust”, ο Devon, ήδη έδειχνε κάπως… αμήχανος. Ζήτησε συγγνώμη, λίγο περισσότερο χρόνο για να «ζεσταθεί» καθώς και ένα Jägermeister, για να βοηθηθεί περισσότερο. Το ποτό δε βρέθηκε, αλλά τελικά βολεύτηκε με Jack Daniels αναμεμειγμένο με μέλι. Στο “Morbid” είχαμε κάποια αμυδρά sing alongs, ενώ η κορυφαία στιγμή δε θα μπορούσε να είναι άλλη από το “My grave”, το πλέον αγαπημένο κομμάτι του δίσκου κατά τον δημιουργό του, που παίχτηκε μάλιστα τελευταίο. Όσο μάλιστα περνούσε η ώρα, τόσο λύνονταν τα χέρια και η γλώσσα του Graves, «σπάζοντας» την αρχική, ακατανόητη αμηχανία που υπήρχε πάνω και κάτω από την σκηνή. Ίσως να βοήθησε και το δεύτερο Jack με μέλι…
Συμπερασματικά, το “Bleeding” αποδόθηκε σχετικά καλά, όσο γίνεται, εκτός του “Skeleton”, το οποίο δε γινόταν να παιχτεί, κάτι που παραδέχτηκε πρώτος ο ίδιος ο καλλιτέχνης από σκηνής, υπό ακουστική μορφή. Σαφέστατα υπήρξαν παικτικές και ερμηνευτικές ατέλειες και αδυναμίες, δε νομίζω να υπήρξε κάποιος που να τα βρήκε όλα άψογα, αλλά σε γενικές γραμμές και υπό τοιαύτες συνθήκες, όλα κύλησαν πολύ ωραία. Προς τιμήν του, ο Devon παραδέχτηκε πως το όλο εγχείρημα του είναι δύσκολο, καθώς δεν υπάρχει από πίσω μπάντα να καλύψει με την έντασή της τα όποια «στραβοπατήματα» και κάπου εκεί θυμήθηκα τον Ritchie Blackmore, όταν έλεγε το 1997 πως η δυσκολότερη στιγμή της καριέρας του ήταν να παίξει ζωντανά το υλικό των BLACKMORE’S NIGHT. Μεγάλος σύμμαχος η παραμόρφωση, μάγκες μου.
Σαν τελείωσε το album, περάσαμε χωρίς χρονοτριβή στο δεύτερο μέρος. Εκεί ακούσαμε κάποια ακόμη PSYCHOTIC WALTZ κομμάτια, συγκεκριμένα τα “Sisters of the Dawn” και “Demystified” από το “The God–shaped void” (αδικήθηκε αυτός ο δίσκος) και το “Hanging on a string” από το “Into the everflow”, αρκετά των DEADSOUL TRIBE (“Into the spiral cathedral”, “Some sane advice”, “Black smoke and mirrors”, “Under the weight of my stone”, “Cry for tomorrow” και “Regret”), το “Windsong” από το προσωπικό album “The strange mind of Buddy Lackey” και τρεις διασκευές: το “Space oddity” σε ντουέτο με τη φίλη και συνεργάτιδά του Μαντώ (εξ ου και το δεύτερο μικρόφωνο) και τα “Let it be” και “Imagine”, το πρώτο λόγω αγάπης προς τον Paul McCartney, το δεύτερο με αφορμή την επέτειο των γενεθλίων του John Lennon. Να πω ότι μου έλειψε ένα “Lady of rain”; Να το πω. Να πως επίσης πως θα το ήθελα στη θέση του “Imagine”; Να το πω κι αυτό.
Κατά τη διάρκεια του δευτέρου μέρους, ο Devon ήταν αισθητά καλύτερος. Λογικό, καθώς όπως είπαμε ένιωθε σαφέστατα πιο άνετα. Όντας πολύ περισσότερο ομιλητικός, εκμυστηρευόταν και εξιστορούσε διάφορα σκηνικά από την ιστορία της δημιουργίας κάθε δικού του τραγουδιού και μας είπε, εμφανώς απογοητευμένος, πως δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση να ξαναδούμε «ζωντανά» τους PSYCHOTIC WALTZ, μιας και o Brian McAlpin (κιθάρα) αδυνατεί να ακολουθεί, λόγω των γνωστών του προβλημάτων υγείας. Θεωρητικά, ο Steve Cox πάντα θα αποτελεί μια λύση, αλλά χωρίς τον Brian «η μαγεία των πέντε» δε θα ήταν η ίδια, οπότε… PSYCHOTIC WALTZ γιοκ.
Το finale θα ερχόταν, όπως ήταν αναμενόμενο, με το “I remember”. Ένα κομμάτι με αντιπολεμικό περιεχόμενο, πάντα επίκαιρο και δυστυχώς, επίκαιρο και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Πριν από αυτό, ο Graves έθεσε τους προβληματισμούς του, με αφορμή τα γεγονότα των ημερών στο Ισραήλ, σχετικά με το πόσο διαχρονικοί, δυστυχώς παραμένουν και θα παραμένουν οι στίχοι του. Ωραία ως εδώ, συμφωνούμε όλοι και δικαίως. Στην περιοχή συμβαίνουν τρομερά πράγματα που μόνο αν είσαι από ξύλο ή πέτρα, σε αφήνουν ανεπηρέαστο. Ορθώς αναφέρθηκε σε αυτά. Αλλά αυτό που ακολούθησε, «χτύπησε» άσχημα και «κηλίδωσε» την εμφάνισή του.
Περάσαμε μια γεμάτη διετία, τουλάχιστον, όπου ήμασταν στα χαρακώματα, για το αν υπάρχει ο Covid, πόσο επικίνδυνος είναι, μαλώναμε για τα εμβόλια, ακούγαμε κάθε λογής θεωρία και προσπαθούσαμε μέσα σε όλην αυτήν την τρέλα, να κρατήσουμε ισορροπίες. Χάθηκαν τόσοι και τόσοι άνθρωποι, ο κοινωνικός ιστός «κλονίστηκε» σε κάθε πτυχή του, οικονομικά, οικογενειακά, σε επίπεδο σχέσεων, τα απόνερα ακόμη υπάρχουν. Και εκεί που όλα δείχνουν να μπαίνουν σε μια σειρά ώστε να ισορροπήσουν, να σου ένα «κήρυγμα», να μας επαναφέρει σε εποχές και καταστάσεις που μάλλον δε θέλουμε να τις θυμόμαστε.
Ανούσια και αχρείαστη η «κατήχηση» σχετικά με τον «ψευτο-ιό Covid», τις μάσκες που «δεν πρέπει να φοράμε», τα εμβόλια που «κακώς κάναμε», την «τρομοκρατία του CDC (Centers for Disease Control and Prevention)», περιττή η «ενημέρωση» για τη νέα υπο-παραλλαγή που έρχεται από τον Καναδά και από την οποία «κινδυνεύουν μόνον οι εμβολιασμένοι». Και γραφικά τα κ#λοδάκτυλα προς το κραταιό Rockpalast Festival, επειδή είχε ζητήσει από τους PSYCHOTIC WALTZ όταν επρόκειτο να παίξουν, να είναι άπαντες εμβολιασμένοι, όπως όλες οι υπόλοιπες μπάντες.
Ελάχιστοι χειροκρότησαν. Οι περισσότεροι απλά τον κοιτάζαμε με ένα ύφος απορίας και αδιαφορίας ενώ υπήρξαν και κάποιοι, ελάχιστοι και αυτοί ευτυχώς, που αντέδρασαν άσχημα, με ειρωνικά σχόλια (κοινώς, κράξιμο). Βλέποντας την αντίδραση του κόσμου, ο οποίος να σημειωθεί πως ήδη είχε αρχίσει να αποχωρεί από τις πίσω σειρές, ο Devon «άλλαξε κασσέτα» και έσπευσε να λειάνει τις εντυπώσεις, λέγοντας πως δέχεται φυσικά τις απόψεις του καθενός. Γιατί, υπήρχε πιθανότητα να μην τις δέχεται; Και γιατί ειπώθηκε το «αυτά που λέμε, τα λέμε εδώ μεταξύ μας, ναι;». Εύστοχη και η ατάκα ενός τύπου δίπλα μου, που φώναξε «τι έγινε μεγάλε, φοβάσαι το FBI;» Τέλος πάντων, με τα πολλά παίχτηκε το ρημάδι το “I remember” και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.
Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Και υπέρμαχος όλων όσων κατηγορούσε να ήταν, το ίδιο άσχημα θα χτυπούσε η προσπάθεια κατήχησης από άμβωνος. Μια συναυλία έχει άλλον σκοπό, δεν είναι χώρος προπαγάνδας. Όσον αφορά δε τις μάσκες, τις οποίες είδε και αντέδρασε, να τον ενημερώσω πως κάποιος μπορεί να φορά επειδή ίσως να ανήκει σε μια ευπαθή ομάδα, άλλος επειδή μπορεί να βλέπει το show άρρωστος και δε θέλει να κολλήσει τους διπλανούς του (εγώ καλή ώρα), άλλος επειδή έχει κάποιον ευάλωτο σπίτι που θέλει να προστατέψει και σε τελική ανάλυση, αγαπητέ Buddy, επειδή… έτσι θέλει. Επομένως, αγαπητέ, δεν σου πέφτει λόγος, τι κάνει και πως κινείται στη ζωή του ο οποιοσδήποτε, από την στιγμή που δεν σε ενοχλεί και για να τα λέμε όλα, σε ενισχύει με τον οβολό του. Από «σταυροφόρους» και «χωροφύλακες» κάθε είδους, πήξαμε.
Καταληκτικά, ήταν όντως μια συναυλία ιδιαίτερη από όλες τις απόψεις. Μουσικά, ο Graves εξέθεσε εαυτόν προ του κοινού, μόνος με την κιθάρα του και «απογυμνώθηκε», μουσικά αλλά και ως άνθρωπος. Είδαμε και καταλάβαμε ένα σημαντικό μέρος του εαυτού του. Προσωπικά, κρατώ το μουσικό μέρος και αγνοώ το υπόλοιπο. Άλλωστε, για επιστημονικά θέματα, προτιμώ να μιλώ με επιστήμονες. Όχι μουσικούς.
ΥΓ 1: «Συγχαρητήρια» και στην παρέα που κακάριζε σαν κότες στα Μέγαρα και δεν έβαλε γλώσσα μέσα για δυο ώρες. Γιατί δεν πηγαίνατε σε ένα τσιπουράδικο;
ΥΓ 2: Ρε τι τραβάμε…
Κείμενο: Δημήτρης Τσέλλος
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
