Τρίτο άλμπουμ για τους δικούς μας classic metallers DEXTER WARD, μίας μπάντας που χρωστά το όνομά της στη νουβέλα του H.P. Lovecraft “The case of Charles Dexter Ward”, πίσω στα 1927. Το δύσκολο και κρίσιμο τρίτο άλμπουμ, που αν είναι καλύτερο των δύο που προηγήθηκαν, θα «στερεώσει» το όνομα του group. Συνηθώς αυτό συμβαίνει. Μετά λοιπόν το ενθουσιώδες και αξιόλογο, παρά τις όποιες αδυναμίες του, “Neon lights” (2011) και το αρκετά καλό “Rendezvous with destiny” (2016), το επόμενο βήμα, όντως γίνεται στο “III” και είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Ανέκαθεν θεωρούσα πως η μπάντα έχει συγκεκριμένες δυνατότητες και πως βρισκόμενη εντός ενός συγκεκριμένου πλαισίου στο οποίο αισθάνεται άνετα, μπορεί να πετύχει μικρά θαύματα. Τα μέλη της άλλωστε το γνωρίζουν αυτό καλύτερα από τον καθένα μας, καθώς η προϊστορία τους (BATTLEROAR, AIRGED L’AMH, CASUS BELLI, ON THORNS I LAY, ROCK ‘N’ ROLL CHILDREN) και η τριβή τους ως μπάντα εντός και εκτός συνόρων στο σανίδι με συγκροτήματα του βεληνεκούς και της ιστορίας των MANILLA ROAD, OMEN, WARLORD, DOOMSWORD, JAG PANZER, CRIMSON GLORY, VIRGIN STEELE, FATES WARNING, CIRITH UNGOL και TITAL FORCE, τους έχει γεμίσει, αν μη τι άλλο, με παραστάσεις, πολύτιμες εικόνες και γιατί όχι, έχει εμπλουτίσει το ηχητικό τους οπλοστάσιο.
Το “III”, θα συγκριθεί αναπόφευκτα με το “Rendezvous with destiny” (μία σύγκριση με το “Neon lights” δεν έχει κανένα απολύτως νόημα) και αυτή η σύγκριση θα οδηγήσει τον ακροατή σε χρήσιμα συμπεράσματα. Καταρχάς, η παραγωγή εξακολουθεί να κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα. Στο προηγούμενο, ο Θύμιος Κρίκος των INNERWISH είχε κάνει εξαιρετική δουλειά, ενώ εδώ, εξίσου καλό αποτέλεσμα φέρνουν ο εις εκ των κιθαριστών της μπάντας, Άκης Πάστρας, παρέα με τον Bart Gabriel στη μίξη, πράγμα που κάνει το group να ξεκινά με handicap. Μουσικά, το πρώτο δειλό βήμα του “Return of the longships” στο ντεμπούτο, έγινε πιο θαρραλέο στη συνέχεια με τα “Fighting for the Cross” και “Knights of Jerusalem” (προσωπικό αγαπημένο) και μετουσιώθηκε σε άλμα σε τούτο το άλμπουμ με τα “In the days of epic metal”, “The eyes of Merlin”, “The dragon of the mist” και “The demonslayer”. Κομμάτια μεγάλα, επικά και επιβλητικά, δείχνουν πως η μπάντα θέλει να αποχωριστεί μία και καλή τον “street” μανδύα της και να ακουστεί πολύ πιο μεγαλοπρεπής, χωρίς τούτο να σημαίνει πως και τα πιο “straight-forward” τραγούδια της είναι β’ διαλογής. Τρίτο σημείο που πρέπει να προσεχθεί, είναι οι «πλουσιότερες» από κάθε άλλη φορά κιθάρες, τα εξαίρετα riffs και οι πολύ όμορφες εναλλαγές μεταξύ «συμπαγών» και ακουστικών/ατμοσφαιρικών μερών. Στον προηγούμενο δίσκο, η μπάντα είχε τραγουδήσει τον στίχο “We answered the call of the power chord” και εδώ τον μετουσίωσε και τυπικά σε ήχο. Τέταρτον, συγχαρητήρια στον Marco Concoreggi (aka Mark Dexter) στα φωνητικά, ο οποίος ακούγεται πιο ώριμος από ποτέ. Πάντα μου άρεσε η φωνή του και ο τρόπος που προσέγγιζε τα κομμάτια από την εποχή των BATTLEROAR, τραγουδώντας ολόσωστα σε πλαίσια εντός των οποίων ήταν άνετος, αλλά εδώ είναι στα καλύτερά του και ειδικά στα χορωδιακά μέρη, έχει κάνει καταπληκτική δουλειά.
Το “III” είναι από τα άλμπουμ όπου ο ενθουσιασμός συνυπάρχει με την αυστηρή προσήλωση, ο επαγγελματισμός με το μεράκι και το αποτέλεσμα θα ενθουσιάσει κάθε φίλο του επικού heavy metal. Θα το ακούσετε σε μία ακρόαση, δε θα προσπεράσετε κανένα κομμάτι και στο τέλος μάλλον θα δυσκολευτείτε να κατασταλάξετε σε ένα αγαπημένο. Προσωπικό μου είναι (για τώρα) το “In the days of epic metal” με το θεϊκό refrain. Προσωπικά όμως, θεωρώ πως ξέχωρα από τα όποια τραγούδια κάνουν μεγαλύτερη εντύπωση, το βασικότερο πλεονέκτημα του “III”, είναι πως εδραιώνει την DEXTER WARD «ταυτότητα». Μία λέξη που τείνει να εκλείψει στις μέρες μας.
8/10
Δημήτρης Τσέλλος
ΥΓ: Το λογότυπο και το εξώφυλλο του άλμπουμ, σχεδιασμένα από τον κιθαρίστα και αρχηγό των AIRGED L’AMH, Αλέξανδρο Βασιλόπουλο, αν ήμασταν κάποια (πολλά) χρόνια πίσω, θα αρκούσαν για να προβούμε σε αγορά. Θα ρωτούσαμε ένα απλό «τι παίζουν;», θα μας έλεγε ο πωλητής «epic metal» και θα είχαμε πάει στο ταμείο την επόμενη στιγμή. Γιατί ως γνωστόν, όλα υπηρετούν τον ίδιο σκοπό από τη δική τους σκοπιά. Αυτό για κάποιους νεαρότερους σε ηλικία αναγνώστες, που ίσως το βρουν… παιδικό. Και κάτι για να ξέρετε: δεν υπάρχει δίσκος που στο εξώφυλλο να κυριαρχεί το κόκκινο και το πορτοκαλί χρώμα, και να μην είναι καλός. Τα δικαιώματα της ανακάλυψης σε εμένα παρακαλώ και να με ακούτε.
