Τρέφω μία ιδιαίτερη συμπάθεια (που συχνά πυκνά τείνει προς την απόλαυση της ακροαματικής διαδικασίας των κυκλοφοριών τους) στους Ιταλούς DGM. Ο πρώτος λόγος είναι πως λειτουργούν αυτόνομα στο στενό πλαίσιο του Ευρωπαικού progressive metal αδιαφορώντας πλήρως για τις σειρήνες των νεωτεριστικών δομών που κυριαρχούν στον ευρύτερο οργανισμό όπως το πράττουν οι συμπατριώτες τους KINGCROW τα τελευταία χρόνια, με αποτελέσματα που δεν τους δικαιώνουν πάντα…
Στο 12ο τους άλμπουμ με γενικό τίτλο “Endless”, η πεντάδα εμφανίζεται σε παρατεταμένη συνθετική φόρμα, κατορθώνοντας να διατηρήσει το ηχητικό της momentum αλλά και να το εμπλουτίσει παράλληλα με στοιχεία που δεν τα συναντούσαμε ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν. Δίπλα στις δεδομένες SHADOW GALLERY, SYMPHONY X και DREAM THEATER επιδράσεις, ακούμε πινελιές από το συμφωνικό progressive rock των BIG BIG TRAIN, την μοναδικότητα που εκπέμπουν οι αειθαλείς JETHRO TULL, μέχρι και OPETH φέρνουν στην θύμησή μας συγκεκριμένα σημεία.
Ομολογουμένως δεν συνιστά και το ευκολότερο “άθλημα” του κόσμου να συγκεραστούν επιτυχώς όλες οι προαναφερθείσες αναφορές, οι DGM, ωστόσο, διαθέτουν το χάρισμα να συνθέτουν μουσική με αρχή, μέση και τέλος, αποδίδοντας βεβαίως τα σέβη τους στους μέντορές τους αλλά δείχνοντας πως δεν αρέσκονται στο να μένουν αδρανείς και απαθείς σε λοιπά εξωτερικά ερεθίσματα. Και πάντα ενσωματώνοντας τα με τον γνώριμο τρόπο τους.
Τα κιθαριστικά του Simone Mularoni, ενός εκ των κορυφαίων μουσικοσυνθετών της γενιάς του “μπλέκονται” αρμονικά με το ατίθασο πνεύμα του πληκτρά Emanuele Casali και σε αρκετές περιπτώσεις “κοντράρονται” προς όφελος της ίδιας της μπάντας που μέσα από ένα στιβαρότατο rhythm section και έναν χαρισματικό ερμηνευτή (Mark Basile), σαφώς και δεν ανακαλύπτει την πεμπτουσία του prog metal, αν μη τι άλλο, όμως, δείχνει να το υπηρετεί με συνέπεια, αφοσίωση και πλήρη επίγνωση τι διαπραγματεύεται και που θέλει να φτάσει.
Μέσα σε έναν ορυμαγδό από αξιολογότατους δίσκους στον ευρύτερο χώρο του progressive, καλλιτέχνες όπως οι DGM (και φυσικά οι ομόσταυλοί τους Γερμανοί VANDEN PLAS) μας προσφέρουν μία δόση νοσταλγίας για τον ήχο που σταδιακά μπορεί να έχασε μέρος της αίγλης του αλλά φρόντισε να μην απωλέσει την ψυχή του. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, οφείλουμε να έχουμε τα αυτιά μας ανοιχτά σε οποιαδήποτε “παραδοσιακή”, “παλιακή” -αποκαλέστε όπως εσείς επιθυμείτε- κυκλοφορία προέρχεται από το συγκεκριμένο μετερίζι. Έστω και αν δεν αποτελεί διαχρονικά μία εκ των κορυφαίων τους…
7,5 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
