Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία δύο χρόνια δεν ήταν και τα καλύτερα για τον David Ellefson. Η γνωστή ιστορία με το internet είχε σαν αποτέλεσμα την απόλυση του από τους MEGADETH το 2021 και το γεγονός αυτό είχε αντίκτυπο τόσο στην επαγγελματική του καριέρα, όσο και στην προσωπική του ζωή. Παρόλα αυτά, ο χαρισματικός κατά τ’ άλλα μπασίστας άρχισε να μαζεύει τα κομμάτια του και ξεκίνησε τις προσπάθειες ανασύνταξης. Η αρχή έγινε το 2022 όταν μαζί με τον Jeff Scott Soto κυκλοφόρησαν το “Vacation in the underworld” κάτω από το όνομα ELLEFSON- SOTO, αλλά και με τους KINGS OF THRASH, το project που έφτιαξε μαζί με τον πρώην κιθαρίστα των MEGADETH, Jeff Young. Η συνέχεια έρχεται σήμερα με τους DIETH και το ντεμπούτο τους “To hell and back”, με το οποίο θα ασχοληθούμε εδώ.
Οι DIETH είναι ένα τριμελές σχήμα όπου, εκτός από τον Ellefson στο μπάσο, συναντούμε τον Michal Lysejko στα τύμπανα και τον Guilherme Miranda στις κιθάρες και στα φωνητικά, περισσότερο γνωστοί από το πέρασμα τους από τους DECAPITATED και ENTOMBED A.D. αντίστοιχα. Πολύ ενδιαφέρουσα σύμπραξη, που όμως απέχει παρασάγγας από τον ορισμό του supergroup που προσπαθεί να μας πασάρει η δισκογραφική εταιρεία μέσα από το δελτίο τύπου. Προφανώς εδώ μιλάμε για ένα death/thrash σχήμα, ή, για να το διατυπώσω καλύτερα, ακραίο thrash με death metal φωνητικά και αρκετά groove στοιχεία. Το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου κακό, δεν είναι όμως και ο δίσκος που θα σε κάνει να χοροπηδάς και από τη χαρά σου. Υπάρχουν κάποια πραγματικά πάρα πολύ καλά κομμάτια εδώ μέσα, όπως για παράδειγμα το φοβερό εναρκτήριο ομώνυμο, το καταιγιστικό “Wicked disdain”, από τις πιο ωμές στιγμές του δίσκου και το φρενιασμένο “The mark of Cain” με το αρχικό του riff να θυμίζει SLAYER. Δυστυχώς όμως, τα υπόλοιπα κομμάτια, αν και καλοπαιγμένα, συνθετικά κάπου χωλαίνουν συγκριτικά με τα προαναφερθέντα και, χωρίς να είναι άσχημα, μειώνουν το τελικό αποτέλεσμα. Αν με ρωτάτε, θα ήθελα λιγότερα groovy στοιχεία, καθώς στα τραγούδια όπου απουσιάζουν αυτά, η διαφορά είναι εμφανής. Άφησα τελευταίο το “Walk with me forever” , ένα κομμάτι που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, όχι μόνο επειδή είναι μια heavy μπαλάντα, αλλά και επειδή αποτελεί την πρώτη προσπάθεια του Ellefson να αναλάβει τα φωνητικά σε κάποιο τραγούδι. Και το αποτέλεσμα μπορεί να ακούγεται παράταιρο σε σύγκριση με τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου, είναι όμως πολύ ξεχωριστό και αξιόλογο και προσωπικά μου άρεσε πολύ. Εκτελεστικά δεν έχω κανένα παράπονο, και τα τρία μέλη των DIETH είναι παιχταράδες, ενώ αξίζει να αναφερθούμε και στα πολύ δυναμικά solos του Miranda.
Χωρίς να είναι κάτι το συγκλονιστικό, το “To hell and back” είναι ένας δίσκος που είμαι σίγουρος ότι θα ενθουσιάσει πολλούς εκεί έξω. Για μένα όμως αποτελεί απλά ένα καλό ντεμπούτο, που δείχνει ότι οι DIETH έχουν προοπτικές για μεγαλύτερα πράγματα. Κρατάμε μικρό καλάθι και αναμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια.
7 / 10
Θοδωρής Κλώνης
