a
Φαντάζομαι ότι όσοι έχετε παρακολουθήσει τη συγκεκριμένη στήλη, είστε πλέον εξοικειωμένοι με τα…αναθέματα των συναδέλφων και τους επιθετικούς προσδιορισμούς με τους οποίους «κοσμούν» τον πολυαγαπημένο μας αρχισυντάκτη. Βλέπετε, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση να κατατάξεις αψεγάδιαστα τραγούδια κλασικών δίσκων. Με αρετή και τόλμη, όμως, όλα γίνονται και η περίπτωση του “Holy diver” δεν αποτελεί εξαίρεση.
Αυτονόητα δεν θα κάτσουμε να αραδιάσουμε τι εστί “Holy diver” και τι εστί Ronnie James Dio. Τα έχετε διαβάσει, τα έχετε ακούσει, τα έχετε βιώσει…είναι κομμάτι του εαυτού σας. Ούτε θα καθίσουμε να κάνουμε κάποια εξαντλητική ανάλυση του βιογραφικού του Ronnie, έτσι; Αυτό όμως που θα κάνουμε είναι να υπογραμμίσουμε για μία ακόμη φορά κάτι που ισχύει σε υπερθετικό, απόλυτο και αντικειμενικό βαθμό…όσο μπορούμε να μιλάμε για αντικειμενικά πράγματα στην τέχνη. Κι όμως είμαι σίγουρος ότι εν προκειμένω όλοι θα συμφωνήσουν ότι ο μακαρίτης είναι ο μοναδικός μουσικός του ευρύτερου rock ήχου ο οποίος έχει συνδέσει το όνομα του με τρεις υπερκλασικές κυκλοφορίες από τρία διαφορετικά συγκροτήματα! “Rising”, “Heaven and hell”, “Holy diver”…απίστευτο και απλησίαστο επίτευγμα.
Πάμε, λοιπόν, να βάλουμε σε αντίστροφη αξιολογική σειρά τα κομμάτια του “Holy diver” γνωρίζοντας εκ προοιμίου ότι αυτό το εγχείρημα είναι καθαρά…ψυχαγωγικό και δεν διεκδικεί δάφνες αντικειμενικότητας και ταύτισης απόψεων.
- “Invisible”
Είχα την τύχη να συνομιλήσω για πολύ ώρα από κοντά με τον Ronnie σε 2-3 περιστάσεις και ένα από τα πρώτα πράγματα που παρατηρούσες κατευθείαν –πέρα από τον ευγενέστατο χαρακτήρα του- ήταν το πάθος με το οποίο εκφραζόταν για ορισμένα τραγούδια του. Όσο και αν σας κάνει εντύπωση, το “Invisible” ήταν ένα από αυτά. Ο λόγος δεν ήταν αμιγώς μουσικός αλλά ο Ronnie ήταν απόλυτα ικανοποιημένος από τους στίχους του στο συγκεκριμένο κομμάτι. Ήταν ένα τρίγωνο χαρακτήρων όπου συναντιόνταν ένας gay νεαρός, μία κακοποιημένη γυναίκα και ο ίδιος ο Ronnie. Ωστόσο, η μουσική για κάποιο λόγο υπολειπόταν σε σχέση με τον υπόλοιπο σύνολο κομματιών. Προσωπική άποψη, βέβαια…
- “Gypsy”
Άλλο ένα κομμάτι που ναι μεν ταιριάζει ηχητικά με την όλη προσέγγιση του “Holy diver” αλλά από την άλλη έχει και αυτό μία πιο «λιτή» δομή. Σίγουρα, το γεγονός ότι ο Ronnie ήθελε να προσδώσει στο κομμάτι έναν αέρα από STONES (κατά δήλωσή του) έπαιξε ένα ρόλο στην όλη αισθητική του “Gypsy”. Ξέρετε κάτι όμως; Ταιριάζει απόλυτα στη θέση που βρίσκεται στο δίσκο μετά το επιβλητικό, ομώνυμο κομμάτι και το πιο πιασάρικο “Caught in the middle”.
- “Straight through the heart”
Τραγούδι που το μεγαλύτερο μέρος του οποίου είναι αποτέλεσμα τζαμαρίσματος στο Sound City Studios του Los Angeles. Μπορεί στα credits να αναγράφονται σαν συνθέτες ο Ronnie και ο Jimmy Bain αλλά ο ρόλος του Vinny Appice (τι τύμπανα, Θεέ μου, στο συγκεκριμένο κομμάτι) και του Vivian Campbell ήταν καταλυτικός. Για αυτό πάντα ο Ronnie τόνιζε τότε αλλά και αργότερα ότι ποτέ δεν ήταν solo καλλιτέχνης αλλά μέλος ενός κανονικού συγκροτήματος. Στην περίπτωση, βέβαια, των DIO ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης.
- “Stand up and shout”
Το κομμάτι που ανοίγει το “Holy diver” ήταν και το τελευταίο που γράφτηκε για το δίσκο και μάλιστα χωρίς την παρουσία των Jimmy και Viv. Ο μεν πρώτος βρισκόταν στο studio με τους SCORPIONS στο στάδιο προπαραγωγής του “Love at first sting” ενώ ο Viv είχε ολοκληρώσει τα κιθαριστικά του μέρη και είχε επιστρέψει στο Belfast. Ο Ronnie όμως δεν είχε πει την τελευταία του κουβέντα και έτσι η αρχική του ιδέα με το φρενήρες riff του “Stand up and shout” σε συνδυασμό με τις μελωδικές γραμμές των φωνητικών ενθουσίασαν τους υπόλοιπους μουσικούς οι οποίοι συγκεντρώθηκαν εκ νέου στο studio για την ολοκλήρωση και ηχογράφηση του κομματιού. Εξαιρετική και η ζωντανή εκτέλεση που κυκλοφόρησε εκείνη την εποχή σαν b’ side στο 12άρι του “Rainbow in the dark”.
- “Caught in the middle”
Φανταστικό opening riff του Viv και απολύτως ταιριαστό μπάσιμο φωνητικών από τον Ronnie και όλα αυτά μέσα από το στιβαρό rhythm section των Jimmy & Vinny. Δεν ξέρω για εσάς αλλά πάντα μου άρεσε αυτή η πιο «εμπορική» πινελιά που έβαζε ο Ronnie σε όλους τους δίσκους τους. Πάντα υπήρχε ένα τέτοιο κομμάτι. Στο “Holy diver” είναι το “Caught in the middle” το οποίο «δένει» ξανά υπέροχα με τη ροή του δίσκου. Στιχουργικά ο Ronnie εμπνεύστηκε το συγκεκριμένο κομμάτι από τον μηχανικό ήχο του δίσκου, τον Angelo Arcuri, ο οποίος βρισκόταν πάντα στη μέση περίεργων καταστάσεων.
- “Shame on the night”
Το κομμάτι που κλείνει το “Holy diver” έχει μία πολύ SABBATH αισθητική που άνετα θα κόλλαγε στο “Mob rules”. Τουλάχιστον έτσι το εκλαμβάνω εγώ. Και μπορεί το μπάσο του Jimmy να είναι (δικαίως) ψηλά στη μίξη αλλά οι πάντες «λάμπουν» στο studio ενώ και το middle section του τραγουδιού άνετα παραπέμπει σε κάτι από MK III (PURPLE). Και αν η παραπάνω αναφορά είναι τραβηγμένη, δεν πιστεύω να μην έχουν προσέξει οι πάντες την ομοιότητα των ουρλιαχτών των λύκων με τα αντίστοιχα του “Hush”, έτσι; Στιχουργικά, τίποτα ιδιαίτερο αφού το μόνο που κάνει ο Ronnie εδώ είναι να υπογραμμίζει πόσο δυσκολότερες είναι οι νυχτερινές ώρες όταν δεν είσαι και ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Ντροπή σου, νύχτα!
- “Don’t talk to strangers”
Το “Don’t talk to strangers” είναι το δεύτερο τραγούδι που έγραψε ο Ronnie μετά την αποχώρηση του από τους SABBATH. Μία σύνθεση που ανήκει αποκλειστικά στον ίδιο αφού τόσο αυτό όσο και το ομώνυμο κομμάτι «γεννήθηκαν» στο μυαλό του Ronnie προτού καν σχηματιστούν επίσημα οι DIO και έθεσε τις βάσεις για την όλη ατμόσφαιρα του “Holy diver”. Ο Ronnie πάντα πίστευε ότι ο βασικός λόγος που το κομμάτι αυτό ήταν τόσο αγαπητό στον κόσμο ήταν διότι η ακουστική κιθάρα στην αρχή που δημιουργεί αυτή την απόκοσμη ατμόσφαιρα είναι τόσο απλή που μπορεί να την αναπαράγει ο καθένας από εμάς. «Όταν έπιανα την κιθάρα, έπαιζα τα απολύτως απαραίτητα και τις πιο απλές συγχορδίες. Δεν προσπαθούσα να ακουστώ σαν τον Ritchie, τον Tony, τον Vivian και αυτό άρεσε στον κόσμο», δήλωνε αργότερα ο Ronnie.
- “Rainbow in the dark”
Όταν είσαι 12-13 ετών το πρώτο πράγμα που σε «τραβάει» σε ένα κομμάτι είναι η μελωδία και ένα πιασάρικο riff ή ρεφραίν. Βασικά, ακόμη με τραβάνε αυτά για να λέμε την αλήθεια. Και το “Rainbow in the dark” είναι πιθανότατα το πρώτο κομμάτι που θυμάμαι από το “Holy diver”. Ακόμη και αν δεν είναι το πρώτο κομμάτι που άκουσα από το “Holy diver” στο μυαλό μου το έχω σαν να είναι…ξέρετε τι εννοώ. Και να σκεφτείτε ότι ο Ronnie το σιχαινόταν τότε και μέχρι το τέλος της ζωής του δεν γούσταρε αυτό το τραγούδι (παρά το γεγονός ότι με τα χρόνια είχε κάπως «μαλακώσει» η προσέγγισή του). «Μόλις ολοκληρώσαμε την ηχογράφηση του δίσκου, ήθελα να πάρω ένα ξυραφάκι και να κόψω την ταινία ηχογράφησης. Ήταν πολύ pop για τα γούστα μου. Είχα φύγει από τους SABBATH, την πιο heavy μπάντα του πλανήτη, και δεν ήθελα ο κόσμος να νομίζει ότι έγινα pop. Ευτυχώς όλοι οι υπόλοιποι στους DIO είχαν άλλη άποψη, βάλαμε το “Rainbow in the dark” στο δίσκο και έγινε μεγάλη επιτυχία», είχε δηλώσει σε συνέντευξη του πριν από 16 χρόνια ο Ronnie. Δράττομαι της ευκαιρίας, λοιπόν, να ευχαριστήσω τους Jimmy, Viv, Vinny για την επιμονή τους να μείνει αυτός ο ύμνος στο δίσκο.
1.“Holy Diver”
Δε νομίζω ότι περιμένατε κάτι άλλο, έτσι; Δεν χρειάζεται να τονίζουμε τα αυτονόητα ούτε φυσικά να γινόμαστε «αιρετικοί» μόνο και μόνο για ποζεριλίκι αφού κάποια πράγματα είναι δεδομένα και δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις. Το “Holy diver” είναι το πρώτο κομμάτι που έγραψε ο Ronnie μετά τους SABBATH. Προσοχή! Παρά μία διαδεδομένη φιλολογία εκείνη την εποχή ότι ήταν μία σύνθεση που έγραψε ο μακαρίτης ενώ βρισκόταν στους SABBATH, αυτό δεν ισχύει και το έχει τονίσει αρκετές φορές ο ίδιος ο Ronnie. Μιλάμε πιθανότατα για το πιο αντιπροσωπευτικό τραγούδι των DIO που συγκαταλέγεται στις πιο λαμπρές στιγμές τους κοιτάζοντας στα ίσα απέθαντους ύμνους όπως τα “Stargazer” και “Heaven and hell”. Άλλωστε έχουν μία παρόμοια αισθητική. Μη λέμε πολλά. Το “Holy diver” είναι από τα κομμάτια εκείνα που θα ακούγονται στο διηνεκές και θα περιμένει υπομονετικά να το ανακαλύψουν και να το λατρέψουν οι επόμενες γενιές. Είναι το απόλυτο κομμάτι χρονοκάψουλας για τους DIO. Είναι το απόλυτο κομμάτι μιας ολόκληρης γενιάς. Βασικά, είναι ένας heavy metal ογκόλιθος που κάθε φορά που θα ακούγεται στα μαγαζιά θα κουνάς ρυθμικά το κεφάλι…εκτός αν θέλεις να ακούσεις εκείνο το βράδυ το “Double Monday” γιατί είσαι…εκείνος που ξέρει και οι άλλοι όχι.
Ronnie, ευχαριστούμε για τη μουσική, για το ήθος σου…για όλα!
Σάκης Νίκας
