(Johnny still is a dark child…)
Αν εξαιρέσουμε το πρώτο άλμπουμ των RAINBOW, από το 1976 μέχρι και το 1984 o Ronnie James Dio είναι ο άνθρωπος που, ερμηνεύει, συμμετάσχει, συνθέτει, μελοποιεί και γράφει στίχους σε μια σειρά από άλμπουμ τα οποία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στέκονται πάρα πολύ ψηλά στην λίστα με τα καλύτερα της heavy rock ή αν θέλετε της heavy metal μουσικής. “Rising”, “Long live rock n roll”, ‘Heaven and hell”, “Mob rules”, “Holy diver”, “The last in line”. Θαυμαστό έργο και μοναδικό σχεδόν επίτευγμα για έναν καλλιτέχνη. Το κάθε ένα από αυτά είναι μοναδικό, το κάθε ένα από αυτά θα μπορούσε να είναι (ή είναι;) μέσα στην δεκάδα με τις καλύτερες κυκλοφορίες της μουσικής μας. Με το αυτό τον τρόπο λοιπόν ο Dio κατάφερε να αφήσει εντονότατο το αποτύπωμα του, αλλά και μέχρι σήμερα να αποτελεί ίσως και μοναδικό παράδειγμα καλλιτέχνη με τόσο ποιοτική και επιδραστική σειρά από άλμπουμ. Θα μου πείτε ότι δούλεψε με δυο από τους πλέον σημαντικούς κιθαρίστες δίπλα του, Iommi και Blackmore, αλλά εκεί που πολλοί μπορεί να είχαν αμφιβολία εάν μόνος του θα τα κατάφερνε, εκεί ακριβώς έκανε δύο άλμπουμ τα οποία έπεσαν σαν κεραυνός στον θαυμαστό κόσμο του metal και οι πάντες σιώπησαν… Σήμερα θα ασχοληθούμε με το τελευταίο πραγματικά πολύ μεγάλο άλμπουμ των DIO, με το σεισμικό “The last in line”. Ήταν δύσκολο άλμπουμ; Φυσικά και ήταν όταν έχεις προκάτοχο το “Holy diver” και από πίσω αυτά που προαναφέραμε. Ήταν εύκολο άλμπουμ; Από την αντίθετη άποψη αν το δούμε λοιπόν, ήταν και εύκολο καθώς η μπάντα λειτουργούσε άψογα, δεν τους έπνιξε το άγχος, αλλά αντιθέτως η επιτυχία του “Holy diver” λειτούργησε δημιουργικά και ενθουσίασε τους Dio, Campbell, Appice, Bain και Schnell. Απαιτήσεις λοιπόν υπήρχαν, αλλά πείτε μου, ποιος πραγματικά περίμενε το “The last in line” να είναι τόσο σαρωτικό, τόσο επιθετικό, τόσο κλασσικό εν τέλη όσο ο προκάτοχός του; Όσοι ζήσαμε εκείνα τα χρόνια, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν περιμέναμε επίσης τόσο καλό άλμπουμ… Για μένα, μετά από σχεδόν σαράντα χρόνια από τότε που το άκουσα πρώτη φορά, εξακολουθεί να είναι απίστευτο… Αξιολογική σειρά…ναι.. αυτά τα άλμπουμ δεν έχουν fillers και ας λένε μερικοί το μακρύ τους και το κοντό τους… τα χειρότερα τραγούδια τους θα μας λέγατε ότι είναι κρυμμένοι θησαυροί αν τα είχαν γράψει άλλοι… Τέλος πάντων.. Να σημειώσουμε επίσης ότι μιλάμε για το best selling album των DIO…
“The last in line” countdown
9.“Eat your heart out” (3.49)
Οι κακές οι γλώσσες λένε πως είναι γραμμένο για την Wendy Dio και την κακή σχέση που είχε ο Dio με την σύζυγο και manager της μπάντας εκείνο το διάστημα. Ο ίδιος όντως έχει πει πως είναι ένα τραγούδι το οποίο μιλά για ένα αγόρι το οποίο υποφέρει από τη σχέση του και κάποια στιγμή καταφέρνει να απαλλαγεί από αυτή. Μουσικά είναι από τα πιο απλά και εύκολα τραγούδια του άλμπουμ, στο ύφος του Αμερικάνικου metal της εποχής με όμορφο riff από τον Campbell.
8.“Breathless” (4.04)
Πολύ όμορφο, γρήγορο και τραχύ τραγούδι, από αυτά που ναι μεν δεν ανήκουν στη πρώτη γραμμή των συνθέσεων της μπάντας, αλλά όταν το ξανακούς γουστάρεις καλό heavy metal. Η έντονη δύσπνοια που ακούγεται στην αρχή του τραγουδιού, οφείλετε στο πολύ κρύο που επικρατούσε έξω από το στούντιο στο οποίο η μπάντα ηχογραφούσε το άλμπουμ, στο Nedrland, Colorado, όπου είχε τότε ξεσπάσει η χειρότερη χιονοθύελλα των τελευταίων πενήντα χρόνων στην περιοχή. Έξω είχε πολλούς βαθμούς υπό το μηδέν και πολλά μέτρα χιόνι. Σκοπός τους ήταν να προσθέσουν το συγκεκριμένο ηχητικό στο τραγούδι και να το κολλήσουν στην εισαγωγή. Έτσι έβγαιναν ένας-ένας έξω από το στούντιο και προσπαθούσαν να πάρουν βαθιές ανάσες. Ο συνδυασμός όμως του υψομέτρου και του πολύ έντονου κρύου, ελαχιστοποιούσε το οξυγόνο και κανείς δεν μπορούσε να πάρει τις ανάσες που έπρεπε, εκτός ενός από τους μηχανικούς που ήταν μαζί με τους Dio. Ο φτωχός αφού προσπάθησε και τα κατάφερε, κατόπιν λιποθύμησε και χρειάστηκε να του δώσουν οξυγόνο για να συνέλθει. Σκοπός τους ήταν να φτιάξουν ένα-δυο κομμάτια πιο εμπορικά στο στυλ του “Rainbow in the dark”, κάτι για το οποίο τους πίεζε διακριτικά και η δισκογραφική εταιρία τους. Σεβόμενος αυτή την διακριτικότητα και όχι πίεση, ο Dio έγραψε δυο τραγούδια. Τούτο εδώ και αυτό που θα δούμε … αμέσως!
7. “Mystery” (3.46)
Να το άλλο τραγούδι που «πάτησε» πάνω στο “Rainbow in the dark” και με αυτό θέλησε ο φίλος μας να ικανοποιήσει και τις προσδοκίες της εταιρίας για κάτι πιο προσιτό. Ολοφάνερη είναι η διάθεση αντιγραφής εδώ και δεν αμβλύνεται για να είμαστε τίμιοι από την όμορφη μελωδία. Κάποιους τους ξένισε αυτή η εμπορικότητα (λες και δεν είναι όλα τα κλασσικά τραγούδια του Dio μελωδικά!) αλλά μάλλον η χρήση των πλήκτρων είναι αυτό που το κάνει να έχει μια πιο FM rock αισθητική και παραξενεύει γιατί είναι και το πιο light κομμάτι που έχει γενικότερα συνθέσει μάλλον. Προσωπικά αν και δεν είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια το ακούω πολύ άνετα και ευχάριστα. Την ίδια γενικά δομή παρατηρούμε (εκτός φυσικά των “Rainbow in the dark” και “Mystery”) και σε δυο ακόμα τραγούδια που μελλοντικά θα μας έδιναν οι DIO, στα “Hide in a rainbow” που ήταν μάλλον μέτριο και στο εκπληκτικό “Hungry for heaven” όπου και νομίζω εκεί κατάφερε να ισορροπήσει ξανά την χρήση πλήκτρων ώς βασικό riff του τραγουδιού και του κλασσικού heavy metal όγκου στον ήχο.
6. “I speed at night” (3.22)
Γράφτηκε για να δώσει μια πιο γρήγορη νότα στο άλμπουμ και το riff του Campbell όπως πάντα είναι κοφτερό σαν ξυράφι. Σχεδόν speed metal, κυλά με ταχύτητα, είναι τραχύ, επιθετικό και μοιάζει σαν το αδερφάκι του “Stand up and shout”. Μια ακόμα κλασσική σύνθεση που δίνει όγκο και ύψος στο “The last in line”. Κλασσική σύνθεση DIO κατά την άποψη μου.
5. “Evil eyes” (3.38)
Άλλος κομμάταρος από εδώ. Και αυτό με ανεβασμένες ταχύτητες, κιθάρα να ζωγραφίζει και γεμίζει το τραγούδι, έξυπνο riff και ρεφρέν άψογο. Τα πλήκτρα διακριτικά και αυτά γεμίζουν όμορφα την σύνθεση η οποία είναι σε ύφος Αμερικάνικου κλασσικού metal με πολλές δόσεις μελωδίας. Δεν ήταν από τις προτιμήσεις της μπάντας στα live τους και ίσως το αδίκησαν λίγο, αλλά με τόσα τραγούδια θα μου πείτε στο οπλοστάσιο τους, τι να άφηναν απ’ έξω και τι να πρωτοέπαιζαν; Απολαυστικό πάντως…
4. “We rock” (4.36)
Ακόμα ένα all time classic θα συναντήσουμε ξανά εδώ με τον ακατάπαυστο ρυθμό του, την απίστευτη ενέργεια που βγάζει προς τα έξω και το ασυμβίβαστο heavy metal που πρεσβεύει. Δεν είναι τυχαίο που το επέλεξαν σαν opening track αφού σε αρπάζει από τα …μούτρα με το που ξεκινάει. Ήταν το τελευταίο τραγούδι που γράψανε για το “The last in line” και οι Vinnie Appice, Vivian Campbell το άκουσαν ολοκληρωμένο μόνο αφότου το άλμπουμ είχε κυκλοφορήσει στα μαγαζιά. Και τι έπεται…
3.“Egypt (The chains are on)” (6.57)
Ωχ Παναγία μου! Το πιο SABBATH κομμάτι του άλμπουμ, βαρύ, αργόσυρτο, ανατολίτικο, ατμοσφαιρικό συνέχεια των “Heaven and hell”, “Sign of the Southern cross”, “Children of the sea” “Gates of Babylon”. Συναρπαστικό από την αρχή μέχρι και το τέλος. Και αυτό με το που μπαίνει η μελωδία της κιθάρας του Campbell σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό και είναι ο καλύτερος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσαν να κλείσουν τόσο εντυπωσιακά το “The last in line”. Επικό με άλλα λόγια. Θα μπορούσε να είναι και πιο πάνω στην αξιολογική σειρά, αλλά είπαμε ότι εδώ δεν υπάρχουν τέτοια όταν μιλάμε για άλμπουμ που εν πολύς ορίζουν τον heavy metal ήχο. Μπορεί ακόμα και σήμερα ο φίλος μας ο Ιρλανδός κιθαρίστας να λέει ότι ήθελε ακόμα λίγο δουλίτσα το συγκεκριμένο τραγούδι, αλλά ρε παλικάρι μου, πόσο καλύτερο θα μπορούσατε να το κάνετε δηλαδή;;;
2.“The last in line” (5.40)
Το επικό ομώνυμο τραγούδι, με την ήρεμη εισαγωγή, το ογκωδέστατο ξέσπασμα της μπάντας και την απίστευτη κραυγή του Dio, που συνταράσει τον ακροατή! Τι έπος πάλι είναι τούτο μωρέ! Ρυθμός, μελωδία, επίθεση, όγκος.. Πραγματικά το ακούς σαράντα χρόνια μετά και το συναίσθημα που σου βγάζει είναι αναλλοίωτο… Υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να αντισταθεί σε αυτό εδώ το τραγούδι; Γραμμένο για την αδικία και την μοναξιά των ανθρώπων, στέκει στην κορυφή των δημιουργιών του μεγάλου συνθέτη με το όνομα Ronnie James Dio.
- “One night in the city” (5.15)
Μπορεί για κάποιους από εσάς να αποτελεί έκπληξη η επιλογή μου να τοποθετήσω στην κορυφή το συγκεκριμένο τραγούδι, αλλά νομίζω ότι είναι το μεγαλύτερο outsider στην ιστορία των DIO. Heavy metal σκέτο, χωρίς φρου φρού και αρώματα, μελωδίες άψογες, εκτέλεση τρομακτική, ακατάπαυστοι ρυθμοί και εναλλαγές, ωραίοι στίχοι, κιθάρες βγαλμένες από τον παράδεισο, ή την κόλαση αν θέλετε, πιστεύω πως αντιπροσωπεύει στο 101% το μεγαλείο των DIO αλλά και ολοκλήρου του heavy metal εκείνα τα τόσο δημιουργικά χρόνια. Johnny was a dark child, He was promised to us all, But riders in the night can lift you out of sight when they call….
Δημήτρης Σειρηνάκης
