“Udo and friends”
Όταν σου προτείνουν να μιλήσεις με τον Udo Dirkschneider, δεν υπάρχει περίπτωση να αρνηθείς. Υπερβολικά συμπαθής, πάρα πολύ φιλικός, παράδειγμα προς μίμηση για τους νεότερους σχετικά με το πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι όχι μόνο στις συνεντεύξεις, αλλά και στην πραγματική σου ζωή (έχοντας την ευκαιρία να τον συναντήσω δύο φορές μέσα στο καλοκαίρι). Μαζί του, η Manuela Bibert, χαμογελαστή, με θετική διάθεση, οπότε η κουβέντα μας για το “Babylon” των DATOG (DIRKSCHNEIDER & THE OLD GANG), κύλησε πάρα πολύ ευχάριστα. Δώστε βάση στα όσα λέει ο Udo πάντως, που μίλησε ακόμα και για τη guest εμφάνισή του με τους KREATOR στο Chania Rock Festival το καλοκαίρι!
RH: Λοιπόν, εδώ έχουμε τον Udo Dirkschneider και τη Manuela Bieber από τους DIRKSCHNEIDER AND THE OLD GANG. Πώς είστε; Χαίρομαι που είστε εδώ. Ξεκινήσατε αυτό το project στην πανδημία. Φανταζόσασταν ότι θα εξελισσόταν σε μια πλήρη μπάντα με ολόκληρο άλμπουμ;
U: Στην αρχή δεν ήταν προγραμματισμένο να κάνουμε άλμπουμ. Ήταν απλώς μια φιλανθρωπική κίνηση λόγω της πανδημίας, αυτό ήταν όλο. Κανείς δεν σκεφτόταν σοβαρά να γίνει άλμπουμ. Αλλά, ξέρεις, υπήρχε τόσος κόσμος που έλεγε “πρέπει να κάνετε ένα άλμπουμ, ολόκληρο άλμπουμ”, μπλα, μπλα, μπλα. Και μετά πήρε πολύ χρόνο να μαζέψουμε αρκετό υλικό για να το ηχογραφήσουμε. Ήμουν απασχολημένος, η Manuela ήταν απασχολημένη, όλοι ήταν απασχολημένοι, εκτός από τον Stefan Kaufmann. Χαχαχα. Εγώ ήμουν συνέχεια σε περιοδεία. Αλλά βρήκαμε χρόνο ενδιάμεσα για να ηχογραφήσουμε τα πάντα, να κάνω τα φωνητικά μου. Νομίζω ήταν κάτι καλό τελικά. Έμαθα πολλά πράγματα ξανά, μετά από τόσα χρόνια στη δουλειά. Είδα πόσο μπορώ να φτάσω με τη φωνή μου. Επίσης, το άλμπουμ έγινε χωρίς κανένα άγχος. Κανείς δεν έλεγε “πρέπει να βγει τώρα το άλμπουμ”. Το κάναμε για εμάς, και θα βλέπαμε αν θα άρεσε στον κόσμο. Και φαίνεται ότι το άλμπουμ άρεσε πολύ. Οπότε μάλλον κάναμε το σωστό.
RH: Ποια ήταν η συναισθηματική σπίθα που σας έκανε να θέλετε να ξανασμίξετε με τον Peter Baltes και τον Stefan Kaufmann μετά από τόσα χρόνια;
U: Με τον Stefan Kaufmann δουλεύω πάντα και στα άλμπουμ των U.D.O. Κάνει τα φωνητικά μου από… δεν ξέρω κι εγώ πότε. Ακόμα τα κάνει. Τον Peter Baltes τον ξανασυνάντησα όταν κάναμε το “We Are One” με τις Γερμανικές Ένοπλες Δυνάμεις. Εκεί ήταν η πρώτη φορά μετά από χρόνια που τον είδα και συνεργαστήκαμε ξανά. Και τώρα είναι πλήρες μέλος των U.D.O. Για μένα είναι ωραίο να δουλεύω ξανά με τον Peter, με τον Stefan δουλεύω τόσα πολλά χρόνια… απίστευτο. Και με τον Matthias Dietz — δεν έπαιζε κιθάρα, μου είπε, για 20 χρόνια. Τον είδα μια φορά στην Ισπανία να παίζει φλαμένκο! Τρελό. Όταν λοιπόν ήρθε η ιδέα για το φιλανθρωπικό project στην πανδημία, ο Stefan είπε, ίσως να ρωτήσω τον Matthias αν μπορεί να παίξει κιθάρα. Και έτσι έγινε. Γι’ αυτό ονομάστηκε DIRKSCHNEIDER AND THE OLD GANG.
RH: Στο “We Are One”, όμως, δεν συναντήσατε μόνο ξανά τον Peter Baltes αλλά γνωριστήκατε και με τη Manuela. Σωστά, Manuela; Πώς αυτή η εμπειρία σε οδήγησε να μπεις στους Old Gang; Αν και δεν είσαι παλιά, είσαι πολύ νέα. Χαχαχα!
M: Ευχαριστώ πολύ.
RH: Πώς είναι να είσαι σε μια μπάντα που λέγεται “η Παλιά Παρέα”;
M: Στην αρχή φυσικά σκέφτηκα ότι είναι όντως η παλιά παρέα. Συν την καινούρια, φυσικά, ο Sven κι εγώ. Για μένα είναι τιμή να είμαι σε μια μπάντα με αυτό το όνομα. Όλα ξεκίνησαν, όπως είπατε, με το “We Are One”. Ήμουν σε περιοδεία μαζί τους για έναν χρόνο στη Γερμανία. Είχαν ένα σόλο κομμάτι στο άλμπουμ, το “Blindfold”, και έκαναν κάτι σαν audition. Πήγα για το σόλο και εκεί γνώρισα τον Stefan, τον Udo και τους υπόλοιπους. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Γνωριστήκαμε, συμπάθησε ο ένας τον άλλον, ταιριάξαμε μουσικά. Κανείς δεν είχε πλάνο για τίποτα, και τελικά προέκυψε αυτό.
RH: Πόσο διαφορετικό είναι για σένα, Udo, να δουλεύεις ξανά με την παλιά παρέα, συγκριτικά με τις πρώτες εποχές των ACCEPT ή τα πρώτα χρόνια των U.D.O.;
U: Όπως είπα πριν, αυτό το άλμπουμ έγινε χωρίς καμία πίεση. Δεν καθίσαμε να πούμε “θα πάμε προς αυτή την κατεύθυνση”. Μαζέψαμε ιδέες, είδαμε τι δουλεύει. Το βασικό ήταν να περάσουμε καλά. Χωρίς άγχος. Και ήταν πολύ ενδιαφέρον. Ο Stefan ξέρει τη φωνή μου από το ’81. Ξέρει ακριβώς τι μπορώ να κάνω. Και νομίζω ότι όταν μαζευτήκαμε με όλα τα τραγούδια, είχε ήδη στο μυαλό του ποιος θα τραγουδήσει τι. Ήξερε και τη φωνή του Peter. Νομίζω έκανε εξαιρετική δουλειά στα φωνητικά. Δεν είμαι ο κλασικός frontman στο άλμπουμ — έχουμε τρεις βασικούς τραγουδιστές. Και δεν ήταν εύκολο να στηθεί όλο αυτό. Αλλά εκείνος το είχε ήδη στο μυαλό του.
RH: Αυτή ήταν και η επόμενη ερώτηση. Τα φωνητικά εναλλάσσονται ανάμεσά σας, εσένα, του Peter και της Manuela. Ήταν δοκιμή και λάθος; Ή απλώς βρήκε η κάθε φωνή τη θέση της;
U: Αυτό ήταν σίγουρα η δουλειά του Stefan. Νομίζω ότι ήξερε από την αρχή που ταίριαζε ο καθένας. Ευχαριστούμε Stefan.
RH: Manuela, ποια είναι η δική σου άποψη; Και πώς ήταν να δουλεύεις με δύο θρύλους του heavy metal, όντας η νεότερη;
M: Δεν είμαι τόσο νέα πια. Μακάρι να ήμουν.
RH: Χρειάστηκε να παλέψεις για χώρο μέσα στα τραγούδια ή ήρθε φυσικά;
M: Ήρθε εντελώς φυσικά. Όπως είπε ο Udo, ο Stefan ξέρει πολύ καλά τις φωνές τους. Με έμαθε κι εμένα στη διάρκεια του “We Are One”. Είχε μια εικόνα στο μυαλό του. Μας έβαζε στα σημεία που θεωρούσε ότι θα λειτουργούσαν. Και μετά δοκιμάζαμε. Δεν πάλεψα για σόλο σημεία, ποτέ. Σε κάποια τραγούδια τραγουδάμε όλοι περίπου το ίδιο. Δεν έχει κάθε τραγούδι συγκεκριμένη φόρμα. Νομίζω ότι κάθε κομμάτι είναι τέλειο όπως είναι τώρα και όλοι έχουμε τον χώρο μας.
RH: Manuela, είσαι μια τραγουδίστρια πολλών ειδών. Με ρίζες στην pop, soul, musicals. Πώς προσαρμόζεις τη φωνή σου στον heavy metal ήχο των OLD GANG;
M: Το ενδιαφέρον είναι ότι δεν προσαρμόζω τίποτα. Τραγουδάω όλη μου τη ζωή. Ξεκίνησα με κλασική μουσική, πιάνο και τραγούδι. Μετά musical, pop, rock, metal. Αλλά δεν μπορώ να αλλάξω τη φωνή μου. Όπως και ο Udo δεν μπορεί να αλλάξει τη δική του. Αυτό που προσαρμόζεις είναι η διάθεση, η εσωτερική κατάσταση. Το heavy metal θέλει δύναμη, ένταση. Αυτό αλλάζει. Και αυτό που έμαθα από τον Stefan ήταν η άρθρωση. Πρέπει να προφέρεις καθαρά. Δεν μπορείς να είσαι “τεμπέλης” όπως στην pop. Δεν άλλαξα τη φωνή μου — άλλαξα τη νοοτροπία.
U: Για εμένα επίσης, σε αυτό το άλμπουμ τραγουδάω διαφορετικά σε κάποια σημεία. Δεν τραγουδώ όπως συνήθως με ACCEPT ή U.D.O. Έχει πολλά χαμηλότερα, πιο μελωδικά σημεία. Πολύ ενδιαφέρον. Ακόμα μαθαίνεις μετά από τόσα χρόνια. Και αυτό με βοήθησε και στο νέο άλμπουμ των U.D.O. Μερικοί μου είπαν “δεν σε έχουμε ξανακούσει έτσι”. Ήταν πολύ χρήσιμο. Έμαθα πολλά. Ευχαριστώ.
RH: Μερικές φορές ακούγοντας το άλμπουμ, νιώθω μια αύρα από την εποχή του “Balls to the Wall”. Σας επηρέασε αυτό το κλίμα;
U: Όχι, κανείς δεν είχε στο μυαλό του το “Balls to the Wall”. Ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Η Manuela έφερε ιδέες… και δεν είχε καμία σχέση με εκείνη την εποχή.
M: Όχι, δεν είχα!
U: Και ο Matthias έφερε το ριφ του “Babylon”. Καμία σχέση με το “Balls to the Wall”.
RH: Έχετε εμπνεύσει αμέτρητους τραγουδιστές. Σήμερα, στη metal σκηνή, τι σε ενθουσιάζει και τι σε απογοητεύει;
U: Δύσκολο να πω. Υπάρχουν πολλοί καλοί τραγουδιστές. Μερικοί γεννιούνται με μοναδική φωνή, όπως εγώ. Κανείς δεν τραγουδάει ακριβώς όπως εγώ, μπορεί να πλησιάζει, αλλά όχι το ίδιο. Αλλά μερικές φορές όλες οι μπάντες ακούγονται ίδιες. Κάποιοι τραγουδούν πολύ ψηλά, άλλοι κάνουν growls. Ένα καλό παράδειγμα είναι οι JUDAS PRIEST. Ο Ripper Owens, κατά τη γνώμη μου, ήταν καλύτερος τραγουδιστής από τον Halford. Αλλά όταν γύρισε ο Halford… ήταν ο Halford. Το ίδιο με τους IRON MAIDEN. Όταν ήταν ο Blaze Bailey, έπαιζαν σε μικρούς χώρους, όπως εμείς τότε. Όταν γύρισε ο Dickinson… μπαμ. Έχει να κάνει με την προσωπικότητα, την παρουσία. Αυτό έκανε και το παλιό μας management στους ACCEPT, το μικρό μας κορίτσι, η Gaby (σ.σ. σύζυγος του Wolf Hoffmann, γνωστή με το ψευδώνυμο Deafy, που εκτός των άλλων έγραφε και τους στίχους του συγκροτήματος). Γνώριζε καλά ότι έπρεπε να είμαι στη σκηνή με αυτά τα ρούχα και λειτουργούσε καλά, είχε δίκιο. Αλλά μου λείπει αυτό σήμερα: βλέπω μπάντες που παίζουν καλά, αλλά δεν έχουν προσωπικότητα στη σκηνή.
RH: Όπως εσύ με τη στρατιωτική στολή τότε.
U: Ναι, αλλά τη μισούσα τη στολή. Προσπάθησα πολλές φορές να την αφήσω, αλλά ο κόσμος έλεγε “όχι, είναι η εικόνα σου”. Οπότε… εντάξει.
RH: Μόλις δημιουργήσεις μια εικόνα, δεν ξεφεύγεις.
U: Ακριβώς. Αλλά μπορώ να ζήσω με αυτό. Δεν είμαι David Lee Roth να πηδάω στη σκηνή. Κινούμαι, αλλά είναι θέμα προσωπικότητας. Και αυτό λείπει από πολλές νέες μπάντες.
RH: Manuela, είπες πριν ότι έμαθες από τον Peter και τον Stefan την άρθρωση. Τι άλλο έμαθες από το να δουλεύεις με τόσο έμπειρους μουσικούς, που θα πάρεις μαζί σου στο μέλλον;
M: Έμαθα πολλά για τη σύνθεση, για τη θεωρία. Ήξερα τα βασικά, αλλά έμαθα πράγματα ειδικά για metal μουσική. Π.χ. αλλαγές τονικότητας που δεν θα γίνονταν ποτέ στην pop. Έμαθα το πνεύμα της metal μουσικής. Ήταν σαν να βουτάω σε έναν καινούριο κόσμο. Το metal είναι κόσμος μόνο του. Ήταν υπέροχη εμπειρία.
RH: Udo, για άλλη μια φορά έχεις τον γιο σου, Sven, στα ντραμς. Νιώθεις ακόμα αυτή τη “πατρική περηφάνια”, όχι μόνο γιατί παίζει δίπλα σου, αλλά γιατί αναγνωρίζεται ως καλός ντράμερ και όχι “ο γιος του Udo”;
U: Ναι. Όταν είμαστε σε περιοδεία, δεν είμαστε πατέρας και γιος — είμαστε φίλοι. Αν θέλουμε να μιλήσουμε σαν πατέρας-γιος, το κάνουμε ιδιωτικά. Είμαι πολύ περήφανος. Είναι περίπου 11 χρόνια στη μπάντα. Κάνει τόσα πολλά πλέον. Γράφουμε μαζί στίχους, φέρνει μελωδίες. Είναι νέα γενιά και έχει άλλες ιδέες. Μου λέει “ίσως τραγουδήσεις έτσι”, και είμαι ανοιχτός σε όλα. Είναι πολύ καλός σε αυτό και παρεμπιπτόντως, είναι και πολύ καλός τραγουδιστής. Άλλος ένας! Είμαι πολύ περήφανος. Και κάνει πολλά πράγματα μόνος του. Λέει “μπαμπά, εσύ τραγούδα, τα υπόλοιπα τα κάνω εγώ”. Τέλειο.
RH: Είναι αυτό κάτι σαν ένεση ενέργειας που σε ωθεί να θες να τραγουδάς και να ζεις τη σκηνή περισσότερο;
U: Ναι, με έχει εμπνεύσει σε πολλά. Όχι μόνο μουσικά, αλλά και στον τρόπο που βλέπει τη δουλειά. Κάνει εξαιρετική δουλειά. Τι άλλο να θέλω;
RH: Μακάρι να δούλευα κι εγώ με τον γιο μου.
U: Και το καλό είναι ότι μπορείς να τον εμπιστευτείς. Είναι οικογένεια.
RH: Είσαι στη heavy metal μουσική από τα τέλη του ’70 μέχρι σήμερα. Ποιο είναι το σημαντικότερο μάθημα όλων αυτών των δεκαετιών;
U: Στην αρχή, όταν έγινε πιο επαγγελματικό, σκεφτόμουν: θέλω να είμαι η πιο δυνατή και σκληρή μπάντα στη Γερμανία. Και το πέτυχα. Και τώρα κάνω αυτό το πράγμα σχεδόν 55 χρόνια. Δεν το φανταζόμουν ποτέ. Αλλά το πιο σημαντικό που λέω σε νέους μουσικούς είναι: να πιστεύετε στον εαυτό σας. Και να δουλεύετε σκληρά. Δεν είναι “έκανα ένα άλμπουμ, είμαι rockstar”. Θέλει δουλειά. Είμαι ευτυχισμένος που ακόμα μπορώ να το κάνω, να περιοδεύω, να γράφω άλμπουμ. Και το απολαμβάνω. Λέω πάντα: αν σταματήσω να το απολαμβάνω, το κόβω. Και ακόμα το απολαμβάνω.
RH: Και δουλεύοντας με παλιούς φίλους, όπως ο Peter και ο Stefan, και ο Dieth, και δουλεύοντας με τον γιο σου και τη Manuela, νέα άτομα, γεμάτα ενθουσιασμό. Νομίζεις, Manuela, ότι μαζί με τον Sven, μπορεί να είστε ένας από τους λόγους που ο Udo συνεχίζει να τραγουδά; Γιατί οι νεότεροι άνθρωποι πάντα μας σπρώχνουν να κάνουμε περισσότερα. Και νομίζω ότι αυτό ισχύει και στη δική σας περίπτωση.
M: Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Αλλά πιστεύω ότι ο Udo συνεχίζει να τραγουδά επειδή απλά αγαπά τη δουλειά του. Δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με νεότερους ανθρώπους ή με εμένα. Ίσως με τον Sven, φυσικά. Ίσως περνάνε καλά μαζί. Αλλά αυτή είναι μια ερώτηση που μόνο ο Udo μπορεί να απαντήσει.
U: Ναι, εννοώ, οι νέοι άνθρωποι… φυσικά. Η Manuela επίσης προέρχεται από διαφορετικό μουσικό στυλ. Έκανε, musical, pop και διάφορα. Και για μένα είναι ενδιαφέρον με τον γιο μου. Δηλαδή, φυσικά, αυτός ακούει συγκροτήματα που εγώ δεν ξέρω. Και μετά μου λέει, «μπαμπά, πρέπει να ακούσεις αυτή τη μπάντα». Και εγώ λέω, «ναι, οκ…» Και λέω, «ουάου, πολύ ενδιαφέρον». Και θα έλεγα ότι, εντάξει, με τη Manuela δεν είμαστε μαζί σε μπάντα ή σε περιοδεία ή κάτι τέτοιο. Μπορώ μόνο να πω ότι με τον γιο μου, με “σπρώχνει”. Πραγματικά σπρώχνει όλο το πράγμα. Και σπρώχνει κι εμένα. Είναι σαν… «ναι, πρέπει να το κάνεις έτσι, κι έτσι, κι έτσι, κι έτσι». Και αυτό είναι καλό, ξέρεις. Δεν χαλαρώνεις. Πάντα είσαι σε φάση «ναι, πάμε». Και αυτό είναι καλό.
RH: Και μπορείς να μου πεις πώς έγινε αυτή η ιστορία με τους KREATOR στα Χανιά;
U: Ναι, ήταν πολύ διασκεδαστικό. Ο Mille με ρώτησε, «θα τραγουδήσεις μαζί μας; Θα έρθεις στη σκηνή;» Και είπα, «Mille, αγόρι μου, είσαι σίγουρος;» «Ναι, ναι, είναι πολύ εύκολο», και μετά μου έδωσε το τραγούδι, το άκουσα και είπα, «εντάξει, άντε, θα το κάνω». Ήταν πολύ διασκεδαστικό. Δηλαδή, ξέρω τον Mille… δεν ξέρω, επίσης πάρα πολλά χρόνια. Και πάντα είναι ωραίο να τον συναντάς και να μιλάς μαζί του. Έχει επίσης τεράστια εμπειρία. Εντάξει, κάνει διαφορετικό είδος μουσικής, αλλά από πλευράς δουλειάς είναι πολύ ενδιαφέρον να μιλάς μαζί του. Δηλαδή, αυτά που έκανε όλα αυτά τα χρόνια. Επίσης οι KREATOR είχαν πάει λίγο προς τα κάτω. Και μετά βρήκαν τους σωστούς ανθρώπους. Και τώρα, ξανά επάνω. Και ναι, είναι πολύ καλός άνθρωπος. Και όλη η μπάντα. Οπότε, να ’μαστε. Ήταν πολύ διασκεδαστικό. Φάγαμε ωραίο δείπνο. Ωραία ποτά στο μπαρ. Τέλεια, τέλεια βραδιά. Πάντα, πάντα φανταστικά.
RH: Έτσι κι αλλιώς έχεις παίξει εκεί ως DIRKSCHNEIDER. Οπότε, σε ευχαριστώ γι’ αυτή τη συζήτηση.
U: Κανένα πρόβλημα. Ευχαριστώ.
M: Ευχαριστώ.
Σάκης Φράγκος
Photos: Eddi Bachmann
