Οι ACCEPT ήταν, είναι και θα είναι από τις μεγαλύτερες αδυναμίες του ελληνικού metal κοινού αφού όλα αυτά τα χρόνια μας έχουν προσφέρει απέθαντους ύμνους που θεωρούνται δικαίως σήμερα ορόσημα για την αγαπημένη μας μουσική. Αυτονόητα, λοιπόν, η ανακοίνωση μίας περιοδείας του εμβληματικού πρώην τραγουδιστή των ACCEPT, Udo Dirkschneider, κατά την οποία θα έπαιζε για τελευταία φορά αποκλειστικά τραγούδια των ACCEPT ήταν ένα κάλεσμα στα όπλα για τον ελληνικό heavy metal στρατό ο οποίος υπάκουσε στη…διαταγή του Στρατηγού!
Μία καθυστέρηση που είχε να κάνει με την αλλαγή των εισιτηρίων στα εκδοτήρια ανάγκασε πολλούς από εμάς να χάσουμε το set των Γερμανών PALACE αφού το πρόγραμμα τηρήθηκε στο ακέραιο με αποτέλεσμα μπαίνοντας εν τέλει στο χώρο στις 8:00 ακριβώς να βγαίνουν στη σκηνή οι Καναδοί ANVIL. Έτσι δυστυχώς δεν μπορούμε να εκφράσουμε άποψη για την εμφάνιση των PALACE οι οποίοι έπαιξαν μπροστά σε σχετικά λίγο κόσμο. Αξίζει να σημειώσουμε ότι το Piraeus 117 Academy είναι ένας εκπληκτικός χώρος (φανταστείτε μία αρχιτεκτονική σε στυλ Ρόδον) που χωράει πάνω από 1700-1800 άτομα και σίγουρα έλειπε από την Αθήνα.
Έχοντας δει τους ANVIL πριν από 10 και πλέον χρόνια στο –τότε- Underworld (στην Κάνιγγος) είχα καλές αναμνήσεις από εκείνη την εμφάνιση τους. Δυστυχώς αυτή τη φορά η εμφάνιση τους ήταν κατώτερη του αναμενομένου, με τους Καναδούς να παρουσιάζουν ένα μάλλον ερασιτεχνικό show και τους Lips & Robb Reiner να το παλεύουν αλλά τελικώς να απογοητεύουν με την μετριότατη εμφάνιση τους. Στο ωριαίο set τους χώρεσαν κάμποσα κλασικά τραγούδια αλλά δυστυχώς ακόμη και αυτά ακούγονταν αναιμικά, ενώ ήταν ηλίου φαεινότερο ότι ο Lips –που είναι και το βαρόμετρο των ANVIL- έχει πέσει πολύ σε σχέση με το παρελθόν. Βέβαια και τα κομμάτια αυτά καθαυτά δεν ήταν και τίποτα το ιδιαίτερο και παρά τις καλές και τίμιες προθέσεις των ANVIL, το τελικό αποτέλεσμα ήταν κουραστικό (ακόμη και στο “Metal on metal”)!
Set List: March of the crabs, 666, Badass Rock n’ Roll, Hope in hell, Free as the wind, Zombie apocalypse, Swing thing, Die for a lie, Mothra, Winged assassins, Metal on metal
Στις 9:30 ακριβώς τα φώτα κλείνουν και τα ηχεία αρχίζουν να παίζουν το “Just a gigolo” του David Lee Roth και ύστερα από μία μικρή εισαγωγή οι πρώτες νότες από το “Starlight” προκαλούν τον πρώτο παροξυσμό στον κόσμο που είχε σχεδόν γεμίσει το χώρο. Η φωνή του Στρατηγού (η αν προτιμάτε το κλασικό γρύλισμα) παραμένει αναλλοίωτη ενώ αν θα έπρεπε να υπάρχει ένας και μόνο μουσικός που να αξίζει να φοράει παραλλαγή πάνω στη σκηνή, αυτός είναι σίγουρα ο Udo Dirkschneider! Στα καπάκια πέφτουν τα “Living for tonite” και “Flash rockin’ man” και εκ προοιμίου ξέρουμε ότι αυτή η νύχτα θα ήταν ένας φόρος τιμής στο αληθινό heavy metal έτσι όπως αυτό θεμελιώθηκε στη αθάνατη δεκαετία του ‘80!
Ο ένας ύμνος διαδέχονταν τον άλλο και η μπάντα του Udo (πρόκειται για τα μέλη των U.D.O.) αποδεικνύεται αξιοπρεπέστατη και αρκούντως ικανή στα καθήκοντά της. Βλέπετε, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να προσπαθείς να αναπαράγεις τα μοναδικά solos του Hoffmann ή το στιβαρό παίξιμο του Baltes. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι από τη σκηνή μας έλειπαν οι δύο αυτοί μουσικοί όσον αφορά την απόδοση των κομματιών (όπως μας έλειπε και ο Kaufmann φυσικά). Ο Στρατηγός επιλέγει σχεδόν εξ ολοκλήρου τραγούδια από τη χρυσή πενταετία 1981-1986 και υπάρχουν στιγμές που ο κόσμος τραγουδάει με όλη του τη δύναμη στο άκουσμα υπερκλασικών κομματιών όπως τα “Midnight highway”, “Restless and wild”, “Up to the limit” κτλ.
Μετά από δύο γεμάτες ώρες που πέρασαν χωρίς να το καταλάβουμε καλά καλά, ο Στρατηγός αποχωρούσε από τη σκηνή έχοντας πει οριστικά το τελευταίο «αντίο» στο κεφάλαιο ACCEPT. Μακάρι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά και οι σχέσεις της τριάδας Dirkschneider/Hoffmann/Baltes να ήταν καλύτερες γιατί ξέρετε κάτι…; Καλός και άξιος ο Tornillo αλλά ένας είναι ο Στρατηγός και η φωνή του είναι αυτή που μας έχει «στοιχειώσει» όλα αυτά τα χρόνια με τους ACCEPT. Από την άλλη, η κιθάρα και η εν γένει παρουσία (κυρίως) του Hoffmann έλειπε από αυτό το live. Όμως η ιστορία δεν γράφεται με το “what if” αλλά με τα γεγονότα. Και όπως τραγουδούσε ο Frankie, ο Στρατηγός έκανε τα πάντα με τον δικό του, μοναδικό τρόπο. Σίγουρα δεν ήταν τυχαία η επιλογή του κλασικού “My way” να ακούγεται σαν outro από τα ηχεία…
Set List: Starlight, Living for tonite, Flash rockin’ man, London leatherboys, Midnight mover, Breaker, Head over heels, Neon nights, Princess of the dawn, Winterdreams, Restless and wild, Son of a bitch, Up to the limit, Wrong is right, Midnight highway, Screaming for a love-bite, Monsterman, TV war, Losers and winners, Metal heart, I’m a rebel, Fast a shark, Balls to the wall, Burning
Σάκης Νίκας
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
