a
Udo Dirkschneider, ο άνθρωπος που έχει μακρύ επίθετο, αλλά το ξέρουν όλοι. Ο τραγουδιστής με την τραχιά, άξεστη φωνή που είναι τόσο διακριτή και επιδραστική. Ο frontman με πολύχρονη καριέρα τόσο μακρά, όσο τρεις φορές τα γράμματα του επιθέτου του. Ο μεγάλος – μικρός από το Wuppertal, της κεντρικής – άλλοτε – Δυτικής Γερμανίας, γνωρίζοντας πως βρίσκεται στην δύση της καριέρας του, μας αφήνει μια μεγάλη παρακαταθήκη με το ζωντανά ηχογραφημένο “Back to the roots”.
Παρότι τον γνωρίσαμε ως βασικό μέλος των ACCEPT, με τους οποίους άλλαξε το πρόσωπο της Γερμανικής σκηνής και τον ήχο του heavy metal για πάντα, ο κοντός Γερμανός, έκανε επιτυχημένη καριέρα και ως σόλο καλλιτέχνης. Σίγουρα βασίστηκε στα θεμέλια που έχτισε με την πρώτη του μπάντα, αλλά παράλληλα κυκλοφόρησε και αμέτρητα τραγούδια, όταν αυτή παρέμενε ανενεργή.
Το 2016, αποφάσισε να οργώσει για άλλη μια φορά την υφήλιο (κάτι που θα τραβήξει και στο 2017), παίζοντας αποκλειστικά, για τελευταία φορά, τραγούδια των ACCEPT, τα οποία ο ίδιος είχε ηχογραφήσει και μάλιστα μόνον από την δεκαετία του ’80, δηλαδή από το πρώτο του πέρασμα. Αν και μου άρεσε αρκετά το “Objection overruled” του 1993 και λιγότερο το επόμενο “Deathrow”, κατανοώ την απόφαση αυτή. Πόσο μάλλον, αφού στην περιοδεία του παίζει για μεγάλη διάρκεια και στο παρόν διπλό CD, στοιβάζει 24 τραγούδια (!!!) πολλά από τα οποία δεν έχουμε ευχαριστηθεί στις συναυλίες των ACCEPT. Εντάξει, η μπάντα που τον συμπληρώνει δεν έχει το εκτόπισμα των πρώην συνοδοιπόρων του, αλλά ας μην γελιόμαστε. Όλοι στον Udo επικεντρωνόμαστε.
Διαβάζοντας την λίστα με τα τραγούδια, εύκολα καταλαβαίνει από πού προέρχεται ο Μύθος των ACCEPT, της μπάντας που έχτισε τον Γερμανικό, τευτονικό ήχο κι έγραψε τραγούδια αντάξια των κλασικότερων JUDAS PRIEST και SAXON. Τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, από το “Breaker” μέχρι το “Russian roulette” ιδιαίτερα, θα διατηρήσουν εξέχουσες θέσεις στην μουσική ιστορία κι εμείς θα πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς, που τον είδαμε/ακούσαμε.
Και πάνω που λέω να επιλέξω τα κορυφαία εξ αυτών, μαζεύεται μια λίστα που άλλοι καλλιτέχνες δεν φαντάζονται καν πως μπορούν να φτάσουν. Διαβάστε και προσκυνείστε:
“Starlight”, “Living for tonite”, “London leatherboys” (Σάααακη) , “Midnight mover”, “Breaker”, “Princess of the dawn”, “Restless and wild”, “Son of a bitch”, “Screaming for a love-bite”, “T.V. war”, “Metal heart”, “I’m a rebel”, “Fast as a shark”, “Burning”, “Balls to the wall”… 15 επιλεκτικά από τα 24!
Μπορεί η φωνή του να μην διατηρείται όπως το 1981-87, όταν πρωτοτραγούδησε αυτά, κάτι που διαπιστώνουμε σε σημεία, αλλά νομίζω πως 30+ χρόνια αργότερα, μπορούμε να του το συγχωρέσουμε αυτό. Επειδή δεν θα μας δοθεί στο μέλλον η ευκαιρία να τον ξανακούσουμε να τα ερμηνεύει, εξ ου και ο λόγος αυτής της περιοδείας και αυτής της κυκλοφορίας, τότε το παρών αποτελεί το καλύτερο ενθύμιο.
7,5 / 10
(αν και θα έπρεπε να αποφύγουμε τον βαθμό)
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
